Het is net even teveel

Soms voelt het, of ik de wereld moet redden, maar het gaat maar om één persoon. En hij is zich er helemaal niet bewust van. Heeft een zachtmoedig karakter en door z’n ziekte afhankelijk geworden. Ik geloof, hij heeft berusting gevonden, maar soms ligt ie wat dwars. Ook dat komt van de ziekte Alzheimer. Dan moet ik zelfs mopperen en dingen verbieden. ‘s Avonds neem ik een half uurtje rust, want mijn rug is er dan aan toe. Letterlijk en figuurlijk.

 

 

Het mopperen wordt dan niet zo goed begrepen en dat snap ik dan achteraf wel weer. We modderen gewoon door en al doende leer ik. Dat mag ik tenminste hopen.

Zijn spierziekte maakt, dat hij geregeld uit balans is, gelukkig  werken de pillen goed, we blijven moedig door-ploeteren.

Laten we zeggen, ik bedoel het goed en hij is zich van geen kwaad bewust. Maar dat ons laatste stukje leven zo moet gaan, is wel het laatste wat ik gedacht/gehoopt had. We gaan ervoor.

Tot de dood ons scheidt? Ik hoop dat het mag lukken.

eFVe