80+ zou nog best een mooie leeftijd zijn, ware het niet, dat het zo niet meer voelt. Het leven wat ons dagelijks tegemoet treedt, is toch even van een mindere kwaliteit dan ik gehoopt had.
Met mij gaat het nog goed tot beter en zelfs best, maar m’n maatje is van een andere kwaliteit.
Zijn leven had zo mooi nog kunnen zijn, zijn lijf is soepel, z’n uitstraling van een jonge vent, maar.....z’n lijf en geest laten het afweten.
Ben er eerst ontzettend van onderste boven geweest, maar als ik met hem verder moet, verder wil, zal ik me moeten aanpassen en dat is precies wat ik nu probeer te doen.
Maar als dit maatje niet eens meer weet, dat we eens getrouwd zijn en wij wel ons huwelijk van 57 jaar vieren, moet ik toch even wat wegslikken.
De kinderen wilden het niet zo voorbij laten gaan, maar voor mij voelde het niet als een echte herbeleving van onze trouwdag, als hij zich er niks meer van kan herinneren.
We zijn inmiddels een week verder en ik dacht, dat ik ermee verder kon, totdat ik dit schrijf en nare gevoelens weer komen bovendrijven.
Tot de dood ons scheidt? Dat hoop ik, maar...het is moeilijk hoor. Niet voor te stellen, wat er op je af komt.
Ons huis is niet meer ons huis. Vele mensen komen ons helpen, ook al doe ik het meeste zelf. Alleen de zondag is onze dag samen. Het zegt mijn Anne, zo heet hij, niks, maar als hij dan ook nog vraagt, wat moet ik vandaag? Wie komt er? Dat is en blijft triest.
Hij heeft een spierziekte en bovendien Alzheimer. Ga er maar aan staan, dit zegt toch genoeg?
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten