Het loopje is weer gelukt

Vraag niet hoe, de rustpauzes waren in grote getale aanwezig. Maar dat mag ‘m niks deren. We kunnen nu naar waarheid aan onze fysio-therapeute vertellen, dat we iedere dag de kuierlatten aan hadden.

Vanmorgen was een ander verhaal. Hoe het kan, vertel het mij. De tafel in de keuken kleefde aan alle kanten. Ik kan me herinneren, daar stond het hoestdrankje en een lepel. Is dus niet goed gelukt.

Gelukkig zag ik nog op tijd, op de stoel stond zowaar een plasje van dat kleverige goedje. En dan te weten, dat het was-dag is en Anne met z’n blote togus op die stoel komt te zitten. Lekker? Ik dacht het niet, maar moeke heeft het weer opgelost.

Tsjerk kwam z’n opwachting maken. Een praktische vent en ook nog een aardige, hij waste Anne en dronk een kopje koffie mee.

Anne vindt, dat ie geweldig handig is, dus hij mag blijven komen. Ik val voor z’n bruine ogen, dus ook van mij is ie welkom.

Daarna dus de wandeling, maar dat viel vies tegen. We zijn er weer, dus niet klagen, maar dragen.

Ik ben toch trots op die ouwe van mij.

eFVe

Onze hulp

 

Een heerlijk mens, we kunnen uren teuten, maar...daar komt ze niet voor, dus....aan de arbeid.

Vandaag moest eerst boven wat gebeuren en ik noem alleen het stofzuigen. Dan gaat ze echt los, maar neemt onderwijl even de douche mee en lapt de raampjes boven de deuren van de slaapkamer. 

De deuren krijgen een grote beurt, daar schrikken ze van, denk ik, want....ik kan me niet herinneren wanneer ik ze heb gedaan. Dus zo ook de raampjes. Het zijn er vier, maar eentje is ooit gesneuveld. Ik wist helemaal niet dat ze die ging reinigen en wat doet die lieve meid. Staat op een opstapje gaat met de spons of doek aan de slag en...duwt er dwars doorheen. Ze had kunnen vallen. En wat doe ik...ze vertelt het en ik moet enorm lachen.

Ilona bedankt voor je hulp in mijn territorium, je hebt er een weg in gevonden en jij vindt het gelukkig niet erg, dat ik om je lach.

We drinken gedrieën koffie, teuten een poosje en daarna ga je beneden verder. 

Dankjewel Ilona.

eFVe

Hachiko

 

We hebben gewandeld en zodoende kwamen we mensen tegen van allerlei kaliber. Anne zit geregeld even op de rollator, dus zijn we best bereid tot een praatje en .... praten kan ik als de beste, net als schrijven?

Deze keer iemand met een prachtige grote hond. En nog lief ook. Ik vroeg of het een Husky was, maar dat was het niet. Het was een hond zoals in een film met Richard Gere. Laat ik die titel dan ook helemaal kwijt zijn, maar die film zal ik nooit en te nimmer vergeten. Er is zelfs een stambeeld van de hond ergens bij een station. Ik geloof de naam van de hond is Hachiko, of van de film. Een film om te moeten zien. Ik hield m’n ogen niet droog.

Ik hoop, dat wie dit leest een beetje bij-de-hand-er is, dan ik ben, want ik ben dom geboren en heb niks bij geleerd en zich wat duidelijkheid kan verschaffen over hoe en wat. Echt de moeite waard. De film.

Maar de wandeling was uit de kunst, zon en wind en rust-plekjes. Allemaal vriendelijke mensen en nadien een blije Anne. Nu kan hij rusten en dat doet hij.

eFVe

Wilhelmina Ziekenhuis Assen

 

 

 

Het lijkt of we er een abonnement op hebben. Komen er geregeld op bezoek. Maar gisteren was het voorlopig het laatste bezoek aan de longarts. Het ligt niet aan hem, want ik vind ‘m geweldig, maar als de gezondheid niet achteruit gaat en niet vooruit is er geen verbetering en mogen we even een pas op de plaats doen.

Voorlopig zullen ze ons daar blijven zien, want nog twee andere specialisten zien ons nog graag een keer terug.

Het moeilijkste vind ik dat we steeds weer iemand nodig hebben voor de bezoeken. Het is en blijft passen en meten, maar tot nu toe zijn ze ons allemaal goed gezind.

Tuurlijk is het te veranderen en zou ik voor mijn Anne een bewijs kunnen aanvragen om tegen een jaarvergoeding naar het W.Z.A. te kunnen komen, maar...daar val ik zelf niet onder en ik zou dan snel op m’n fietsje er achteraan moeten rijden. Te gek voor woorden. Voorlopig lukt het nog zo en over een nieuwe methode zou ik erg goed moeten nadenken.

Rolstoelen zijn gratis te gebruiken en als we terug moeten naar de auto, is het me toch vaak overkomen, dat ik niet eens de rolstoel terug hoef te rijden. Er staat dan al iemand achter me klaar om die dienst over te nemen. Erg lief, soms zou ik zelfs graag even zo’n eindje lopen, maar dat is waarschijnlijk niet op mijn gezicht te lezen.

Eens, toen het regende, kregen we een aanbod om in zo’n golfkar mee te mogen. Dat was wel een aangenaam ritje. Wat regen!!!!! Niks regen!!!! We zaten heerlijk droog en onze chauffeur maar rennen om snel bij de auto te zijn. Zij wilde echt niet mee. Achteraf denk ik, was er wel plaats voor eentje extra?

 

 

Veel mensen doen hun best om het ons naar de zin te maken. Ik wil hen graag bedanken, maar weet even niet hoe.

eFVe

80+

80+ zou nog best een mooie leeftijd zijn, ware het niet, dat het zo niet meer voelt. Het leven wat ons dagelijks tegemoet treedt, is toch even van een mindere kwaliteit dan ik gehoopt had.

Met mij gaat het nog goed tot beter en zelfs best, maar m’n maatje is van een andere kwaliteit.

Zijn leven had zo mooi nog kunnen zijn, zijn lijf is soepel, z’n uitstraling van een jonge vent, maar.....z’n lijf en geest laten het afweten.

Ben er eerst ontzettend van onderste boven geweest, maar als ik met hem verder moet, verder wil, zal ik me moeten aanpassen en dat is precies wat ik nu probeer te doen.

Maar als dit maatje niet eens meer weet, dat we eens getrouwd zijn en wij wel ons huwelijk van 57 jaar vieren, moet ik toch even wat wegslikken.

De kinderen wilden het niet zo voorbij laten gaan, maar voor mij voelde het niet als een echte herbeleving van onze trouwdag, als hij zich er niks meer van kan herinneren.

We zijn inmiddels een week verder en ik dacht, dat ik ermee verder kon, totdat ik dit schrijf en nare gevoelens weer komen bovendrijven.

Tot de dood ons scheidt? Dat hoop ik, maar...het is moeilijk hoor. Niet voor te stellen, wat er op je af komt.

Ons huis is niet meer ons huis. Vele mensen komen ons helpen, ook al doe ik het meeste zelf. Alleen de zondag is onze dag samen. Het zegt mijn Anne, zo heet hij, niks, maar als hij dan ook nog vraagt, wat moet ik vandaag? Wie komt er? Dat is en blijft triest.

Hij heeft een spierziekte en bovendien Alzheimer. Ga er maar aan staan, dit zegt toch genoeg?

eFVe

26 oktober 2018

Voor zover een gewone dag. Wel lijkt de herfst daar en de warmere kleding komt te voorschijn. Heeft ook wel weer z’n charme.

Kom ik tot de ontdekking dat ons brood op is, tenminste het brood wat Anne-lief graag eet. Bijna geen korsten, of zo zacht dat hij er geen moeite mee heeft.

Ja...wat moet je dan? Vandaag is zijn dag voor de dag-opvang. Alles ging naar wens. Dus...ik ben vrij. Vrij? Wat is dat? Geen vies woord, maar vandaag met die regen en wind wel.

Dat heb je ervan, als je de kans niet waarneemt, dat iemand met je mee wilde. Ik vond het zo sneu. Komt m’n ex-vriendin-buurvrouw even op bezoek en dan WIL ik wat? Zij wilde graag naar Tuinland, dus op naar Tuinland. Dan nu maar de jas aan en met kop en kont er door. Nat of niet nat.  Dus......op naar Aldi.

 

 

Pas terug en???? Niet echt nat geworden, wel pittig fietsen, maar dat kan dit ouwe mens nog steeds (zei ze met zachte stem).

Toch weer meer gehaald, maar dan is er weer een beetje voorraad en misschien mag ik dan langer wegblijven? Ik mag het hopen.

Gevulde marsepein gekocht, hopelijk maak ik Anne daar blij mee. Verder allemaal nuttige dingen, ook appelmoes voor de pillen in te nemen. Ach ja, ze is af en toe weleens lief.....die ouwe van 80+.

Gisteren een lekker hapje gekregen van overbuurvrouw Annie, dat ga ik proeven. Heb ik er trek in? Wat dacht je? Ik kwijl als ik er naar kijk.

eFVe

 

Een lastige nacht

 

 

Een groot deel van de nacht was het onrustig. Zo te horen waren er niet echt problemen, maar als mijn Anne wel denkt, dat het niet goed gaat, kan hij dat uren volhouden. Ik ben niet gegaan, alleen maar geluisterd. Als ik ga, zonder dat hij mij roept, kan het weleens lastig worden voor mij, want dan wordt het een gewoonte en dat trek ik echt niet.

Vanmorgen even dezelfde tijd, 8 uur, naar beneden, even bij de patiënt gekeken en hij sliep als een roos. Aha...kan ik eindelijk eens lekker lang douchen. Dat is dan het voordeel van zo’n nacht en dat er deze dag pas om klokke 1 uur in de middag iemand komt.

Heerlijk, alle tijd en pas in alle rust naar beneden, Anne gewassen, wel even gemopperd. Ik was zo van plan, dat niet meer te doen, maar als er dan niks aan het handje is, erger ik me eraan, denk ik. Ik probeer het een andere keer niet weer te doen, niet meer mopperen.

De medicijnen deugen niet en de oude medicijnen redden hem ‘s nachts, volgens hem. Dan ben ik alweer bang, dat ie het te vaak gaat gebruiken, want dan werkt het tegen hem, maar ja...

 

 

Ex-buurvrouw Kina kwam vanmorgen, wilde geen koffie, had pas tig bakken op en wilde samen met mij iets ondernemen en dat ging even niet. De Fysio zou komen, ik was het vergeten, maar Anne niet. Onze therapeute is hier kind aan huis en wordt zo gewaardeerd, krijgt Anne tot dingen, wat mij niet lukt.

 

Terwijl zij met Anne was gaan lopen, slipten Kina en ik richting Tuinland om de Kerstsfeer te proeven. We hebben hen wel ingelicht hoor en een sleutel mee gegeven.

Wij slurpten alle mooie dingen in Tuinland naar binnen en haalden herinneringen op. In ‘t verleden konden we niet van al dat moois afblijven, zetten Kerstmannetjes aan, zodat ze begonnen te spelen. De mooiste heeft Kina toen gekocht en zo hadden we veel lol over wat we toen allemaal uitspookten.

 

 

 

Even zitten zat er niet in, want ik werd al onrustig, liet Anne alleen in huis, maar het was een weldaad na zo’n akelige nacht met Kina te ouwehoeren over alles en nog wat. Wat hebben we in ‘t verleden veel gedaan en genoten. Wat waren wij stoute meisjes.

Kina leek wel de vervanger voor Mies, maar ook zij gaat me verlaten, woont niet meer hier. Haar plannen zijn, dat ze iedere week wil komen, maar welk mens houdt dat vol? Kina? Graag!!!

 

Ik ben weer thuis, Anne is blij, had een lange wandeling gemaakt met de Fysio en had inmiddels een enorme appel tot zich genomen. Eindelijk de goeie. Afgekeurde appels, rijper en zoeter en spotgoedkoop. En wat heb ik ‘m blij gemaakt. Houden zo. Dit was mijn beleving van vandaag, de thee is gezet en Anne en ik zijn weer een blij stel. Waar zo’n vriendin al niet goed voor is. Dankjewel Kina.

eFVe

Flinke Meid

 

 

Wat voel ik mij weer een flinke meid, doe de koelkast deur open en zie......we kunnen weer verder. Gisteren in regen en wind weer de gemiste artikelen gehaald. Gelijk m’n bewegingen gehad en nu voel ik me weer vrij en blij.

Tuurlijk, we gaan gewoon door en ineens zijn er dingen dan niet meer en dan val ik in herhaling. Voor vandaag ben ik blij, alles is er, nou .... alles. Maar wel alles wat we op dit moment nodig zijn.

Zeg nou zelf, ben ik een flinke meid of ben ik dat niet?

eFVe

De lachmomenten met Moeder Maria

Moeder Maria was een bedenksel van haar, haar naam was Maria, haar roepnaam Mies.

Zij was een stuk ouder dan dat ik was, maar wat konden we goed overweg met elkaar. We klusten samen, dachten tenminste dat we het konden, maar kwamen er achter dat het toch moeilijker was dan het leek.

Vloerbedekking leggen in haar nieuwe huisje. Ze was gescheiden en kon de dure huur niet langer betalen en verhuisde naar een kleiner huisje. En ik? Ik verhuisde met haar mee.

Een spijker en een lat, dat was de apparatuur wat we zouden moeten gebruiken. Ik zie ons nog zitten op de grond, terwijl Mies heel onnozel zei: “Zo deed Cor het altijd”. Maar wij heetten geen Cor en moesten dus zelf bedenken, hoe dat te doen.

Maar achterlijk waren we geen van beiden en creatief als altijd slaagden we erin, de vloer netjes te beleggen met vloerbedekking uit het andere huis.

Overgordijnen vernaaide ik, daar was ik handig in en als dank mocht ik een avond komen terwijl ze me zou verwennen met een schoonheidsbehandeling. Ooit was ze schoonheidsspecialiste geweest. In hoeverre weet ik niet, maar ik geloofde haar op haar woord.

Beiden een maskertje op en dan mocht je niet praten. Maar...de bel ging en kennissen van haar kwamen binnen en reageerden heel dom. De man in kwestie zei: “Oh, dat is me ook al eens overkomen met een verkoudheid”. Ik dacht echt, dat ik niet weer bij zou komen, maar het maskertje was naar de Filistijnen. Grondig gewassen en Mies verzon een prachtig verhaal waarom wij beiden ons zo toegetakeld hadden, het correcte kan ik me niet herinneren, maar ons lachen vergeet ik nooit meer. 

Ook vertelde ze over iemand die een winkeltje onder haar rok had. Denk maar eens na, wat voor beroep dat zou zijn. En altijd weer: “Kom op, geweer op je schouder en voorwaarts mars”.

We gingen geregeld uit, opera, film, toneel en wat we ook deden, de lol/pret was aan onze kant. We hebben zoveel verkeerd of fout gedaan samen, domme foutjes, maar dat leverde altijd dolle pret op. 

Ze is mijn hele verdere leven mijn vriendin gebleven, tot ze is gaan hemelen.

Ter nagedachtenis aan haar schreef ik dit verhaaltje. Mies, vergeten zal/kan ik je nooit.

eFVe

Heel lang geleden

 

Ik woonde nog thuis. Kwam geregeld bij Anne z’n zus en naast haar woonde een gezin, van Tilburg genaamd.

Man, vrouw en één zoon en drie dochters. Eén van de dochtertjes was bevriend met de dochter van Anne’s zus. De meisjes speelden vaak samen als ik met Anne even z’n zus bezocht. Ik nam dan chocola voor Grietje mee en later ook voor vriendin Conny. Van het bestaan van de andere kinderen was ik mij niet bewust.

Die buren waren Hagenezen, niet dat het ertoe doet, maar wel opvallend naast zo’n Fries sprekend gezin. Toch konden ze het goed met elkaar vinden en ook ik leerde hen beter kennen. Mies en Cor werden ze genoemd en ik deed trouw mee.

Mies was een geweldig leuk mens, ik bewonderde haar opgewektheid en haar vindingrijkheid. Ze was voor alles in.

Diezelfde Mies werd m’n vriendin en tevens de vriendin van mijn moeder.

Haar man werd haar ex, hij deugde niet, daar was ik getuige van. Mies redde zich door kostgangers te nemen en ze waren er super-graag, want deze Mies kookte als de beste.

Af en toe email ik met de dochter van Mies, maar ons Miesje is al lang geleden gaan hemelen en ik mis haar nog steeds. Als er iemand een goed mens was, was zij het. Ook vol humor en dat paste me goed. Wat hebben we veel en vaak gelachen.

Misschien maak ik er later nog eens een verhaal over.

eFVe

Ouwe mensen

 

Mijn man, lees goed, 86 jaar gaat 2 dagen per week naar een opvang voor gezelligheid en met andere mensen de tijd doorbrengen. Gaat...schrijf ik? Het is hem al gelukt af en toe er niet naartoe te hoeven, door mij te laten denken, dat het niet zo goed gaat. Ik trap daarin, stom, maar toch doe ik dat.

Vandaag was de Fysiotherapeute er en zij vroeg ernaar. Hoe hij het vond en wat ze deden. En wat zegt die ouwe knar van mij? “Ach, allemaal ouwe mensen”.  Ik weet, hij heeft niet zo’n behoefte om van huis te gaan, maar als ie terugkomt van zo’n dag, is ie opgewekt en blij en ik ook en doen we het weer reuze goed samen, ik bedoel, we waarderen elkaar dan weer voor de volle 100%.

Tegenwoordig reageer ik niet op kleine moeilijkheidjes en help hem zich gereed te maken voor die dag en laat me niet leiden door zuchten en kreunen. Ik geef toe, ik vind het moeilijk, maar voor ons beider welzijn moet het zo.

Maar ja: “Die ouwe mensen!”.

 

 

Tegenwoordig gaat die man van mij naar een ander adres, beter passend bij hem en daar doen ze van alles en heeft ie zelfs gefietst. Wel samen in zo’n dubbel geval, maar toch....dat vond ie geweldig en ik ook.

Hier past ie beter, geen ouwe men sen, maar andere mensen.

Binnenkort gaat ie een dag meer, dus geen 2, maar 3 dagen. Ik kan ‘m niet echt bezighouden, daar zijn ze gespecialiseerd.

Ouwe mensen, jaja...

 

eFVe

Geluk

 

Geluk is een magnifiek woord, maar geluk hebben, is altijd afwachten. Ik heb het wel gehad en misschien voel ik het nog wel weer. Het zit vaak in de kleine dingen.

Vandaag, 20 oktober, hoop ik op een klein portie geluk, het is onze trouwdag.

 

Viel dat even tegen! Manlief weet zelfs niet meer, dat we eens getrouwd zijn. Moet ik huilen? Nee...ik bezie het maar als grappig. Mag ik ook vreemdgaan, ik kan niks fout doen. Is dat geluk? Ik dacht het niet.

Visite van kinderen, aanhang en kleinkinderen, dat maakte mijn/onze dag weer goed. Dat is GELUK met hoofdletters.

eFVe

Het is net even teveel

Soms voelt het, of ik de wereld moet redden, maar het gaat maar om één persoon. En hij is zich er helemaal niet bewust van. Heeft een zachtmoedig karakter en door z’n ziekte afhankelijk geworden. Ik geloof, hij heeft berusting gevonden, maar soms ligt ie wat dwars. Ook dat komt van de ziekte Alzheimer. Dan moet ik zelfs mopperen en dingen verbieden. ‘s Avonds neem ik een half uurtje rust, want mijn rug is er dan aan toe. Letterlijk en figuurlijk.

 

 

Het mopperen wordt dan niet zo goed begrepen en dat snap ik dan achteraf wel weer. We modderen gewoon door en al doende leer ik. Dat mag ik tenminste hopen.

Zijn spierziekte maakt, dat hij geregeld uit balans is, gelukkig  werken de pillen goed, we blijven moedig door-ploeteren.

Laten we zeggen, ik bedoel het goed en hij is zich van geen kwaad bewust. Maar dat ons laatste stukje leven zo moet gaan, is wel het laatste wat ik gedacht/gehoopt had. We gaan ervoor.

Tot de dood ons scheidt? Ik hoop dat het mag lukken.

eFVe

Mijn Relatie

Van toen dus. Hij in z’n verkleedkleren en oma in haar geliefde kleur. Paars is nog beter, maar ook deze kleur doet het goed bij dit ouwe mens.

Samen uit, samen thuis. Wat vliegt de tijd...

Deze foto koester ik, mijn/onze kleinzoon. Nu kijk ik bijna bij hem op.

eFVe

Wat een ellende

 

Vandaag een prut-begin. We starten normaal, ik maak Anne klaar, gewassen en later zelfs scheren en voedt hem. Hij vraagt hoe laat het is en ik zeg zonder nadenken, dat ie nog tijd genoeg heeft.

Daar begint de ellende, alles gaat fout, eten lukt niet meer, scheren doe ik dus snel. Maar het leed is geschied, Anne weet, dat ie weer moet.

Vertelt, dat ie vannacht zo benauwd was. De angst is erger dan de kwaal, doet snel nog een seretidespray in de zak. Ik geef hem ruimschoots zakdoeken mee, maar Anne kan niks meer.

Ik vraag of het aan mij ligt en verdwijn naar boven. Ik heb nog zat te doen. Bed verschonen etc.. In ieder geval niet meegaan in de pijn, die er misschien helemaal niet is.

Z’n jas is spoorloos, maar dan ook echt. Is niet opgevallen, jassen dragen we de laatste dagen immers niet. Gelukkig nog een oud pas gewassen jack.

Toch ga ik even op zoek, misschien in de schuur? Nee niks, dan de garage en Anne komt naar buiten en roept dat ze er zijn. De bus met de mensen voor de dagopvang. Ik zeg: “Oké, je bent er, ik kom zo”. 

Er is niks in de garage en Anne doet ineens geen stap meer en zit in de rolstoel. Ik rij ‘m met alle pit die ik in me heb naar de bus en ook dan valt het Anne zwaar het trappetje op te komen. Ik roep gelijk, dat ie niet fit is en ze helpen hem.

Toch ben ik zooooo blij, hij is even weg. Ik mag janken, schreeuwen en uiteindelijk blij zijn.

Aan tafel heb ik ‘m zelfs gevraagd, of het aan mij lag, dat het zo slecht ging, want dan zou ik ‘m niet langer thuis kunnen hebben. Oh nee, dat was het niet. Het werd er wel een beetje vriendelijker door, dus spijt heb ik niet van die vraag.

Ik stop, ga bedden verschonen. De was draait en het is mooi weer.

 

 

Even een klein vervolg. Belde met de opvang, vroeg naar z’n jas en natuurlijk naar hemzelf. Met hem gaat het geweldig goed, zit met een big-smile en de jas is terecht. Dankje Liesbeth, vanmorgen was het een heel ander verhaal, maar we houden het maar zo. Ik ben weer tevreden, blij is een ander woord.

eFVe

Een herinnering

Een prachtige herfst zoals bijna iedere herfst, maar nu met een herinnering van/aan een geweldige opa en z’n jongste kleinzoon. Het lijkt zo lang geleden. Opa is niet meer die opa van toen en de jongste kleinzoon zit inmiddels al op het hoger onderwijs om als een goed mens met een blij gemoed verder te leven. Opa is nog steeds zijn opa, maar de gevoelens van toen zijn een beetje veranderd.

Gelukkig dat het ventje van toen nu een verstandige vent is geworden en zijn opa nog steeds niet vergeten is. Opa’s blijven opa’s ook al is er een deel van het geheugen verdwenen. Gelukkig is het mijne nog in takt en hier is dan een bewijs daarvan.

Dat de paddenstoelen nog steeds paddenstoelen zijn, ons alle keren weer doen verbazen, dat de herfst zo mooi kan zijn.

De foto’s ons eraan herinneren, dat de herfst toen en ook nu weer mooie dingen naar boven halen en het iedere herfst weer genieten is van al dat moois.

Ons ventje in onze gedachten nog steeds dat prachtige leuke lieve ventje is en zo mijmeren we verder. Ietsje pietsje gegroeid en ontwikkeld. In mijn gedachten zal hij zich ontwikkelen als een geweldig mens en die stappen zijn alreeds gezet.

Even een herinnering aan een ver verleden, alsof het gisteren was, opa met Desmond op schoot. Deze oma kijkt liefdevol terug op beide mensjes, de opa van toen en tevens dat ventje van toen.

De foto’s had ik van zijn trotse vader, wel een poos geleden, maar ik wil heel graag, dat deze foto’s in m’n blog komen om mij eraan te herinneren, hoe het toen was.

eFVe

Leuk telefoontje

 

 

Een oude vriend, eens in Portugal leren kennen, belde vanmorgen. Hij is inmiddels 96 jaar, maar nog zo helder als glas. Ziet amper meer wat en kan slecht lopen, maar we blijven elkaar bellen.

Dus vanmorgen vond hij het nodig te informeren hoe hier de zaken er voor staan.

Meestal teuten we over vervlogen tijden, die in Portugal natuurlijk, maar ook over zijn overleden vrouw en mijn zieke Anne.

We voelen ons erg verbonden, hadden veel plezier in vakanties en aten bij ontmoetingen bij elkaar, dan bij ons en ook bij hen. Zij kampeerden maanden in Portugal en wij kwamen langs in vogelvlucht. Wij bleven nooit op één plek, maar de herinneringen zijn goud waard.

Heel toevallig vertelde ik, dat ik Anne een nieuw scheerapparaat had gekocht en hij vertelde, dat ie ook pas een nieuwe had, 59,95 euro. Ik vertel dat die van Anne hetzelfde kostte. Dat is dan zo’n leuk toeval. Maar die van Anne is met tondeuse, die van hem niet.

Ik vertel, dat ik Anne’s haar af en toe even weer in model maak en Anne dat eerder ook bij mij deed. Dat ik dat nu niet meer durfde vragen, bang voor wat het kapsel van mij zou worden en ik in een moderne uitvoering verder moet, die mij niet aanstaat. Lachend namen we afscheid, ik gooi hem nog snel een knuffel toe en hij zegt: “Insgelijks”. Dat was weer leuk, nu is het weer mijn beurt hem te telefoneren. Ik zal niet te lang wachten, want 96 jaar is best al oud.

Het slechte weer nu in Portugal werd natuurlijk ook uitgebreid behandeld, ons tweede Vaderland.

Mijn dag kan niet meer stuk, even Anne vertellen over onze vriend.

Anne zit voor autoracen, kijkt en luistert, heeft even geen tijd.

 

 

Logisch toch???

eFVe

Vele namen

 

Vele namen,

kan ik mijn buurvrouw geven. We hebben samen gefietst, al wel een poos terug, maar toch...

We hebben gewandeld en trainden voor de Marathon, welke weet ik niet meer, maar steeds ging dat net niet door.

We zijn naar de sportschool geweest.

We voorzagen ons in het voorjaar van wilde bloemen, hoe en wat laat ik in het midden.

We lieten ons misleiden stiekeme dingen te doen, de spanning was de beloning.

We vertrouwden elkaar malle dingen toe, fluisterend wel te verstaan.

We lachten, we huilden en nu ???

Ze gaat me verlaten, kan het elders beter krijgen ???. Is dat wel zo ??? Dat hoop ik dan maar.

Laat mij achter met prachtige herinneringen, die niemand me af kan nemen.

Een mensje met humor, een mensje met leuke ideeën, wat al niet meer ???

Hoe zal ik haar noemen?

Zal ik er een prijsvraag van maken? Hoe noem je zo’n mens met vele gaven? Een toverfee? Dat is wat al te mooi. Ik heb voor heks gestudeerd en kan al lachen als een heks. Maar zij ??? Nee, daar is ze nog veel te jong voor, ik moet wat anders bedenken.

Kina.

Intelligent.

Natuurlijk.

Aardig.

Voor haar houd ik een plekje vrij en zodra ze een beroep op me doet, hoop ik, dat ik me daar ook in kan vinden en doen we weer ouderwets samen, wat we altijd deden.

Voor een grote Bah doken we samen een bejaardentehuis in.

Als we moe waren, dachten we er zelfs over een rollator te stelen, wat helaas niet doorging.

Als we een speeltuintje zagen, gingen we schommelen.

Maar...als we een cafetaria zagen, kochten we een kroket.

We gingen samen naar de Seniorenfilm, zaten in “The Love-seat”,  misschien lukt dat ooit weer eens. Alhoewel .....daar laat ik me verder niet over uit, misschien toch iets te dichtbij?

Hopen mag, grote hopen, er is altijd wel een bejaardentehuis in de buurt.

Kina, wat ik eigenlijk wil zeggen, ik ga je missen, ik hoop...jij mij ook, anders is het zo sneu voor mij.

Je buurvrouw/vriendin,

eFVe

Zeg het met bloemen

 

 

Eens hadden we buren, echte buren, maar ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Eentje vertrekt morgen naar betere oorden. De andere buurtjes zijn helaas gaan hemelen.

Maar als extra......we hebben nog contact met hun kinderen.

De zoon en zijn vrouwtje kwamen plotseling ons visiteren en vandaag kwam hun dochter mij opzoeken. Het contact was altijd al goed, maar het voelt nu zo fijn. Samen zaten we op dezelfde toneelclub en hebben er erg genoten. Ik vergeet nooit weer die onnozele rol die zij toen speelde. Super, dat had geen ander haar kunnen verbeteren. Zo...dat moest even gezegd, Willy.

 

 

Dankjewel Piet en Willy, zo vergeten we niet die goeie ouwe tijd. Daar houden we ons nog even aan vast.

 

Zo fijn, die gesprekken over toen en zelfs over nu...het blijft leuk, hopelijk wederzijds? En de prachtige bloemen spannen de kroon.

 

eFVe

De vaatwasser

 

We wachten al met smart, komt er een telefoontje, er is vertraging. Ach nee, Willem. Nu komt

ie ergens eind november en er zijn al zoveel weken om.

Of...er is een keus, de winkelknecht, daar hebben we ‘m op gekocht. Zo heet dat toch?

In hoeverre is die beschadigd en welke korting kan ik vragen?

Ik moet meteen naar de WC en rennen is geboden. Die stomme zenuwen. Maar nog weet ik niet, wat te doen.

Inmiddels komt de was-dame om de hoek. Een bekende, een jonge deerne Lady genaamd. Ooit was ze hier eerder, maar ik herkende haar niet op slag. Ze doet heur haar op een andere manier en het kwartje valt. “Ach”, zeg ik, “je bent Lady”. En ze is Lady. Mooie naam voor zo’n mooi jong wicht. Anne laat zich vertroetelen en ik denk nog na over die stomme vaatwasser.

Korting ligt me wel, is een magisch woord, wat ik vaak zoek en tegenkom. Maar hoeveel?

Willem, geef me tijd. Ik bel terug, maar nu even niet, oké? Wat nog beter voelt, ik kom kijken of de machine niet teveel beschadigd is.

eFVe

Er wordt hard aan gewerkt

 

 

Onze fysiotherapeute doet hier al een hele poos flink haar best en dat wordt door ons beiden erg gewaardeerd. Vandaag is er een extra iets, wat ik graag zou noemen.

Haar dochter is jarig. Hieper-de-piep hoera en lang zal ze leven.

Moge deze therapeute nog lang bij ons kunnen komen, want zonder haar zou het stukken minder goed gaan met mijn Anne.

Vandaag wandelde hij met haar zo’n 700 meter. We gaan voor de kilometer, dus moeten ze nog verder oefenen.

Begeleiding bij Anne z’n spierziekte is hard nodig, de ziekte zit ons beiden goed in de weg, maar er wordt aan gewerkt en daarvoor mijn dank.

eFVe

Andere man, zelfde naam

 

Een nieuw adres, maar dezelfde naam. Willem van de Wijde Blik en nu Willem van de Vierackers. Hoeven we dus niet aan te wennen. Wel weer een heel ander persoon, maar ook dat went.

Willem van de Wijde Blik zal ik wel missen, dat was zo’n extravagant persoon, zulke mensen zie je niet vaak. Ik niet tenminste. Maar ja...dag Willem, hallo Willem, ook deze Willem is een serieuze man en past goed op z’n cliënten. Bedankt Willem.

Het viel me niks tegen hoe het vanmorgen ging. Haast leek Anne te hebben, maar dat was niet echt nodig. Ik zwaai ‘m net uit.

Vanmiddag na half 4 mag ik ‘m terug verwachten.

Een pak van m’n hart. Jongens jongens, wat ben ik nerveus. Laat het goed zijn, hij is het zo waard. Maar 24/7 is zwaar, of moet het 7/24 zijn? In ieder geval even los van elkaar is goed voor ons allebei en als Anne het dan ook nog naar z’n zin heeft, begint pas mijn genieten. Ik mis ‘m nu al.

 

Willem heeft z’n best gedaan en Anne is terug en praat me de haren uit m’n hoofd, of kan dat niet?

Hij is blij, had wel veel last van z’n spieren. Als ie nerveus is, werken z’n spieren ook minder. Hij moest duidelijk nog wennen, maar is echt blij en dat is niet meer zo vaak zo.

Ook nog een prachtig verslag mee gekregen, dat ik uiteraard met plezier gelezen heb.

Er is van alles met de mensjes gedaan, zelfs gewandeld, Anne wel in de rolstoel, maar ook andere dames lukte het loopje naar een soort dierenpark/boerderij (?) niet.

Ik zou Maarten en Anneke heel graag willen bedanken, maar ken hun e-mail-adres niet.

Anne is blij en ik voel me gelukkig.

eFVe

Een ontspannen dag?

 

Ik hoop het. Gisteren moest ik van alles. Het grootste deel ging goed, maar ook kleding wat terug moest, verkeerde maat. Dat was eigenlijk een luxe, mocht ik weer de fiets pakken en gaan met die banaan.

Vandaag moet ik niets, maar mag ik wel iets? Ik neem het wel aan en probeer de laatste nazomerzonnestralen mee te pikken. Een boodschapje kan geen kwaad, een doel hebben is mijn idee. Ik ben erg praktisch.

De was hangt weer en dat zijn blijvertjes, er wacht alvast weer een wasmand vol op mijn was-prestaties. De machine doet z’n werk en ik ben dik tevreden.

Morgen gaat Anne voor de eerste keer naar een andere dagopvang. Dat vind ik weer reuze spannend en bouw nu alvast weer wat energie op om dat aan te kunnen.

Voor Anne zelf? Pas morgenvroeg merk ik dat. We noemen niet zoveel in het voren, want dan draaien we onrustige nachten.

Ik heb alle vertrouwen in de beide dames van de volgende opvang. Eentje zelfs ontmoet. De ander klonk per telefoon ook als een prima-mens. We doen allemaal ons best om de laatste tijd mijn tere Anne een goeie tijd te bezorgen. Of hij het zelf allemaal doorheeft? Vast niet, iedere dag zijn er wel moeilijkheden rondom hem en zelden denkt en is hij positief. Daar blijven we ons best voor doen.

En ik??? Dat schreef ik al, ik pik de vitaminen vanmiddag even op om eruit te vluchten. Dan ben ik er weer en mag de hele wereld op mij leunen, maar het liefst ondersteun ik natuurlijk mijn enige echte Anne.

eFVe

Wasdag

 

Maar dan anders. 

Vandaag kwamen Mirjam en Yesse samen door de achterdeur. Iets later dan gehoopt, zodoende was Anne sinds 8 uur al in pyama op, niet wetend wanneer er verandering in kwam.

Ons eerste kopje koffie hadden we inmiddels genuttigd en daar waren ze.

Mirjam was hier al eerder en Yesse een keer met Tjerk. Oude bekenden dus voor Anne, dat maakte zijn was-beurt wat gemoedelijker.

Ik vertelde dat Anne deze week nog mee naar de winkel was geweest. We hadden WC-papier nodig, zakdoekjes en appelmoes. Die dingen zijn hier zo snel op. “Het is alsof we het eten”, vulde ik aan.

 

“En?”, vraagt Yesse, “Hoe smaakte dat? “. “De appelmoes wel goed”, dacht ik nog.

Was best grappig en zo snel hij reageerde.

 

Beiden wilden ze nog wel een natje, zijnde thee/water. Alles is mogelijk.

Er moet mij nog wel even van het hart, het was weer een gezellig samenzijn en ik ben hen dankbaar voor de gemoedelijke gesprekken die werden gevoerd. Yesse is nog wat rustig, hij loopt stage en geloof me Yesse, je mag er zijn, je bent al een bekende hier. Tot een volgende keer?

We proberen deze dag even naar buiten te gaan, de zon roept ons en de Audi staat al in de startblokken. Lees i.p.v. Audi ... rollator en ... je bent goed ingelicht.

 

Maar...het werd de tuin. Dat geniet duidelijk de voorkeur bij Anne en zo kon ik even naar de markt, mijn geliefde lange paprika’s halen. Rood/geel/oranje, ik kan weer heerlijk tekeer gaan.

eFVe

Oprecht een ZONdag

 

We staan op normale tijd op, dat wil zegen, ik sta op. Ik hoorde om 7 uur al onrust beneden, maar voor 8 uur niet uit bed, dat probeer ik vast/vol te houden.

Beneden gekomen, Anne nog in diepe rust. Ik ben even gaan zitten en heb genoten van die heerlijke diepe ademhaling. Het bed bevalt dus echt goed.

Toch maar naar boven, zelf even wassen en aankleden en dan maar weer opnieuw proberen. En ja hoor, meneertje werd wakker.

Hem met warm water even op temperatuur gebracht, samen gegeten, pillen voor beiden erin.

‘s Morgens is voor Anne altijd een zware start, maar hij is vrolijk. Plaagt mij zelfs, ik word er blij van en zonder na te denken, spring ik op z’n schoot. Hij begint onbedaarlijk te lachen. Deze dag kan niet meer stuk.

eFVe

Herinneringen

 

Toen we hier kwamen wonen, was dit een gloednieuwe wijk. De hele buurt bestond uit eerste bewoners en dat voelde heel goed. Wij hadden een dochtertje van nog geen 2 jaar en zo waren er nog een aantal met één of twee kinderen en sommige nog zonder.

We groeiden met elkaar op en zagen onze kinderen groot worden en spelen met elkaar. Wij als huisvrouwen dronken bepaalde dagen koffie met elkaar en bij ziekte kwam er een legertje de klussen en de oppas regelen. Als ik terug kijk, was dat een gouden tijd. Iedereen stond klaar voor iedereen.

Jaren ging dat zo door. Maar dan ineens komt de klad erin. Er komen andere mensen wonen en niet iedereen accepteerde de vrolijkheid in de buurt en wilde niet aansluiten. Alles mag, niks moet.

Na verloop van tijd is iedereen al van buurt veranderd en wonen wij als enige mensen nog hier en hebben het zien gebeuren.

Nu verhuizen we niet meer en zullen het hier wel uitzitten met wat hulp hier en daar.

Toevallig was hier een wijkverpleegster, Mirjam genaamd, en zo kwamen tot dit gesprek. Ik moest er wat over kwijt, misschien is het heimwee? We waren jong en wilden nog zoveel.

Nu zijn we oud en willen nog zoveel en lukt het niet meer. Dat kun je niet inschatten, als je nog jong bent. Dus toch heimwee ontdek ik bij mezelf.

 

 

Ik noem het toch maar herinneringen. Mooie herinneringen. Toekomst is er niet meer, dus dan maar in het verleden duiken. Dankje Mirjam, door jou kwam ik hiertoe.

eFVe