Met plezier

 

Met plezier stap ik uit bed, kan zelfs douchen. De heer des huizes ligt nog in een diepe slaap. Heerlijk, dan kan dit ouwe mens haar gang gaan.

Terwijl ik de gang naar beneden wilde maken, kwam hij eraan en met zo’n vrolijk gezicht. Dan is het leven niet meer moeilijk en ga ik ‘m wassen en aankleden, daarna verorberen we ons ontbijt.

Doordat alles later was, dronken we gelijk koffie er achteraan en niet lang daarna onze lunch. Anne had zelfs z’n oorgevalletje erin. Hij kon me niet verstaan en ik vertikte het om te gaan schreeuwen. Had ik daar maar eerder aan gedacht. Hij wilde antwoord en greep naar z’n apparaatje.

Het was een prettig gesprek, verder heeft hij de krant gelezen en ik nog gepuzzeld.

De Fysiotherapeute kwam om 1 uur en gelukkig was het even droog en gingen ze samen een wandelingetje maken. Ruim 1 kilometer stond er op haar telefoon, dus echt naar waarheid.

Ik ga nooit te snel juichen, maar ben nu wel in een juichstemming. Alle prettige momenten zijn welkom en meegenomen.

Wel was z’n hoofd duidelijk niet op de plek waar hij zich bevond, want hij wilde de “Trainster” vertellen of bellen, dat ie niet thuis was. Ik vertelde, dat ze hier kwam en dat was goed. Maar...volgens hem is de rollator niet hier en ze wil altijd wandelen. Ja, lieverd, de rollator staat hier in de garage en daarna was de “Trainster” ook voor hem welkom.

Ze is zo tevreden over hem, ze komt pas 4 januari weer. Mocht er achteruitgang bespeurd worden, trek ik aan de bel. Daar kunnen we wat mee.

Ik hoop wel, dat Anne net zo goed naar mij luistert als naar haar, maar ik gebruik haar naam als stok achter de deur. Opgelost? Dat hoop ik. Met plezier kijk ik terug op dit deel van de dag.

eFVe

Moeilijk

 

Vanmorgen was het de tijd. Tot twee keer toe kwam Anne de trap op en eigenlijk zou ik er niet aan willen toegeven om vroeger op te staan dan 8 uur.

Zien wie de langste adem heeft? Anne wint en is heel zielig. Hoe ik ook vertel, dat mijn wekker nog niet afliep, hoe moeilijker en zieliger hij werd. Ik probeerde hem te knuffelen, maar er werd niks mee opgelost; Anne bleef in z’n eigen verhaal hangen, dat voor mij totaal onduidelijk was.

Ik ben toch weer naar boven gegaan om mezelf zover klaar te maken om daarna alle tijd aan hem te kunnen besteden. En dan heeft ie nog geluk, dat ik niet een opmaaktype ben. Maar hij was niet te temperen, hoe ik ook probeerde uit te leggen, dat we tijd zat hadden, hij bleef onrustig en al aan het opruimen. Daar moet ik bij zijn, want... hij leegde de kopjes en zette ze in de kast. 

“Schoon”, zegt Anne. Ik kan door zijn slechte gehoor ook niet met hem praten, dan neig ik tot schreeuwen en dan denkt ie meteen, dat ik boos ben. Ik ben zowat in tranen. Niemand kan inschatten hoe frustrerend het is ‘s morgens vroeg mee te moeten deinen in het gedrag van mijn zieke man.

Zijn jas zal ie nu al aan doen, hij heeft helemaal geen notie van tijd meer. Fysiek is ie heel goed, maar de rest laat het helemaal afweten.

 

We hadden dus 1 1/2 uur tijd over en ik zat erbij alsof ik er niet was. Stilzwijgend. Moest trouwens zelf ook tot rust komen, m’n hart sloeg compleet op hol. Nu ben ik er weer en liet me ontvallen tegen de chauffeur, dat ik blij was, dat hij Anne meenam. Gelukkig snapte hij dat helemaal en ik schrok, dat ik die uitlating deed.

 

 

Ik moet zoveel,  moet even bijkomen.

Het is geen rare man, maar zo hij vanmorgen was, kende ik nog niet en zo uit je slaap gehaald te worden is geen hobby van mij.

Voor vandaag heb ik genoeg geschreven, ik neem even afstand en richt me op wat er vandaag nog moet gebeuren.

Laat ik nog wel even melden, het was moeilijk ...

eFVe

Nachtelijk bezoek

 

Ongeveer kwart over twee kwam Anne de trap op. Ik hoorde hem al naar de WC gaan en daarna rechtstreeks naar boven.

Even een kleine uitleg is wel op z’n plaats. Anne slaapt niet meer boven om meerdere redenen, ik dus wel. De trap is hem eigenlijk verboden.

Ik was er sneller dan hij, deed het licht aan en een glimlachende Anne begroette mij met een: “Haj...”. Ik kon niet anders dan lachen en nam hem in m’n armen.

Voorzichtig zeggend, dat ie niet meer boven sliep, loodste ik hem de trap af, hem stevig vastpakkend. En ineens: “Voorzichtig hoor !!!”, zei hij. Ik kon weer m’n lachen niet onderdrukken en bracht hem terug naar bed. “Oh ja”, zei hij en kroop genoeglijk in z’n eigen bedje in de kamer. 

Ik gaf hem nog een dikke smok op z’n neus en probeerde weer naar m’n eigen plekje te gaan. Hij voelde zich koud, daar moet ik vandaag even wat aan doen. In de kamer blijft het twintig graden, dat moet toch genoeg zijn?

‘t Is zo’n dunne scheet, logisch dat ie zich kouder voelt dan menigeen. Dan speelt de leeftijd ook nog een rol, dus vandaag moet het opgelost worden.

 

 

De wasbeurt was door Tsjerk gedaan en ook Anne z’n apparaatje werd door hem om Anne’s nek geslingerd. Anne kon niet anders, dan het goed vinden. Zo was hij even bij het gesprek, ik hoop wat langer dan afgelopen dagen. Er is altijd wel weer een excuus om ‘m af te doen. We will see.

We dronken gezamenlijk een kop koffie, daarna ging Tsjerk weer zijn werk voltooien en nu zitten we samen aan ons tweede bakje. Ik voel het, ook dit wordt een goeie dag. Een wandelingetje? ‘t Is vrij koud, maar toch...

 

Het gehoorapparaatje ligt op bed en Anne is ergens. Ik ga kijken.

Anne is terecht, we hebben gegeten en....we gaan wandelen.

Wel moet ik weer schreeuwen, wil mijn stem binnenkomen bij Anne. Zo jammer, waarom doet ie het apparaatje steeds weer af. Hij blijft een eigenwijze piemel.

 

Deze dag vloog voorbij en wat zo vreemd is, we kregen zoveel bezoek, leuk bezoek en onze handyman en zelfs tig telefoontjes. Ik leef weer helemaal op. Anne had zelfs z’n gehoorapparaatje weer om z’n nek.

Eigenlijk begon het vannacht al met Anne via de trap naar boven. Ik voelde toen al, dit wordt een leuke dag.

eFVe

Wachten duurt lang

 

Vooral als je al vanaf 9 uur klaar zit en dan is 10 uur wel een uur later. Is niet de schuld van de chauffeur, maar het ongeloof van mijn Anne. Een keer werd er verwacht, dat ie 9 uur klaar moest staan en daarna is het iedere maandag mis. We wachten, ik ga bij hem zitten, anders is ie nog ongeduriger en samen met mij kan ie nog enige rust vinden.

Zo vertelde hij mij, dat een dame z’n haar had gekamd bij de dagbesteding. Hij scheen dat heel bijzonder te vinden, dus ik ook. Volgens hem kende ik haar al. Niet dat ik het me kan herinneren, maar de tijd ging wel voorbij en dan ineens is het 10 uur en staat de chauffeur aan de deur te bellen en komen wij achterom naar hem toe. De bel is nog steeds niet oké. Dit is m’n eerste dag dat ik op pad kan en dan alleen deze middag, dus op naar een batterij.

Vanmorgen was mijn trouwe helpster Ilona hier en daarna is het 12 uur en wil deze vrouw een hapje eten. Dan vlieg ik nog gauw even naar de winkels die al genoteerd staan en misschien zit de bel daarbij. Ik snap het niet, de bel is niet oud, is zo’n batterij dan zo snel leeg?

Anne ging gedwee mee en deze keer was er een andere chauffeur. Ik wilde z’n naam onthouden, maar was het Huub ??? Ach, hij is een blijvertje en ik ook, dus hem kom ik wel weer tegen.

 

Inmiddels is Anne thuis gebracht door Huub - toch goed onthouden - en heb ik niet even kunnen vluchten. Er was van alles te regelen met instanties en dat gaat voor.

Anne is blij, ik nog blijer en Harrie de klusjesman regelt het geluid van de bel. Wat wil ik nog meer? Voor vandaag niks meer.

eFVe

 

Zondag, 25 november 2018

Waar is ie? Kunnen we hem vinden, kunnen we hem vangen? Is de zon eigenlijk wel manlijk? Wie kan het iets schelen, als ie maar komt.

De zondag is daar en in alle rust is deze dag begonnen. Heel fijn, lekker gedoucht en goed ontbeten, geen haast deze keer. Manlief leek ook luier te zijn dan voorgaande zondagen.

I Love It.

Onverwachts nog bezoek van nicht Thea met Willem. Dat was weer even fijn. Jammer dat Anne niet deel kon nemen aan de gesprekken.

Nadien zei hij: “Ze hadden wel veel te vertellen he?”. Zonder wanklank. Ik heb voorzichtig verteld, dat ze niet met hem konden praten, omdat het apparaatje niet werkte. Hij begreep het maar al te goed. Zo jammer.

Het is 2 graden boven 0 en wij hebben gewandeld. Ja...echt waar, wie doet ons dat na? Maar door de kou wilde Anne nergens echt rusten en door even stil te staan, tot twee keer toe, liepen we weer richting huis.

Even een broodje gegeten en dan komt Max. Welke Max? Max Verstappen natuurlijk, jammer dat dat stomme ding nu niet wil, de geluiden zijn altijd zo heerlijk, maar...teletekst  helpt ons aan de ondertiteling. Tenminste...als Anne dat zo snel kan lezen.

Jeetje Mina, alweer een goede dag. Wat voel ik mij gelukkig.

eFVe

Zaterdag, 24 november 2018

 

 

Monique komt Anne wassen, een jongedame. Ze drinkt koffie met ons en is erg rustig. Ik vuur allerlei vragen op haar af en ze ontdooit helemaal. Ze vertelt en vertelt, echt genieten.

Zo begon onze dag, opnieuw een koude dag en onze bel doet het weer eens niet. Nu alweer de batterij leeg? Vandaag kan ik geen nieuwe halen. Monique moest achterom, dat onthoudt ze vast.

De dag is nog lang, ik denk me suf, wat we vandaag zullen gaan eten, wat voor ons beiden een lekker hapje zal zijn. Ik vind eigenlijk alles lekker, weet immers wat ik erin stop !!!!!

 

Er wordt regen verwacht, dus even polsen, zullen we even gaan wandelen? Jazeker, we gaan wandelen. Anne pakt zelfs de rollator en we gaan een rondje. De meeste weggetjes gaan achterom, zo ontlopen we de koude wind.

Thuis van weggeweest en een broodje zou nu welkom zijn.

 

Voor vanavond had ik zo gedacht, stamppot boerenkool, de kou voelt alsof het nodig is. En...eerlijk is eerlijk, ik ben er dol op en stamppot is ook favoriet voor Anne, want z’n kauwvermogen is ook niet meer wat het was.

De boerenkool ging er lekker in en nu is het alweer zaterdagavond. Ook deze dag mag er zijn. Mijn baasje is echt nog actief geweest vandaag. De Fysiotherapeute had al gezegd, dat ie fysiek het zo goed deed. Positief denken wil wel eens helpen, tenminste bij mij wel.

Goeie dagen tellen dubbel. Dus....

 

eFVe

Toch liefde

Wat mij gisteren allemaal overkwam, maakte m’n dag tot een uitzondering.

Ten eerste kwam nicht Gerda, waarmee ik zulke mooie/gekke momenten deelde, de lach vierde hoogtij.

Anne was naar de dagbesteding, maar Gerda heeft ‘m nog dag kunnen zeggen.

De avond, eentje waarop ik me de hele week al opgewonden over voelde, was daar, dus ook het einde van de dag zou een mooie worden.

Vroeg gegeten, dat werd een hapje van een overbuurvrouw, in de diepvries bewaard. Heerlijk, zelfs Anne at er goed van. Dankje Annie.

Daarna kwam Anouk bij opa om hem niet alleen te laten zo’n hele avond. Maar deze vrouw moest op de fiets en het was beren-koud. Dat viel even tegen. Nou ja, flinke meid zijn en dan maar dubbele kleding aan. De fiets vast buiten gezet, maar toen...maar toen...

Anne vond het niet goed dat ik op de fiets moest en protesteerde, wat een heerlijk geluid. Anne, die laat merken, dat ik wat voor hem beteken. Om emotioneel van te worden. Daar alleen al werd ik warm van. Ik bedacht me niet en belde Ronald. Met hem en z’n gezin zou ik gaan. Als hij me ‘s avonds laat dan wel wilde vergezellen, zodat ik niet alleen op zo’n late tijd door de nacht zou fietsen. Dat was rond. Het was koopavond, dus de eerste fietstocht zou niet bezwaarlijk zijn. Even weer met Anne om de tafel en die ging akkoord.

Maar wat er toen gebeurde...onze kleindochter Anouk was daar en zei: “Maar dat gaat niet gebeuren, ik bel meteen Ronald”. Ze bracht en haalde me, dan was Anne wel even alleen, maar dat zou kunnen, toch? Anne, die gevoel voor mij toonde, ik werd er helemaal gelukkig van. Hij is er nog, mijn Anne.

Ondanks dat ik warm gekleed was, had ik ril-momentjes bij de film. Queen, geweldig. Mijn favoriete band. Ik weet nog hoe boos ik was op die stomme Freddy met z’n aids. Ik dacht, er komt nooit meer zo’n vergelijkbare band. Maar pas bij het horen van het gitaar-spel van Brian May. Jeeeeeeeeetje, wat werd ik koud van opwinding. Hij is het, hij is het echt, mijn favoriet.

Heeeeeh, ik zucht nog na, wat was dat een mooie dag, de dag van gisteren. Een dip? Waar? Anne houdt nog van mij, Queen prachtig nagespeeld door acteurs met echt Queen-muziek.

De napret van de onnozele dingetjes die ik met nicht Gerda kocht, wat vele lach-salvo’s opleverde. Jongens, jongens (en meisjes), het leven is zo gek nog niet.

Echt weer een dag met een briljanten randje. En dan nog Anne’s liefde voelen, onze schat van een kleindochter die me de kou bespaarde. Ik was al bekaf van de prachtige dag, maar toch .... Ronald, Johanna en Desmond, wat een goed idee om dit ouwe mens zo te verrassen, Queen , jeeeeh, Brian May. Gezeten tussen mijn twee mannen was dit een avond om nooit te vergeten. Sorry Jo, het kwam zo uit.

Nadien tuimelde ik in bed en had een geweldige tevreden nacht. Met m’n gedachten bij Anne liet ik de slaap komen en alles lukte vandaag en vannacht.

eFVe

Een dip

 

 

Dat kan ik me niet permitteren, hoe kom ik er het snelst weer uit?

Gisteravond heb ik onze dochter gebeld voor uitleg van Anne’s nieuwe gehoorgevalletje. Ze kwam, zag en overwon.

Maar...ik ben het alweer vergeten. Gaat Dementie nu ook met mij aan de haal? Ik kan me dat niet permiteren.

Anne was vanmorgen erg monter, waste zichzelf en wat ie kan doen, moet ik zo laten, is me verteld, dus ik ging andere dingen doen. Helemaal goed ging het nog net niet, maar ik was in de buurt en wel trots op hem.

Gisteravond had ie het apparaatje in en om en zag en luisterde TV, maar Sonja vertelde, dat ons gesprek ook wel binnenkwam. Ik geloofde het niet.

Maar zoals hij vanmorgen mij ontlastte, denk ik, dat ie het begreep en zelfs onthouden heeft.

Ik zat toen eigenlijk al in die dip, zou hij echt er iets van begrepen hebben? En ook nog onthouden?

Wat ben ik een slecht mens.

eFVe

Eens

 

 

 

Eens...

had ik een man,

nu is er de ziekte.

Dan...

is hij een andere man.

Nu speelt alleen zijn ziekte.

Graag...

wil ik hem weer terug.

Maar dat gaat niet gebeuren.

Ziek...

is nu het belangrijkste woord.

Dat moet mijn/zijn leven kleuren.

Verzorgen

is nu mijn grootste taak.

Ik doe m’n best.

Vaak

denk ik het niet te weten,

waar vind ik nu een test?

Goed denken,

goed doen,

het zijn alleen maar woorden.

Kan

iemand mij nog leren omgaan

met deze rare ziekte.

Ik kan

het nog wel leren,

maar kan ik het ook aan?

Anne,

mijn Anne,

waar ben je toch gebleven.

Die hersenen

van jou hebben het begeven.

Niet helemaal,

daardoor is er de pijn.

Alzheimer

bestrijden of hebben,

het is niet fijn.

Ook

niet gemakkelijk te leren,

wat anderen ook beweren.

Vandaag

is het zo

en morgen is het anders.

Het

moet me niet zo raken.

en hoop alsnog te leren.

Die afstand

moet ik maken,

maar je woont nog zo dichtbij.

Alzheimer,

de ziekte tussen jou en mij.

èFVé

Vroeg

 

Gisteren kwam de chauffeur Anne laat halen en die onrust in dat mannetje is dan niet te beschrijven. Vandaag kwam Tsjerk Anne wassen, de afspraak was 9 uur. Half 9 komt Tsjerk om de hoek. We zouden net gaan ontbijten.

Tsjerk is altijd welkom, dus snel een kop thee gezet en Anne kreeg z’n wasbeurt. Tsjerk wilde wel aan tafel terwijl wij zouden eten, maar dat wilde ik hem besparen. Dat gedrag laat ook nogal eens te wensen over, dus...eerst maar wassen en aankleden en dan gaan we samen eten, Anne en ik.

Ik let even extra op, gaat het echt zo raar, Froukje? Toch wel, ook veel lawaai. Anne zelf hoort het niet. Schraapt over z’n bordje, ik zie er niks, maar hij ziet altijd wel iets dat eraf moet. Schuift en slaat met het mes op tafel. Ach, het valt mee vanmorgen. Maar als ie dan z’n neus snuit en nog even kijkt of alles goed is????? Dat wil je toch niet showen, ook niet aan Tsjerk.

Niet dat ik ervan geniet, maar...ik ben Anne’s maatje.

Anne is schoon en het ontbijt aan kant. Sonja komt zo en dan later op de morgen moeten we naar de Notaris. Ik moet van alles mee, echt moeten? Ik weet het niet, maar beter teveel dan te weinig.

Tot later.

 

 

Later is nu. Alles geregeld en ergens volgende week de ondertekening. He he, een pak van m’n hart.

En nu heel wat fijns, we hebben een apparaatje hier, waardoor Anne ons en ook de TV weer kan horen. Dr. Verburg had er eentje en onze Sonja bestelde het voor Anne. Geweldig, wat een vooruitgang. We verstaan elkaar, maar ik kreeg wel de opdracht van onze dochter: “Minder snel en minder praten, mam”. ‘t Is wennen, maar de laatste dagen kwam niks door, dus een beetje gewend ben ik al.

De wonderen zijn de wereld niet uit. Door z’n super-schone oren (door Ciska behandeld) is zijn gehoor met het apparaatje klaar voor mij, voor U en voor de TV. Ik ben in een juich-stemming en hoop, dat het ook werkt bij de dag-opvang. Er gaat een wereld voor hem open en ...als ie niet wil, doet ie ‘m uit.

Het leven heeft ook nog mooie kanten, ik ben weer blij en Anne? Hij luistert naar de TV.

eFVe

Deze dag

 

Deze dag begon als alle anderen. Ik kleed me aan en dan was ik Anne, kleed hem aan en samen eten we ons broodje. Ik zie er op toe, dat ie z’n medicijnen neemt en vergeet dan vaak m’n eigen, maar...ze staan klaar, dus kom ik het weer tegen.

Vandaag zou hij vroeg gehaald worden en ik zorg dat ie klaar is. Hij vraagt me, wanneer ze komen en ik zeg dus schreeuwend, anders hoort hij me niet: “Vanaf 9 uur tot half 10”.

Hij doet de jas alvast aan, ik zet de rolstoel buiten, controleer of alles erin zit en Anne loopt de kamer op en neer. 9 uur...niemand, half 10 .... niemand. Even later bel ik toch maar, want deze patiënt wordt bij de minuut onrustiger. De chauffeur is onderweg. En ja hoor, hij komt en waar is Anne? Die sluipt door het huis en heeft de jas uit. Voor je ‘t weet, zijn we zo een poos verder en ik leg de chauffeur uit, wat er gaande is.

Hij voelt zich schuldig en dat was niet de bedoeling. Het ging even om de patiënt. Zulke dingen kunnen eigenlijk niet, de onrust moet nog zakken, maar ik krijg ‘m toch zover, dat ie met me mee naar de bus loopt en de chauffeur helpt hem de bus in. Anne kiest meestal dezelfde stoel en die was nog vrij. Zwaait even naar mij en ik zwaai terug.

Einde oefening.

Mijn hulp is inmiddels aangekomen en samen bespreken we, wat we vandaag gaan doen. Deze morgen heb ik haar niet echt geholpen, deed dingen die ook nuttig waren en ze is een prima hulp en redt zich in alle situaties. Ik werk boven de was weg en kijk of er berichten zijn.

We drinken koffie en als het dan tijd is voor haar om af te nokken, eet ik nog snel even een hapje en schuif opnieuw achter m’n computer. ‘t Is koud en ik ben moe, weet niet waarvan, maar ga er vandaag niet uit, punt uit. Ben uiteindelijk zelf de baas.

Het is inmiddels 2 uur en vanaf 3 uur kan Anne alweer komen. Ik doe de puzzel in de krant, even m’n hersenen wakker schudden en vervolg dit verhaal straks als mijn wederhelft er weer is. Ik hoop, met een blij gezicht, een verhaaltje op papier en zijn belevenis van deze opvang te mogen meebeleven. Soms lukt dat, soms lukt dat echt. Daar zie ik naar uit.

Een dag als alle anderen? Nee, hier is iedere dag anders.

 

Goed 5 uur, Anne is er weer. Snel even een hapje, z’n pillen, ik de mijne, zo zetelen we ons om de tafel. Ik kan me haast niet bedwingen om het verhaal te lezen.

Prachtig weer, ze hebben pepernoten gebakken en er zit zelfs een zakje met pepernoten bij.

Wat leuk toch weer. Anne is nog niet zo spraakzaam maar dat kan ineens starten. Even geduld Froukje.

eFVe

Alzheimer

Alzheimer, een ziekte niet te peilen.

Lastig, voor zichzelf en anderen.

Zoekend, naar wat er niet meer is.

Heimwee, vooral naar vroeger.

Emotioneel, vooral door onbegrip.

Individueel, elke patiënt is anders.

Moeilijk, voor een ieder.

Eindeloos, er is geen rem.

Reddeloos, het wordt alleen maar erger.

eFVe

Mooi weer bij aankomst Sint

 

De intocht van de Sint begint goed, mooi weer in ieder geval. We zijn nog even een eindje langs de Vaart gelopen, maar wel met de wind in de rug.

Zwarte Pieten begroet of gegroet, volgens de berichten zijn het er wel 400 (???), toch maar lekker doorgelopen. Te koud voor de oudjes. Maar verder, ik voel me heel tevreden. Mijn mannetje is blij en in een supergoeie stemming. Ik krijg menig keer een lieve aanraking.

Met de wasbeurt was het Rita die hem verzorgde en dat is altijd super.

Ik had vanmorgen enorme haast en had daardoor m’n knopen van m’n vestje verkeerd dicht. Wat zal Rita daarvan gevonden hebben? ‘t Ouwe mens is ook al aan het dementeren? Waardeloos vond ik het, toen ik het ontdekte.

Een goeie nacht, een zonnige zaterdag en een lieve man. Waar heb ik het aan verdiend?

Op deze manier mag Anne wel 100 jaar worden.

 

Wat zo mooi zou zijn, is opslag veranderd. Anne heeft weer een bloedneus. Hij snuit te heftig en dan is het mis, vooral met dat koude droge weer.

Hij mag nog steeds 100 jaar worden, maar help...laat dat bloeden stoppen.

Deze keer is het me weer gelukt, maar als...maar als... Hij snapt er niks van.

Jammer hé? Zo’n fijne dag eindigt in angst voor hem en toch ook wel een beetje voor mij.

eFVe

Zelfs een kusje

Vanmorgen weer een slecht begin, Anne was zooo ziek, kon niks en zat boordevol, zo zei hij tenminste.

Ik dacht, zien en beleven. “Als je ziek bent Anne, dan bel ik de arts even”. Ik loop naar de telefoon en .... zo snel hij weer opveerde, maar bleef verder wel de hele tijd in protest en ik deed deze keer of mijn gehoor niet goed was.

Niemand kan voelen hoe het is, je man weg te willen hebben, als ie er zo aan toe is. Maar wat is waar????

We wachten op de bus en niet lang daarna, daar was ie al en Anne rent net als anders de chauffeur tegemoet.

De chauffeur helpt hem instappen en Anne nestelt zich in de stoel en doet de riem om.

Ineens veert ie op, doet de riem los en komt me een kusje brengen. Ik schiet helemaal vol.

Het was een super-goede nacht, alleen deze keer was ik onrustig. Er gaat van alles door m’n hoofd. Deze man lijkt in niks meer op de mijne. Nou ja, toch wel, dat kusje van zopas doet mij weer smelten.

 

Eerst maar weer koffie. Is dit vrijheid-blijheid? Ik dacht het niet.

 

Inmiddels is het avond. Anne is weer thuis en bracht een prachtige foto mee van hem en Jelle en een meneer, voorlopig heeft ie geen naam, ik zie ‘m wel iedere keer in de bus.

Anne had me dus weer behoorlijk tuk, wel buiten zijn weten. Ik moet veranderen, hij kan het niet.

Vooruit...ik beloof maandag er geen drama van te maken voor mezelf, ik doe het gewoon, zet ‘m met een lachend gezicht in de bus en denk, vanavond is ie weer blij. Zo moet het. Eindelijk word ik verstandig.

 

Ik had een nuttige dag, eindelijk naar de kapper en de rest van de boodschappen gehaald. Dat alles op de fiets, zooooo heerlijk.

En de ploeg die hem de dag door blijft verzorgen ... heel erg bedankt allemaal.

eFVe

Dat was schrikken

 

 

Kwart na 7 kwam Anne de trap op. Ik hoorde het meteen, maar hij hoort mij niet, dus ik neem een run en hij schrikt daar weer van. Hij zei, dat ie dacht, dat ie boven sliep.

Ik had even m’n twijfels, maar stel, dat het zo is. Hij ging gedwee naar beneden. Ik ben ‘m gevolgd en heb geprobeerd te verduidelijken, waarom dingen niet meer kunnen, die eerder normaal waren.

We pakten elkaar stevig vast en ik kon amper m’n tranen bedwingen.

Ik ben gaan douchen, dat was toch al mijn plan, maar niet voordat ik hem dat had verteld.

 

En hier zit ik dan, een uur later, gedoucht, Anne gewassen en gekleed, samen gegeten en dan is deze computer m’n steun en toeverlaat.

 

Pas belde Ciska en hebben we samen heel fijn even gepraat over hoe nu verder. Ze komt vanmiddag, want Anne neemt van mij niets aan wat de mogelijkheden zijn tegen z’n astma.

Zo fijn al die meedenkende mensen. Ze staat op m’n lijst, breng haar steeds op de hoogte van veranderingen; de eerste verandering gaat maandag in, dus ben ik nog niet te laat. In ieder geval komt ze vanmiddag. Ciska is medewerkster aan onze dokterspraktijk. Af en toe mailen we elkaar, nu belde ze.

 

Eerst komt de fysiotherapeute om ongeveer 1 uur. Meestal wandelt ze met Anne en dan in de namiddag komt Ciska, dan is deze dag weer helemaal gevuld. Later een soort verslag.

 

Hier een kort vervolg. Ook de fysiotherapeute was verbaasd over de achteruitgang van Anne’s oren.

Zijn gehoor is minimaal. Hij heeft met haar gewandeld en nu wachten we met smart op Ciska, die in z’n oren gaat kijken of er misschien een prop inzit. Wie hoopt er mee. Ik tel voor 10, mijn hopen zijn groot.

 

Inmiddels is Ciska geweest en behandelde meteen zijn oren en wat daar allemaal uit tevoorschijn kwam, zelfs watjes. Ook daar kan ie niks aan doen en beweert zelfs, dat hij het niet gedaan heeft.

Daarna leerde ze hem z’n pufjes te nemen en dat het ‘s morgens en ‘s avonds moet om z’n astma te bedwingen, dat zou hij beter de winter doorkomen.

Zou hij het morgen nog weten? Asjeblieft, laat hij het zich herinneren!!!

 

Tussentijds is Anet van Icare nog geweest om mij wegwijs te maken voor Anne’s aanvraag voor extra dag-opvang. De envelop kan op de bus. Zelfs mijn problemen met Zorggroep Drenthe, die mij plots de helft aftrekt van het geld wat ik eerder terug kreeg, zijn opgelost. Alles was vandaag wel extra druk, maar het heeft ook geen windeieren gelegd. Ik ben dik tevreden.

 

Met de therapeute liep Anne toch weer ruim een kilometer. Jee zeg, ik spring een gat in de lucht. Op naar een rustige nacht? Het was een drukke maar hulpvolle dag. Wat ben ik blij.

 

En ook nog...onze zoon kwam langs, Pa Anne was wel in een vrolijke bui, helemaal niet triest of zo, maar contact hadden we ook niet met hem. Z’n gehoor was nog net zo slecht.

Ik ga er een nachtje over slapen, moet kunnen, tenzij... 

Niet aan denken, Froukje.

eFVe

Het went niet

 

Na een goeie nacht weer een slechte? Het went niet. Genoeg erover.

We zijn weer op en Anne zegt: “Het was een slechte nacht”. “Ja”, zeg ik. Vraagt ie: “Hoe was jouw nacht, ook slecht? ”. Dan sta ik op het punt om te zeggen: “Ook slecht door jou”. Maar ik kan me bedapperen. Ik murmel wat onverstaanbaars, zijn gehoor is toch al niet van de bovenste plank.

Als ik slaap tekort kom, ben ik ook minder vriendelijk valt me op. Maar ik herstel me.

Begeleid hem bij alles en zo zitten we zwijgzaam aan tafel. Ik vraag maar niet: “Hoe is je gehoor?”. Zou best aardig van me zijn, maar het kan niet, want dan is alles gelijk weer helemaal mis en gaat hij testen, dat weet ik uit ervaring.

Nog een goed uur en hij gaat weer vrolijk met de bus mee, dat is wat ik hoop. Ik word alweer onrustig. Ben ik zo slecht of doe ik zo slecht. In ieder geval voel ik me hier slecht bij.

 

De bus heeft ‘m gehaald, stilzwijgend hebben we zitten wachten. Hij heeft een zak met snoep mee, overgebleven van 11 november, misschien zijn er van die lekkerbekjes bij, marsjes, snickers, bountys, milky ways en dat soort spul, die dat wel lusten.

Vrolijk ging ie mee, hij heeft duidelijk 2 gezichten, eentje voor buiten ons onderkomen en eentje bij mij. Ze zien hem graag, kreeg net nog een heel lief mailtje van Liesbeth van de Donk van centrum Vierackers. Dat voelt goed.

 

Ik ga boodschappen halen en andere plichten volbrengen, zoals iets terugbrengen naar de Welkom van de Wijde blik en medicijnen bestellen voor Anne (herhaalrecept). Dan is deze morgen alweer voorbij.

Maar nu is er koffie.

 

 

Terug van weggeweest. Een groot welkom bij de Welkom van de Wijde blik ontvangen. De heer van der Meulen staat daar nog goed te boek en Marchien (of zo) heb ik nog even mee gesproken. De groetjes voor Anne en ik hoop, dat de pepermuntjes smaken.

Eén van de dames keek me zo lief aan, ik herkende dat koppie meteen en zei: “U kent mij nog wel?”. Ja, knikte ze in volle overtuiging.

Vanmiddag het recept nog wegbrengen, is niet meer gelukt en dan wacht me nu, na bereiden, een heerlijk gebakken ei, met magere ham en champions. Wie doet je wat. Vandaag geen kroket, vorige week 2 gehad en Froukje moet flink zijn. Maar dit is ook heerlijk, toch?

 

Anne is weer thuis en erg blij, het was weer een fijne dag. De mijne ook, dus kunnen we elkaar de hand schudden. Ik houd het op een kusje, voelt vele malen beter.

 

eFVe

Verwennerij

Vandaag kwam Tsjerk weer langs, we worden verwend. Vorige week was hij er ook al en ik waardeer hem erg.  Op het bord in de keuken staat op dinsdag ... Een grote beurt.

Ach...gisteren liet ik mij dat ontvallen bij Linda van de WMO en onze kleindochter was zo stout/gek om het op het bord in de keuken te schrijven. Dus...Tsjerk kwam voor de grote beurt.

Vorige week was ik onderwijl aan het koffiezetten, maar wilde niet storen, stopte dus en ging naar de kamer. En wat deed onze Tsjerk toen? Hij goot de koffie op. Dat bracht bij mij een grote glimlach teweeg.  Deze keer was de koffie klaar en dronk hij weer een kopje mee. Gemberkoek erbij, gezellig vond ik dat.

Rita kwam zaterdag en als het schema klopt, komt ze zaterdag alweer. Geweldig Anet, mooie planning. Je maakt me blij. Maar iedereen is welkom hoor, zeker weten.

De dag is dus ruimschoots begonnen en Anne probeert me te vertellen, waardoor hij vocht in z’n oren heeft. Ergens aan de linkerkant heeft ie een soort leiding gehad. Sorry Anne, dat kan ik me niet herinneren. Ik ga er maar in mee, maar moet toch echt zeggen, schreeuwen door z’n enorme doofheid, dat ik het me niet herinner. Hij trekt zich daarna terug in zijn eigen wereld, ik tik dit even in en hij leest de krant verder.

Zijn fantasieën gaan vaak op de loop met hem, hij gelooft ze echt, weet het zeker.

Ineens realiseer ik mij, dat hij tijdens een longontsteking aan het infuus heeft gelegen en soms krijgt ie flarden mee van dingen die ooit passeerden. Jaren geleden dus.

Straks gaat alles weer beter, alleen die doofheid stoort hem heel erg en dat is te begrijpen.

Volgens Anne is er ergens een lek. Ik snap nu, waarom hij niet zoveel wil drinken. Het is moeilijk hem bij de les te houden, want voor je ‘t weet, gaat ie alweer een andere kant op.

Tot vanmiddag ergens en dan komt de nieuwe vaatwasser. We zijn er klaar voor.

Dit is ‘m dan, een inbouw, maar er moest wat veranderen. De lijsten waren door de jaren en vocht wat uitgezet en moest de monteur even wat nawerk doen, kosten 35 euro. Nou ja, wie over de hond komt, komt over de staart. Keurig en hij doet het prima, mag ook wel voor het bedrag wat ie kost en zolang het geduurd heeft eer hij ons huis kon vinden, maar nu is ie van ons.

Ik wilde nog graag wandelen, maar Anne ziet buien hangen, waar dan ook, dus, helaas-pindakaas. Er wordt niet gewandeld. Misschien lukt het me alsnog, ik ben een doorzetter, het is zo goed voor hem en hij zwetst altijd maar weer tegen de fysiotherapeute dat ie elke dag wandelt. Ik wil dan niet altijd zeggen, dat het niet helemaal waar is, maar nu is het helemaal niet waar. Dus...give me hope, Johanna. (liedje)

NOG EVEN DIT, WE HEBBEN GEWANDELD, NIET VER, MAAR TOCH...JEEEEEH. Ook verwennerij? Voor mij?

We aten rijst met allerlei groenten en gehakt. Hij at er lekker van en mij smaakt het altijd.

Nu stop ik, voor vandaag is dit genoeg, punt uit !!!

eFVe