Zielig

Vreselijk....

Onze buurjongen kwam met onze Oscar achterom in een doos. Oh oh oh......hij leek wel dood. Wat was ik geschrokken en natuurlijk onze schat van een dochter ook. Meteen naar de dierenarts, maar daar waren we veel te vroeg. Wachten en nog eens wachten, ik voelde z’n hartje kloppen en eigenlijk leek het meer op bonzen. Zo te zien was ie onder een auto gekomen, maar vervolgens toch geprobeerd naar ons huis te lopen, waar de buurjongen hem vond. Ik haalde me van alles in m’n hoofd.

Het gordijn ging open bij de deur en wij maakten ons gereed. Was er natuurlijk iemand voor met zijn zieke hond. Ik zet het op een janken en onze dochter troostte me voor zover dat ging. Ik kon niet stoppen en de arts ging met Oscar het vertrek uit. Mijn hart ging tekeer en maar wachten.

Daar was ie weer, maar wat verkondigde hij ? ” Zal ik ‘m hier maar houden, jullie poes is dood “. Vreselijk, dagen later kon ik er nog van janken, wij allemaal trouwens.

Dat zijn hartje nog klopte? Hoe dat kon? Dat was natuurlijk dat stomme hart van mezelf. Hoe dom kon ik zijn, met een dooie kat naar de dierenarts. Jammer, maar helaas. Ik wilde nooit weer een poes, maar zo ging het niet.

eFVe