Wij hadden een poes, Oscar genaamd. Een schat van een kat. De buren hadden ook een poes, maar een angstige kat, die er nooit uit kwam en dat vonden m’n dochter en ik heel zielig.
We bedachten....we brengen ze bij elkaar. Ik paste op bij de buren, dus de poes van hen was iedere dag alleen, echt alleen. Wij de stoute schoenen aangetrokken en de poezen bij elkaar gebracht. Maar....dat was niet zomaar wat.....De kat van de buren ging enorm tekeer en klom in de gordijnen omhoog. Onze schat van een kat werd zo bang, was niet te houden.
Uiteindelijk onze poes weer naar huis gebracht, maar onze dochter moest wel naar de arts voor de vele wondjes die ze had opgelopen en moest een speciale prik tegen infecties, de naam kan ik even niet verzinnen. Iets van Hypo nogwat. Ik heb me enorm aangesteld en geschreeuwd, kan ik me herinneren.
Zulke domme streken doen we nooit weer. Ik, zei de gek, kwam er goed mee weg. Onze dochter niet. Ik schaam me nog !!!
Pas was m’n dochter hier en vertelde lachend, dat ik opperde, dat is zo leuk voor de poezen, even samen zijn. Nu schaam ik me nog dieper....
eFVE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten