De moedermavo was ‘s avonds en dat was soms lastig. We aten ‘s avonds warm en dan moest ik snel en was soms/vaak humeurig als ik weer op het laatste moment de fiets moest pakken en naar de school moest fietsen. Onze zoon had zijn auto op de oprit staan, dus onze eigen auto was wat verscholen.
Maar zoonlief zou zoonlief niet zijn om zijn humeurige moeder even snel naar haar school te willen brengen. Maar....hij had geen gewone auto...nee helemaal niet. Een Opel, maar dan zwart gelakt/geverfd met sporen van bloed (zogenaamd) en tranen op de ramen. Een echte Alice Cooper auto met spinrag op zijramen. En de manier waarop hij reed, was ook al niet gewoon, maar ik nam de uitdaging aan en liet me door hem brengen.
Aangekomen op school stapte ik uit en ging naar ons groepje, die al klaar stonden om naar binnen te gaan. Meteen een verschrikkelijk geluid van piepende wielen/banden en een stoot gas. Zegt één van mijn medestudenten, wat was dat? Ik zeg: “Dat is mijn zoon!!! “. Stilte alom. Vergeten kan ik dit nooit. Ze hebben me er nooit weer naar gevraagd.
Alice Cooper, een bijzondere man, onze zoon ook.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten