Vandaag was het de bedoeling, dat ik met de buurvrouw Assen in zou gaan, maar het was beren-koud en we besloten anders. Eerst even over en weer, wie doet wat en wat doen wij? Wij, ik dus, moest en zou in ieder geval gele vla halen bij Lidl, dat kon zelfs te voet gedragen worden.
De buurvrouw kwam en piepte: “Froukje, het is zo koud !!! “. Anne kon ons brengen, maar zou ons ook weer moeten halen, want teruglopen was niet minder koud.
Uiteindelijk besloot de buurvrouw de auto mee te nemen en naar Kloosterveste te gaan. Zij moest mooi pakpapier/kadopapier en ik nog steeds gele vla. We vertrokken stevig ingepakt met de auto en parkeerden gratis onder het winkelcentrum. Liepen alle leuke winkeltjes af, misschien was er wat bij. Het leek er niet op en ook het mooie kadopapier was even niet te vinden. Eerst moest geld gepind worden, maar geen van de pinapparaten was in functie. Gek genoeg wilde ook geen enkele winkel ons extra geld pinnen, zelfs niet bij het vinden en afrekenen van mooi papier.
We vonden dus het kadopapier en toffelden naar de Lidl. Daar hebben we kris-kras door de winkel heen behoorlijk wat boodschappen gedaan, want we waren immers toch met de auto.
Luidruchtig zoals we zijn, vielen we erg op, maar dat mocht de pret niet drukken. Soms lijkt het of we ruzie hebben, maar lachen ook erg veel. Dan zien we echt geen mensen om ons heen en voelt het of we er samen zijn.
Ik had me niet ingehouden met boodschappen doen en tipte de buurvrouw nog voor wat koopjes. Nogal hard pratend, want we doen niks echt samen, ik ben hier en zij is daar. Gezellig met dat mensje, erg veel plezier gehad en uiteindelijk toch bij dezelfde kassa af moeten rekenen. Een kassa ernaast ging net voor onze ogen sluiten, dus achter elkaar bij de enige echte kassa die open was.
Mensen achter ons verbaasden zich over onze uitspraken naar elkaar toe en ineens zie je die mensen dan ook. Ik probeer nog uit te leggen, dat het allemaal goed zit en er niks aan de hand is. We klungelen met de boodschappen die toch ergens in moeten. Ik met m’n twee netjes had het meeste en het langste werk en m’n buurvrouw maar mopperen. Ik excuses aanbieden aan de rij achter ons, maar die moesten alleen maar lachen. We redden het en doken de lift in. Achter ons liep een mevrouw, die in de rij nogal hard gelachen had en zij vroeg: “Wat zijn jullie van elkaar? “. Ik dacht even na en zei: “Buren !!!!”. Dat vond ze leuk, maar ze maakte mijn zin af met: “Ook vriendinnen, dat kan niet anders, ik herken het”. “Ja “, roepen we tegelijk.
‘t Was dus weer erg leuk, maar......waar stond de auto? Mopperend zochten we de kelder-garage af, maar de auto bleef onvindbaar.
De mevrouw van daarnet reed ons toeterend en lachend voorbij, maar wij waren een beetje uitgelachen. De boodschappen voelden steeds zwaarder en waar stond dat kreng nou???? Ineens bedachten we, we kwamen er hier niet in, de auto moest dus staan, waar wij naar binnen gingen.
En ja hoor, die lieve schat stond nog steeds op ons te wachten en de buurvrouw omarmde haar kleine autootje.
Snel de boodschappen op de achterbank en naar huis; ‘t was nog vroeg, maar wat kun je moe worden van dat gedonder.
Thuis de boodschappen opgeruimd en dan is er THEE !!! met een koekje.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten