We kregen een logeetje. We verheugden ons erop. Maar ‘s avonds was toch de laptop het belangrijkste en dat lieten we maar zo. Logeren is moeilijk voor Desmond, dus als ie dan alles mag, komt het goed, zo redeneer ik dan maar. Nog wel even een bijzondere zangeres zien en horen zingen, maar ze was ziek en heeft het niet gered. Delana !!!!! Dit betrof The Voice.
Eindelijk bedtijd en ik zeg dat even en hij gaat gelijk accoord. Maakt zich klaar en ik voeg me bij hem. We praten nog een poosje en besluiten plots, het is tijd, we gaan slapen. En zo geschiedde.
We sliepen tot kwart na acht en begonnen elkaar weer leuke dingen te vertellen.
Niet zolang, want Desmond werd onrustig en wilde naar beneden. Ik vraag of ie direkt weer achter z’n laptop gaat en zijn antwoord is bevestigend. “Jammer”, zeg ik nog en zeg erbij dat ie dan alleen maar in de virtuele wereld leeft en er verder niks meer lijkt te bestaan.
Hij zegt: “Maar ik praat toch met jou ???”. Dat was waar. Hij gaat richting de trap en ik roep om een kusje. “Nee”, zegt ie kortaf. Ik ga harder roepen: “KUSJE !!!”. Maar hoor ‘m de trap afgaan. Ik doe of ik keihard huil, iets van : “BEEEHEEEHEEE !!!”.
Geen commentaar. Ik duik weer dieper onder m’n dekbed en mopper nog even in mezelf: “Wat ben jij hard”. Meteen slaak ik een gil, voel een kus op m’n voorhoofd en zie een lachende Desmond voor me staan. Samen lachen we nog even keihard en weg is ie. Ik moet daarna nog even bijkomen en nu schrijf ik dit verhaaltje. Waar gebeurd.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten