De koelkast

Eigen schuld, dikke bult.

Als er iets fout ging vandaag, was het wel de koelkast. Alles was bevroren. Hoe het kan? ‘k Wee nie......

Ik kijk om te zien wat er mis is en....zag de temperatuur op vriezen staan. Niemand heeft het gedaan. Misschien de buurman??? Ach, misschien met iets er tegenaan geweest, maar ik zal je vertellen, de toetjes waren wel erg koud.

Maar....ik herinner me nu...... de koelkast gaf niet de juiste temperatuur aan, die het uiteindelijk moet zijn en....toen heb ik dat even hersteld, waarschijnlijk .... de verkeerde kant uit?  Dus niet de buurman, maar dit ouwe mens was weer eens dom.

Mijn ijsje (natuuryoghurt 0%) was heerlijk..... Koud....maar heerlijk !!!!

Tussen de middag niks van gemerkt, oude mensen moet je maar denken, ze doen dingen zonder het verstand te gebruiken. Misschien is m’n verstand ook al gekrompen, te warm gewassen?

Eigen schuld, dikke bult !!!

eFVe

Zielig

Vreselijk....

Onze buurjongen kwam met onze Oscar achterom in een doos. Oh oh oh......hij leek wel dood. Wat was ik geschrokken en natuurlijk onze schat van een dochter ook. Meteen naar de dierenarts, maar daar waren we veel te vroeg. Wachten en nog eens wachten, ik voelde z’n hartje kloppen en eigenlijk leek het meer op bonzen. Zo te zien was ie onder een auto gekomen, maar vervolgens toch geprobeerd naar ons huis te lopen, waar de buurjongen hem vond. Ik haalde me van alles in m’n hoofd.

Het gordijn ging open bij de deur en wij maakten ons gereed. Was er natuurlijk iemand voor met zijn zieke hond. Ik zet het op een janken en onze dochter troostte me voor zover dat ging. Ik kon niet stoppen en de arts ging met Oscar het vertrek uit. Mijn hart ging tekeer en maar wachten.

Daar was ie weer, maar wat verkondigde hij ? ” Zal ik ‘m hier maar houden, jullie poes is dood “. Vreselijk, dagen later kon ik er nog van janken, wij allemaal trouwens.

Dat zijn hartje nog klopte? Hoe dat kon? Dat was natuurlijk dat stomme hart van mezelf. Hoe dom kon ik zijn, met een dooie kat naar de dierenarts. Jammer, maar helaas. Ik wilde nooit weer een poes, maar zo ging het niet.

eFVe

De Porsche

Dit is ‘m dus, de auto van zoonlief. De foto ook door hem zelf gemaakt. Ook een periode in zijn leven, dat ie daar mee bezig was en mooie resultaten boekte. Dit is er één van. Foto’s van natuur, mensen en ..... auto’s.

Deze moest ik delen met m’n lezers, zo trots ik ben op m’n enige echte zoon.

Kijk en glimlach, is ie mooi...of is ie mooi ?????

Eens was onze nicht uit Australië over in Friesland. Graag wilde ik haar bezoeken. Ronald wilde mee en dus....in de Porsche. Hij had mij geen betere dienst kunnen bewijzen.

Het reed lekker, het reed hard en nog harder en ik dacht: “Als er wat gebeurt...dan heb ik dit toch maar even beleefd “. De opwinding was enorm. Nog bedankt, Ronald.

eFVe

Onze Oscar

Wij hadden een poes, Oscar genaamd. Een schat van een kat. De buren hadden ook een poes, maar een angstige kat, die er nooit uit kwam en dat vonden m’n dochter en ik heel zielig.

We bedachten....we brengen ze bij elkaar. Ik paste op bij de buren, dus de poes van hen was iedere dag alleen, echt alleen. Wij de stoute schoenen aangetrokken en de poezen bij elkaar gebracht. Maar....dat was niet zomaar wat.....De kat van de buren ging enorm tekeer en klom in de gordijnen omhoog. Onze schat van een kat werd zo bang, was niet te houden.

Uiteindelijk onze poes weer naar huis gebracht, maar onze dochter moest wel naar de arts voor de vele wondjes die ze had opgelopen en moest een speciale prik tegen infecties, de naam kan ik even niet verzinnen. Iets van Hypo nogwat. Ik heb me enorm aangesteld en geschreeuwd, kan ik me herinneren.

Zulke domme streken doen we nooit weer. Ik, zei de gek, kwam er goed mee weg. Onze dochter niet. Ik schaam me nog !!!

Pas was m’n dochter hier en vertelde lachend, dat ik opperde, dat is zo leuk voor de poezen, even samen zijn. Nu schaam ik me nog dieper....

eFVE

Alice Cooper

De moedermavo was ‘s avonds en dat was soms lastig. We aten ‘s avonds warm en dan moest ik snel en was soms/vaak humeurig als ik weer op het laatste moment de fiets moest pakken en naar de school moest fietsen. Onze zoon had zijn auto op de oprit staan, dus onze eigen auto was wat verscholen.

Maar zoonlief zou zoonlief niet zijn om zijn humeurige moeder even snel naar haar school te willen brengen. Maar....hij had geen gewone auto...nee helemaal niet. Een Opel, maar dan zwart gelakt/geverfd met sporen van bloed (zogenaamd) en tranen op de ramen. Een echte Alice Cooper auto met spinrag op zijramen. En de manier waarop hij reed, was ook al niet gewoon, maar ik nam de uitdaging aan en liet me door hem brengen.

Aangekomen op school stapte ik uit en ging naar ons groepje, die al klaar stonden om naar binnen te gaan. Meteen een verschrikkelijk geluid van piepende wielen/banden en een stoot gas. Zegt één van mijn medestudenten, wat was dat? Ik zeg: “Dat is mijn zoon!!! “. Stilte alom. Vergeten kan ik dit nooit. Ze hebben me er nooit weer naar gevraagd.

Alice Cooper, een bijzondere man, onze zoon ook.

eFVe

Moedermavo

Ooit was ik op de moedermavo om m’n Nederlands en Engelse taal te verbeteren. De spanning alleen al, heerlijk !!!! Proefwerken en dergelijke. Op de lagere- en VGLO-school was dat me nooit overkomen. Het ging goed, het ging geweldig.

Wel was ik weer de oudste, maar dat kon/mocht me niet deren. ‘t Was even wennen voor de overige jeugd, maar ik redde me best. Had goeie cijfers en in de pauze kwamen de gesprekken leuk op gang. Vragen waarom we hieraan begonnen zijn en zo een soort rondvraag. Waarom ik???

In onze vakantie hadden we iemand ontmoet en daar ontstond een leuke vriendschap uit. We zijn er zelfs geweest. Ik vertelde niet aan de medestudenten, dat de man toen al 80 jaar was en maakte er iets geks van.

Ik vertelde dat ik een relatie had met een man in Engeland en mijn man het zelfs goedkeurde. Dat we elkaar wekelijks of vaker schreven, maar m’n Engels niet van een hoge kwaliteit was en zodoende was ik op de moedermavo terecht gekomen.

Het werd aardig stil, de dames om me heen hadden dit niet verwacht van mij.

Om het nog spannender te maken vertelde ik, dat ik binnenkort de sprong zou wagen en hem ging bezoeken.

Zegt één van de dames: “Maar je bent toch getrouwd?”. Ik vertel, dat mijn man er alles van weet en de dame in kwestie trekt een afkeurend gezicht. De meest jongeren onder ons groepje vinden het steeds interessanter en vragen door. Of ik een foto heb en hoe oud hij is. Ik beloof hen de foto de volgende keer mee te nemen en ...... hij is 80 jaar.

De lach van mijn studentenclubje hoor ik nog, als ik eraan denk. De dame met de afkeuring in haar blik lachte als een boer met kiespijn. We gingen samen met dochter en schoonzoon naar Engeland naar mijn relatie en .... het was super !!!

Doordat we ieder jaar 6 tot 8 weken naar Portugal gingen, heb ik de mavo niet af kunnen maken, helaas.

Maar ‘t was de moeite waard geweest. Ik groeide in mijn eigen achting. Wie doet je wat...

De Moedermavo....

eFVe

Lidl in Kloosterveste

Vandaag was het de bedoeling, dat ik met de buurvrouw Assen in zou gaan, maar het was beren-koud en we besloten anders. Eerst even over en weer, wie doet wat en wat doen wij? Wij, ik dus, moest en zou in ieder geval gele vla halen bij Lidl, dat kon zelfs te voet gedragen worden.

De buurvrouw kwam en piepte: “Froukje, het is zo koud !!! “. Anne kon ons brengen, maar zou ons ook weer moeten halen, want teruglopen was niet minder koud.

Uiteindelijk besloot de buurvrouw de auto mee te nemen en naar Kloosterveste te gaan. Zij moest mooi pakpapier/kadopapier en ik nog steeds gele vla. We vertrokken stevig ingepakt met de auto en parkeerden gratis onder het winkelcentrum. Liepen alle leuke winkeltjes af, misschien was er wat bij. Het leek er niet op en ook het mooie kadopapier was even niet te vinden. Eerst moest geld gepind worden, maar geen van de pinapparaten was in functie. Gek genoeg wilde ook geen enkele winkel ons extra geld pinnen, zelfs niet bij het vinden en afrekenen van mooi papier.

We vonden dus het kadopapier en toffelden naar de Lidl. Daar hebben we kris-kras door de winkel heen behoorlijk wat boodschappen gedaan, want we waren immers toch met de auto.

Luidruchtig zoals we zijn, vielen we erg op, maar dat mocht de pret niet drukken. Soms lijkt het of we ruzie hebben, maar lachen ook erg veel. Dan zien we echt geen mensen om ons heen en voelt het of we er samen zijn.

Ik had me niet ingehouden met boodschappen doen en tipte de buurvrouw nog voor wat koopjes. Nogal hard pratend, want we doen niks echt samen, ik ben hier en zij is daar. Gezellig met dat mensje, erg veel plezier gehad en uiteindelijk toch bij dezelfde kassa af moeten rekenen. Een kassa ernaast ging net voor onze ogen sluiten, dus achter elkaar bij de enige echte kassa die open was. 

Mensen achter ons verbaasden zich over onze uitspraken naar elkaar toe en ineens zie je die mensen dan ook. Ik probeer nog uit te leggen, dat het allemaal goed zit en er niks aan de hand is. We klungelen met de boodschappen die toch ergens in moeten. Ik met m’n twee netjes had het meeste en het langste werk en m’n buurvrouw maar mopperen. Ik excuses aanbieden aan de rij achter ons, maar die moesten alleen maar lachen. We redden het en doken de lift in. Achter ons liep een mevrouw, die in de rij nogal hard gelachen had en zij vroeg: “Wat zijn jullie van elkaar? “. Ik dacht even na en zei: “Buren !!!!”. Dat vond ze leuk, maar ze maakte mijn zin af met: “Ook vriendinnen, dat kan niet anders, ik herken het”. “Ja “, roepen we tegelijk.

‘t Was dus weer erg leuk, maar......waar stond de auto? Mopperend zochten we de kelder-garage af, maar de auto bleef onvindbaar.

De mevrouw van daarnet reed ons toeterend en lachend voorbij, maar wij waren een beetje uitgelachen. De boodschappen voelden steeds zwaarder en waar stond dat kreng nou???? Ineens bedachten we, we kwamen er hier niet in, de auto moest dus staan, waar wij naar binnen gingen. 

En ja hoor, die lieve schat stond nog steeds op ons te wachten en de buurvrouw omarmde haar kleine autootje.

Snel de boodschappen op de achterbank en naar huis; ‘t was nog vroeg, maar wat kun je moe worden van dat gedonder.

Thuis de boodschappen opgeruimd en dan is er THEE !!! met een koekje.

eFVe

De Bonte Wever

Zwemmen in Groepsverband

Vorige week was de deur van de kleedkamer, die we normaal gebruiken op slot. Er is er nog eentje en daar ging ik dan maar naartoe. Weinig kleding nog te zien, maar ik toch haastig de zooi uit en kijk nog eens om me heen. Wel veel grote schoenen, kistjes haast te noemen. Ook een legerbroek. Ik kijk nog eens op de buitenkant van de deur. DAMES staat er, dus niet zeuren Froukje, gewoon gaan.

Kom bij het zwembassin en zeg het tegen één van m’n maatjes. Er wordt me verteld, even omlopen en dan kun je onze kleedkamer binnen. Noemen ze dat niet het varkenshok? We kleden ons allemaal daar uit en aan, sommige duiken in de hokjes, maar ‘t is veel te gezellig om met velen om te kleden, in alle grootte en maten.

Waar ik dus m’n kleding had.....daar zaten vandaag de militairen. Ik snel via een snel loopje de boel gehaald en weer onder gebracht, waar het hoorde. Ik vraag me dan wel af, waarom is die deur op slot????

Enfin, net op tijd gered. Het water voelde voor mij net iets frisser, dan ik hoopte, dus even wennen. Weer een andere begeleider? Een man deze keer. Ik zag de vorige groep in aktie en hoorde de jongeman 20 keer zeggen. Nou....dat klonk pittig. Het was pittig. De vorige groep meldde het nog even bij het passeren, maar we gingen er voor.

De oefeningen gingen prima, de paarse tube/slang/hulpgeval was inmiddels bezet, meestal mag ik die en daar schaam ik me wel eens voor. Iedereen weet, paars is de kleur van Froukje.

De jongeman telde mee, 20 keer maar de volgende 20 keer liet ie het afweten, dus roep ik: “Ik ben de tel kwijt!“. Driftig telt ie verder. 20 keer is ook niet niks, dan ineens 30 seconden en hij telt achteruit even mee, maar laat het verder aan ons over. Ik roep: “Tien !!!”. Hij telt weer verder. 10-9-8 enz.. Wat zal die knul een hekel aan mij hebben. Maar ik doe wel m’n uiterste best, daar kan ie niks verkeerds over zeggen, ‘t ouwe mens !!!

‘t Was weer leuk en inmiddels kreeg ik het e-mail-adres van m’n zwemmaatje en stuurde ik haar iets over zwemmen in m’n blog.

Leuk, heel leuk, ik kreeg gelijk een berichtje retour en kreeg van haar een website over reizen. En wat voor reizen. Het mensje reist de hele wereld over en maakt tig foto’s van iedere reis. Ik smul.

Krijg net weer een bericht, ook zij smult en leest de rest van m’n verhalen ook, dat ter zijner tijd. Echt genieten.

Zo staat er een gewoon aardig leuk mensje naast me en ineens stijgt ze in waarde. Wat een geweldig mens. Dankje W.A..

eFVe

Vervolgopleiding

Mijn interesse ging uit naar kleuterjuf worden, maar op dat moment zou het niet lukken en koos ik voor handwerken bij de Nonnen. Ze stonden goed bekend en .... ik heb er veel geleerd.

Je komt er als niets wetend meisje binnen en na 3 jaar zou je coupeuse kunnen zijn.

Dat had ik wel gered, maar na 1 jaar, wat eigenlijk geweldig gegaan was, werd ik gevraagd op een kantoor van behangpapier. Vreselijk, maar dat even terzijde.

Het naaien als zodanig was helemaal mijn ding. Wel ging me alles veel te traag. Altijd maar weer wachten tot de juf/non langs kwam. Ook achter de naaimachine kon je tijden moeten zitten, eer je aan de beurt was.

Dat geduld had ik even niet en probeerde zelf aan de slag te gaan en tot overmaat van ramp...de naald brak. Gelukkig werd het meteen daarna pauze en kon ik snel om een nieuwe naald.

Eten thuis had ik even geen tijd voor, want de pauzes waren niet erg lang.

De oude naald mee en een nieuwe gekocht. Op naar de school en meteen weer achter de bewuste naaimachine. De juf kwam langs en ik biechtte op, wat er gebeurd was. Dat werd nablijven. Oké, dat moest dan maar.

Het viel enorm mee, helemaal geen preek, zelfs bewondering, dat ik het zelf had willen proberen en dat ik opviel in het geheel. Dat me alles eenvoudig afging, daar was ik al achter, maar dat ik zo’n leuke lieve straf kreeg, joepie.

Onlangs vond ik nog de schriften met opdrachten en zelf ontworpen dingen. Nou....dat viel me erg mee. Ben later ook erg veel gaan naaien, voor mezelf, maar ook voor de kids en zelfs heel af en toe voor Anne.

Maar dat ik de school niet af kon maken, vond ik een ramp. Werken op een kantoor???? De eerste week, dat ik moest beginnen, was ik al ziek. Van de zenuwen. Niet voor niks, want die zenuwen zijn me een poos de baas gebleven.

Mappen met crediteuren, debiteuren, inkoop en verkoop, het kon me gestolen worden. Brieven tikken. Meteen maar op typen gegaan en nerveus examen gedaan. Wel geslaagd, dat dan weer wel.

Het is me achteraf wel gelukt alles onder de duim te krijgen, maar mooi en leuk heb ik het nooit gevonden.

Het enige wat later telde, daar heb ik m’n man ontmoet. Nooit gedacht, dat hij het zou worden. Toen vond ik hem een ouwe eigenwijze vent, maar later deelden we veel gesprekken en bloeide er iets op.

Diezelfde man zit nog steeds bij mij aan tafel en dat nu al 55 jaren. Ach...het was toch ergens goed voor.

Geen gekke dingen beleefd, nou ja....eentje dan. Nog op school.

Het gebouw zat achter de kerk en ik ben dol op kerken en kloosters. We zijn stiekem met de hele klas, alle meisjes, gaan kijken en kwamen zodoende veel te laat in de klas. Onze non/juf was er zelfs niet en we besloten om de klok een uur terug te zetten en hadden onderwijl erg veel plezier met  het idee alleen al. De klok zat te hoog en één van de meisjes tilde mij op en ik deed dat uur achteruit. Dat ik het weer moest zijn???? Het zit in m’n genen, ik zocht altijd de spanning weer op en ook daarvoor moest ik nablijven en toonde ik oprecht spijt bij m’n geliefde non. Het was haar tegengevallen en dat was logisch. Daarna ben ik op die school nooit weer stout geweest. Geweldig hé??? Zeg maar ja!!!

eFVe

Lang Leve de Lol

De 8ste klas, de laatste klas. Er was geen Jikkie, maar wel andere leuke kinderen.

We zaten met onze klas met de ramen aan mijn kant van de klas en ik had vanaf mijn plaats een heel mooi uitzicht op de vijver. Prachtige plek. Het raam was vaak wagenwijd open. Zo’n leuke klas, ik zou zo de namen weer kunnen opnoemen, Jikkie had er zo bij gepast.

Het raam was aan mijn kant van de schoolbank. Eén van de jongens  bedacht, hoe zou het zijn, dat hij uit het raam klom en via de deur weer binnen zou komen? De mogelijkheid van klimmen was ruim aanwezig, want de leraar was veel en vaak op het schoolbord aan het werk. Wij haalden dan allerlei kattenkwaad uit. Zo ook deze keer. De jongen, Piet, klom door het raam....
en kwam inderdaad door de deur, na een poos, dat wel, weer naar binnen en nam plaats. De leraar was een geweldige kerel, we mochten zo naar de WC, als we het maar binnen de perken hielden. Hij vertrouwde ons dus en...dat waren we niet waard.

Ik hoefde nooit naar de WC, maar kon de verleiding niet weerstaan. De kunst afgekeken, hoe je snel die start door het raam moest maken en...daar ging ik. De ramen aan die kant waren wel hoog, vergeleken met binnen, maar aan de voorkant van de school konden alleen de bovenramen open. Dus een duidelijk verschil. Ik liet me gewoon vallen en kwam zo in het gras terecht, sloop om de school heen en...ik wist de hoofdingang, daarvan was de deur open, anders was Piet niet binnen gekomen.

Met kloppend hart rende ik om de school heen, ging via de ingang en zo weer onze klas binnen. Spanning alom. Vooral bij mij, want als de leraar even had nagedacht, ik hoefde NOOIT naar het toilet. Maar de leraar was nog steeds bezig met een taak op het schoolbord aan het schrijven en héél netjes en Froukje kon zo weer plaats nemen.

Achteraf niks aan, alle opwinding weer voorbij.

Met gym gingen de meisjes apart van de jongens en moesten we naar een ander gebouw. De meeste meisjes hadden een fiets, maar Froukje niet, dus die mocht bij haar zitplaatsgenootje achterop. Terug van gym bedachten we, als we opzij van de school langs het raam fietsen, die erg hoog zat en zwaaiden, dat bracht vast wel gein met zich mee. In ieder geval wel bij ons. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stond achterop de bagagedrager en zwaaide de klas in. Eén keer was niet genoeg, dus nog maar een keer en ja hoor, de kinderen hadden het opgemerkt. Toen snel naar ons eigen lokaal en keurig de les weer volgen.

Er is een rondvraag geweest, wie dat hadden kunnen zijn, maar niemand reageerde, dus daar bleef het bij.

Dat ik zo ondeugend was, had misschien wel te maken met, dat ik zo gemakkelijk leerde en me verveelde??? Zou kunnen. Ik ben toch een behoorlijk mens geworden, vol met normen en waarden. Of geloven jullie dat niet?

De enige keer dat ik straf kreeg, moest ik als straf 100 X onmiddellijk opschrijven  met 2 d’s en 2 l’s. Saai hoor !!!

Dat ben ik nooit vergeten en als ik het woordje gebruik, meld ik altijd nog weer...met 2 d’s en 2 l’s.

Lang leve de lol, dat wel natuurlijk.

eFVe

De (te) jonge schoolverlater

Als de kinderen van de 6de klas als schoolverlaters de laatste dag beleefden als een feest, dat begreep ik als 6 jarige heel goed. Dan liepen ze in optocht zingende.....Het is vandaag de allerlaatste dag .....en dat meerdere malen. Ik vond het geweldig en keek m’n ogen uit.

Tot één van de kinderen me een hand toestak en ik mee mocht lopen. Ik zong de longen uit m’n kleine lijfje en kwam zodoende veel te laat in m’n eigen klas. Is de juf boos geweest? Nee hoor, met een big smile mocht ik plaats nemen en nam ze me na schooltijd even apart en legde uit, dat het zo niet kon. Als de hele klas was gegaan, dan had ze geen leerling om les aan te geven, ik mocht dat nooit weer doen.

Ik denk, dat ik van spijt gehuild heb, zeker weten doe ik het niet, maar zo’n klein mormeltje was ik wel met een grote dosis spijt, haar zo’n verdriet aangedaan te hebben.

eFVe

Klas 7

Klas 7, eigenlijk VGLO, voortgezet lager onderwijs, de Vijverschool.

Jikkie en ik  bleven ook samen in klas 7. Meester Bakker was de onderwijzer. Een aardige slanke man, netjes in ‘t pak. Wel had hij de gewoonte op de verwarming plaats te nemen, net naast de bank van Jikkie en mij. Ik zat dus aan de buitenkant en hij had de schoenen op mijn bank.

Alles was goed, ware het niet, dat ie met consumptie sprak. Hij sputterde maar raak en dat vonden we niet zo fijn. De hele klas wist ervan en met elkaar vonden we, dat we er iets aan moesten doen. Maar wat?

Een oplossing werd gevonden, maar wel een linke. Durfden we dat?

Er bestonden van die kleine houten parapluutjes en daarvan moesten we dus 2 bemachtigen, want ik wilde echt niet alleen de klos zijn. Jikkie en ik, uiteindelijk samen, beiden met een parapluutje gewapend afwachtend wanneer de meester ging sputteren. 

En ja hoor, hij vertelde behoorlijk nat z’n verhaal en Jikkie en ik begonnen zachtjes te lachen. Het duurde wel even, eer ik m’n parapluutje pakte, Jikkie aanstootte en het onnozel kleine ding in m’n haar stak en Jikkie mijn voorbeeld volgde.

We konden ons lachen niet inhouden, de leraar ging bij ons vandaan en we hebben zelfs geen straf gekregen. Hij is nooit meer op die plek gaan zitten en ik had behoorlijk spijt van mijn aktie.

Och Jikkie, wat mis ik je, had dit stuk nog graag met je willen delen.

Klas zeven, samen met Jikkie.

eFVe

De Reünie

De reünie 1983, school 6-Leeuwarden.

School 6 en school 10 gaven een reünie. Beide scholen waren in één gebouw geplaatst. Misschien vind ik er de foto nog bij.

                                            Het schoolgebouw (foto genomen in 1995)

Door lang te zoeken vond Jikkie mijn huidige adres en schreef me een brief. Telefoon zoals nu hadden we niet, dus de bereikbaarheid was een stuk minder. Ook had ze het al in de Libelle geplaatst onder een bepaalde oproep. Ik las geen Libelle, wel Margriet, dus las het niet. 

                                                         Jikkie (links) en ik          

Maar...gelukt was het wel en ik zorgde voor oppas en ging richting m’n vriendin Mies om daar de nacht door te brengen om de volgende dag naar onze vroegere school te gaan. Jikkie besloot anders, kwam me halen bij vriendin Mies en we vervolgden de reis in haar auto.

                                                        Aukje Hoen, de organisatrice.

                                                        Anderen rondom haar.....Dientje Schaafsma, Elske v.d. Veen, Aldert                                                                      Walstra, 

Jikkie v.d. Kamp en ik (Froukje Vogelsang).

Wat leuk om al die mensen, die destijds kinderen waren, weer te ontmoeten. Onze 6de klas was goed vertegenwoordigd. We waren zo blij met elkaar, vooral Jikkie en ik konden zo van elkaar genieten, dat een aantal van de kinderen meldden, dat we niks waren veranderd. We liepen met de armen om elkaar heen te gieren van het lachen, doordat we allerlei gebeurtenissen opnieuw beleefden.

                                                         Aldert Walstra en ik

In de eerste klas waren Aldert Walstra en ik erg verliefd en kusten elkaar hevig. Ook dat vroeg om herhaling, maar dat ging me te ver en ook Aldert vond, dat we dat niet verplicht waren.

We zongen alle oude liedjes van toen en kochten alle liedjes die we maar konden kopen, zelfs het Wilhelmus. Wat een prachtige dag, lekker eten ook; ook al konden Jikkie en ik niet veel op, genieten was het wel. Sommige jongens zagen kans om tot twee, soms zelfs drie keer langs het eten te gaan, zoals Piet Reiding. Wat een vreetzak vonden we dat.

Er werden foto’s gemaakt; de dag was sneller voorbij, dan we hoopten en zo bracht Jikkie me weer naar m’n vriendin Mies. Inmiddels hadden we wel een aantal leraren en juffen ontmoet en sommigen herkenden ons nog goed. Helaas ontbrak een deel,  zij waren al gaan hemelen.

In Jikkie’s auto reden we dus richting Mies, we namen hartverscheurend afscheid en daar reed m’n schoolvriendin voor het leven richting Bolsward. De reünie was in Leeuwarden, daar was ik geboren, Jikkie ook.

                                              Een oude foto van de school   

Ik zwaaide m’n armen uit m’n lijf en ineens werd me duidelijk, Jikkie reed met al m’n liedjes en zelfs het Wilhelmus richting Bolsward en ik, zei de gek, was alles kwijt. Jikkie zag m’n overdreven gebaar nog steeds voor vriendinnenliefde aan en gaf kushandjes retour.

Gelukkig was er nog een prachtige afsluiting bij m’n oudste vriendin Mies. We vermaakten ons met mijn wilde verhalen over de reünie en over Jikkie’s verdwijnen met mijn dierbare voorraad liedjes en gedichten.

Dit was het; onze reünie kreeg een goed gevolg. We bleven elkaar trouw nadien, tot bij Jikkie een ernstige ziekte werd ontdekt en ik zelf een zware operatie moest ondergaan. Ik ben er nog, maar Jikkie helaas niet meer en ook vriendin Mies zal dit verhaal nooit kunnen lezen.

eFVe

Tyrona

Kleindochter van mijn zus, Tyrona.

Ik kan me haar als baby nog zo goed herinneren. Een plaatje, dat is ze overigens nog, jaren later.

Van haar kreeg ik in haar kleuterjaren tekeningen, die ik vast en zeker ergens nog zal hebben. Wie wat spaart, die wat heeft, maar het terugvinden is meestal het grootste probleem.

Veel zal ik niet over haar schrijven, maar gevoel voor haar is altijd warm en vol liefde gebleven. We zien elkaar zelden, maar dan is die klik er nog steeds, toch Tyrona????

Hierbij een foto, ik wist niet eens, dat ik ‘m had en...die is me nu zo dierbaar, vandaar deze publicatie en mijn bijgevoegde woorden. Voor jou, Tyrona, voor jou !!!!

Liefs,

Froukje

Drietal Vogelsang

Ik sta er niet bij. Mij werd later verteld, dat ze mij over het hek hadden getild om in het bos te kunnen spelen. Ik geloofde het en vroeg er later niet meer naar.

Het moet zo zijn geweest, broer Joop was hier dan 7 jaar en zus Dicky 10 en de oudste zus Sietie 13 jaar. Net voordat ik geboren werd, of ze zijn allemaal nog een jaar jonger. Ik heb het niet gevraagd.

Onze oudste op de foto is de enige nog aanwezig, de beide anderen zijn inmiddels heen gegaan. 

Alleen onze diamant is nog in ons bezit en daar zijn we allen blij om, haar kinderen en ik. Diamanten maken ons blij, dus ook deze, de enige nog in deze rij.

eFVe

De Lagere School

                                              Jikkie en Froukje op de lagere school

De klas ben ik vergeten, maar wat er gebeurde zal ik nooit en te nimmer vergeten. Mijn vriendin Jikkie en ik zaten helemaal achter in de klas en zo konden we nogal eens een geintje uithalen. Ten eerste geloofde de leraar het niet, want hij vond ons hele lieve meisjes. Daar wilden we beiden wel vanaf. Maar hoe doe je dat???? Soms was het ook wel gemakkelijk, zo’n elite-titel.

Onze Catechisatie-les was een saaie les. We moesten iedere week een liedje leren. Ik weet nog goed, dat ik Jikkie vertelde het liedje te kennen en zong het haar zachtjes voor. Jikkie geloofde me op slag en deed haar best zo snel mogelijk dit lesje te leren.

We vergaten even, dat de les al begonnen was en zongen steeds harder, terwijl ik dit liedje ook echt niet kende/herkende.

De lerares gaf het door aan onze leraar en wij moesten ieder in een hoek staan en later mochten we op het strafbankje zitten. Ik weet nog, hoe vernederend ik dat vond. Heb het thuis dan ook nooit verteld.

Maar...bleef het hier maar bij. Een andere keer hadden we allebei ons huiswerk niet gemaakt, maar waren wel tuk op een mooi hoog cijfer. We schreven het dictee met de scherpe kroontjespen aan de binnenkant van het schrijfblad, dus in het hout. Ons cijfer was hoog, maar....diezelfde middag zou er controle komen, wie van ons de bank netjes had weten te houden. Bij ontdekken, dat dit niet het geval was, zouden we de kosten voor een nieuwe bank moeten betalen. Dat was verschrikkelijk. Ik voelde grote angst dit m’n ouders te moeten vertellen. Wat kostte zo’n bank dan wel? Geld was er niet thuis, wel liefde.

In de pauze sloop ik de school in en maakte de verse wonden in de bank donkerblauw met de inkt die in het potje zat. Dat luchtte op, het was veel minder zichtbaar, maar toch heb ik het thuis verteld. Ik kon er niet van slapen.

Omdat ik zo eerlijk was, waren mijn ouders niet boos, maar wel teleurgesteld in hun jongste dochter. Zo’n lieverdje. Dat geloof je toch niet???? Maar dat lieverdje was niet zo’n lieverdje.

We hoorden er verder niks over en de volgende week kreeg de hele school nieuwe banken en dat had vast niks met onze bekraste bank te maken. De leraar had ons gewoon bang gemaakt en dat was ‘m goed gelukt. Zingend gingen Jikkie en ik naar huis. Het enige wat ons later overkwam? We moesten vooraan in de klas zitten, maar zelfs nog steeds naast elkaar. De leraar vond ons nog steeds schatjes. Dat heette toen in die tijd “Meesters popkes”.

Jikkie, ze is al lang niet meer onder ons, met haar heb ik zoveel beleefd. Gezongen, eerste en tweede stem, maar dan met de ruggen tegen elkaar, omdat we anders in lachen zouden uitbarsten. Dat was ons al zo vaak overkomen, maar straf kregen we nooit.  De leraar bleef van ons houden, anders hadden we vast vaker in de hoek moeten staan.

We brachten hem ook vaak naar huis, oftewel, vergezelden hem en dan vond ie geweldig, zo leek het.

Ooit heeft ie mij bovenop de kast getild, daar heb ik een uur gezeten, denk ik, maar vond het niet zo erg. Dat kon ik geen straf noemen, dat overkwam mij alleen immers. Jikkie wilde ook wel, maar nee...het was Froukje’s beurt.

Onze lagere school.

eFVe

Sneeuw

Vandaag is het zover, de sneeuw is gevallen en....blijft liggen.

De pret voor ieder kind. Wij doen niet meer mee, maar genieten van de kindertjes in de buurt? Jazeker !!! Het herinnert me aan vroeger, jaren geleden. Sneeuwbalgevechten. Richtingsgevoel ontging me totaal, maar heel toevallig kwam de sneeuwbal dan wel op een belangrijk iemand terecht, waarop ik absoluut niet gericht gegooid had. Helaas. Mijn speelkameraadjes vonden dat zo goed van mij, ik speelde de onnozele, maar werd door de tegenpartij dan wel ingewreven van top tot teen. En hielp er iemand? Nou...mooi niet.

Dat waren nog eens tijden en hoe ik ook probeerde te mikken, het ging grif verkeerd.

Met een bal is dat nog het geval, dus balsporten waren niet in mijn voordeel. Is er onder mijn lezers misschien ook iemand die hetzelfde overkwam???? Vast wel eentje, toch?

Sneeuw, mooi om te zien.

eFVe

Logeerpartij

We kregen een logeetje. We verheugden ons erop. Maar ‘s avonds was toch de laptop het belangrijkste en dat lieten we maar zo. Logeren is moeilijk voor Desmond, dus als ie dan alles mag, komt het goed, zo redeneer ik dan maar. Nog wel even een bijzondere zangeres zien en horen zingen, maar ze was ziek en heeft het niet gered. Delana !!!!! Dit betrof The Voice.

Eindelijk bedtijd en ik zeg dat even en hij gaat gelijk accoord. Maakt zich klaar en ik voeg me bij hem. We praten nog een poosje en besluiten plots, het is tijd, we gaan slapen. En zo geschiedde.

We sliepen tot kwart na acht en begonnen elkaar weer leuke dingen te vertellen. 

Niet zolang, want Desmond werd onrustig en wilde naar beneden. Ik vraag of ie direkt weer achter z’n laptop gaat en zijn antwoord is bevestigend. “Jammer”, zeg ik nog en zeg erbij dat ie dan alleen maar in de virtuele wereld leeft en er verder niks meer lijkt te bestaan. 

Hij zegt: “Maar ik praat toch met jou ???”. Dat was waar. Hij gaat richting de trap en ik roep om een kusje. “Nee”, zegt ie kortaf. Ik ga harder roepen: “KUSJE !!!”. Maar hoor ‘m de trap afgaan. Ik doe of ik keihard huil, iets van : “BEEEHEEEHEEE !!!”. 

Geen commentaar. Ik duik weer dieper onder m’n dekbed en mopper nog even in mezelf: “Wat ben jij hard”. Meteen slaak ik een gil, voel een kus op m’n voorhoofd en zie een lachende Desmond voor me staan. Samen lachen we nog even keihard en weg is ie. Ik moet daarna nog even bijkomen en nu schrijf ik dit verhaaltje. Waar gebeurd.

eFVe