Wachtkamerpraat

Vandaag was het weer zover. Weinig mensen in de wachtkamer, dus

met een goeiemorgen binnen gekomen en daarna rust.

Maar....daarna, een klein mensje met stok komt binnen gewandeld

en zegt: “ Ik zeg altijd goeiemorgen, als ik binnenkom”. Ik zeg: “ Dat

doen wij dus ook”. Ja, dat was waar.

Ze zegt: ”Ik kom van het platteland en dat is heel anders dan in de stad”.

Wij knikken en ze gaat verder: “ Ik groet iedereen op het dorp, maar hier

in de stad niet. Ik ben een pure Drent “.

Ik zeg: “Dat is jammer, waarom niet groeten?”. De rest beaamt m’n vraag.

“De stad is anders”, zegt ze. “Maar U kunt ze wel opvoeden”, zeg ik heel

voorzichtig.

“Ik ben 90 jaar!”. Ik weer: “Dat is geweldig, U oogt een stuk jonger en lijkt

nog zo fit”. “Dat ben ik ook en ik fiets ook nog”.

Wij knikken bewonderenswaardig in haar richting. “Ik fiets beter, dan ik

loop”, vervolgt ze haar verhaal.

Meteen wordt ze opgeroepen en wij praten nog even na. Ik zeg: ”Ik ben he-

lemaal in overtreding, ik kom uit de stad en ben ook nog eens geen Drent”.

Iedereen lachen, ik ook natuurlijk.

Ik heb genoten, maar daar houdt dit verhaal nog niet op. Na mijn beurt bij

de arts, moet ik me melden bij de Fysio. Ik dacht er nog nooit te zijn geweest,

maar herkende wel de naam en maakte m’n keus.

“U staat te boek”, zegt de dame. Oh jé, ik voel me dom. Ze kijkt inmiddels m’n

papieren na en zegt: “9 keer”. Ik zeg: “Het kan niet waar zijn, dan is er anders

wat loos bij mij”. Ze zegt: “Nee, 9 keer vergoedt Uw verzekering U”.

Nou...dat klonk even anders. Een andere dame, die mee geluisterd had, zei:

“Maar voor dat andere kunt U ook hier terecht hoor”. We lachten alle 3.

Hier laat ik het bij, vond het weer een gezellige morgen en moet a.s. dinsdag

al verschijnen om 8.30 uur. Dat wordt vroeg opstaan.

eFVe