Loopjongens

Mijn baas was een krent en dat in de zin van personeel zo goedkoop

mogelijk binnenhalen. Met de stoffeerders was dat niet mogelijk,

want alles werd geregeld via de bond en andere plichten.

Maar...loopjongens, domme jongens in de meeste gevallen, mocht

hij onder de prijs laten werken en zo kwam het, dat dat beroep nogal

eens wisselde van knul(letje). We hadden ze al vanaf 15 jaren jong.

Voor mij was het niet prettig dingen te regelen via dat geboefte,

want doordat ik er vrij kinderlijk uitzag, vielen ze als een blok voor

me. Dat was verre van fijn. Mijn baas kon er erg van genieten, als ie

dan weer eens laat arriveerde, ik druk bezig was, niks zag dus en er

weer zo’n ventje voor het raam naar mij stond te kijken. Ik baalde

als een stekker. Zo hebben we er wel 3 gehad en allemaal eender.

Eentje, een duurdere, was normaal en ik kon er werkoverleg mee

plegen, maar uiteindelijk verklaarde hij mij de liefde, waarop ik

hopeloos/hulpeloos de benen nam. Ik wilde hem niet beschadigen,

maar kon er ook niet op ingaan. Z’n werk leed er onder en de baas

heeft hem moeten ontslaan.

Laat ik daar nou ontzettend om gehuild hebben. Weer een andere

kant van mijn wezen als mens.

eFVe