Ooit hadden we buren, Winter genaamd. Vader/moeder/2 dochtertjes.
Ze woonden naast ons en we hadden een heel goed kontakt. Onze zoon
is geboren, de dag dat zij vertrokken naar Arnhem, waar vader Winter z’n
werk naartoe verhuisd was.
We hebben hen daar nog opgezocht, maar toch bleef Drenthe lokken/trekken
en kozen ze weer voor Drenthe/Roden.
We bleven elkaar trouw en gingen zelfs een keer met z’n 8-en op vakantie.
Allebei de families met een bak achter de auto, waarvan je, als je ‘m opendeed,
een soort caravan toverde. Plek zat voor ons allemaal.
Het was warm, wat zeg ik? Het was heet. Het was bovendien TTweek. We
vertrokken de nacht voor de TT richting Duitsland en halfweg een enorme
rustpauze om even bij te komen van die slapeloze nacht. De kinderen konden
natuurlijk niet rusten/slapen, maar de oudste, Jenny genaamd was de rust
zelve. Van haar mam hoorde ik, dat Jenny een vriendje had en liever niet mee
was gegaan. Ik geloof, ze was 15 jaren oud/jong en dan zit het behoorlijk diep.
Ze was al druk een brief aan het schrijven of een dagboek, ik weet het niet meer.
Ze moest dus mee en de tegenzin straalde ervan af.
Een overnachtings-camping gekozen en daar dus de nacht doorgebracht om de
volgende dag in alle vroegte weer te vertrekken naar ons einddoel.
De pauzes waren kort voor een hapje en een drankje en dan maar weer verder.
Langs de mooie blauwe Donau, viel me trouwens danig tegen, die Blauwe Donau.
Een mooie rivier, maar blauw????? Niet gezien.
De bak achter de auto heet vouwwagen en beide families hadden zo eentje.
Je vouwde hem open en dan kwam er een enorme tent voor, zo groot, dat we
eventueel met beide families bij elkaar konden zijn. We aten gezamenlijk en dat was
heel gezellig. Ik geloof/weet zelfs, dat Jenny ook wat ontdooide en ging genieten.
Ik zal nog even de naam van de camping opzoeken, het was een byzonder mooie camping
en voor elk wat wils. Een buitenzwembad en een binnenzwembad. Een soort kuuroord.
Mensen, oorlogsslachtoffers, sommige met 1 been, kwamen daar in warm water genieten
en wij genoten niet minder. Jenny/Erika/Sonja konden al zwemmen, maar Ronald was nog
op les. Hij was de jongste van het stel. Maar....het heeft niet lang hoeven duren en ook hij
zwom het hele bad al rond en ook stak ie over. Hoera !!!!
We wandelden veel, koelden onze drankjes in een soort watervalletje en doordat de camping
op de grens stond, gingen we zonder paspoort maar zo stiekem over de grens. Zo voelde het.
Het idee was leuk. Vooral het stiekeme ervan. Toen gebruikten we nog paspoorten.
Sonja is nog een keer met fam. Winter uit geweest en wij zijn gedrieën nog een prachtige wandeling gaan doen.
De laatste avond werd er gebarbeknoeid en er werd zelfs een alco-drankje geschonken. Jenny
mocht ook iets, maar de andere kinderen bleven ervan verschoond. Het eten was heerlijk en
Jenny was ineens een geweldig druk en gezellig kind. Misschien omdat het ook de laatste avond
was, maar ze was zo leuk, ik herinner me nog, dat ze op haar vingers floot en erg gelukkig over
kwam. Na 2 dagen zou ze haar vriend weer in de armen kunnen sluiten, wat een vreugde. Ze
danste en zong, het was een lust.
Sonja vertelde vandaag nog, wat een fijne vakantie dat toen was. Ik moest m’n geheugen even
opfrissen, maar zie het nu helemaal weer voor me. We zijn ook nog naar een plaats niet ver
van de Donau af geweest, nog aan de Donau gezeten zelfs.
De jeugd paste zich goed aan en vermaakten zich best met z’n viertjes. Ik zoek nog even de juiste
namen van camping/plaats en landengrenzen op.
De plaats die we bezochten was Passau en de 3 landen, die we via de camping konden bereiken,
waren Tsjechië (toen nog Tsjechoslowakije), Oostenrijk en de camping was in Duitsland.
Misschien was de naam Lackenhäuser? Wie zal het zeggen. Een en ander was 40 jaren geleden.
Ooit ging het verhaal, dat als je met vrienden op vakantie ging, kwam er ruzie van. Mag ik dat even
tegenspreken? Onze vriendschap is blijven bestaan en hechter dan ooit, nu 40 jaren later.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten