Een Dag Met Een Gouden Randje

Dit was een prachtige dag. Vanmorgen startte de dag wat wonderlijk.

Gisteren een gratis pak Lasagne gekregen bij Jumbo en....ik dacht, weet je wat? Dat eten we vandaag. Nooit doen we zulke dingen, maar...als het niet goed zou zijn, konden we altijd vanavond nog warm eten. 12 uur nog wat zag ik op de klok. 6 minuten in de magnetron stond op de verpakking, dus Froukje aan de slag. 6 minuten, wat is nou 6 minuten. Klaar was ons maal.

Wat bleek, ik had verkeerd gezien, het was goed 11 uur, dus zaten we voor half 12 al aan de warme hap. Anne eerst een kattelikje, vertrouwde het voor geen meter. Ik dacht, laat mij eens het goede voorbeeld geven en schep m’n bordje aardig vol. At ervan en zei heel overdreven: “Heerlijk !!!! “.

Anne proefde een theelepeltje vol en.....het voelde goed. Ook hij schepte aardig wat op en ik besloot

de rest te verdelen en zo waren we al vroeg klaar om te gaan fietsen. 

Zouden we fietsen???? Nog niet echt af gesproken, maar ik trok vast de schoenen aan. Keek even op de computer en beantwoordde enige mailtjes.

Uiteindelijk wist ik nog niet, wat het zou worden en ik opperde, Appelscha is ook goed, hoef ik vanavond niet te wandelen. Anne zei, maar ik heb de fietsen al klaarstaan. Ik gelijk in rep en roer en...holadiejee, we gingen fietsen.

Rekening houdend met de wind eerst in de wind om terug te kunnen genieten. De route vertellen???? Ik ben/was/word er niet goed in. Wel langs de TT-baan en ergens een achterafje ingeslagen om daar zonder verkeer te fietsen door het prachtige Drentse land/heide/zandvlakten. Deze vrouw genoot. Ook al fietste ik net als anders achter m’n maatje aan en moest af en toe een hoger tempo maken om manlief bij te houden. Af en toe vroeg ie wel: “Ga ik te hard? “. “Ja”, brulde ik van afstand terug. “Wat zeg je?”, riep Anne terug. Of ie het echt niet hoorde of even wilde nadenken, wie zal het zeggen. Maar voor zijn plezier brulde ik dus nog eens: “Ja, je fietst te hard!!! “. Anne een versnelling lager, ik een snellere en daar gingen we weer. Ik wilde weer eens dwars zijn en niet langs de weg fietsen. 

In de lucht zwierden van die

dingen met 1 mens eronder. Anne noemde ze Drones, maar hoe ze wel heetten???? Ja...zeg het maar.... 

Ik schreeuwde onderweg naar Anne een andere weg in te slaan, maar Anne fietste door, dus ik er weer achteraan. Verderop bedacht ie, we kunnen richting rechts gaan, maar er was veel motorverkeer en geen fietspad. Ik sloeg m’n slag. Ik zei: “Ik heb een mooi weggetje gezien, terug en dan rechts. Je kunt het niet missen !!!”. Anne ging accoord en zo kwamen we in een wildpark. ‘t Is niet helemaal die naam, maar het was prachtig. 

We volgden de paarse route, ja...what else??? Schitterend. De wilde beesten, ossen of zo,

lagen verderop en de wind deed z’n werk. Heerlijk zo’n e-fiets. Bij het mooiste deel stopten we, namen een pepermuntje, ieder z’n eigen soort en betrokken een bankje aan het water. Mooier kon niet, ware het niet, dat er hele akelig zwarte vliegen ons kwamen pesten. Dus...maar weer verder.

Nog weer een stukje langs de weg en toen de bossen in. Open plekken zagen we bloembollenvelden en ik moest even schreeuwen hoe mooi dat was. Medefietsers waren het roerend met me eens. 

Het werd een vrolijke middag. We groetten veel mensen en zij groetten terug.

Voor de wind huiswaarts en dat ging snel, wind in de rug, m’n zitvlak aardig lastig, maar toch ..... wat

een middag. Nog wel iemand gevraagd, of we richting Assen gingen en ja hoor: “Die kant”, riep een

vriendelijke man.

Hier aangekomen het ijs uit de diepvries gehaald, de verse aardbeien kleiner gesneden, thee ernaast.

Wat was/is het leven mooi, de zon scheen en schijnt nog. Deze dag kon/kan niet meer stuk.

Vanavond nog wandelen???? Nou...niks is zeker, dat zien we dan wel weer.

Dit was een middagje fietsen. Een dag met een gouden randje? Mee eens?

eFVe