De Tandarts

Jammer genoeg moest ik m’n eigen tanden en kiezen al jong missen.

De zwangerschap van m’n eerste kind nam alles wat goed was aan mij

en ik gunde het haar/hem van harte.

Maar...de tandarts en alles trekken, dat was een klus voor de tandarts

zelf en voor mij niet minder.

Snel fietste ik er naartoe, zette mij neer tussen de anderen en voelde

me klein, heel klein. Er werd niks gezegd, ik deed dus driftig mee en

keek langs de vloer tot ik bij mezelf belandde. En wat zag ik daar tot

m’n grote schrik??? Rode pantoffels met een enorme bontkraag. Jeetje,

ik vergat de tandarts en kon aan niks anders meer denken. Ik denk, dat

ook m’n hoofd dezelfde kleur aannam dan m’n pantoffels.

Het duurde even en werd ik opgeroepen. Moest me ontdoen van m’n

jas en het hele spul aan de bovenkant werd getrokken. Eerst wel ver-

doofd natuurlijk. Ik kan me alleen herinneren, dat die tandarts me liet

vertrekken met het bloed nog uit m’n mond lopend, ook rood natuurlijk

en ik als een gek naar huis wilde fietsen. Het noodlot volgde, het regen-

de. Maar waarom had ik daar zo’n last van? M’n jas vergeten, hing nog

aan de kapstok.

Moest opnieuw door de wachtkamer op rode pantoffels, rood bloed om

m’n mond en nat als een vis op zoek naar m’n jas. ‘k Heb niemand

horen lachen, maar...misschien toen ik eindelijk de deur sloot en opnieuw

als een gek door de regen fietste en thuis in bed belandde, maar dan

zonder rode pantoffels.

eFVe