Belevenissen

Gisteren ontmoetten we iemand die we al héééééééél lang kennen. Wij waren op de fiets, Anne en ik. We werden geroepen, maar herkenden de man niet zo snel, maar hij riep: “ Ik bin ut, Kamstra”. Een pure Leeuwarder. Maar...hij was met een duwwagentje. Zo ik nog wist, had ie toch een skootmobiel. Deze man sportte vroeger met Anne. Anne moest helaas stoppen vanwege z'n astma, maar deze man ging driftig door. Een eerste klas brokkenpiloot. Fietste tot ie scheel zag tot ie uiteindelijk van de fiets viel. Schaatste tot ie ook daar bij neerviel. Hij werd alle keren weer opgelapt en begon weer driftig overnieuw.

We komen hem geregeld tegen op de markt, waar we zo een drie kwartier kwijt zijn om de laatste belevenissen van hem te horen. We kunnen erg met hem lachen. Hij is altijd heel attent naar mij toe en vindt me er heel goed uitzien, waarop ik dan zeg: “ Nou...Kamstra, ik denk, je hebt een bril nodig”. Hij kan dan zo lachen en wij lachen mee.” Jou binne son lieve meid”, zeg tie ook vaak. Ik zeg dan: “ Vraag dat maar niet aan Anne”. Op deze manier gaan we dus met hem om.

Maar nu !!!! Daar stond ie stokstijf en kon geen voet verzetten. Wij de fietsen op slot gezet en naar hem toe gegaan. Ik zeg: “ Kamstra wat is er met jou aan de hand” . “Nou...”zegt ie,” Ik bin stout weest. Ik wilde een visje van de markt hale, maar ik kan niks meer, ik kom niet meer vooruut”. Ik zeg: ” Maar je had toch een scootmobiel????!!!! “ “Ja”, zegt ie, “ Daar bin ik met uut de bocht vlogen en opnomen in de Boshof. Maar ik wilde naar huus en dat lukte, maar ik heb dat ding niet meer”. Ik zeg: ” Je moet voor de blote hebben”. Hij gaf mij groot gelijk. Al met al, wilden we hem naar een bankje brengen, maar gelukkig is deze man heel bekend in Assen, half Assen kent hem. Ooit stond ie in de winkel van Klaas Oosterhof in Leeuwarden, daar ken ik 'm al van. 

Een aardige mevrouw herkende hem en zei: “ Maar meneer Kamstra, wat doet U hier?”.

“Ja juh”, zei hij, ”Ik wou een visje halen en nou kan ik niet meer verder”. Ze zei: ”Maar de Boshof is ook nogal een eindje weg”. Hij zei: ”Ik bin alweer tuus”. Ze was erg verbaasd. Ik zeg: “We willen hem even op dat bankje laten zitten, daar verderop”. “Maar”, zegt dat vrouwtje,” Ik ben met de auto, ik kan hem wel naar huis brengen, maar dan moeten jullie hem daarginds afleveren, want hier mag ik niet met de auto komen”. Wij spraken dat af en zetten die brokkenpiloot op dat rijgevaarte en duwden hem richting waar hij moest zijn.

We hebben nog een poos met hem gepraat, eer de auto kwam. Hoeveel mensen hem onderwijl begroet hebben, is niet op 1 hand te tellen. Hij zei:  “Wat fijn dat ik jum tref”. Ik zeg: “ Maar volgens mij ben je behoorlijk in overtreding. Dit kun je helemaal nog niet”. “Nee juh”, zegt hij,” Dat is waar, maar ja wat mut je as je een visje wil hebben”. Ik zeg: “ Tuusblieve !!!!!” Ja, Leeuwarders versta en praat ik ook als de beste. We hebben hem in de auto gehesen en hij bedankte ons wel tig keren. De mevrouw bracht z'n rollator, ha ik heb het woord weer te pakken, rollator, en bracht ie ergens naartoe. Iemand die 'm wel naar z'n huis kon brengen. Bij ons in de fietstas zou het niet lukken, zo'n beest van een ding. 

Wij namen afscheid van Kamstra en ik zei met de vinger omhoog: “ Enne...niet weer doen hé, want anders....”  “Ja”, zegt ie” Krijg ik voor de blote”. Ik zeg: “ Dat kom ik eigenhandig doen”. En zwaaiend naar hem en hij naar ons vertrokken wij richting onze fiets. En toen pas konden we lachen, hard lachen. Wat een type, hij is 85 jaar. Ooit had ie een trage scootmobiel, maar volgens hem reed een hele ouwe vrouw hem voorbij. Hij is 'm direkt gaan inruilen voor een snellere. Hij zei: “ Ik schaamde me dood”. Wat een MAN !!!!!

eFVe