Over het verlies van dooie dingen, zoals auto’s vooral. Ik kan me er helemaal in vinden.
Onze eerste auto, een kevertje, gekregen van Anne z’n ouders. We kregen ‘m omdat we Sonja
verwachtten en ze wilden toch graag, dat we bleven komen.
Anne tikte ‘m goedkoop op de kop, hij werkte immers bij VW.... Maar, ‘t was wel eentje uit het
jaar 0. De richtingaanwijzer was nog zo’n enorme pijl die naar buiten zwaaide. Nou....binnen de
kortste keren deden die het niet meer en moesten we, welke richting we ook kozen, het raam
open en de armen naar rechts of links naar gelang welke kant we op gingen. En of dat niet genoeg
was, het raam aan mijn kant wilde niet meer en zei, doe het zelf maar. Anne prutsen en prutsen
en...dat lukte weer (een beetje).
We reden weer dapper verder. Op en neer naar Friesland en hadden letterlijk alles voor de baby mee. Box, ledikant, wagen, alles paste er in, als de achterbank er uit was. Totdat mijn deur ook niet meer open en/of dicht wilde. Ik moest dan over de stuurkant naar m’n zitplaats en zo hobbelden we verder. Best lastig alles in te laden door die ene deur die het nog deed. Maar...ik logeerde dus geregeld bij de oma’s en de opa’s met onze baby.
Het scheelde niet veel, of we zouden de Flinstone’s genoemd kunnen worden, want de bodem was
meer dan gaar. Dan zouden we in de omgeving er nog rennend kunnen komen, maar naar Fries-
land zou uit den boze zijn. Ook daaraan kwam een eind. Auto moest weg, echt helemaal aan z’n
einde gekomen. Gos.. ik raak helemaal enthousiast. Wat hebben wij een pret gehad met dat ouwe
ding. Hij was z’n geld echt dubbel en dwars waard geweest.
Nou...hier laat ik het even bij.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten