Mijn jongens.
Met mijn jongens bedoelde ik de stoffeerders achter in onze zaak,
waarmee ik goeie kontakten had. Soms te goed.
Mijn baas, D.B.v.d.Pol A.zn., wilde graag, dat ik in rok en hoge hakken
mij in de zaak bewoog. Ik was een nufje, dus dat lukte uiteraard.
Maar ook de lange broek was me niet vreemd met normale schoenen.
Soms wat byzonder, maar....dat vond ik dan mooi.
Op de zaak kleedde ik mij dan om en liep als madammeke door het
bedrijf.
Op een keer, ik stalde m’n fiets achter en moest snel omkleden,
want m’n werktijd zou beginnen. Ren naar voren, zie in de omkleed-
kast, geen rok, geen schoenen. Panisch vlieg ik door de toonzalen
naar achteren en verdacht de jongens. Even niet mijn jongens dus.
“Nee”, riepen ze onschuldig. Kon ik dus niks mee. Achter de zaak lag
de boot van de conciërge in een klein kanaaltje. Ik klopte op de deur
en vroeg: “ Hebben jullie iemand in ons kantoor toegelaten of gezien?”.
Heel onschuldig kijkend schudden ze beiden hun hoofd, maar hun
gezichtsuitdrukking verried, dat ze meer wisten. Ik draaide me om en
zag een lange waslijn achter de zaak met oude rommel. Een bordje met
2de hands artikelen erop geschreven. Ja hoor, daar hing van alles,
maar inderdaad ook m’n rok en schoenen.
Ik was de paniek nabij, want de zaak moest al open zijn.
Nu weer mijn jongens, ze kwamen me snel te hulp
en ik deed m’n best om er nog netjes uit te kunnen zien,
alvorens ik de deur met de sleutel opende.
He he, daar zat ik dan weer, meteen ging de telefoon en de baas
vroeg: “ Waar zat je?”. Ik zei: “ Mag ik a.u.b. ook naar ‘t toilet?”.
Na het gesprek heb ik nog lang zitten lachen, wat een krengen die
jongens van mij om me zo in verlegenheid te brengen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten