Fietsen naar Kloosterveste

Zondag voor een week wilden we een klein stukje fietsen. We hebben een nieuw deel net buiten Assen en dat heet Kloosterveen. Mijn buurvrouw K. noemt dat haar winkelcentrum en geregeld mag ik mee en zeg nooit nee. We gaan dan met haar auto en zo kwam ik al vele malen in Kloosterveen bij de Coöp. 

Anne hoorde mij erover vertellen, zo byzonder dat Centrum is. Hoge gevels en nauwe straten, waar amper zon kan komen en wilde die bewuste zondag richting Kloosterveen/Kloosterveste op de fiets.

Wij gingen te fiets, ikzelf durfde echt niet alleen over zo'n kaal fietspad een eind te fietsen. Ben nog steeds bang voor enge mannen. Of voor m'n geld, of voor wat anders kunnen ze me zo van de fiets trekken, toch? 

Dus samen met Anne richting Kloosterveste. Het bewuste Centrum. Wij fietsen en fietsen en fietsen, eindelijk een rotonde, die herinner ik mij, maar K. en ik passeren altijd 2 stuks, dus op zoek naar de 2de. Ook gauw gevonden, maar daarna? Praat me er niet van. Wij fietsen rechts, dan weer links, soms rechtdoor en uiteindelijk komen we aan de rand van alles, daar hield de wereld op. Gelukkig fietste er een leuk baasje. Anne liet hem passeren,maar ik sprong er meteen op af. Vroeg zo lief mogelijk, of hij het centrum wist. Ja, dat wist hij wel, maar daar waren we wel ver vanaf.

Dat hadden we zelf ook door. De man wist een oplossing, 't was te moeilijk het ons zo uit te leggen. Hij zou voorop fietsen, hij moest toch die kant op. Heel lief fietste hij heel kalmpjes voor ons uit. Als we de bocht om moesten, stak ie z'n arm zo wijd mogelijk en keek zelfs, of we het snapten en wij knikten dan vriendelijk. Zo'n leuk manneke, maar waar was nu dat centrum. We fietsen en fietsen en

fietsen, hier een bocht, daar rechtuit, weer een bocht en uiteindelijk herkenden we een brug. Anne zegt geschrokken: “ Hij brengt ons naar Assen “. Ik zeg: “ Ja, dat heb ik ook door, maar IK zeg niks “. 

Nou Anne ook echt niet, dus we fietsen achter hem aan richting Assen. Vlak bij ons huis stapt ie af en zegt: “ Nu moet ik die kant op, maar als jullie hier alsmaar rechtdoor gaan, fiets je er recht op af “. Ik bedank hem overdreven en zeg: “ We zullen vanmiddag vaak aan U denken “. De man leek blij te zijn met die reaktie en fietste bij ons vandaan. ‘t Was nog waar ook, maar anders dan het baasje dacht.

Toen pas konden we lachen en hoe.... We fietsen een eindje tot onze Witterbrug, gingen die over en fietsten langs die kant opnieuw richting Kloosterveen. We fietsten er wonderwel in 1 keer naartoe. Dat was ons fietstochtje Kloosterveste.

eFVE

Mijn familie

Ooit reden we per motor naar mijn familie. De eerste rit was naar m’n broer en de 2de naar mijn zus

en haar gezin. De foto geeft duidelijk aan, wat een plezier we daaraan beleefden.

De poes en hun kinderen hadden volledig onze aandacht. Een leuk gezin, wonende in Amsterdam. De stad die mij persoonlijk heel erg trok en ik er dus meerdere malen naar toe ben geweest.

Bij hen logeerde ik geregeld en dat was minder goed mogelijk bij mijn oudste zus. Zij had een gezin met 6 kinderen, zodat iedere ruimte boven wel gevuld was ‘s nachts.

De gezelligheid kende geen tijd en ik zie er dan ook met een heel goed gevoel op terug.

Onder het genot van een kop koffie en in de avonduurtjes  een glaasje wijn, wie doet je wat?

Niemand dus.

eFVe

Appelscha

Vanmorgen eerst een gezellig verjaarsfeestje bij de buurvrouw, 80 jaren alweer. Ik spaar er voor, misschien red ik het.

Vanmiddag bedachten we, we gaan naar Appelscha. Ooit kwamen we daar bijna wekelijks, maar nu zelden. We waren het eens en al vroeg in de middag reden we in die richting. Parkeerplekken zat, want...helaas geen markt.

Maar wandelen kun je er als de beste. Auto geparkeerd en een prachtig pad door de bossen bewandeld. Vele vriendelijke mensen gezien en gegroet. De een nog aardiger dan de ander.

Alvorens we het bos in doken, zagen we een koopwoning. “Een mooi huisje”, zegt mijn eega. Ik op mijn beurt: ”Zullen we eens gek doen? Dan verkopen we ons huis en gaan hier in Appelscha wonen”. “Zullen we??”, zei manlief.

Plots bedacht ik me en zei: “Dan wil ik onze arts meenemen, die wil ik voor geen goud missen !!! “. We begrepen beiden, dat zou te moeilijk worden. Dus...we blijven !!! Assen is goed.

Wandelend in de bossen zien we een echtpaar (neem ik aan) zitten op 2 campingstoeltjes. “Ja”, zegt de meneer, “We hebben onze eigen stoelen mee”. Ik geef m’n goedkeuring en steek m’n 2 duimen omhoog. De zon voelde lekker warm.

Het was zo’n fijne middag en......ik bedacht: “Zullen we onze oude campingvriend van 94 jaar bezoeken???” Vaak belden we met hem en steeds kregen we dezelfde vraag wanneer we een keer kwamen.  In Portugal ontmoetten we hem en z’n lieve vrouwtje jaar na jaar. Vergeten doe ik die tijd nooit meer. Jaren met de caravan en nu ???? We komen nergens meer, behalve dan vandaag. Oude herinneringen zijn goud waard. En Vledder is niet zo ver bij Appelscha vandaan.

Het was een superdag.

eFVe

Huize Vogelsang (2)

Mijn zussen, wat zal ik daar eens over schrijven ?? Even een puzzeltje?

Mijn oudste zus is 13 jaren ouder dan ik ben en haar dochter en ik schelen 11 jaren, ra ra hoe zit

dat?

Mijn andere zus is 10 jaren ouder zonder puzzeltje. De oudste ging al vroeg aan de scharrel, zo mij verteld is, was ze 14 jaar toen ze haar eerste en laatste vriend ontmoette. Met hem wilde ik trouwen, maar ze was me voor.

M’n andere zus ontmoette haar vriend (later haar man) toen ze 18 was. Ik was dus 8, maar viel ook voor hem.

We hadden een huisvriend en volgens hem was ik ook van plan hem in te palmen, maar hij is overzee’s gaan wonen en trof daar zijn geliefde.

Uiteindelijk heb ik toch zelf eentje gevonden of ben er tegenop op gelopen. Hij was mijn collega ooit. Wij schelen 6 jaren.

De volgorde in mijn verhalen is duidelijk zoek, maar toch leesbaar? Zie ze allemaal los van elkaar.

eFVe

Huize Vogelsang

Ons gezin bestond uit Pap en Mam, 2 zusters en 1 broer en ik dus.

De jongste van dit gezin ben ik. Een nakomertje. Niks aan overigens.

Je wordt ook als kind behandeld en dat voor lange jaren.

2 oudere zussen en dan m’n broer, hij was 7/8 jaren ouder dan ik.

‘t Was leuk met hem, hij probeerde nog aardig te zijn en dat lukte

heel goed. Hij ging dan ruggelings en ik steunde met m’n buik op

zijn voeten en zo gooide hij mij de lucht in. Het was erg leuk, tot het

misging en hij mij tegen de wand aan kwakte. Brullen natuurlijk.

Was echt niet zijn bedoeling geweest, maar de pijn was echt en de schrik

was groot. Mijn moeder kwam gehaast onze kant op, zette m’n broer

buiten de deur, deur op slot en zij vertrok weer naar boven.

Mijn broer zacht door de brievenbus naar mij roepend en ik natuurlijk

reagerend. Hij vertelde, waar mijn mam de sleutel achterliet en leer-

de me de deur van het slot te doen. Ik blij, hij blij en....opnieuw

speelden we ons spel.

Mijn broer was een leuke broer, hij leerde me veel en ik was dol op hem.

Na z’n diensttijd is ie voor werk naar Rotterdam vertrokken en ik heb

hem heel erg gemist, maar was inmiddels ook al een grote meid.

Uiteindelijk was ik nog alleen bij m’n ouders en mocht ik werkelijk veel

vrienden en vriendinnen in huis halen. Mijn vader was erg populair.

Ook al was ik niet thuis, kon het best zijn, dat ik bij thuiskomst ons huis

redelijk vol aantrof. Mijn pap op de trekharmonica spelend en de jeugd

zingend en genietend aan z’n voeten.

Mijn mam als geweldige gastvrouw iedereen van drinken voorziend.

Het was gezellig bij ons thuis, zelfs zonder m’n zussen en mijn broer.

Dit was huize Vogelsang.

eFVe

Wachtkamerpraat

Vandaag was het weer zover. Weinig mensen in de wachtkamer, dus

met een goeiemorgen binnen gekomen en daarna rust.

Maar....daarna, een klein mensje met stok komt binnen gewandeld

en zegt: “ Ik zeg altijd goeiemorgen, als ik binnenkom”. Ik zeg: “ Dat

doen wij dus ook”. Ja, dat was waar.

Ze zegt: ”Ik kom van het platteland en dat is heel anders dan in de stad”.

Wij knikken en ze gaat verder: “ Ik groet iedereen op het dorp, maar hier

in de stad niet. Ik ben een pure Drent “.

Ik zeg: “Dat is jammer, waarom niet groeten?”. De rest beaamt m’n vraag.

“De stad is anders”, zegt ze. “Maar U kunt ze wel opvoeden”, zeg ik heel

voorzichtig.

“Ik ben 90 jaar!”. Ik weer: “Dat is geweldig, U oogt een stuk jonger en lijkt

nog zo fit”. “Dat ben ik ook en ik fiets ook nog”.

Wij knikken bewonderenswaardig in haar richting. “Ik fiets beter, dan ik

loop”, vervolgt ze haar verhaal.

Meteen wordt ze opgeroepen en wij praten nog even na. Ik zeg: ”Ik ben he-

lemaal in overtreding, ik kom uit de stad en ben ook nog eens geen Drent”.

Iedereen lachen, ik ook natuurlijk.

Ik heb genoten, maar daar houdt dit verhaal nog niet op. Na mijn beurt bij

de arts, moet ik me melden bij de Fysio. Ik dacht er nog nooit te zijn geweest,

maar herkende wel de naam en maakte m’n keus.

“U staat te boek”, zegt de dame. Oh jé, ik voel me dom. Ze kijkt inmiddels m’n

papieren na en zegt: “9 keer”. Ik zeg: “Het kan niet waar zijn, dan is er anders

wat loos bij mij”. Ze zegt: “Nee, 9 keer vergoedt Uw verzekering U”.

Nou...dat klonk even anders. Een andere dame, die mee geluisterd had, zei:

“Maar voor dat andere kunt U ook hier terecht hoor”. We lachten alle 3.

Hier laat ik het bij, vond het weer een gezellige morgen en moet a.s. dinsdag

al verschijnen om 8.30 uur. Dat wordt vroeg opstaan.

eFVe

Mijn verjaardagswens

Wat was mijn wens? Het bezoek aan een oud Drents dorp, waar oude ambachten

nog gedeeltelijk worden uitgevoerd.

Een artistieke man liet ons de ambachten zien en vertelde met enthousiasme over

de te gebeuren dingen.

Helaas was er te weinig tijd alle apparaten te showen (in werking), maar we hebben

enorm genoten van de man die ons vertelde wat we wilden weten en tot slot werden

er nog klompjes gemaakt. Niet helemaal afgewerkt, maar daar namen we genoegen

mee.

De man in kwestie was bereid alle vragen die we stelden te beantwoorden. Dochter-

lief maakt er nog wat foto’s van.

We hadden een gast uit Australië bij ons, in de leeftijd van 86 jaar en die genoot,

net als wij, met volle teugen. Hij en de vriend van onze dochter en ik kregen een klomp-

je mee als aandenken en tot vandaag ben ik de artistieke man daar erg dankbaar voor.

Wie wil niet zo’n verjaardag. Er was natuurlijk meer te zien, maar dit was toch het

toppunt.

Onze gast en ikzelf kregen nog een prachtige sleutelhanger uit de geweldige sierstenen-

winkel en.....tot volgend jaar met weer een andere wens?

Zwemmen

Inmiddels verbeeldde ik mij, dat ik nog erg lenig was.

Gisteren dus naar zwemmen. Samen met een ex-buurvrouw er naartoe.

We hebben allebei zo onze eigen weg, heen de mijne, terug de hare.

Vaak vergeet ik de hare en ben al onderweg mijn weg te volgen. Ze

volgt me dan trouw.

Zwemmen, ik weet (bijna) eindelijk de weg door het gebouw naar de

kleedkamers te vinden. We duiken niet in de kleedhokjes, maar kleden

ons om in de gezamenlijke kleedkamer. Uiteindelijk zijn we allemaal

(oudere) meisjes. Dan snel naar het bad in de mening verkerende, dat

we al laat waren, maar nee....keurig op tijd.

Heel voorzichtig langs het trapje het bad in, liever zou ik er zo inspringen,

maar na die ene keer, waar de dames van schrokken, waagt deze vrouw

zich daar maar niet aan.

De oefeningen waren heerlijk, best zwaar, maar heerlijk. Soms was ik te

enthousiast en kwam de leidster achter me om te vertellen, dat het iets

rustiger moest. ‘t Ouwe mens..... !!!!

‘t Was heerlijk en toen ik dan weer met m’n ex-buurvrouw naar huis fietste,

zei ze: “Jij kunt nog zoveel”. Best fijne woorden om te horen, ik groeide er

van. Maar.....thuis was het een heel ander verhaal, snel een hapje eten en

daarna ????? ‘t Ouwe mens was af !!!! Dook in bed en heb zelfs geslapen.

Wat kan ik veel, buurvrouw Aukje, maar niet heus. Zij moest nog op visite,

dat zou mij niet gelukt zijn.

Die fijne woorden waren lief, maar ik bewees mezelf, dat het niet waar was.

Volgende keer beter? En toch........zwemmen was heerlijk.

eFVe

Lang geleden

Lang geleden gingen we per motor langs de familie. Zo ook naar m’n broer in Rotterdam

en z’n gezin. Bestaande uit Minke, Joop, Thea en Gerben.

Die kindjes....daar was ik dol op. Een heerlijk stel.

We bleven een paar dagen. Genoten van hun gastvrijheid en ik maakte een schattige foto.

2 prachtige exemplaren met ieder een helm van ons op.

Aan de helmen is te zien, hoelang het is geleden. Ze woonden op/in een flat en op het

balkon was het goed vertoeven. Het was prachtig weer.

Dit alles was in Rotterdam.

Jammer dat we toen geen foto hebben gemaakt van m’n enige echte broer en z’n vrouw

Minke. Maar toen wisten we ook nog niet, dat hij maar 50 jaar zou worden.

In die kindjes leeft hij verder.

eFVe

De stad in

Een leuke dag. Eerst zwemmen met leuke dames en een nog leukere leiding.

Daarna thuis snel een broodje gegeten, want Froukje had een afspraak met

buurvrouw K.. Lopend naar het winkelcentrum. Voor de wind heen en dat

ging supersnel.

Helaas wat ik moest kopen, was niet in die drogist te koop. Dom, dom, dom !!!

K. moest kaarten voor fam. en vrienden. Ook niet geslaagd, dus besloten we

de sprong te wagen en naar de stad te lopen. Over en weer vragen aan elkaar,

durven we dit, kunnen we dit? Tuurlijk !!!!!

Zo gezegd, zo gedaan.

Overal krijgen we bruggen over het water, wat eerder dammen waren en deze

domme vrouwen konden dus niet doorlopen. Weer een stukje verder om. Doen we

dat??? Ja, we doen het, dat stukje zal ons ook niet deren, toch?

Weer een winkel in om verfrissingsdoekjes voor een ziek familielid. Weer zon-

der resultaat. Om een beetje zat van te worden, maar....we gingen verder, weer

een drogisterij aan en ik zeg: “ Ik zoek niet meer, ik vraag meteen “. De winkeljuf-

frouw wist niet, wat ik bedoelde. Een andere liep verderop en ik zeg tegen K.,

mijn buurvrouw: “ Als ik de naam maar wist “. K. denkt diep na en zegt keihard:

“Valdood “. Ik wist meteen wat ze bedoelde, maar kon geen woord uitbrengen van-

wege m’n lachbui. De beide winkeldames lachten mee, alhoewel ze echt niet bij

de les waren, maar het was ook zo’n schaterende lach van ons allebei. Ik zeg:

“Boldoot is de naam “. K. weer brullen, ze was er dichtbij.

We hebben onze verfrissingsdoekjes, maar de naam was 4711 en niet “Valdood”.

K. vond nog haar kaarten, ik ook nog, bij Xenos en toen maar snel richting

huis. Het was inmiddels al vele uren later.

De wind was niet gaan zakken, dus nog een hele klus te voet naar huis. “Zal ik

Anne bellen????”  “Nee !!!”, zegt K.. Oké, denk ik en gaan met die banaan.

Zigzaggend om de wind een beetje te ontlopen gingen we richting huis. Het

kostte kracht en inspanning, wat bij mij windjes deed opkomen. Niet tegen te

houden, maar gelukkig liep ik achteraan en kneep ze zoveel mogelijk fijn. Die

hoor je niet, maar stinken harder, mocht je dat nog niet weten.

Een gegeven ogenblik liep ik voorop en liet me toch een zware jongen gaan.

Ik zeg tegen K.: “ Sorry, sorry, ik liet een windje “. “Ja “, zegt K. streng, “en dat

was niet je eerste....”.Ze had het dus toch gehoord, of....geroken.

De wind was me wederom de baas, ik kwam even niet vooruit van het lachen

en K. deed driftig mee.

We zijn thuis gekomen, vraag me niet hoe en ‘s avonds de stoel niet meer

uit geweest. Anne voorzag me van drinken.

Vanmorgen op de krant, die K. en wij samen lezen, stond, “Het was weer

erg gezellig, Froukje, maar ozo vermoeiend !!!! “ Ik weer lachen.

Dit was dus een leuke dag.

De K. staat voor een hele leuke vrouw, waar ik nog veel meer mee beleefd heb.

eFVe

Op vakantie met de vouwwagen

Ooit hadden we buren, Winter genaamd. Vader/moeder/2 dochtertjes.

Ze woonden naast ons en we hadden een heel goed kontakt. Onze zoon

is geboren, de dag dat zij vertrokken naar Arnhem, waar vader Winter z’n

werk naartoe verhuisd was.

We hebben hen daar nog opgezocht, maar toch bleef Drenthe lokken/trekken

en kozen ze weer voor Drenthe/Roden.

We bleven elkaar trouw en gingen zelfs een keer met z’n 8-en op vakantie.

Allebei de families met een bak achter de auto, waarvan je, als je ‘m opendeed,

een soort caravan toverde. Plek zat voor ons allemaal.

Het was warm, wat zeg ik? Het was heet. Het was bovendien TTweek. We

vertrokken de nacht voor de TT richting Duitsland en halfweg een enorme

rustpauze om even bij te komen van die slapeloze nacht. De kinderen konden

natuurlijk niet rusten/slapen, maar de oudste, Jenny genaamd was de rust

zelve. Van haar mam hoorde ik, dat Jenny een vriendje had en liever niet mee

was gegaan. Ik geloof, ze was 15 jaren oud/jong en dan zit het behoorlijk diep.

Ze was al druk een brief aan het schrijven of een dagboek, ik weet het niet meer.

Ze moest dus mee en de tegenzin straalde ervan af.

Een overnachtings-camping gekozen en daar dus de nacht doorgebracht om de

volgende dag in alle vroegte weer te vertrekken naar ons einddoel.

De pauzes waren kort voor een hapje en een drankje en dan maar weer verder.

Langs de mooie blauwe Donau, viel me trouwens danig tegen, die Blauwe Donau.

Een mooie rivier, maar blauw????? Niet gezien.

De bak achter de auto heet vouwwagen en beide families hadden zo eentje.

Je vouwde hem open en dan kwam er een enorme tent voor, zo groot, dat we

eventueel met beide families bij elkaar konden zijn. We aten gezamenlijk en dat was

heel gezellig. Ik geloof/weet zelfs, dat Jenny ook wat ontdooide en ging genieten.

Ik zal nog even de naam van de camping opzoeken, het was een byzonder mooie camping

en voor elk wat wils. Een buitenzwembad en een binnenzwembad. Een soort kuuroord.

Mensen, oorlogsslachtoffers, sommige met 1 been, kwamen daar in warm water genieten

en wij genoten niet minder. Jenny/Erika/Sonja konden al zwemmen, maar Ronald was nog

op les. Hij was de jongste van het stel. Maar....het heeft niet lang hoeven duren en ook hij

zwom het hele bad al rond en ook stak ie over. Hoera !!!!

We wandelden veel, koelden onze drankjes in een soort watervalletje en doordat de camping

op de grens stond, gingen we zonder paspoort maar zo stiekem over de grens. Zo voelde het.

Het idee was leuk. Vooral het stiekeme ervan. Toen gebruikten we nog paspoorten.

Sonja is nog een keer met fam. Winter uit geweest en wij zijn gedrieën nog een prachtige wandeling gaan doen.

De laatste avond werd er gebarbeknoeid en er werd zelfs een alco-drankje geschonken. Jenny

mocht ook iets, maar de andere kinderen bleven ervan verschoond. Het eten was heerlijk en

Jenny was ineens een geweldig druk en gezellig kind. Misschien omdat het ook de laatste avond

was, maar ze was zo leuk, ik herinner me nog, dat ze op haar vingers floot en erg gelukkig over

kwam. Na 2 dagen zou ze haar vriend weer in de armen kunnen sluiten, wat een vreugde. Ze

danste en zong, het was een lust.

Sonja vertelde vandaag nog, wat een fijne vakantie dat toen was. Ik moest m’n geheugen even

opfrissen, maar zie het nu helemaal weer voor me. We zijn ook nog naar een plaats niet ver

van de Donau af geweest, nog aan de Donau gezeten zelfs.

De jeugd paste zich goed aan en vermaakten zich best met z’n viertjes. Ik zoek nog even de juiste

namen van camping/plaats en landengrenzen op.

De plaats die we bezochten was Passau en de 3 landen, die we via de camping konden bereiken,

waren Tsjechië (toen nog Tsjechoslowakije), Oostenrijk en de camping was in Duitsland.

Misschien was de naam Lackenhäuser? Wie zal het zeggen. Een en ander was 40 jaren geleden.

Ooit ging het verhaal, dat als je met vrienden op vakantie ging, kwam er ruzie van. Mag ik dat even

tegenspreken? Onze vriendschap is blijven bestaan en hechter dan ooit, nu 40 jaren later.

eFVe

Huwelijksfeest

 

Mijn zus Dicky en haar eega Rin vierden een huwelyksfeest van jaren. De tel ben ik kwijt,

maar het was een gloepens mooi feestje. Leuke muziek, nog leukere mensen en er werd

zelfs gedanst. Gek gedanst. Met een ballon ergens en die zonder te laten knappen zolang

in bedwang te houden.

Vraag me niet meer hoe en wat, al sla je me neer, ik weet het niet meer. Wel kan ik me nog

goed herinneren, dat het mij minder goed lukte en door een noodlottige draai kwam ik ten

val. Ik had er vast nog gelegen, ware het niet, dat nicht Gerda me hielp uit die benarde/nare

positie.

Om het te bewijzen, is de foto bijgesloten.

Misschien was ik weer eens te fanatiek? Wie zal het zeggen.

Zo’n feestje hebben we daarna nooit meer meegemaakt, helaas.

eFVe

Zelfbouwbrommer

Onze Ronald, techneut van de hoogste klasse, creatief als geen ander.

Al jong maakte hij van 6 fietsen, gekregen/geschooid via buurjongen Johan

en dan weer van een aparte vogel, die ze malle Pietje noemden.

Al met al was/is het een lust voor het oog. Er is gelast/gezaagd/geverfd en

heel wat meer dingen waar moeders minder verstand van hebben. Maar

trots??? Zeker weten.

Ronald was nog te jong om er op te mogen rijden, maar tijdens de TT week

was ie niet te houden en maakte hij Assen en omgeving onveilig. Wel met

helm op, alles in de kleur bijpassend bij de brommerfiets of fietsbrommer.

De motor was  een gekocht of gekregen motorbloc, genaamd Puch-maxi en de 

wielen kwamen van een andere motor, ook via familie van Johan en Geert. En zo

kwam Ronald aan z’n byzondere brommer.

Ooit is ie er ook mee naar school gereden, om ‘m te showen aan de leraar

met gevoel voor schoonheid.

Prachtig dit alles, als ik dan weer de foto bekijk, jeetje, wat ben ik trots.

eFVe

De Solex

Ooit kocht Ronald van zwager Rin een oude Solex. Wat heeft ie daar een plezier van en mee gehad.

En dat voor een familieprijsje van een rijksdaalder. Geweldig, hij moest er wel diep voor in z’n spaar-

put duiken, maar.....dat heet opvoeden.

Meteen uitgeprobeerd met vrienden uit de buurt, Arjan en Hans genaamd.

Met die vrienden op “hun landje” sprongen ze over bergen heen. Het mislukte wel eens, maar ze hadden er alles voor over. 2 buurjongens/vrienden en Ronald speelden het spel soms gevaarlijk. Sprongen via zo’n bultje/bergje nog extra over 1 van die vrienden. Dat mag en kan natuurlijk niet.

Ik fietste met Sonja richting een ander deel van Assen en kwam langs het brommerfestein en schrok

enorm. Ik zei: “Potverdorie, hij kan er wel dood aan gaan”. Sonja antwoorde: “Dan maak je toch weer een nieuwe Ronald !!! “. Dat is me zo bij gebleven, maar het had niet meer kunnen lukken, al hadden Anne en ik nog zo ons best gedaan.

Sonja mocht een keertje een eindje in de buurt rijden, maar het ding sloeg niet meteen aan en Sonja

was op klompen. Ineens was ie daar en reed keihard de weg over met een hollende Sonja ernaast en ergens gelukkig, zo de heg van de overbuurman in. Ze had geen tijd gehad erop te springen, ik denk

door die grote klompen ook onmogelijk.

Uiteindelijk mocht ze model staan voor Ronald z’n eerste echte brommer. Nog bedankt zwager.

De foto getuigt, hoe dat ging.

Maar hier stopt het verhaal niet. Na de heg ging Sonja vrolijk verder en rende met Solex en al richting de Vaart. Dan sta je als moeder toch wel even met angst en beven te kijken. Misschien schreeuwde ik zelfs wel, want daar ben ik goed in, maar net voor de Vaart schoot Sonja met de Solex de bocht in en waren we allemaal opgelucht.

‘t Was een mooie avond en veel buren genoten mee. Echt zo’n zomeravond waardoor mensen uit hun holletje kruipen en kontakt zoeken.

Onze Sonja, ik beleef het in gedachten weer opnieuw.

eFVe

Een bijdehandje

Er gebeurden volgens de krant nare dingen met kinderen, dus werd het tijd onze spruit voor te lichten. Hoe doe je dat bij zo’n superjong kind. Ze snapt alles, maar....je wilt haar toch niet te angstig maken.

Ik vertelde haar, dat er met name mannen bestonden, die kinderen graag wilden trakteren en al zou

dat nog zo lekker zijn, het beste was, snel naar huis te komen. Het kunnen enge mannen zijn.
Sonja, alles snel oppikkend, kwam op een dag binnenrennen en zei: “ Kijk eens mama, wat een enge man “.

Nou moet ik zeggen, de man in kwestie zag er vreemd uit, was duidelijk gebrekkig en liep mank.

Ja, dan moet je iets anders verzinnen en vertel ik haar, dat enge mannen er niet altijd eng uit zien. 

Het konden zelfs bekende mannen zijn. “ Wat willen ze dan met mij “, vraagt onze peuter. Ik zeg: “ Dan willen ze je laten plassen “. “ Dat wil ik niet ”, zegt ze duidelijk en krachtig. Goed zo, denk ik. “ Kan het dan ook Hartlief zijn? ”, vraagt ze met vragende blikken? Ik zeg: “ Nee, Hartlief is onze buurman, dat is een goeie man ”.

Ze scheen het te begrijpen, maar op een goeie dag, gebruikte ze het, wat toch wel wat byzonder afliep. Mijn moeder, oma van Sonja, logeerde hier en had wat woorden met haar. Sonja wordt boos en gooit haar pantoffel per ongeluk tegen het raam.” Foei “, zegt oma, “ dan kan het raam stuk gaan en waaien we weg “. “ Nou ”, zegt Sonja, ” dan pakken de enge mannen jou “. Mijn moeder schiet in de lach, wat onze Sonja nog bozer maakte en vervolgde: “ Dan laten ze je plassen “. Bijna schreeuwend. 

Mijn moeder lachte wel zo onbedaarlijk, ik zal dit voorval nooit en te nimmer vergeten.

Maar niet iedereen, als ik het vertel, geniet ervan, dit is duidelijk alleen voor naaste familieleden leuk. Mijn moeder is helaas niet meer onder ons, maar het voorval is dan ook 48/49 jaren geleden gebeurd.

Ik moest het kwijt, bij deze.

eFVe

Zwemfitness (2)

Namen noemen we niet.
Eerste keer zwemmen in het nieuwe jaar.
Zwemmen ging heel goed, want iedereen wilde rustig aan. Eentje met
buikpijn en eentje met rugpijn en ik met hartprobleempjes. Was erg
leuk, ik heb me goed vermaakt. 

Allerlei gekke dingen gebruiken en van die rubberen dingen om je gat onder water en dan uitrekken. Het elastiek rekt lekker, maar m'n billen kwamen er tussen. 
Ik riep: " L., is het de bedoeling, dat die dingen in m'n bil knijpen??? "  "Nee ", zei L.
L. is de badmeester/leider...

Onze groep bestaat uit 1 heer/man en 7 dames/vrouwen.
Die ene heer/man zei: " Ben ik even blij, dat we het achter moeten doen
en niet voor !!!". Nou....dan verdrinken we bijna allemaal van het lachen.
Snapt iedereen dat?  Vast wel. 't Was leuk.

Buiten?
Het regende keihard heen zowel als terug.
Helaas...ik was op de fiets en ben dus kletsnat geworden. Mag 'm niet
hinderen, het zwemmen was de moeite waard. Bedankt L.

eFVe