Gisteravond moet ie ineens poepen, had al buikpijn. Hij dacht...vanwege logeren. Ik zei: “Weet je wat? Als we op bed gaan, nemen we beiden een pilletje. Daar worden we rustig van “. “Goed “, zei hij.
Na het drukken/poepen, weg buikpijn en toen we naar bed gingen, hoefde hij zowaar geen pilletje, was niet nodig vervolgde hij z’n verhaal. Ik zei: “Helemaal goed, ik ga vast naar boven, poets jij je tanden nog even?”
Behoorlijk vroeger dan normaal lag ik als eerste in bed.
Ik vond het een leuk idee, dat Opa ons ging voorlezen, maar daar had ie niks mee.
We gingen al snel slapen, hij had kriebelende ogen en ik zei: “Dat is de slaap die wil komen “. We gingen tellen tot ...ik weet het niet meer. Ik vroeg: “Slaap je al ?””Nee”, zei hij, “en jij? “ “Ik wel”, zwetste ik. “Je praat”, zei hij op zijn beurt. Ik maakte hem wijs, dat ik altijd in m’n slaap praat. Daarna...niks meer gehoord.
Vanmorgen juichte hij ..... : “Ik heb het gered !! “. En hij had het gered en ....ik ook !!!
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten