Gisteren werd een naam genoemd van iemand van weleer. Eentje waar ik geweldige herinneringen aan heb. Ik zal ze niet allemaal melden, maar 2 ervan......ik weet het nog als de dag van gisteren.
Mijn 10 jaar oudere zus had wat gedonder/verkering met een jongeman Hessel genaamd. Om de 1 of andere reden raakte die vriendschap uit, maar zijn moeder en mijn moeder hielden kontakt.
Doordat ik dan meestal de Pineut was en met iedere visite naar wie dan ook mee moest, zo ook hier.
De moeder van Hessel woonde een aardig eindje tippelen bij ons vandaan, maar we wisten niet beter en gingen al vroeg op pad. Ze woonde prachtig bij een treinovergang over het water, ik meende dat die de Greuns heette. Zo werd ie genoemd. Laat ik eens 9 jaar geweest zijn, hooguit 10.
Spoorwegovergang over de Greuns
Het was er goed vertoeven, een ontzettend grote tuin met veel gras, struiken en bomen en als ik geluk had, was Hessel thuis. Hij was nog steeds dol op m’n zus en hoorde me dan ook aardig uit en ik vertelde de mooiste en liefste dingen over m’n mooie zus. Maar we speelden ook samen, vooral verstoppertje en dat was daar geweldig.
Maar...eens kon ik Hessel echt niet vinden en werd ongerust en keek zelfs bij de waterkant. Totdat ik gekreun hoorde en rende naar de plek. Een kreunende Hessel op de grond en ik vraag, wat er loos is. Hij was uit de boom gevallen en ik zeg nog: “Waarom hield je je dan niet vast !”. Hij zei, dat ie zich aan een tak had vastgehouden, maar die knapte. Ik kijk rond en vind er een onnozel takje en begin te lachen. “Hessel, Hessel, zo’n takje kan jouw gewicht toch niet houden?” Hessel begreep m’n lachen en zei: “Je vertelt niks hé, dit mag je niet zeggen”. Nou...hij z’n zin, maar opnieuw moest ik lachen.
De Greuns
Hessel kreupelde nog een behoorlijke tijd, maar toch, we gingen de omgeving verkennen en dat was ook altijd erg leuk. Aan de waterkant lag een prachtig klein pakje met een strik erom. Hessel zag het het eerst en mocht het uitpakken. Een verband met bloed. Ik vond dat vreselijk zielig en wilde meteen naar z’n thuis. Hessel schreeuwde het uit, dat dat echt niet kon, pakte me het pakje af en gooide het de Greuns in. “Je houdt je stil hé????”vroeg hij opnieuw. Moeilijk hoor, ik had zoveel te verwerken en was toen al een mensje van delen.
Nog vele wandelingen later gemaakt met Hessel vanaf z’n werk tot aan de Greuns, waar niemand van wist. Ik dacht, dat hij mij leuk vond, maar....het ging duidelijk om m’n zus.
En dat bebloede verbandje? Ik weet al honderd jaar, wat dat is geweest.
Dit was Hessel.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten