Een jarige buurman, heel alleen op de wereld, tenminste....in zijn huis. Toch vroeg ie ons voor/op de koffie en een vriendin van zijn lieve overleden vrouw. Met de moed der wanhoop bedacht ik, wat moet ik dat mannetje schenken? Hij wilde die dag niks ondernemen en plots moeten we wel komen. Axe......een lekkere mannengel, de oplossing? Het moet maar.
Hij heeft het niet uitgepakt en de vriendin van z’n vrouw bracht ook een pakje mee. Volgens mij staan de pakjes beiden nog op tafel.
Gelukkig kwam z’n schoondochter de honneurs waarnemen en sneed een levensgrote cake in stukjes, belegde het met verse aardbeien, een dot slagroom erop of eronder of beiden en het leek een waar feest. 2 koppen heerlijke koffie en gekwebbel met de buurman en onderling. Zo wilde de tijd wel vorderen en half 12 is dan het eind in zicht, want ook koken zou de buurman nog moeten?
Accepteren dat we als buren iets meebrengen??? Nooit een keer, dus...ik durf zelfs al niet meer te vragen. Wel hebben we gezamenlijk geopperd om eten van tafeltje dekje te bestellen, maar ook dat was of is nog niet aan de orde.
Ik heb met hem te doen, maar kan hem niet helpen als ie niet wil.
De eerste verjaardag zonder z’n zorgzame lieve vrouw, de dag is bijna om. Vanmiddag gelukkig de kinderen nog zien komen en gaan en nu is buurman wederom alleen.
Eenzaam en alleen, dat gaat dubbelop.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten