Vandaag is het de dag, dat Desmond met z’n klas/hele school een fietstochtje maakt op een versierde fiets. Deze oma al vroeg op pad, want fietsen mag ze nog niet, dus te voet. Halfweg regendruppels, nog verder keiharde regen. Schuilen? Waar? Uiteindelijk een portiek gevonden. Vlak bij de afgesproken plek met Ronald en Anne, de vader en de opa van Desmond. Ze komen me gezelschap houden en Ronald vertelt met spijt, dat de fiets met crepe-papier is versierd, dus waarschijnlijk meer een last dan een lust voor het oog zou zijn.
Het feest is bedoeld voor 50 jaren oversteek door vrijwilligers, maar die regen hebben ze allen niet verdiend. Het wordt laat, het wordt nog later en eindelijk en zelfs inmiddels wat droger komen ze aangefietst. Zwaaien en klappen, maar aan de overkant kan ik zelfs met bril op onze kleinzoon niet meer herkennen. Zwaaien doe ik wel, dus voor hem is het onduidelijk of oma het wel of niet ziet.
De fietsen zijn dan duidelijk nog versierd en het crepe-papier heeft zich goed gehouden.
Teruglopend weer een dikke bui en m’n bril doet geen dienst meer, maar ik weet de weg.
Bijna thuis komt een bekende auto aanrijden. Mijn enige echte Anne komt me halen, zelf ook kletsnat. Ons feestje valt in het water, het is onze trouwdag, het gebak staat op tafel, maar de visite blijft uit? Raad eens wat? Ik ga koffiezetten en wij nemen beide een gebakje ter ere van ons 56 jarig huwelijk. Je zou kunnen zeggen na zoveel jaar is het al verjaard. Maar we gaan er voor. Hoera, hoera, hoera !!!!
We ontvingen nog enkele e-mailtjes en een prachtige kaart van een geweldige vriend. En.......onze kinderen en Desmond zijn toch nog geweest. Ach...het leven is zo gek nog niet.
We blijven rustig doortellen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten