Al wandelend vertellen we elkaar dingen die we beleefden in vakanties, mijn buurvrouw en ik. Wat je allemaal moet verzinnen om te plassen onderweg en hoe dat soms afloopt.
Die beleving van haar zal ik maar achterwege laten, dat is immers verklikken, maar die van mij??? Ach...wat kan ‘t schelen.
Anne en ik waren in Frankrijk en bezochten een prachtig kasteel, maar waren te vroeg, dus eerst maar even rondom wandelen. Een mooie omgeving, dus vervelen was er niet bij. Plots moest deze vrouw iets doen, wat af en toe moet gebeuren, maar waar???? Rondom geen goeie plekken, dus maar door wandelen. Ineens ontdekken we een plek met heggen rondom, waarachter vuilnisbakken. Ruimte genoeg en een prima plek om de bloemetjes te besproeien.
Haastig verdwijn ik, hoorde wel een soort vrachtwagen komen, maar wie kon mij zien? Niemand en Anne zei ook niks. Vreselijk, het waren de vuilophalers, de containerlegers. Haastig stop ik halfweg en zie nog net kans de boel op te sjorren. Twee mannen kijken me recht in de ogen. Ik groet hen en stap op.
Dat gevoel zal ik nooit vergeten, zo betrapt te worden. Nu konden de buurvrouw en ik er hartelijk om lachen, maar toen had ik m’n hart in de keel en.....ik moest nog steeds plassen.
Al wandelend komen we tot zulke gesprekken.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten