Gekneusde ribben, oei....eigenlijk val ik nooit, maar als ik het dan ook doe, doe ik het goed. Tot grote ramp voor en van mezelf, want heus...het is erg pijnlijk.
Dinsdag kwam ik ten val en pas nu, donderdag, ging ik naar de Arts. Ik hoopte met alle hoop die ik in me had, dat het wel zou afzakken.
De Arts komt me halen, maar denkt aan mijn Anne. Roept dus: “Meneer v.d. Meulen”. “Nee”, zeg ik, “mevrouw van der Meulen”. Lachend zegt ze, terwijl we naar de spreekkamer gaan: “Altijd heeft uw man van zulke ongelukjes”. Ik probeer te lachen, maar wil het wel laten, de pijn is me de baas.
De Arts vraagt hoe het gegaan is en ik vertel m’n avontuur.
Ook zeg ik: “Onze dochter kwam gisteren met het heugelijke nieuws, dat het 4 tot 6 weken zou kunnen duren”.
“Ja”, zegt ze (de Arts), “zo is het ook”. Vreselijk, denk ik.
Ze onderzoekt me en ik vertel waar de pijn zit. Gebroken of gekneusd dus. Stom mens ben ik, denk ik nog.
Maar ik mag bewegen en hoef overdag niet naar bed. Wel paracetamol slikken, overdag en ‘s nachts, maar als de pijn daardoor erg zakt, toch geen moeilijke dingen doen. “Geen huishoudelijk werk”, zegt ze nog. “Dat vind ik helemaal niet erg om dat niet te mogen”, zeg ik zichtbaar blij.
Die tijd ligt al achter me, toen vond ik alles leuk om te doen en nu???? Ik baal er weleens van. Dat heb ik maar niet gezegd, maar uit mijn antwoord klonk al iets in die richting.
Gekneusde of gebroken rib(ben), een lange weg te gaan.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten