Dromen

 

 

Dromen. Wie doet dat nu niet? Ik denk, iedereen weleens een keertje. Maar dan niet actief hoop ik?

Vroeger bij ons thuis sliep ik ook een deel van m’n jaren naast m’n zus die tien jaar ouder is. We waren heel dol op elkaar, behalve als ze dan weer eens droomde en dat niet alleen. Ze was er behoorlijk actief bij.

Zegt ze tegen mij: “Het wordt hier koud, doe jij het dakraam even dicht?”. Ik zeg: “Maar Dicky, daar kan ik toch niet bij???”. Ze moppert wat en gaat staan in bed en doet heel normaal het dakraam dicht en moppert: “Zie je nou wel, dat was heel moeilijk voor mij !!!”. Ik hield me wijselijk stil, want ik begreep, ze was verdwaald in haar droom en duidelijk niet de oudste. Ik stop haar weer lekker toe, ze kreunt nog een keer en....we kunnen weer verder slapen.

Hoe ouder ze werd, hoe erger de dromen waren. Onder ons bed stond een trommel met knikkers. Ergens moesten ze staan en normaal was dat een goeie plek. Maar...als zus Dicky dan droomde, ging het weer erg raar en gooide ze de trommel om en de knikkers rolden één voor één bij de trap neer. En zij maar mopperen, wat ik nu weer deed.

Overdag was ze een schat, we waren echt dol op elkaar, maar ‘s nachts beleefde ze duidelijk andere dingen dan normaal.

Ooit pakte ze in mijn slaap nota bene de dekens in en het leek, dat ze op reis moest. Achteraf was dat ook zo, ze moest met de trein naar Amsterdam, naar haar verloofde en ze zag er duidelijk wel een beetje tegenop.

Toen was ik weer jaren ouder en wist al beter haar te kalmeren en overdag konden we er wel om lachen.

Mijn dromende zus is helaas niet meer in ons midden; ik denk nog veel en vaak aan haar.

Dromen, ik heb er een boekje over gekocht en gelezen; best interessant.

eFVe