Halloween, 31 Oktober 2017

Halloween 2017.

 

                                                   

 

 

 

Zo gek is dit toch niet? Mooie lachende verlichte Pompoenen? Ik zal niet weten, wat er dit jaar mee gebeurd, maar een optocht in Assen, zoals voorgaande jaren, lijkt mij niet griezelig voor wie dan ook. Van mij mag het en dan het liefst niet alleen in de stad. Kom maar op met jullie Halloween.

                                                          

 

eFVe

Genezen verklaard

Bij deze verklaar ik mezelf genezen van de aandoening gekneusde ribben.
Mijn strakke hemd is uit, de fiets is in ere hersteld en ik heb de was getild en opgehangen.

Ik ben er weer. Gitarist (van mijn favoriete band ooit, Queen) Brian May is het ermee eens.

eFVe

Dromen

 

 

Dromen. Wie doet dat nu niet? Ik denk, iedereen weleens een keertje. Maar dan niet actief hoop ik?

Vroeger bij ons thuis sliep ik ook een deel van m’n jaren naast m’n zus die tien jaar ouder is. We waren heel dol op elkaar, behalve als ze dan weer eens droomde en dat niet alleen. Ze was er behoorlijk actief bij.

Zegt ze tegen mij: “Het wordt hier koud, doe jij het dakraam even dicht?”. Ik zeg: “Maar Dicky, daar kan ik toch niet bij???”. Ze moppert wat en gaat staan in bed en doet heel normaal het dakraam dicht en moppert: “Zie je nou wel, dat was heel moeilijk voor mij !!!”. Ik hield me wijselijk stil, want ik begreep, ze was verdwaald in haar droom en duidelijk niet de oudste. Ik stop haar weer lekker toe, ze kreunt nog een keer en....we kunnen weer verder slapen.

Hoe ouder ze werd, hoe erger de dromen waren. Onder ons bed stond een trommel met knikkers. Ergens moesten ze staan en normaal was dat een goeie plek. Maar...als zus Dicky dan droomde, ging het weer erg raar en gooide ze de trommel om en de knikkers rolden één voor één bij de trap neer. En zij maar mopperen, wat ik nu weer deed.

Overdag was ze een schat, we waren echt dol op elkaar, maar ‘s nachts beleefde ze duidelijk andere dingen dan normaal.

Ooit pakte ze in mijn slaap nota bene de dekens in en het leek, dat ze op reis moest. Achteraf was dat ook zo, ze moest met de trein naar Amsterdam, naar haar verloofde en ze zag er duidelijk wel een beetje tegenop.

Toen was ik weer jaren ouder en wist al beter haar te kalmeren en overdag konden we er wel om lachen.

Mijn dromende zus is helaas niet meer in ons midden; ik denk nog veel en vaak aan haar.

Dromen, ik heb er een boekje over gekocht en gelezen; best interessant.

eFVe

't Huys van Bunne

Hier gaan we morgen naar toe om te lunchen met onze ex-buren/nu vrienden. Daarna zal ik uitgebreid verslag doen. Of ik er zin in/aan heb? Vraag me dat maar niet, zeker weten van wel. Ik kan niet wachten.

Twee weken geleden zijn we al gaan onderzoeken waar dat leuke eethuisje uiteindelijk zou staan. Gezocht en gevonden.

eFVe.

Terug van weggeweest. Enorme buien vergezelden ons, maar binnen was het droog. Het tafeltje voor vier was ten name van fam. Winter en zo hadden we gelijk een zetel. Familie Winter kwam snel achter ons aan, maar verder was het vol, potjevol. Gaat goed in Bunne.

Even opnoemen waarvan we mochten genieten. Twee soorten soep, stamppot aardappelen/witte kool, spaghetti, gehaktballen, rauwkost, vruchtensalade. Slaatjes, broodjes met...., koffie of/en thee.

We genoten alle vier, de familie Winter en wij.  We zijn al zolang bevriend en dit was nog een beloning aan hen voor gedane zaken en zo profiteerden wij mee.

Mijn stoel kon ik even niet gebruiken, een andere stond me in de weg en ik vroeg de mensen aan die tafel, of ik de stoel even weg mocht schuiven. Prima, gelijk komt er een meneer in een rode trui en moppert lachend op mij en ik zeg natuurlijk wat terug. De mensen aan die tafel schuiven de tafel en stoelen wat naar achteren en het eten kon beginnen. Maar zelfs toen stootte ik de rode trui meneer aan en zei hij iets in de geest van: “De most mie wel hebbe vandoag”. Ik zeg nog: “Ja graag”. Lachen natuurlijk.

Verder geen aandacht meer aan geschonken en heerlijk gegeten. Zoveel keur, een lopend buffet dus. Voor elk wat wils. Half 12 waren we er en nu zijn we net thuis. Het is 2 uur.

Anne betaalde en ik nam afscheid van m’n rode trui achterbuurman en hij zei: “Goast vot? “. Ik knik ja en hij zegt:”Misschien zien we joe nog terug? We goan over twai weaken weer”. Ik zeg: “Dan kom je mij niet tegen, maar even goeie vrienden”. Lachend namen we afscheid en dat was Bunne. De moeite waard.

Dikke buien gehad, maar terug ook veel zon, een dolle zondag, maar wel een leuke.

eFVe

Vroeger bij ons thuis

Bij ons thuis kon alles. Een kamer met in het midden de grote tafel, twee armstoelen en vier anderen. Daar moesten we het mee doen. Alleen mijn Pap genoot voorrecht en had z’n eigen luie leunstoel, die had ik graag willen erven, maar die is naar m’n zus gegaan. Uiteindelijk ben ik de jongste en waren wij zo’n luie stoel nog niet nodig, zo zullen ze gedacht hebben.

Bij ons was het gezellig, er werd veel gezongen, muziek gespeeld. Mijn Pap op z’n trekharmonica. Die heb ik in ieder geval wel geërfd. Hij is zo vals als iets maar vals kan zijn, maar....hij was van m’n Pa.

Beide foto’s zijn niet de eigenlijke modellen, maar het komt in de buurt.

M’n oudste zus haar vriend kwam bij ons inwonen, ze trouwden en zelfs hun eerste kindje werd bij ons geïnstalleerd. Een heerlijk bruin-ogend kindje. Ik ben nog stapel op haar, terwijl ze al 69 jaar wordt volgende maand.

Mijn andere zwager, die bij m’n op één na oudste zus hoorde, kwam bij ons inwonen. M’n oudste zus woonde in die tijd met haar gezin naast ons. Mijn oma van Mam haar kant kwam bij ons in. Lag voor het raam, kon niet meer lopen en was zwaarlijvig. M’n Mam verzorgde haar.

Nadat ook de andere zus vertrok, naar iets verder weg, n.l. Amsterdam, kwam m’n schoonzus, de vrouw van m’n broer bij ons inwonen. Hun dochter Thea is in die tijd geboren. Zij verdwenen uiteindelijk naar Rotterdam. En zo bleef ik als jongste over en nog lange tijd daarna nog thuis.

Er kwam later nog iemand inwonen; een man die het thuis zielig had. Mijn Pap nam ‘m gewoon mee naar ons huis. Hij bleef er voor langere tijd.

Mijn vriendin Anneke kon altijd blijven slapen, ook al woonde ze om de hoek. Met haar heb ik geweldige jaren beleefd, dat zal ik nooit vergeten.

En uiteindelijk ging deze kleine meid ook trouwen en kwam echtgenoot Anne om het weekend bij ons wonen en ik op mijn beurt bij zijn ouders, maar bleef er dan de hele week. Anne was in de kost in Assen, dus hij hoefde alleen een weekend, terwijl ik zo uit mijn leven werd getrokken en bij m’n schoonouders ging inwonen. Ook daar is Anneke nog op bezoek geweest. Zij woonde toen in Hardegarijp. Ik ben ook nog een middag bij haar geweest, maar verder zat ik vast in Noordbergum. Achteraf best een mooie tijd, maar ik voelde me zo oud toen.

Nu woon ik al 55 jaren in Assen.  In de flat, waar we voor het eerst zelfstandig woonden, hadden we  al een soort douche. Een lavet noemden ze het en je moest klimmen om erin te komen. Het lavet was tevens de wasmachine door een soort vin te gebruiken. Sonja is in de flat geboren. Gelukkig kwamen we na bijna twee jaar hier wonen. 

Ik liet de hele mikmak achter me en was hier op m’n plek. En op die plek zitten we nog. Er werd nog een zoon geboren, maar helaas mocht mijn Pap dat niet meer beleven. Toen miste ik hem héél erg. Inmiddels is deze zoon, Ronald genaamd, ook alweer 50 jaar. Wat worden we oud.

eFVe

Was vroeger alles beter?

Vroeger was alles beter, dat is nog maar de vraag. Wij bewoonden een oud, klein huisje. Een kamer en keuken, twee bedsteden, oh ja...ook een gang. Waarom die zo belangrijk is? Daar kom ik straks op terug.

Boven hadden we via een steile trap twee slaapkamers; eentje was heel klein, daar paste alleen een twijfelaar in. De grote had een raam naar buiten in het schuine dak. De kleine een dakraampje.

Verder dus een ruimte waar wel een twee-persoons bed kon staan en die stond er ook wel, was echt nodig. En dan achter een gordijn nog een één-persoons bed. Beide met dakraampje.

Ons gezin bestond uit mijn Vader, mijn Moeder en vier kinderen. Ik was en ben de jongste. Het kon allemaal net.

Boven was geen kraan en geen WC. We kregen allemaal een po onder het bed en die moest dan via de trap naar beneden weer geleegd. Eerst in een emmer en dan uiteindelijk in een ton. Ja heus, een echte ton. Eens per week kwam er iemand langs met een zeiltje over z’n schouder en riep dan: “De Tonnenman”. Die kwam dan door de gang. In de gang stonden fietsen en ze hingen er zelfs. Het kon allemaal maar net. De ton was een soort huuske buiten de achterdeur in een klein hoekje, daar zat je tenminste veilig. Hier zie je echt closetpapier, de onze bestond uit krantenknipsels.

            

We wisten niet beter. Het eten werd gekookt op een tweepits-gasstel en het was altijd op tijd klaar.

De was werd eens per week gekookt in een grote was-aker in de keuken op een driepoot voor gas. Op zondagavond en dan werd ie ‘s nachts afgedekt met een oude leren jas van mijn Vader. Dan kon m’n moeder op maandag op een klein plaatsje achter de keuken op een soort houten bok wassen. De hele was werd door haar gedaan met en op de hand en ook het spoelwerk via een kraan ergens aan de muur in de keuken.

Ik wil niet klagen, maar als ik eraan terug denk, alle respect voor mijn Moeder.

We hadden ook geen douche. Ik wachtte altijd tot ik alleen met m’n Moeder in huis was, kookte dan water, vulde het verder aan met koud en m’n Moeder waste m’n rug. Hoe de anderen het deden? Ik zou het niet meer weten, dat interesseerde me niet. Ik was weer schoon.

TV was er niet, wel hoorspelen voor de radio en ik weet, dan lag ik met m’n oor op de vloer. Ik moest namelijk altijd naar bed, als het een hoorspel was...ja...waarom? Weet ik veel, te griezelig? Te pikant? Het werd er juist spannender door, omdat ik de beelden zelf moest fantaseren en...dat kon ik goed.

We hadden toen alleen nog maar distributieradio.

Mijn Vader en Moeder sliepen beneden in de bestede. Als ik me niet goed voelde, mocht ik daar slapen en kon dan stiekem door een naad in de deur meekijken en luisteren wat er zoal in de kamer gebeurde. We deden ook veel spelletjes. De oudsten waren dol op kaarten. Dan was het een geruzie! Het zal niet zo erg geweest zijn, dan dat ik fantaseerde, maar ik wist zeker, kaarten wilde ik niet leren, want dan moest je in nood invallen, zo ze dat noemden.

Dit is een korte versie van vroeger. Als er nog vragen zijn, vuur ze af en ik zal ze invullen.

Was vroeger alles beter? Het is maar de vraag. Wel gezelliger.

eFVe

Het Winkelcentrum

Voor de derde keer moest onze kleindochter verhuizen. Een betaalbare woning voor de jeugd is moeilijk te vinden in Assen. Zodoende koos onze kleindochter ervoor het eerst te proberen in een woning, waar ze niet lang mocht wonen. Deze woningen, flats in dit geval, moesten tegen de vlakte.

Om een woning te bemachtigen was dit de beste start voor haar, want...stond ze weer bijna nr. 1, verschoof het zo weer naar een ander nummer. Ik heb het nooit begrepen, maar ik begreep wel, waarom ze zodoende voor flat nr. 1 koos. Ze woonde er te midden van mensen, die allen ook tijdelijk woonden. Dat was flat nr. 1.

Door de woningstichting werd haar flat nr. 2 aangeboden, uiteindelijk moest nr. 1 immers toch tegen de vlakte. Dus ze ging erin mee en ging flat nr. 2 bewonen. Ook tijdelijk. Maar...nu eindelijk, wel weer een flat, maar dan een flat, waar ze mag blijven wonen. We noemen hem flat nr. 3. Mooie flat en alles al bijna weer goed georganiseerd kwamen we vandaag op bezoek.

De reis ernaartoe is een apart verhaal. Doordat de overgang bij het station, door het bouwen van een tunnel, op z’n gat ligt, wisten we niet meer, hoe we er moesten komen en zodoende maakten we bijna een wereldreis om onze kleindochter te bezoeken. Nou...een wereldreis is wel een tikkeltje overdreven, maar geloof me, we kwamen niet op de afgesproken tijd aan.

‘k Had haar kunnen bellen, maar wist uit m’n hoofd haar 06 nummer niet.

‘t Was fijn bij haar, ik voel me altijd erg verbonden. De poes moest even wennen aan ons en koos een plek onder het bed. ‘t Was vast nog moeilijk voor hem eronder te komen, want jeetje, wat is ie gegroeid. Maar wel lief, ik mocht ‘m aaien, kwam zelfs even langs en over m’n schoot, maar dat was het dan ook.

Het was fijn onze kleindochter in haar nieuwe flatje te mogen zien en beleven en we geloven, ze zit daar goed. Mooi dicht bij de winkels en...ze past overal.

Lieverd, de terugreis liep voortreffelijk, doordat jij ons de weg wees. We zijn weer veilig thuis en deze oma is alweer de stad in gebracht en terug gewandeld.

Ooit woonden ook wij in een flat, herkenning genoeg.

Bedankt voor dat we mochten komen en we hopen snel weer wat van je te vernemen enne ....je blijft altijd welkom. Iets verder weg, maar dan zal oma heel wat lekkers gaan koken, afgesproken?

Wat goed uitkomt, het winkelcentrum ligt vlakbij de flat nr. 3.

eFVe

Roze Kwarktaart

 

Dit kwam onze buurvrouw ons vanmorgen brengen. Ze was gisteren jarig. Wij vieren het een andere keer met haar. Wat een schat toch !!!! Zo druk ze het had en nog vindt ze de tijd en denkt ze ook aan ons.

Vandaag gaat ze met haar vriendin naar Utrecht, een Musical. On Your feet??? Kan het zijn, dat het zo heet? Met Gloria Estéfan? Foutje slaan we over, als we maar begrijpen, waar ik het over heb.

We wensen haar een fijne dag, maar vooral een fijne avond, ze straalde zoveel geluk uit, ziet zo uit naar vanavond vooral.

Bedankt voor die heerlijk roze kwarktaart Kina. De jouwe was nog mooier dan deze. Deze foto heb ik gestolen, want jouw taart was al op, voor ik eraan dacht. Sorry meid.

eFVe

Herfstvakantie

 

Onze Desmond is vandaag hier de hele dag. Het is immers herfstvakantie. Z’n laptop in aanslag en zo komt ie al een heel eind. Eerst even samen met z’n vriendje Mattis aan de andere kant van de lijn en later leuke filmpjes.

Ook wij moesten er aan geloven en.....ze waren werkelijk leuk.

De hele dag miezerig weer en wat kun je dan anders doen dan op de laptop of TV kijken? Om beurten uiteraard.

Pannenkoeken gegeten, ook al ging dat niet helemaal zonder mankeren. Oma had op aanraden van Huppelepup iets gekocht, waarbij je melk moest doen en dan schudden met die hap. Ik doe m’n best, schud mezelf te pletter en ga aan de slag. Nou....mooi niet, het meel was er nog niet door en de pan was al heet. Dus snel ander meel toegevoegd en echt waar, het werden pannenkoekjes. Drie in de pan deze keer. Alles ging erin en wij nog een toetje en Desmond een beker melk. Hij eet vanavond nog warm thuis.

 

Zo’n vakantiedag is snel voorbij. Even niet achter de computer op aanraden van deze oma. Nou...vooruit, de TV mag aan en dat vulde toen de tijd. Uren achter de computer vindt deze oma niet echt een succes.

Desmond is niet de vervelendste en volgt oma’s raad op.

Op dit moment nog wat te drinken met een bakje chips en we zijn al meer dan halfweg. Tijd gaat snel als het gezellig is. Wij zijn dol op deze opgroeiende knul en zolang hij wil komen, zal ie altijd welkom zijn.

Nog even een foto van onze held en de dag is weer voorbij.

 

 

Tot volgende week, maar dan een kortere versie, dan is het na schooltijd, dat Desmond ons komt verblijden, maar blijft dan voor het avondeten, wat altijd aangepast wordt aan zijn wensen.

Onze Desmond, de jongste van onze kleinkinderen, meer zullen er niet komen en ze zijn alle drie meer dan welkom.

eFVe

Jesper Luka

Zoon van Tyrona en Leon, Jesper-Luka.

Een paar dagen geleden kreeg ik een heel lief berichtje binnen van Tyrona Kaspers, vriendin van Leon, dochter van Gerrit-Jan en Richtje. Allen familie van mij !!!! Met zelfs al een foto van de jonggeborene.

Mag ik blij zijn, dat hun zoontje Jesper-Luka in gezondheid geboren is en dat het moeder en zoon goed gaat? Tuurlijk mag ik dat, dat moet ik, dat wil ik.

Het begin is meestal moeilijk, maar de liefde is zo groot, ik herinner me die tijd nog goed en dat is al 55 jaren geleden.

Lieve Tyrona en Leon, van harte gefeliciteerd met jullie nieuwste aanwinst en dat jullie drieën heel gelukkig mogen zijn en blijven, dat is mijn wens.

Jesper-Luka, een mooie naam voor een prachtige zoon. Ik hoop, dat we contact zullen houden.

eFVe

Mijn Buurvrouw

 

 

 

 

 

Mijn buurvrouw, tevens wandelvriendin is morgen jarig. Ik zal haar niet direct bejaard noemen, maar ze is ook de jongste niet meer. Indirect dus wel.

Maar...jong van hart is ze wel. Brengt haar kleinkinderen naar stad en land als ze haar vragen. Helaas vertrekt ze van hier naar daar, zodra haar woning verkocht is. Voor mij mag dat nog even duren, maar het zou egoïstisch zijn, dat ik haar niet het allerbeste toewens.

Haar kinderen en kleinkinderen wonen waar ze naartoe wil gaan, dus daar is wat voor te zeggen. Zal ze me missen? Ik haar wel.

Mijn enige echte buurvrouw, tevens wandelvriendin, van harte gefeliciteerd alvast.

 

                                                                        .

 

 

 

eFVe