Door mijn zus en zwager raakten we in de ban van dit prachtige land.
Onze eerste reis naar Portugal met m’n zus en zwager is erreg lang geleden; nog eens, erreg lang geleden. We gingen nooit tegelijk, wij moesten het altijd aanvragen, want Anne zat in de ziektewet. Voor hem begonnen we aan die reis. Met astma is het bivakkeren in een warm droog land een zegen en...inderdaad het hielp hem, dus mij ook.
We gingen langs vele campings. Ik herinner me vooral Tomar. Een prachtige plaats met vele mogelijkheden. Een prachtige kerk op een berg. Moeilijk te komen, maar wel de moeite waard.
Ikzelf was in voor handwerken en in Tomar was het garen anders dan bij ons thuis en niet heel duur. Dus, wij, mijn zus en ik op pad. Wat de Heren der schepping deden, ik zou het niet meer weten. M’n zwager viste graag en Anne las zich een slag in het rond.
Dus wij samen op pad en ook m’n zus kon het prachtige garen niet weerstaan. We zijn op de camping gekomen, ik had breipennen zat bij me en samen begonnen we aan, ik denk een trui. Ik weet niet meer of m’n zus ‘m heeft afgebreid, ik wel en heb de trui verkocht.
Maar ook gingen we samen wandelen en verdwaalden, gelachen hebben we. Kochten samen ijsjes en ik werd er ziek van. Ben een week ziek geweest en m’n zus bleef aan m’n zij. Ook kochten we souvenirs voor de kinderen, maar dat deden we beiden met onze man. Wandelen ook met z’n vieren. Wij konden de weg niet goed vinden, dus hadden we hen ook nodig.
Op een andere camping ontmoetten we een Portugees en m’n zwager is heel goed in met armen en benen praten en zo maakten we kontakt. Fidelio heette die man. Onze camping stond in Arganil en daar tegenover was een dorpje, daar woonde Fidelio. Rin had meteen een goed kontakt en werden we ‘s avonds verwacht.
Wij na ons eten op pad en op zoek naar Fidelio. Iedereen kende hem en zo kwamen we onder in een soort bar terecht en moesten vieze wijn drinken. Ik gooide het gelijk achterover (drinken) en dat had niet gemoeten, zo kwam er een volgende en...het waren geen kleine glaasjes. We deden ons best, ik had m’n Portugese woordenboek bij me en schreef op, wat we wilden weten. Gelachen hebben we, ook vooral door die vieze wijn. Fidelio sloeg op een enorme trom en ging zingen. Wij kenden het liedje niet, maar waren super snel in het leren, vooral na die wijn. We klapten in onze handen, zongen of ons leven er vanaf hing en uiteindelijk slenterden we, elkaar stevig vasthoudend, terug naar de camping.
De volgende afspraak was al weer in de maak.
Dat was Arganil.
Ik kan zo niet meer op alle namen komen, ergens onder Lissabon op een camping waren Portugese fietsers. Mijn Anne fietste in vorige jaren erg veel, dus mijn zwager duwt mijn Anne naar voren en vertelt weer met handen en voeten, dat deze man (Anne) goed kon fietsen en waar zij als fietsers waren geweest.
Uiteindelijk kregen we een adres en daar zijn we werkelijk met de caravan naartoe geweest en aten met een hele groep brokken brood met lever in een garage. En smakken...die Portugezen. Het was heerlijk, zelfs overheerlijk. Ik ben dat daarna nog vaak gaan maken. Helaas mag ik het nu niet meer hebben, maar ik proef het nog in gedachten. M’n zus en ik hadden in zulke situaties erg veel aan elkaar. Met een half woord verstonden we elkaar al en lachen konden we allebei enorm.
Later zijn we op een voetbalveld van één der mannen, Manuël genaamd, terecht gekomen. Je wilt niet weten, hoe vies de douches waren. Samen, Dick en ik, hebben we ze schoon gemaakt en zijn er gaan kamperen. Geweldig. Ik ben een keer opgesloten geweest. Kreeg de deur niet van het slot. Hoe ik ook rammelde en schreeuwde....niemand hoorde me. Het waren toch echt ijzeren deuren. Anne mist me niet gauw, hij leest en hij leest.
Ik weet niet meer, wie me bevrijdde. Eén van hen moest naar het toilet en zo kon ik weer weg. Ik kon meteen ook naar het toilet, was ten einde raad geweest. Later is dat wel leuk, spraken we af, dat we elkaar in nood konden bevrijden. Met douchen doe je toch echt de deur op slot. Je wist nooit, wie er zou kunnen komen. Het was er aardedonker.
Bij een voetbalwedstrijd werden we in het café uitgenodigd en zaten op de eerste rij en kregen meer bekijks van de plaatsgenoten dan het voetballen op TV. Ook daar genoten we van. Zonder m’n zus had ik het niks gevonden.
Ik kan nog uren doorgaan. Maar voor nu zet ik er een punt achter. We hebben zoveel beleefd met z’n vieren. Gingen nog op visite bij Manuël en zijn vrouw Miranda. Daarvan heb ik beslist een foto.
Misschien lukt het me nog wat meer foto’s erbij te doen, ik beloof niks.
Dicky, lieve schat, wat mis ik je ....
Portugal, een mooier land bestaat er niet.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten