Onze huwelijksreis was anders dan die van nu, maar voelde goed. We streken neer in een Bondshotel in Arnhem.
De eerste dag kozen we voor een bezoek aan een dierenpark. Ik verheugde me er echt op en het was er ook goed vertoeven. Totdat ineens enorme paniek ontstond. Mensen rennen en schreeuwen.
Voordat wij door kregen, wat er aan de hand was, schoot ons een jonge beer voorbij. Rende zo naar het water, er dwars doorheen en kwam terecht bij de Leeuwen. Geen woord gelogen.
Daar aangekomen werd ie hardhandig in z’n nek gebeten en met veel lawaai doorelkaar geschud. Afgrijselijk, afschuwelijk. Ik huilde krampachtig, maar kon niks doen. Anne, mijn ingetogen Anne, was wild van enthousiasme en danste om me heen en zocht de mooiste spot voor een foto. Ik was helemaal over m’n toeren.
Was dit het begin van ons huwelijk? Het leek gedoemd om te mislukken. Van binnen ging ik kapot.
Nu, ongeveer 100 jaren later, zijn we nog bij elkaar.
Ach ja, ‘t is geven en nemen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten