Moedermavo

Heb ik ooit gemeld, dat ik daar aan mee heb gedaan? Heerlijk die proefwerken. Kende ik helemaal niet, voelde zo fijn, die spanningen en....ik bracht het er goed vanaf. Dat voelde nog fijner.

Ik deed trouwens alleen maar de vakken Nederlands en Engels. Nederlands was verplicht.

Engels wilde ik me in bekwamen voor m’n oudere vriend in Engeland. Ik was ver weg de oudste, maar dat kon me niks schelen. De jeugd was gezellig en erg nieuwsgierig waarom ik Engels wilde leren.

“Ik heb een vriend in Engeland”, meldde ik. Vol nieuwsgierigheid wilden ze er alles van weten. Ik werd duidelijk het middelpunt en ik zwetste: “Het minste is dus wel, dat ik met ‘m kan corresponderen”.

Ze geloofden me amper, wilden weten waar hij woonde, waar ik ‘m had leren kennen enz.. Eén vrouwtje ging nog verder en vroeg: “Maar je bent toch getrouwd?”.  Toen ik vertelde, dat mijn man er alles van af wist en het er mee eens was, keerde zij zich tegen mij en verdween. Kwam terug en had zo te zien nog één vraag. “Hoe oud is ie???”. Ik zeg luid en duidelijk: “Tachtig !!!!”. Brullen....de jeugd. Zij die het vroeg, was in leeftijd tussen de jeugd en mij in. Voelde zich zo beschaamd, liet me voor wat ik waard was.

De rest wilde nog weten, of het een echte relatie was. “Heb ik dat gezegd???”, zei ik en weer moesten ze erg lachen. De pauze was voorbij, we moesten aantreden. Nadien hoorde ik er helemaal bij, vooral bij de jeugd.

Het heette dan wel Moedermavo, maar veel moeders zaten er niet bij, allen jeugd, die in hun jongere jaren de boot gemist hadden. Jongens en meisjes. ‘t Was leuk om te doen en ik paste er helemaal bij. Met of zonder relatie.

Het was een leuke tijd en m’n leerproces was er niet minder om. Ik kon goed meekomen, beter zelfs dan de meesten.

eFVe