Zeg het met bloemen

Bloemen kleuren m’n leven.

Deze zijn op mijn verjaardag aan mij gegeven.

eFVe

Een geweldige verrassing

Maandag...echt op m’n verjaardag,  kreeg ik geweldig bezoek. Mijn nog enige zuster met haar jongste dochter. Deze zus is 93 jaar en durfde de reis aan, even anderhalf uur, of nog langer meende ik te horen, in de auto en dan later weer terug.

Ze is de oudste van de Vogelsang’s en ik de jongste. Voor mij voelde het als een wonder en zo voelt het nog steeds.

Op de foto vertelde ze dus iets interessants en ik genoot met volle teugen. Hun bezoek was werkelijk het grootste moment van de dag. Voor mij zonder aankondiging, maar....ik was wel thuis.

Was dit een geweldige verrassing of was dit een geweldige verrassing. Deze keer geen keus. Het WAS een geweldige verrassing.

Gelukkig heeft ze dit uitje goed doorstaan.

eFVe

 

Geweldig!

Zondag een feestje met onze jeugd en aanhang en vrienden. En daar overkwam me zoiets geweldigs. Een enorm boek werd me overhandigd met mijn foto er op en daarin???????

Al mijn verhalen tot en met vandaag. ‘t Was even teveel en ik liet me gaan. Wilde hen allen bedanken, maar kwam niet echt door m’n tekst. Geweldig.

Onze kinderen, aanhang en kleinkinderen, wat een geweldige mensen en wat maken zij mij blij.

Mijn dank is groot, groter dan mijn daden.

Dit moest ik nog even kwijt. Geweldig !!!!

eFVe

8 Jaar Toen en 80 Jaar Nu

Toen ik 8 jaar was, vertelde m’n moeder, dat we ergens naartoe zouden gaan en dat ik het daarna heel leuk zou vinden. Zonder enig idee te hebben, wat me zou overkomen, liepen we hand in hand naar het gebouw van onze buurvereniging “Insulinde”. Het was een behoorlijk eind lopen, maar in die tijd liepen we nog overal naartoe, maar als ik er nu aan terug denk? Die kleine pootjes? Knap hoor.

In het gebouw heeft m’n moeder me opgegeven voor een jeugdtoneelclub en eigenlijk mocht ik nog niet ingeschreven. De beginleeftijd was 10 jaar. M’n moeder maakte een praatje met iemand en het was voor elkaar.

Iedere zaterdag komen. We, ik denk zo’n beetje 10 kinderen, kregen allemaal een boekje mee en daaruit moesten we een stukje uit het hoofd leren.

Toneel.....altijd al m’n wens. M’n zus Dicky deed samen met ons buurmeisje Jetty wel eens leuke dingen. Ze verkleedden zich dan en vertelden elkaar dingen. Ik aanbad het. Meteen wist ik, dat zou ik later willen worden en kijk nu eens? Ik was bij een toneelclub en moest al iets uit m’n hoofd leren. 

Mam......je had me zo blij gemaakt. Het uit hoofd leren was geen klus, op die leeftijd ken je nog geen angsten voor falen. Moed houden, dat komt nog wel.

Maar....wat me daarna allemaal is overkomen? Ik speelde in tig stukken de hoofdrol. Altijd een prinsesje, ze ging trouwen met altijd diezelfde prins Nico geheten. Gouden jaren, Mam, nog heel erg bedankt. Toneel is mijn verdere leven altijd bij gebleven. Veel leuke rollen gespeeld en later souffleerde ik en zelfs wel eens de regie gedaan.

Bij de volwassen groep nog gespeeld, waarvan m’n rol als “Baby van 1000 weken” de mooiste was. Nog ingevallen bij een vereniging van de gevangenis en bij DOVO, door ons voor ons.

Hier in Assen nog bij de buurtvereniging gespeeld. Tot dit ouwe mens er zo de zenuwen van kreeg en de dag van optreden alleen een kopje yoghurt kon nuttigen. Eten lukte niet.

Het was geweldig, maar het is voorbij. We zijn weer een fase verder.

Toen 8 jaar, nu 80 jaar.

eFVe

Vandaag

Deze dag is speciaal, maar werd nog specialer toen onze dochter me belde. Morgen is de juiste dag, dat ik jarig wezen mag. Ze zou er niet zijn. Ze is er altijd, ze is één brok humor en zit dan in de bediening. Maar...Froukje, tachtig jaar is nog niet het eind van de wereld, de schouders eronder en doe wat je doen moet.

Vandaag alvast wat hapjes maken, het feest van vandaag is vanmiddag om vijf uur, dus tijd zat. Morgen is er weer een dag (feest) en dan komen de hapjes aan de beurt.

Als er zoiets bijzonders staat te gebeuren, zijn mijn darmen nog nerveuzer dan de patiënt zelf en zodoende zit ik geregeld op “de pot”.

Hapjes gesneden, kaas en twee soorten worst en....daar was het weer, kramp tot in m’n tenen en rennen naar “de pot”.

Telefoon...dat is lastig.....Toch die kant maar uit. Ik zal maar niet vertellen onder welke omstandigheden ik de telefoon aannam en gelijk terug rende en wederom “de pot” bereikte.

Door de haast helemaal niet kunnen horen, wie daar aan de andere kant mij wat te vertellen had. 

“Sonja”, wat ben ik blij en ze maakte me nog blijer, ze is er morgen ook bij, ze zit in de bediening. Onze Sonja. ‘t Is dat ze niet kon ruiken waar haar moeder mee bezig was, maar als moeder/dochter relatie vertelde ik het haar met een enorme lach aan beide kanten.

Ik ben genezen, hoef niet meer op “de pot”.

Vandaag feest en morgen? Weer feest. Wat wil je, je wordt maar eenmaal twee keer veertig.

Gek is het wel, de buikpijn is voorbij.

Vandaag en morgen feest.

eFVe

Een grandioos koopje

Vandaag was ik op oorlogspad. Zocht naar zilverkleurige hoge sportschoenen. Overal gekeken en nergens te vinden. Uiteindelijk nog 1 kans en....1 maatje groter....daar vond ik ze.

Passen met m’n zooltje en misschien een raar verhaal, m’n zooltje paste precies en de sportschoen ook. Een beetje strak in de hoogte/diepte/breedte. Mag je zelf kiezen. Iets voelde niet goed, maar...als ik de binnenzooltjes sloop, komt er ruimte en dan? Ja...en dan. Het blijft afwachten, maar ik kocht ze.

Meteen naar boven verhuisd en de zooltjes gesloopt. Helemaal goed, helemaal lekker. Nu afwachten hoe het loopt. Een forse wandeling zal me verder helpen?

Eerst even aan Anne laten zien. Wat een verrassing, Anne vond ze erg netjes. Erg netjes? Zilverkleurige hoge sportschoenen? Maar...een leuk commentaar.

Ik kwijl ervan, ze zijn zo mooi, helemaal wat ik bedoelde, misschien niet helemaal voor een tachtigjarige ???

Maar....de prijs is het bewijs......schoon aan de haak, netto 10 euro.

Waarschijnlijk waren er geen voeten die erin pasten, de mijne wel. Het voelt of ik verliefd ben, kriebels in m’n buik.

Een grandioos koopje voor 10 euro???

eFVe

Tante Pietje

Bij Anne op het werk werkte Zwikker, zo staat ie bij mij in de boeken. Zijn vrouw heette en heet nu nog steeds voor mij tante Pietje. Ze had een enorme hekel aan die naam, wilde graag gewoon Pietie heten. Maar....dat is mij nooit gelukt. Voor mij bleef het tante Pietje.

Vroeger woonden ze boven de zaak, later bij m’n vriendin Mina op de Galerij en nu????

Vandaag kon ik haar dat vragen, want....ik kwam haar tegen. Ik dacht dat ik spoken zag. Tante Pietje zou toch niet meer kunnen leven? Maar tante Pietje leeft nog wel. En hoeveel jaren heeft ze nog te gaan tot haar 100ste? Nog 2 enkele jaartjes. Met haar rollator liep ze in de stad.

Ze was erg blij me te zien, maar vond wel, dat ik dik was geworden. Nou....zo zei ze het nu ook weer niet. Ze zei: “Je bent wat voller geworden”. Logisch, ik kon vroeger door een lampenglas, woog iets van goed 95 pond. Ik weeg nu 68 kg.. Ik doe het nu maar ik kilo’s, dan lijkt het wat minder zwaar.

We namen nog even de onzichtbare agenda door, hoe oud is die en zie je die nog wel en daarna gingen we uit elkaar. Ik wilde haar knuffelen en dat vond ze helemaal goed. Knuffelde haar, maar moest en zou haar een kus op de mond geven, daar kon ik niet onderuit. Is echt niet mijn gewoonte, op een paar uitzonderingen na.

Hierbij doe ik de foto van de garage, maar net niet het huisgedeelte van tante Pietje en haar familie.

Het was puur toeval haar weer te zien en ik kon het amper geloven. Het mensje verandert niks en ik voel en zie mezelf ouder worden.

Ze zou misschien nog even naar de Hema, maar ik ging niet mee. Thuis wacht m’n Anne en thee drinken we samen, iedere dag.

Ze stak de weg over via het zebrapad, maar ook jonge knullen op hun brommers waren op pad en spaarden haar niet. Had ik haar moeten helpen? Ik denk het niet, ze is nog zo zelfstandig. Die akelige knullen had ik graag tegen gehouden, maar zij wachtte tot ze echt kon en verdween uit mijn zicht. 

Ze woont nu in een bejaardenflat, maar ze noemde de naam niet. Heb ik ook geen verplichting. Wie weet, kom ik haar weer eens tegen. Maar als ze 100 jaar wordt, stuur ik wel een kaartje. Zeker en vast.

Ze is nog steeds een bijzonder mensje, onze tante Pietje, who else.

eFVe

Geven en Nemen

Onze huwelijksreis was anders dan die van nu, maar voelde goed. We streken neer in een Bondshotel in Arnhem.

De eerste dag kozen we voor een bezoek aan een dierenpark. Ik verheugde me er echt op en het was er ook goed vertoeven. Totdat ineens enorme paniek ontstond. Mensen rennen en schreeuwen.

Voordat wij door kregen, wat er aan de hand was, schoot ons een jonge beer voorbij. Rende zo naar het water, er dwars doorheen en kwam terecht bij de Leeuwen. Geen woord gelogen.

Daar aangekomen werd ie hardhandig in z’n nek gebeten en met veel lawaai doorelkaar geschud. Afgrijselijk, afschuwelijk. Ik huilde krampachtig, maar kon niks doen. Anne, mijn ingetogen Anne, was wild van enthousiasme en danste om me heen en zocht de mooiste spot voor een foto. Ik was helemaal over m’n toeren.

Was dit het begin van ons huwelijk? Het leek gedoemd om te mislukken. Van binnen ging ik kapot.

Nu, ongeveer 100 jaren later, zijn we nog bij elkaar.

Ach ja, ‘t is geven en nemen.

eFVe

Moedermavo

Heb ik ooit gemeld, dat ik daar aan mee heb gedaan? Heerlijk die proefwerken. Kende ik helemaal niet, voelde zo fijn, die spanningen en....ik bracht het er goed vanaf. Dat voelde nog fijner.

Ik deed trouwens alleen maar de vakken Nederlands en Engels. Nederlands was verplicht.

Engels wilde ik me in bekwamen voor m’n oudere vriend in Engeland. Ik was ver weg de oudste, maar dat kon me niks schelen. De jeugd was gezellig en erg nieuwsgierig waarom ik Engels wilde leren.

“Ik heb een vriend in Engeland”, meldde ik. Vol nieuwsgierigheid wilden ze er alles van weten. Ik werd duidelijk het middelpunt en ik zwetste: “Het minste is dus wel, dat ik met ‘m kan corresponderen”.

Ze geloofden me amper, wilden weten waar hij woonde, waar ik ‘m had leren kennen enz.. Eén vrouwtje ging nog verder en vroeg: “Maar je bent toch getrouwd?”.  Toen ik vertelde, dat mijn man er alles van af wist en het er mee eens was, keerde zij zich tegen mij en verdween. Kwam terug en had zo te zien nog één vraag. “Hoe oud is ie???”. Ik zeg luid en duidelijk: “Tachtig !!!!”. Brullen....de jeugd. Zij die het vroeg, was in leeftijd tussen de jeugd en mij in. Voelde zich zo beschaamd, liet me voor wat ik waard was.

De rest wilde nog weten, of het een echte relatie was. “Heb ik dat gezegd???”, zei ik en weer moesten ze erg lachen. De pauze was voorbij, we moesten aantreden. Nadien hoorde ik er helemaal bij, vooral bij de jeugd.

Het heette dan wel Moedermavo, maar veel moeders zaten er niet bij, allen jeugd, die in hun jongere jaren de boot gemist hadden. Jongens en meisjes. ‘t Was leuk om te doen en ik paste er helemaal bij. Met of zonder relatie.

Het was een leuke tijd en m’n leerproces was er niet minder om. Ik kon goed meekomen, beter zelfs dan de meesten.

eFVe

Shame on you

In Portugal waren we bevriend met een eenzame Engelsman. Hij was stukken ouder dan ons, maar we ontfermden ons over hem. Ik ben met hem gaan corresponderen, ook om de taal te leren, zelfs de avondmoedermavo aangegaan. De man zou 80 jaar worden en ik zocht een Engelse kaart en waarachtig, ik vond er eentje. Ik vond ‘m prachtig. 

“Shame on you”. Mooie afbeelding, 80 erbij. Snel gekocht en gestuurd. Net in de brievenbus gedaan bedacht ik me: “Kan dit wel? Is dit wel leuk?”. Ik kende de man nauwelijks. Maar het leed was geschied. Gelukkig bracht de post zo’n 3 dagen later de kaart terug door onze brievenbus. Iets mis met het adres. Ik was erg blij en belde het manneke op z’n verjaardag en meldde tevens, dat de kaart terug gekomen was. Ik was het niet vergeten. Wat was ik opgelucht....

Soms ben ik duidelijk een beetje gek, in ieder geval ADHD, of is het Asperger/witlof/bloemkool ????

Nu word ik binnenkort zelf 80 jaar en voelt het helemaal niet meer zo oud en wil ik graag nog een stukje verder.

Onze campingvriend is 83 jaar oud geworden en we zijn er zelfs met onze dochter en vriend eens 3 dagen op bezoek geweest. Voor ons verblijf breidde ik hem een ware trui. De foto laat ons zien met John in “the middle”. Een echt Engels mannetje, in Portugal met korte broek, sneeuwwitte benen, maar....in colbert. Inmiddels een kleine 30 jaren verder denk  ik even aan toen.

Maar ik haal die 80, “Shame on me”.

eFVe

Een lekker geurtje

Onze kleinzoon, toen nog een enorm klein, leuk, lief en mooi knulletje was hier iedere week een dag. We speelden dan met hem, dat de stukken/blokken in het rond vlogen. We bouwden de mooiste dingen.

Naar de WC was voor hem toen altijd nog onder begeleiding, want...hij moest eerst de klapjes van de zweep leren kennen. Wat ook wel en niet mocht, ook een belangrijk ding. Closetpapier gebruiken voor de parels en altijd handjes wassen nadien.

Het kwam zover, hij mocht alleen gaan. Het was/is zo’n serieus ventje, dus oma vertrouwde hem blindelings. Hij leerde snel.

Een keer was deze oma aan het koken, komt hij met een brede smile op me af en zegt: “Oma ruik eens in m’n haar? “. Een bekende geur kwam me tegemoet. Ik speelde het mee en vroeg: “Had je die geur vanmorgen ook al? Het is Lavendel, daar is oma dol op”. Hij dus duidelijk ook. Zegt ie: “Deze geur zat in het flesje op de WC !!! “. Ik beet me op m’n lip om niet te gaan lachen.

Het lekkere geurtje heb ik wel een etage hoger gezet. Stel je voor.....Ik weet niet, of ik dit ooit verteld heb aan z’n ouders. Wel aan Opa.

Heerlijk, zo’n kind. Hij is nu een slag groter, heeft andere gewoontes, maar blijft een enorm stuk “GOUD” voor ons als Opa en oma.

Maandag komt ie weer en wat leuk is, Anouk komt ook !!!

eFVe

Mijn geweldige, humoristische vader

Mijn Pap, humoristisch als geen ander, maar ook onhandig als geen ander.

Hij was een schat van een man,  goed voor z’n kinderen, maar echt handig was ie niet. Daar hadden we als kinderen geen last van, maar als ik terugdenk aan alleen al die ene keer? Dat was hilarisch.

Het begin.

Mijn Mam ging een weekje of een paar dagen ergens naartoe. Het kwam weinig voor, maar dan waren Pap en ik alleen thuis. Mijn zus woonde in Amsterdam, mijn broer in Rotterdam, maar m’n oudste zus woonde pal naast ons. Ik werkte op een kantoor en Pap was broodbezorger. We redden het samen best, maar voor het eten gingen we naar m’n zus. Een stap over het hekje was de enige moeilijkheidsgraad en haar gezin was erg leuk. Koken konden zij en haar man erg goed.

Mijn Pap, die eigenlijk thuis nooit iets ondernam, werd wakker en zag z’n kans waar. Hij wilde een legerkist van staal een kleurtje geven, ook tegen roest. Of het rode menie was of gewoon donkerrode verf, dat is me niet bij gebleven. Maar Pap trok zich terug en kalefaterde de legerkist op. Hij zorgde wel, dat de klus in één keer geklaard was en toen m’n zus Pap riep voor het eten....ik vergeet het nooit weer. M’n Pap was waarschijnlijk gekleurder dan de kist zelf.

We brulden van het lachen en mijn Pap met een onschuldig gezicht zei: “Ik heb m’n handen echt gewassen, alleen m’n shirt is wel wat vies”. Onze lach klonk nog verder dan de vorige. Zijn hoofd en haar was zo donkerrood, niet om aan te zien. Rode hond was er niks bij.

Zelfs mijn Pap kon het lachen niet laten.

Ik heb de kist geërfd en wil ‘m nooit meer kwijt. Die Pap, de kennis zat in z’n hoofd, maar beslist niet in z’n handen.

De foto is van de kist in ongeverfde staat.

Pap, als ik aan je denk, dan zou ik je willen knuffelen.

eFVe

Beter Bed

Vandaag hadden we maar 1 doel en dat was voor deze vrouw een nieuw matras kopen.

Even zoeken welke weg we het beste kunnen kiezen, want zo vaak kopen we niet een nieuw matras. Deze keer is het echt nodig en op aanraden van m’n neef is het “Beter Bed” geworden.

Wat was dat wennen bij vorige keren, dat we een nieuw bed kochten. Zo groot, zo royaal. De schrik zat er even goed in, wat zal hier een nieuw bed kosten???? Mijn alarmbel ging, maar we gaven het een kans. We werden vriendelijk begroet door ene Karste en ik mocht m’n verhaal vertellen. Hoe ik dacht, wat ik dacht en wat ik zocht en wilde.

Onder het genot van een kopje thee met gratis vliegen langs en over mijn hoofd deed ik mijn verhaal. Hoe ik nu lag, wat de mogelijkheden waren, waarom nu. Al mijn antwoorden waren eerlijk en recht voor z’n raap. Niet lelijk bedoeld, maar soms zijn mijn uitlatingen wel wat te snel.

Karste scheen het niet erg te vinden en zo kwamen we al gauw aan de praat, wat voor mij het beste zou zijn. Ik vertelde wat ik beslist niet wilde, de voor- en de nadelen van wat ik al had ondervonden en uiteindelijk mocht ik proefliggen op voor mij nog steeds een prijzig matras.

Maar mijn wens was ook, het moet nog 10 jaar meegaan, want dat ligt ook in mijn bedoeling.

Eigenlijk zou de hele hap vervangen moeten worden, maar we doen het in delen en zien daarna wat wel en niet noodzakelijk is.

Het proefliggen voelde voortreffelijk voor mijn moeilijke rug. Kan ook snel, 10 minuten is natuurlijk niet lang. Maar ook een ander bed, harder, werd me aangeboden. Anne zelfs ook meeproeven of liever gezegd proefdraaien-proefliggen. Voor hem was het geen optie en omdat het ook duidelijk mijn bed zal worden, lag de beslissing bij mij.

Raad eens wat, de kogel is door de kerk. Niet echt een mooie uitdrukking, maar het matras is gekocht. 3 oktober mag ik ‘m mijn bezit noemen.

Aangezien we hier in huis nog een klus te gaan hebben, was de levertijd oké en zijn we de bestelling gaan noteren.

Karste schreef zijn volle achternaam en dat bleek VogelZang te zijn en laat die van mij nu VogelSang zijn. What is in a name? Maar toch vonden we het alle drie grappig.

Of ik dit verhaal mag plaatsen, is nog even de vraag. Ik probeer Karste nog te bereiken en misschien een copietje te sturen. Wie zal het zeggen? Ik vind het louter reklame, wat kan er mis gaan?

Maar voor m’n blog toch een leuk verhaal, een goeie investering en een geweldige verkoper. Want...ik weet het, ik ben een lastige klant en uiteindelijk de baas en hij alleen maar de verkoper.

“Beter Bed”, klinkt goed.

eFVe

De Vlag

De vlag.

Hij staat ergens voor. Onze kleindochter, ze heeft een flatje. Er was zoveel onzekerheid voordien en nu eindelijk, ze stond op nr. 2 en........ze kreeg bericht, nr. 1 en komen kijken.

Ze kwam, zag en overwon, ze heeft haar flatje. Wel wat verder bij ons vandaan, maar....waar een wil is, is een weg. We kunnen elkaar blijven zien. Ik ben dol op haar. Vandaar de vlag.

Ik maak het nog mooier, doe het met beide vlaggen. Mijn duizeligheid is voorbij, zegt ze héél voorzichtig. We kunnen weer verder met leven.

Morgen komt onze kleindochter nog voor haar werk hier en knuffelen we elkaar met/op de goede afloop. Zij een flatje en ik beter (???)

Ik doe voorzichtig, maar ben blij voor haar en voor mezelf. Oma-zijn is best een mooi beroep.

eFVe

Weer een misse dag

Weer een misse dag.

Gisteren ook al en daarvoor. Vandaag de laatste? Mag ik hopen, niet echt de laatste, maar van de misse dagen. Als ik opsta, in de spiegel kijk, lijk ik qua kapsel op Connie Palmen, maar haar kwaliteit mis ik totaal. Net een prachtig boek van haar gelezen en ga vast op zoek naar een ander boek van haar.

Maar de spiegel liegt niet, Connie Palmen ten voeten uit, iets langer, dat wel, iets dikker ook.

Maar...wat zou ik graag kunnen schrijven zoals zij doet.

Lezen lukt nu even niet, maar Connie, ik kom eraan.

eFVe

80 jaar voelen

80 jaar voelen.

Het is anders dan 80 jaar zijn, dat duurt nog, niet lang, maar misschien voel ik me dan weer superfit.

Ben zo’n vier dagen uit de running geweest en dat is best lang, al zeg ik het zelf. Van nu af aan pak ik mezelf weer bij de kladden en ga waar ik moet gaan. Hoofd omhoog, neus vooruit.

De vakantiegangers zijn weer in aantocht, mijn feestje staat gepland en nu maar hopen, dat iedereen wil en kan komen, want wij met z’n tweeën, Anne en ik, dat wordt een saai feestje. Een paar gangmakers kunnen we wel gebruiken.

eFVe

Scaloppa alla Gorgonzola

Wat aten we vandaag? Anouk was hier en ik had de meeste boodschappen al gehaald. Vandaag kwam ze koken. Het werd een groot succes, ik heb althans gesmuld. Morgen nog maar niet op de weegschaal, of nu hard/snel aan het trainen. Wat was dat heerlijk.

Voor opa Anne maakte ik een stamppotje, zodat hij zich niet hoefde af te vragen, wat we aten, want zonder proeven en geen smaak hebben ziet het er niet zo mooi uit, dan dat het smaakt.

Dus ook vandaag, ze kwam, kookte en overwon. Stokbrood erbij en smullen maar....

Dankje Anouk, je hebt je weer bewezen....en hoe !!!!

eFVe

De Portugese berg de Torre

Prachtige berg “de Torre”.

Komt Jan al vroeg binnen stormen en vraagt: “Zullen we naar de Torre gaan?"

De Torre is de hoogste berg van Portugal. Eens waren we er, maar dat was wel 10 jaar geleden.

We gingen akoord en reden vandaag door berg en dal 175 kilometer uit en thuis. ‘t Is wat, twee oudjes van 78 jaar voorop. Bergen zo hoog en stadjes zo nauw en druk !!!! ‘t Was prachtig. 

We gingen een supermarkt bezoeken, Mercado geheten, kochten er broodjes en ham en aten dat op het parkeerterrein met een prachtig uitzicht. Koffie uit de thermoskan erbij, zelfs onder een afdak tegen de zon. Kochten fruit en eten voor vandaag en waren ongeveer 7 uur weer thuis. 

‘t Was prachtig, we hebben zo van het uitzicht genoten en zaten langs de weg op onze stoeltjes. Op een gegeven moment waren we Jantje kwijt en die vonden we in de berm, bloemetjes plukken. Het was er adembenemend mooi.

Jammer dat Anne zo’n last had van z’n oor. Dat is in de bergen ook erger.

Jan kwam onderweg nog vast te zitten met z’n carro (auto) tussen een bus en de stoep. Zo nauw die straatjes, z’n wieldop zat vol krassen. Portugal oh Portugal, wat doe je ons nou aan.

Thuis in de caravan nog nagenieten en uiteindelijk buiten gekookt.

Anne had nog steeds last van z’n oor en was behoorlijk doof aan een kant.

Moet ik ineens ergens aan denken. Robert Long zong “Van masturberen word je doof”. Sorry, ander onderwerp.

Maar...de Torre was prachtig.

eFVe

Ome Kees

Ome Kees,

hij was onze zwager en gek op aardappelen. We gingen dan samen met hem ergens bij een boer een zak vol kopen. Hij mocht altijd een maaltje voorproeven. Het kwam daardoor wel eens voor, dat ze dagen een voorproefje hadden van verschillende boeren. Oh...mijn/onze zwager was zo uitgekookt.

Zo kwam er een keer, dat we niet meegingen om aardappelen, de reden is me ontgaan, maar....kwam onze zwager ons aardappelen brengen, hij vond ze niet goed. Wij zouden ze proberen. In ruil voor wat anders...jazeker !!!

Wij hadden niet zo’n voorkeur, ook al zijn we Friezen en de aardappelen waren volgens ons prima.

Zo kwam onze Kees met Anne’s zuster hier een zondag eten. Ik had altijd een enorme hekel aan z’n gedrag bij het binnenkomen. Hij keek gelijk onder de deksels en schreeuwde, echt schreeuwen: “Wat ite wy?”. Ik gaf geen reaktie. Verder was het een leuke vent/kerel en kon je erg met hem lachen. Maar om hem lachen was voor hem natuurlijk een beetje minder leuk. Zo ook deze keer.

We dronken koffie en aten er wat bij en tenslotte, het eten werd opgediend. Kees is dol op aardappelen en had er dan ook een aantal op z’n bord, de groente en het vlees erbij en er werd gezellig gekeuveld.

Het toetje kon komen. Vraagt onze ome Kees: “Wer hasto dy ierpels kocht ?? !! Hja binne hearlik !!!”. Ik keek Anne aan en zei: “Vinden wij ook”. Hij voelde al iets aankomen. Anne zei: “It binne dyn ierpels.....”.

Voor ons werd het heel gezellig, meestal had hij de grootste bek, sorry mond, maar nu werd ie wel even stil.

Dit moest ik even kwijt over onze ome Kees. Wij hebben allen erg gelachen. Hij ruste in vrede.

eFVe

Ze Kwam, Zag en Overwon

Ze komt, ziet en overwint.

Onze kleindochter is hier en ik vertel haar dat de TV niet gebruikt kan worden. Dat vindt ze raar. Ik wil haar tegenhouden, want dan kan de boel nog meer in de war raken (???) Ze spreekt me zo overtuigend toe, ik herken dat van mezelf en geloof haar. Opa gaat mee in het geloof en Anouk gaat aan de slag.

En........even wat probeerwerk en hoera......we hebben TV. Vanmiddag dus toch dames-voetbal kijken.

Onze troela woont alleen en redt zich met alles en zo ook met de TV, als er iets anders gaat.

Wat een bijdehandje, die kleindochter van ons.

‘t Was super-gezellig met haar en....dinsdag komt ze eten, Gorgonzola of zoiets.

Vandaag aten we in plaats van brood pannenkoeken. Wel koud, maar ze gingen erin als ..... pannenkoeken (met pindakaas voor Anouk).

Bedankt Anouk, dat je bent geweest, we love you enne....tot dinsdag !!!!

Ze kwam, zag en overwon. En.......de Nederlandse dames, club Oranje is KAMPIOEN en wij konden het zien !!!!

Ik heb nog nooit zo’n leuke wedstrijd gezien en het kon door jou, Anouk !!!! Bedankt !!!!

eFVe

Gemis

Wat ons overkwam.

Onze jeugd is uitgevlogen, ze komen terug, maar het duurt nog even.

Via Ro en Jo hebben we voor onze TV een kastje en onze zoon heeft ons uitgelegd, wat me moesten doen. Er is geen boekje bij, dus: “ Goed onthouden, oudjes”, zeg ik nog tegen mezelf.

Het ging goed, het gaat goed.

Maar....onze zoon is nog geen dag weg, gaat er iets fout. Anne zegt, hij deed niks anders dan anders, maar .... volgens mij ..... Het kan niet zomaar anders gaan. Tot op heden dus geen TV.

Dus ... ook wij hebben vakantie, vanavond maar dobbelen, morgenavond rummicubben en overmorgen scrabble?

Ik weet het, voor alle volgende dagen ..... avonden ..... ik heb een boek van Sonja. Opgelost !!!!

Zoiets. Koen gaat morgen op vakantie en heeft het druk. Deed rij-examen en ....... slaagde in 1 keer. Dat is geweldig !!!! Dat kan ik niet genoeg noemen. Anders had hij ons met liefde geholpen, zeker weten. De tijd ontbreekt hem.

Wat zijn we een paar stumpers.

Gisteravond damesvoetbal bij Kina gezien, onze dames wonnen. Zondag de finale ..... maar .......!!!

Hoe kon ons dit overkomen en vooral ....... nu !!!! Ronald is niet thuis !!!!

eFVe

Twee Emmertjes Water Halen

Kamperen in Castelo Branco-Portugal.

In Portugal kon je het kraanwater niet drinken, dingen erin koken kon wel, maar ook dat deden we niet. We hadden een campingvriend Jan Hoogenkamp en hij was onze waterkenner en sleepte ons mee naar een Portugese waterput. Ook al een keer in de bergen en die rit was zo supermooi, zo wonderschoon. Dan tuften we achter Jan aan.

En zo ook deze keer. Jan komt al vroeg binnenstuiven, op naar het water en dan weer een mooi ander adres. Wij volgen hem zo het hoort. Wij halen 10 liter water in jerrycans, maar Jan doet het in ‘t groot en neemt 40 liter mee.

Wij hebben onze 10 liter dan ook eerder op en proberen zelf zonder Janneman om water te gaan. Succes gewenst door de Jantjes, zijn vrouw heet Jantje, vandaar. Wij op pad, maar hoe we ook reden, de bergen in, geen waterbron gevonden. Zoeken en zoeken en uiteindelijk in de plaats Castelo Branco zelf water gehaald. Een doorlopende kraan, ook veel gebruikt door de inwoners zelf. Wij tanken onze 10 liter en doordat we nogal wat tijd verloren waren, leek het, dat we dus op “Ons plekje in de bergen”, waren geweest. 

We komen bij de caravan en onze Jan zegt: “Gelukt???”. “Ja”, zeg ik en duik achter de caravan. “Mooi plekje hé???!!! “, vraagt Jan, min of meer om een bevestiging en ik zeg op mijn beurt alleen maar: “Ja”.  Ik duik de caravan in. In zulke situaties moet ik altijd degene zijn, die antwoord geeft. Dat wordt dan ook verwacht.

We hebben Jan nooit verteld, dat we de plek niet weer konden vinden. Hij zal het nu in dit verhaaltje lezen, sorry Jan.

Daarna zijn we nooit meer zonder Jan water gaan halen. Dan reden we achter hem aan, hij wist de mooiste plekjes, woonde ook bijna in Castelo Branco.

Weer een andere dag reden we opnieuw achter Jan aan, maar Jan reed meer links dan rechts. Grote zorgen maakten we ons. Zou het komen, dat hij eigenlijk maar met één oog kan zien?

Enfin, even een kruisje slaan en wij volgden hen.

Plots komt er een Desvio (omleiding) en Jan helemaal uit z’n doen. Een feestvierend dorp reden we meerdere malen door. Die mensen maar kijken en ik.....kon niet anders dan lachen.

Jan probeerde nog wat jeugd aan te spreken met armen en benen en nog iemand die Engels sprak. Een Baragem moesten we hebben. Ze wezen ons de weg terug, totdat hen duidelijk werd, dat we om/voor water onderweg waren. Gelachen heeft me dat stel. We kwamen ergens anders terecht, maar als het dan ook nog mooi is, maakt tijd niks uit. We vulden onze voorraad, Jan zoiets als 60 liter en wij wederom 10 liter.

Even gerust onderweg, ons natje en droogje genuttigd en weer op naar de caravans.

Dus net iets meer dan 2 emmertjes water halen, maar wat was het een leuke/fijne tijd. Dankje Jantjes.

Voor puur drinken kochten we flessen water.

eFVe

Portugal, ons tweede thuisland

Door mijn zus en zwager raakten we in de ban van dit prachtige land.

Onze eerste reis naar Portugal met m’n zus en zwager is erreg lang geleden; nog eens, erreg lang geleden. We gingen nooit tegelijk, wij moesten het altijd aanvragen, want Anne zat in de ziektewet. Voor hem begonnen we aan die reis. Met astma is het bivakkeren in een warm droog land een zegen en...inderdaad het hielp hem, dus mij ook.

We gingen langs vele campings. Ik herinner me vooral Tomar. Een prachtige plaats met vele mogelijkheden. Een prachtige kerk op een berg. Moeilijk te komen, maar wel de moeite waard.

Ikzelf was in voor handwerken en in Tomar was het garen anders dan bij ons thuis en niet heel duur. Dus, wij, mijn zus en ik op pad. Wat de Heren der schepping deden, ik zou het niet meer weten. M’n zwager viste graag en Anne las zich een slag in het rond.

Dus wij samen op pad en ook m’n zus kon het prachtige garen niet weerstaan. We zijn op de camping gekomen, ik had breipennen zat bij me en samen begonnen we aan, ik denk een trui. Ik weet niet meer of m’n zus ‘m heeft afgebreid, ik wel en heb de trui verkocht.

Maar ook gingen we samen wandelen en verdwaalden, gelachen hebben we. Kochten samen ijsjes en ik werd er ziek van. Ben een week ziek geweest en m’n zus bleef aan m’n zij. Ook kochten we souvenirs voor de kinderen, maar dat deden we beiden met onze man. Wandelen ook met z’n vieren. Wij konden de weg niet goed vinden, dus hadden we hen ook nodig.

Op een andere camping ontmoetten we een Portugees en m’n zwager is heel goed in met armen en benen praten en zo maakten we kontakt. Fidelio heette die man. Onze camping stond in Arganil en daar tegenover was een dorpje, daar woonde Fidelio. Rin had meteen een goed kontakt en werden we ‘s avonds verwacht. 

Wij na ons eten op pad en op zoek naar Fidelio. Iedereen kende hem en zo kwamen we onder in een soort bar terecht en moesten vieze wijn drinken. Ik gooide het gelijk achterover (drinken) en dat had niet gemoeten, zo kwam er een volgende en...het waren geen kleine glaasjes. We deden ons best, ik had m’n Portugese woordenboek bij me en schreef op, wat we wilden weten. Gelachen hebben we, ook vooral door die vieze wijn. Fidelio sloeg op een enorme trom en ging zingen. Wij kenden het liedje niet, maar waren super snel in het leren, vooral na die wijn. We klapten in onze handen, zongen of ons leven er vanaf hing en uiteindelijk slenterden we, elkaar stevig vasthoudend, terug naar de camping.

De volgende afspraak was al weer in de maak.

Dat was Arganil.

Ik kan zo niet meer op alle namen komen, ergens onder Lissabon op een camping waren Portugese fietsers. Mijn Anne fietste in vorige jaren erg veel, dus mijn zwager duwt mijn Anne naar voren en vertelt weer met handen en voeten, dat deze man (Anne) goed kon fietsen en waar zij als fietsers waren geweest.

Uiteindelijk kregen we een adres en daar zijn we werkelijk met de caravan naartoe geweest en aten met een hele groep brokken brood met lever in een garage. En smakken...die Portugezen. Het was heerlijk, zelfs overheerlijk. Ik ben dat daarna nog vaak gaan maken. Helaas mag ik het nu niet meer hebben, maar ik proef het nog in gedachten. M’n zus en ik hadden in zulke situaties erg veel aan elkaar. Met een half woord verstonden we elkaar al en lachen konden we allebei enorm.

Later zijn we op een voetbalveld van één der mannen, Manuël genaamd, terecht gekomen. Je wilt niet weten, hoe vies de douches waren. Samen, Dick en ik, hebben we ze schoon gemaakt en zijn er gaan kamperen. Geweldig. Ik ben een keer opgesloten geweest. Kreeg de deur niet van het slot. Hoe ik ook rammelde en schreeuwde....niemand hoorde me. Het waren toch echt ijzeren deuren. Anne mist me niet gauw, hij leest en hij leest. 

Ik weet niet meer, wie me bevrijdde. Eén van hen moest naar het toilet en zo kon ik weer weg. Ik kon meteen ook naar het toilet, was ten einde raad geweest. Later is dat wel leuk, spraken we af, dat we elkaar in nood konden bevrijden. Met douchen doe je toch echt de deur op slot. Je wist nooit, wie er zou kunnen komen. Het was er aardedonker.

Bij een voetbalwedstrijd werden we in het café uitgenodigd en zaten op de eerste rij en kregen meer bekijks van de plaatsgenoten dan het voetballen op TV. Ook daar genoten we van. Zonder m’n zus had ik het niks gevonden.

Ik kan nog uren doorgaan. Maar voor nu zet ik er een punt achter. We hebben zoveel beleefd met z’n vieren. Gingen nog op visite bij Manuël en zijn vrouw Miranda. Daarvan heb ik beslist een foto.

Misschien lukt het me nog wat meer foto’s erbij te doen, ik beloof niks.

Dicky, lieve schat, wat mis ik je ....

Portugal, een mooier land bestaat er niet.

eFVe

Onze Buurman en Staar

Zijn zicht is slecht door iets met z’n netvlies, maar door staar is het zicht nog triester. Dat zou eigenlijk niet moeten. Dat dachten z’n kinderen ook en vandaag, juist vandaag zal hij daaraan worden geholpen.

“Half 12 morgen”, vertelde onze buurman, “word ik geholpen”. “Ik zal voor je duimen”, beloofde ik. “Wat ga je voor me doen? “, wilde de buurman even zeker weten. Ik vertelde het hem opnieuw en het leek toen nog, dat ie er naar uit zag. Ikzelf zag het licht na de operatie en dat hoop ik voor hem dan ook. Het wordt allemaal een stuk lichter, dat zal toch vast verandering brengen? Inmiddels vertelde de zoon , dat het kwart over 12 zou gebeuren. Ik snapte het al even niet, waar blijft z’n zoon? Hij is op tijd, buurman was in de war en dat mag op zijn leeftijd.

Ik herinner mij, in de wachtkamer was het reuze gezellig, dus zeg ik tegen z’n zoon, die hem zal brengen: “ Het kan daar heel gezellig zijn”. “Daar ben ik niet bij”, beaamde de zoon. De ruimte blijkt er niet groot genoeg te zijn voor bezoekers, hij zal chirurgisch behandeld worden, zoiets. Daar schrik ik echt van. Het zal voor de buurman wel het beste zijn, misschien een totale verdoving, maar jeetje, wat klinkt dat ingrijpend.

Arme buurman, onze buurman.

Ik duim zoals afgesproken en ben al een poos geleden begonnen met een kleine pauze om dit te tikken.

Inmiddels is de buurman weer thuis en vroeg ik Anne, of ie even naar hem toe wilde gaan. Alles is goed gegaan, had de zoon al verteld, maar ach...hij is alleen en die beide mannen kunnen enorm goed met elkaar.

Ik hoop dat zijn nacht goed zal zijn. Volgens mij moet ie morgen alweer voor controle.

Die buurman toch !!!

Even een aanvulling, buurman is alweer op controle geweest en.....het is oké. Sluiten we dit weer af met een goed gevoel. In september is de volgende controle.

eFVe

Mijn Neef

Mijn oudste zus heeft één zoon. Jarenlang geen kontakt met hem gehad, zo dat wel meer gaat met neven, ook al zijn het volle neven.

Maar door omstandigheden hebben we elkaar beter leren kennen en zonder hem zou ik geen blog bezitten, mijn e-mailen matig zijn en leer ik hem steeds meer waarderen.

Hij en z’n vrouwtje wonen net even te ver bij ons vandaan, ook al zouden we het dolgraag willen, hen bezoeken,  maar onze leeftijden van 80 en 86 jaar doet toch wel iets met ons.

Vroeger verzot op vakantie-vieren met onze sleurhut achter de caravan, maar tegenwoordig komen we niet verder dan Appelscha.

Waarom ik dit schrijf? Zal een paar dagen rustig aan moeten doen, hij en z’n vrouwtje hebben visite en wil ik hen niet storen.

Maar....ik mis het kontakt nu al.

Is dit ware vriendschap? Ik dacht het wel.

eFVe