Toneelvoorstelling

Een behoorlijke poos geleden was ik bij een toneelgroepje samen met

m’n bijzondere vriendin G.B.R.. Het was leuk dingen met haar te doen.

Ze was altijd in staat om ons groepje te laten lachen.

Toneelspelen deden we beiden graag, maar door omstandigheden werd ik

na een poos de souffleuse om zo toch nog betrokken te zijn bij de groep.

G.B.R. had in ‘t begin altijd moeite, maar als haar eenmaal uitgelegd

werd, hoe de rol in elkaar stak, dan was het een kwestie van gaan met die

banaan. En zelden moest ik haar ondersteunen. Ze was 1 der eersten die

haar rol vlekkeloos uit haar hoofd kon/deed. Maar dan ook woordelijk.

Geweldig. 

De repetities waren het gezelligst. De pauzes met koffie ook.

Maar dan die nerveuze uitvoering. Dat was me wat. Zelfs G.B.R. kreeg

de bibbers en iedereen wees mij waarover ze konden struikelen, of ik daar

even aan wilde denken. ‘t Was dus een belangrijke rol Souffleuse zijn.

Ach...dan hoorde je er ook echt bij immers.

Tijdens de uitvoering werd meestal maar eenmaal een grote pauze gegeven

en mochten we ruimschoots iets van een versnapering gebruiken, zo ook

een klein borreltje. We namen allemaal iets lekkers mee. Ik meestal iets van

kaasblokjes en worst. De mannen meestal drankjes. Eentje onder ons, namen

noemen we niet, bracht citroenbrandewijn mee. Hadden G.B.R. en ik nog

nooit eerder geproefd, dus een teugje konden we wel nemen. Heerlijk !!!

Hoofd erbij houden, dus nee...niks meer nemen. Na afloop bal, dus echt bal.

Dan kregen we een gehaktbal, die was heerlijk, maar....de citroenbrandewijn

bleef ons achtervolgen. Dus terwijl we allemaal ons in de zaal mochten begeven

tijdens het dansen (bal), slopen G.B.R. en ik stiekem naar achteren en namen

een ferme slok. En hup hup, weer naar de dansende menigte. J.B (G.B.R. haar

J.B.) was er altijd, maar mijn Anne gaf werkelijk niks om toneel en nu ik zelf niet

meespeelde, moest niks meer en bleef hij vrolijk thuis.

Terwijl G.B.R. en ik elkaar steeds even wenkten en weer stilletjes naar achteren

slopen en weer nipten, maar de slokken werden steeds groter. Tot de fles leeg was.

We werden erg vrolijk, maar ik besloot toch maar naar huis te gaan, alleen hoe ???

Zo stevig was ik ook niet meer. J.B. besloot mij naar huis te brengen, maar onderweg kreeg ik door, ook J.B. was niet meer nuchter. Reed met een slakkengangetje; er overkwam ons dus niets, maar ... ik zal deze uitvoering met vooral de fles citroenbrandewijn nooit vergeten. G.B.R. zal altijd in m’n geheugen blijven.

eFVe

Het was een halve liter....dus....valt mee toch?