Nooit Oma worden

In de laatste tijd van haar leven genoot G.B.R. nog van een rollator. Haar man had alles in het werk gesteld om haar eentje te kunnen geven en dat lukte. Nog later werd het een scootmobiel.

Ik paste eens per week op Desmond en vanaf haar huis was dat een heel klein eindje rijden voor haar. Ze ondernam haar eerste reis alleen op haar nieuwste aanwinst richting mij in Ronald/Johanna’s huis. Ze was nog maar net gearriveerd, toen ik haar man voorbij zag fietsen. Even ter controle of ze er was gekomen. Ik werd er warm van van binnen, hij was zo zorgzaam.

Desmond lag nog op bed en G.B.R. zei: “ Komt het ventje nooit van bed?” Nou ja, hij moest toch z’n slaapje hebben, dus even geduld meid. We dronken alvast een kopje thee samen. Het werd tijd voor Des en ik haalde hem. Hij was nog een baby en gelukkig bepaald niet eenkennig. Ik maakte z’n hapje en gaf haar de baby. Ik was tot tranen toe geroerd, toen ik zag met hoeveel liefde ze het ventje toesprak. Zij mocht hem z’n hapje geven en Desmond moest even in de box.

G.B.R. was al zichtbaar moe en wilde weer huiswaarts keren. Ik hielp haar in haar jas, belde snel J.B. met een...”Ze komt eraan !” en ging samen met haar naar buiten. Bracht haar over het kruispunt en zo ging ze verder alleen, opgewacht door haar man. Zulke dingen komen boven, als ik aan haar denk, ze vertelde nog: “ Ik zal nooit oma worden”. Maar dit stukje geluk had ze toch even mogen proeven.

Desmond speelde rustig verder.

 eFVe