Binnenkort ga ik het licht zien. Een prachtige meekleurende bril
voor veraf en daarnaast een zonnebril op sterkte voor in de auto.
Nu moet ik wel weer gaan autorijden, heb ik mezelf beloofd.
De jongeman die mijn ogen heeft gemeten (naar recept v.d. arts),
was een mooi exemplaar en ik voelde me gelijk op m’n gemak.
Meteen maar gezegd, of ie rustig aan wilde doen, want anders zou
ik niet goed en snel kunnen beslissen. Nog vragen gesteld, vragen
die ik altijd al heb willen weten en kreeg er naar tevredenheid
antwoord op. Zelf had ie nachtlenzen. Ik geloofde het amper.
Hij zei: “ Die heb ik nodig. Overdag niet “. Ik zeg:” Zie je me dan wel?”
Hij op zijn beurt, luid en duidelijk “En ik zie zelfs, dat je echtgenoot
melk knoeit “. Anne voelde zich aardig ongemakkelijk, maar ik moest
erg lachen. U werd dus je en jij en zo ging de meting verder.
Met de bril van de Opticien zelf moest ik even in de verte kijken,
maar de verte was dichtbij. De kermis ontnam me het ruime uitzicht.
Nog net kon ik zijwaarts nog namen lezen en was ruimschoots geslaagd.
De bestelling kon plaatsvinden. Over 2 weken is de bril klaar/gereed.
Hij noemde z’n naam en ik zei: “ Dat onthoud ik echt niet “. Waarop
hij de bestelbon veranderde en zijn naam vermeldde. Voor het ge-
val.....Ineens begint ie weer U te zeggen, misschien wel, omdat Anne
erbij zat. Ik zeg: “Die naam mag wel van de bon hoor, die hoef ik niet ”.
Gelukkig viel het kwartje en moest ie onbedaarlijk lachen en....we
gingen verder met je en jij.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten