Feest bij zus Dicky.
Ze werd 87 jaar en dat vierden we uitbundig. Ieder jaar is belangrijk. Eerst ‘s morgens nog snel een bloemetje gekocht. Ojee, ik herinner me, ik heb ze in een bloemengieter in de keuken gezet. We konden geen vaas vinden. Voor de rest had ik 3 damesbladen gekocht en een dun puzzelblad. Was een aanbieding en voor mijn zus, de keuze maken op welk tijdschrift ze een klein/kort abonnement wil hebben. Het wordt privé of weekend. Daar is weinig in te lezen en dat is de bedoeling. Oké, daar
ga ik mee aan de slag.
Er werd nog gauw een pakje met 2 tompoezen uit de diepvries gegraaid. Bevroren dus. ‘k Heb niet zolang kunnen wachten en begon aan de koude hap. Heerlijk. Vergat te vragen of er ook gedeeld moest worden, dus hap/slok/weg. Gelukkig is Anne niet zo’n liefhebber en kon nog net zijn tompoes met Dicky delen. Slecht ben ik hé???? Zeg maar ja.
Een kop groene thee erbij, Anne met honing, wij, Dick en ik, zonder. Teuten en teuten en nog eens teuten. Richtje kwam de hond halen en die werd in het zonnetje gezet, buiten wel te verstaan, waar ie in eerste instantie niks van begreep en rende van de stoel, waar normaal Dicky zit,
tot aan zover mogelijk de andere kant op. Zoiets van ren je rot. Ooit een spel op TV.
Ineens werd het erg druk, Remont kwam, Gerrit-Jan en Anita ook. Richt kwam de hond verlossen. Maar...dan moeten de dames nog zo nodig eenplasje plegen. Dicky bij haar afdeling en ik snel naar de voorste van G.J..
De auto’s werden verdeeld, oftewel de mensen. Richtje kwam bij ons, de rest bij Remont. Ik heb nog snel het adres gevraagd, want stel, ze raken ons kwijt. En zo gingen we op pad. Gerda/Sam en Geralt gingen zelf op pad en ook Tyrona en Leon. Arme Reindert moest werken, dus kreeg er niks van mee.
We kwamen ter plekke en moesten een ondergrondse parkeergarage in. Dat hadden we nooit erder gedaan. Hoeveel we veel gereisd hebben, dit was onze eerste keer. Dicky werd uitgeladen en ging samen met Richtje het restaurant binnen en wij volgden Remond. Leuk, interessant. Ik geniet overal van, dus was al opgetogen. Ergens, na even zoeken, stond Remont al te wachten op ons en zo kwamen we, waar we moesten zijn.
Een enorm en mooi restaurant met prachtige lampen, dat kostte me even tijd om het in me op te nemen, maar....zuslief moest toiletteren en ik begeleidde haar. Dat was een eind sjokken voor Dicky achter haar rollator, maar ze deed haar best. Voor haar was het topsport die ogenblikken, want hoe vaak ze, samen met mij, naar het eten gegaan is, dat wil je niet weten. Sam was een aangename gastheer en zat tegenover ons. Tilde de tafel zo, dat Dicky er lekker dichtbij zat.
Tegenover mij zat een hele mooie jongeman, Gerald genaamd. We hadden hem al een poos niet gezien. Wat kunnen ze mooi opbloeien die kinderen. Jeetje, om U tegen te zeggen, maar dat deed ik nog net niet. We hadden het gezellig en ik voelde me erg thuis. Liet Anne genieten van zijn tafelgenoten of met hem, dat was eigen keus. De rest, we waren met 12, hadden ook een heel gezellige tijd en vaak waren de tafels onbewoond en was iedereen weer nieuwe dingen aan het ontdekken.
Er waren voorpretjes/voorgerechtjes, de 2de tafel was groente en dus ook gesneden vlees van allerlei pluimages. Dicky verkoos de 1ste en ik de 2de. Dicky kon gaan eten, maar ik belandde bij een aardige Chinees/Japanner? Koreaans/Indische man, klein van stuk, maar tot veel in staat. Hij heeft lang met me staan praten over hoe en wat, maar of ik alles begreep? Nee, dan had ik niet Froukje Vogelsang moeten heten. Maar...een erg aardige man en wat ie presteerde was uit de kunst.
Weer aan tafel en genieten van die hap. Even rust en opnieuw met zus Dicky aan de wandel. Ik een stapje verder. Alles op een plaat gebakken, Dicky ook. Maar...ik kreeg meer terug, dan ik bestelde en wist niet goed meer hoe het zat. Niet alles op kunnen eten, ‘t was net wat teveel.
Volgende fase was.....ijs met aanverwante artikelen. De Chinese tafel sloeg ik over. Zondag net uitgebreid met kleinzoon Koen Chinees gegeten, dus de toetjes. Ik een schaal(tje) aardbeien met een lik boerenjongensijs. Dicky kon maar niet genoeg krijgen van de ijs met slagroom en ik had een schaal(tje) aardbeien voor haar gereserveerd. Aan de hap maar weer, maar bestek had
ik niet gezien. Dus aan de slag met de soeplepel, wat vast een vreemd gezicht opleverde.
Even weer rusten en toch maar weer opnieuw die kant op. Dicky genoot zichtbaar. Ik niet minder.
Tussentijds nog een wandeling naar een bekende plek. Ik meld het nu heel netjes, maar volgens Sam zei ik het niet erg subtiel.
Dicky kreeg nog een verrassing, een kadootje en een enorme bak ijs/room met iets spetterends er bovenop en wij allemaal zingen en juichen. Of het helemaal zuiver klonk, daar laat ik me niet over uit, maar lawaai voor 24 i.p.v. 12 stuks.
We hadden 2 1/2 uur de tijd, die hebben we werkelijk uit gezeten en toen moest er afgerekend worden. Richt en Ger bekommerden zich erom en inmiddels werden de auto’s al voorgereden. Behalve die van ons, dus Remont vertelde met alle geduld hoe en wat en kozen we toch weer de verkeerde ingang. De rest bleef kijken (en lachen denk ik). ‘t Was te ver om het echt zo te noemen, maar opnieuw kwam Remont ons te hulp en moesten we via een andere ingang naar binnen.
“2 keer linksom”, zei Remont, maar wij reden 2 rondjes om in de parkeergarage. Moesten naar boven, maar kozen naar beneden, zodat we heel lang duurden. Maar....ze stonden er nog, allemaal, tenminste, dat meende ik te zien. Ik ben zo kippig als wat, dus zeker weten? No way. Achter onze superheld aan tot we een andere kant op moesten en ik zwaaide m’n armen uit m’n lijf.
Die weg moest ik kennen, kwam er vaak langs, maar kennen en kennen is 2. Ik zag niks bekend. Maar we zijn heelhuids thuis gekomen. Het is een heel groot verhaal geworden en volgens mij heb ik de helft nog niet verteld.
Ergens heb ik spijt van en was ook niet zo bedoeld. Als ik wegga, ben ik nogal eens geneigd * tot morgen* te zeggen. Dat deed ik, toen Dick en ik weer samen de ronde deden. Waarop allen ontzettend moesten lachen en ik begreep meteen, wat ze bedoelden. We, Dicky en ik, zijn niet snel, dus...... Erg hé????!!!!!
Hier stopt mijn verhaal, verder nergens spijt van. Sorry tegen Sam gezegd, vanwege m’n grove uitlating(en) en iedereen dag gekust.
Dankje zus, het was weer groots. Dit was mijn beleving, van de rest heb ik weinig mee gekregen. Misschien volgt er nog een ander verhaal in beeld ? (foto’s).
‘t Was fijn, dat we weer mee mochten, ik/wij voelen ons er zo echt bijhoren.
Liefs aan een ieder die wil,
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten