Slagroom

Een poging om op de Drentse manier koekjes te eten die rolletjes heten. Deze keer met slagroom, wat eigenlijk ook de bedoeling is, maar mislukt. Zie foto.

Maar gelukkig hadden we ook kniepertjes, eveneens een Drents koekje. Dit alles is volgens mij in en rondom Kerst en oud/nieuwjaar te kopen. De lekkerste zijn de zelf gemaakte, maar aangezien de oude handjes niet helemaal meer meewerken, kopen we ze. Tracteren een ieder er op, zo ook gisteren.

De slagroom was deze keer ruimschoots de baas en vulde geen rolletje maar rolletje en bord (en tafel). Heerlijk, die mislukkingen, dat brengt een grote grijns op m’n gezicht.

We mochten een film komen kijken, dus bovengenoemde koekjes mee, wat best lollig was om de slagroom op de juiste manier in het rolletje te zien spuiten, wat dan ook geweldig fout ging.

De film goed, gaaf, heerlijk, de titel volgt nog. We/ik hebben/heb genoten en de tijd vloog voorbij. Daarna ons etentje in huize v.d. Meulen/Takens en dat ging erin als zijnde niet beter te wensen.

Luitjes, langs deze weg bedank ik jullie voor dit leuke/gekke/prachtige samenzijn.

De naam van de film is Inside out en een kleine uitleg is wel, De wereld van een kind van binnenuit gezien en bewerkt met allerlei stemmingen, die bepalen, hoe zo’n schattig kind haar leven verloopt. Geweldig mooi om te zien en te beleven. Geluiden via interessante boxen met een soort 3-D geluid. Eigenproduct van onze zoon. Mag ik trots zijn???? Ik doe het toch !!!!!

Voor een ieder die dit leest is mijn wens, een glaasje van het een of ander, een hapje en GEEN vuurwerk, maar een prachtige film samen te zien en zo tot 12 uur te komen.

Een geweldig uiteinde gewenst en een nog beter begin van 2017, met Queen in de hoofdrol met de song ...... Bohemian Rhapsody in de top 2000. Queen...mijn favoriete band van weleer. Helaas......niet meer onder ons de welbekende zanger Freddy Mercury.

Tot volgend jaar. 

Ik neem nog een rolletje zonder slagroom.

eFVe

 

Dochterlief

Onze Kerst ging gepaard met heerlijk eten bij onze dochter en wel met z’n 11-en. Doe het haar eens na. Tuurlijk hielp haar vriend haar mee en zelfs Desmond deed z’n portie. Het was zo fijn, juist die dag met z’n allen te vieren. Ik ben nu pas weer bij en wil toch nog graag iets in m’n blog melden. Dus.....het gedicht aan onze dochter als een soort dankjewel. Ze is onbetaalbaar en de rest???? Ik houd van het hele stel. Een gekkengetal, maar soms zijn we ook zo gek als een stel gekken. Als ik alle foto’s zou laten zien, is iedereen het met me eens. Maar het zijn er te veel, dus doe ik er maar een paar bij.

Voor iedereen een mooi/goed/leuk/schitterend uiteinde en een nog beter begin gewenst door eFVe.

 

Onze dochter,

lieve schat,

het kadoo

was je DAT !!!!

Vanavond aten we er nog van

en morgen ook nog, man.

‘t Was smullen voor ons allemaal,

wat een enorm onthaal.

Maar

wat had je het druk lieve schat.

Echt waar.

Morgen

en verder nog dit hele jaar

zonder zorgen???

Wij doen ons best,

doen jullie dan de rest?

Ook voor jullie nog een 2de Kerstdag

zonder zorgen als het mag.

Meer zit er even niet in m’n kop,

mijn dichtvoorraad is nu echt op.

Héél véél liefs van mij

voor jou.

Kussen erbij

voor die lieve gastvrouw.

Ook je man,

onze dank is groot.

Ik hoop,

dat ook jij genoot.

Anne viel om 5 uur al in slaap

na eerst een hele diepe gaap.

‘t Was goed zo,

hier laat ik het bij.

Het voelde

als een lot uit de loterij.

Tot slot

liefs van pa en mij

met een knuffel erbij.

èFVé

Overstappen

Eergisteren is deze vrouw al begonnen met overstappen te regelen voor gas en elektra. Wat een gepruts. Mijn leeftijd zal de boosdoener zijn? Soms verbeeld ik me wel wat, maar....kwam er nu achter.....je bent niet zo intelligent als je wel wilt zijn, Froukje!

Het kostte me nogal wat tijd en ik zou gebeld worden. Wie er die dag belde....niemand.

De volgende dag 8 uur precies, telefoon, jeetje....ik lag nog plat. Dan begint onze dag pas. Vroeg of het later te regelen was en...gelukkig, dat kon. 10 uur was de afspraak.

Precies 10 uur telefoon. Ik blij....maar het was een buurvrouw, die hulp wilde bij haar computer. Ik heb wel gemeld, dat ik even bezig was en later terug zou bellen, maar...als ze toen van die maatschappij gebeld hadden, we waren in gesprek. Nooit, never weer telefoon gehad.

Deze vrouw ging weer zelf aan het prutsen en na verloop van tijd kreeg ik PDFjes binnen en het leek, ik had het gered. Zou me al op m’n borst slaan.

Niet veel later, weer bericht en ik tuin er in. Ga daarmee aan de slag. Wilde ook graag, dat ze de overname zouden regelen en niks van dat alles te lezen, dus ik vertrouwde het niet.

Tig keren in moeten loggen en doordat ik er behoorlijk flauw van was, zag ik niet, dat m’n klantnummer inmiddels ook gewijzigd was. Hoe stom kon ik zijn. Weer een nieuw wachtwoord, de zoveelste.

Mijn slapen werd waken de volgende nacht en ik besloot, eigenlijk m’n eer te na, onze zoon te mailen, met een please help je moeder.

En maar rennen naar de computer; nog niks van hem en maar weer en maar weer.

Ineens telefoon, de maatschappij. Ik reageer duidelijk met hoe blij ik ben, dat ze me belt en ren de trap op met de telefoon in aanslag.

Ik zei dat ik de naam onder m’n toekomende mails niet meer vertrouwde en daar moest de dame aan de andere kant van de lijn hartelijk om lachen. Dat was inderdaad hun Direkteur. M’n nieuwe klantnummer bleek een nr. uit een ver verleden en m’n verbazing was groot.

Een proeftijd en daarna kan ik pas inloggen en dan nemen ze ook alle ongemakken over en zeggen de vorige op. Ik slaakte een zucht van verlichting. We, zij en ik, hadden waarachtig een klik. Ze lachte met mij mee en vroeg:  “Heb ik U kunnen helpen? “. Nou en of en moest nog even kwijt, dat dit mens de 80 jr. nabij is, waar ze weer hartelijk om kon lachen en ik beslist ook wel.

Wat had ik me druk gemaakt, gedacht zelfs, dat de Direkteur, wat ik toen nog niet wist, geld kon oversluizen vanaf ons bankgebeuren. Ze hield niet op met lachen en ik lachte dapper mee, ja.... nu wel. Over en weer prettige feestdagen gewenst en dat was het.

Nu denk ik: zou onze zoon of dochter dit op touw hebben gezet? Onze zoon wacht nooit zolang met antwoorden, vooral niet via het e-mail-adres van z’n Vader. Ik ben een behoorlijke ouwehoer, dus met/bij mij heeft ie minder haast.

Het blijft een vraag voor mij en voor hem een weet.

Overstappen.....nooit weer !!!!

eFVe

Verwennerij

Deze week werden we de rijke bezitters van zoveel moois. De foto’s zal ik hierbij doen. Hoe kan ik hen bedanken? Dan maar langs deze weg? Ik wil het zo graag delen.

Een schilderij met een kaarsje erin, die is minder goed op de foto gekomen, maar wel te zien, hoop ik????

En dan nog een prachtig bloemstuk met Hyacinten in een soort mandje, maar vanmorgen ontdekte ik ook nog, dat er led-lichtjes bij zaten en ben ik er helemaal lyrisch van.

Lieve mensen, waaraan heb ik het verdiend? Ja ja, ik weet, het is ook voor mijn Anne, maar ik breng m’n dank uit. Dat doen mannen niet zo gauw, deze in ieder geval niet. Ik ben de schrijfster in deze familie.

Mijn dank is groter dan groot, mag ik dat nog even vermelden?

Verwennerij, dat is het.

 eFVe

Zwem-Therapeute Lucie

Zwem-Therapeute Lucie, laatste les dit jaar.

Ze had het deze les op mij gemunt, toch deed ik erg m’n best. De les was weer heerlijk, het water lekker warm, maar helaas weinig mensjes. Welgeteld 5 stuks plus nog een Therapeute in wording: Serena.

Natuurlijk verstond ik het weer fout en dacht aan Lena. Zij zal het volgend jaar overnemen.

Lucie vroeg of we spierpijn hadden gehad, nou mooi niet. Zij wel. Logisch, zij staat op het droge en geeft achter elkaar door les. Een groep voor ons en dan wij nog.

Misschien was ik weer wat te luidruchtig en hoorde ik steeds m’n naam. De Friezen werden weer genoemd en dan blijkt, ik ben de enige. Er was Lucie een huwelijksaanzoek gedaan door een Fries. Ik zei: “En....wat heb je gedaan? “. “Ik heb al een relatie”, zegt Lucie.

Bijna had ik geroepen, want ik sta achteraan: “Wat jammer voor je”. Gelukkig hield ik me in.

Lucie is een hele goeie en gezellige leidster, maar de naam Froukje zit haar voor in de mond.

Na de les, vroeg ik haar, of ik echt zo slecht was. “Helemaal niet”, opperde ze. “Maar zo een als jij is er zo leuk bij”. Net daarvoor had ze aangegeven, dat ze volgend jaar de lessen overgeeft aan Serena, dus zeg ik: “Dan moet je wel komen”. Dat hielp natuurlijk niks, ze zal haar redenen hebben.

Bij het weggaan nog even prettige feestdagen gewenst aan allen en Lucie bedankt voor alle lessen. 

Dat was dus wederzijds en zo dook ik onder de douche. Een jongeman, wel een mooi exemplaar, hielp me. Ik kon weer eens niet de douche aan de gang krijgen. Er is vast iets met m’n vingers, ik heb het ook met m’n tablet. Ren naar de kleedkamer, verdulleme...tas vergeten. Weer terug. Staat die knul nog onder de douche. Zeg ik tegen hem: “M’n tas vergeten, dat krijg je als er zo’n mooie jongeman in de buurt is”. Zegt ie: “Ik zal het m’n buurman doorgeven”. Ik liep lachend door de gangen, wat een exemplaar.

M’n maatje, een 11 jaar jongere vrouw zegt nog: “Ik zal je missen, Froukje”. Moet ik het geloven? “Tot 10 januari”, roep ik haar nog na. Wederom ben ik de laatste, samen met Babs en ga richting m’n fiets en daarna naar huis.

Snel nog even eten koken en nu zit ik hier.

Ik zal je missen Lucie.

eFVe

Goeie herinneringen

Even een overdenking, niet alle gebeurtenissen hebben een zwart randje. Er is zoveel om gelukkig van te kunnen zijn. Maar...dan moeten we dat ook doen.

Niks of niemand pakt ons af, wat diep in ons wortelt en dat is overleven met een dosis gevoel voor Muziek/Humor/Geluk/Liefde. We gaan ervoor, afgesproken?

Geloof, Hoop en Liefde, ook een goed streven, bedenk wel, het leven duurt (soms) maar even.

Kreeg van m’n nicht een collage van m’n overleden zus. Die collage zal deze mail sieren. Ze was mooi, goed en lief.

We hebben allen zo onze herinneringen aan wat dan ook, mogen we die in ons binnenste koesteren, maar vooral niet vergeten in het NU te leven.

De zon schijnt, de lucht is (enigszins) blauw en tegen die zon zeg ik: “Ik hou van jou!!!”. De wensen voor het nieuwe jaar zijn verstuurd, misschien wel wat vergeten? Bij deze dan: allen een gezond en vreugdevol 2017 en moge onze dierbaren herdacht worden met een roos, een kaarsje of/en een vlinder.

Goeie herinneringen.

eFVe

Vrede op aarde

Even niet in de stemming een Kerstboom op te tuigen, dus dit jaar gaat Kerst simpelweg aan ons voorbij, ware het niet, dat we een gezamenlijke lunch bij onze dochter mogen hebben. Het is n.l. de verjaardag van onze enige echte Anne, de vader van mijn kinderen.

Daar verheugen we ons op en om toch de Kerst een beetje franje te geven, doe ik de Kerstbomen van Anouk en Desmond (z’n ouders) erbij.

Vrede op aarde, zou het ooit nog eens lukken?

eFVe

Wout

Lieve Wout,

het laat me niet koud.

Jou te verliezen is heel erg.

Het gaat me door been en merg.

Je betekent zoveel voor mij

en we maakten elkaar blij.

Vandaag is de dag

dat ik je wegbrengen mag.

Met vele anderen welgeteld,

want iedereen is op je gesteld.

Een prachtig mens ben jij in alle omvang.

Heel veel liefs van Froukje Vogelsang.

eFVe

Prachtige Kaarten

Afgelopen woensdag ruilde ik een bos rozen tegen 8 hele mooie handgemaakte kaarten van m’n vriendin/buurvrouw en vrijdagmorgen is ze gaan hemelen. Onbegrijpelijk voor mij, maar ze is in de nacht gaan slapen en niet meer wakker geworden. Diezelfde woensdag had ze me gezegd, dat ze dat ooit graag wilde. Ik opperde nog, dat ze nog even moest wachten, we hadden elkaar nog maar zo kort geleden ontdekt. Er was een belofte gemaakt, maar daar kon ze zich niet aan houden.

Bij het weggaan die avond knuffelden we elkaar nog even en keek ze me na tot ik uit het zicht was. Het was zo’n schat van een vrouw. Dat me dat niet aan het denken heeft gezet ......

En daar zit ik dan...met m’n mooie kaarten. Het doet me zelfs pijn er naar te moeten kijken. Vandaag heb ik ze voor de bestemmingen buitenland geschreven en gepost. Familie en vrienden/vriendinnen. Daar waren ze ook voor bedoeld.

Met pijn in m’n hart denk ik terug aan die vrijdagmorgen.

Na donderdag sluit ik het af. Dan is er het afscheid.

Prachtige kaarten gemaakt door een geweldig mens, ik zal me haar m’n leven lang blijven herinneren.

eFVe

Vriendinnen

Mijn angst om vriendinnen te maken is erger dan ooit.

Vandaag verloor ik alweer iemand, zij was mijn laatste en misschien wel liefste vriendin van de laatste tijd. Ze was oorspronkelijk bevriend met m’n overleden buurvrouw en daardoor ben ik haar gaan bezoeken, heb haar beter leren kennen en er groeide iets groots tussen ons beiden. 

Het begon als troost voor het heengaan van mijn buurvrouw, eind Juli.

Woensdag ben ik nog een aantal uren bij haar geweest; we lachen, we huilen, we praten, we vertellen elkaar waar we mee zitten en proberen dingen op te lossen.

Die zelfde dag vertelde ze me: “Ik hoop, dat ik eens gewoon naar bed ga en dan niet meer wakker word”.

Ik opperde nog, dat het nog heel lang zou moeten duren, want we hadden elkaar nog maar net gevonden. Het ging heel diep, waar we het af en toe over hadden.

Haar jongste zoon was ooit bevriend met onze zoon, we kennen elkaar best goed en wonen hier allebei als langst wonenden vanaf het begin van de bouw van onze huizen. Dat is 54 jaar geleden.

Ook mijn Anne is erg op haar gesteld.

Gisteravond is ze naar bed gegaan en vanmorgen vond men haar slapend in bed.........overleden. Wel precies op de manier, die ze zich had willen wensen.

Een nieuwe vriendin? Geef mijn portie maar aan Fikkie. Niet te beschrijven hoe dit voelt.

Mijn nieuwe vriendin...

eFVe

Onze Nicht

Laat ik nu niet los kunnen komen van de crematie van m’n zus. Iedere nacht komen er weer beelden boven. Met eentje blijf ik helemaal bezig. Onze nicht speelde voor haar moeder op de harp het mooie lied: Somewhere Over The Rainbow.

Nog voel ik, wat er toen door me heen ging en MOET erover schrijven.

Familie is zo belangrijk en mijn zus was me heel dierbaar en ik denk dat dat gevoel ook bij m’n nicht overheerst. Haar moeder, hoe teder kan dat zijn.

Lieve meid, op deze manier wil ik je bedanken voor wat jij voor je mam presteerde. We hebben er met velen van genoten en ik hoop, dat dit verhaal voor jou iets doet, waar je wat aan hebt.

Dankjewel lieve schat.

eFVe

Polly

De eerste hond van mijn zus en zwager. Een kanjer. Een soort Bouvier volgens mij. Ik kan het hen niet meer vragen, ze zijn beiden vertrokken naar het Hemelse Rijk.

Polly is dan ook allang niet meer onder ons, maar vergeten wil en zal ik hem nooit. Een enorm groot beest met een heel lief karakter. Zwart van kleur en dol op onze kinderen. Vooral Ronald moest het ontgelden. Als we dan kwamen bij en in hun boerderij en Polly blafte, was het louter van blijdschap en sprong met z’n hele gewicht op ons kleine ventje, die dus samen met de hond achterover ging. Ik weet niet meer of ie huilde, maar geschrokken was ie wel en wij eveneens, maar...konden ons lachen niet inhouden. Polly, die leuke lieve hond.

Ooit hadden we een poesje Oscar en als we dan een dagje naar m’n zus/zwager/gezin gingen, moest ie wel mee met alles wat voor onze babypoes nodig was. Maar echt op de poes passen???? Hoefden we niet, dat deed Polly. Onze Oscar zat gevangen onder dat grote gevaarte van een lijf van Polly. Als was het Polly’s jong. Zo geweldig, zo lief. Hij nam het letterlijk, pas op Oscar en de gesproken woorden werden waarheid. Polly was enorm goed opgevoed door onze zwager en hij luisterde eigenlijk alleen naar hem.

Een geweldige hond, Polly.

eFVe

Lesly

Een breivriendin van me had een herdershond, Lesly genaamd. Een heerlijk beest.

Door verbouwing van hun woning, woonden ze tijdelijk in een wooncaravan achter hun te bouwen huis.

M’n breivriendin jutte Lesly altijd op, vertelde heel blij dat ik zou komen en dan was ie gek, stapelgek.

Eens tot rust gekomen zat ie bij z’n baasje op schoot, maar toen deze na z’n pauze weer aan ‘t werk ging, bleef Lesly slapen in de stoel van z’n baasje.

Plots werd ie wakker en zag mij tegenover hem zitten en dook over het salontafeltje zo op me af en ik ging met stoel en al achterover. Gillen geen gebrek. Zo’n gekke hond.

Als ik hem wat meebracht, wat dan in z’n hondenbakje moest....Voor die tijd in alle staten, maar zodra het in z’n bakje lag, was ie weer een wild dier, niet te vertrouwen en gromde naar mij. Ik mopperde voorzichtig terug, maar...had erg veel respect voor hem. Ik geen hondenbeet. Zo was het dan wel weer. Dan bracht ik hem de volgende keren niks mee, daar is niks aan. Ik wilde graag, dat ie blij bleef, maar ja....dieren hé??!!!!

Toen m’n breivriendin belde en vertelde dat Lesly was ingeslapen, kon ik even niks zeggen. Voor die hond had ik veel gevoelens. Aan de volgende hond ben ik me nooit gaan hechten, uit behoud van die gevoelens.

Dit was Lesly.

eFVe

Nurdy

Nurdy,

de naam van het hondje wat m’n vriendin bezat in het verleden. Een Basenji, een hond die niet kan blaffen. Een heel leuk beestje met allerlei gekke gewoontes. Als ik op visite was, of ik er misschien aanleg voor heb, hij was soms stapelgek.

Kwam m’n vriendin bij ons op bezoek, was ie best rustig, maar gingen ze weer op pad en wilde ik haar nazwaaien, zag ik Nurdy met Anne’s pantoffel in de bek naast m’n vriendin lopen. Ik kon het haar niet eens vertellen, zo moest ik lachen.

Soms paste ik op hem, maar doordat ie diabeet was, dat kan echt ook bij honden, moest ie op uur en tijd eten en uitgelaten worden. Ik kwam en zag, er was iets goed fout. De stakker plaste terwijl ie liep, overal en nergens. Dan is het lastig niet in je eigen huis te zijn. De keukenrol, ook dat was niet genoeg. Een krant, dat hielp. De krant zoog het vocht op en ik kon Nurdy troosten. Dat arme beestje rilde van kou of angst? Wie zal het zeggen. Ik ben er nog met ‘m uitgegaan, gaf ‘m het plak brood dat op een bordje op het aanrecht stond en Nurdy was weer blij en tevreden.

Wat bleek, bij thuiskomst van m’n vriendin en haar man zagen ze dat het plak brood voor de volgende morgen voor 1 van hen was verdwenen en ze hadden geen krant die dag.

Ze hebben zelfs nog gebeld, dat ze de krant niet hadden gekregen, mijn schuld, helemaal mijn schuld.

De krant, waarmee ik de vloer had gedroogd, was dus de nieuwe krant. Maar Nurdy was tevreden en dat was hen alles waard.

Er was gezondigd met Nurdy een dag voordat ik oppaste, dat niemand denkt, dat ik niet de juiste tijd handhaafde. Ik zou niet durven en niet willen.

Nurdy is er allang niet meer, maar z’n gekke streken vergeet ik nooit en te nimmer, ik was stapel op dat hondje.

Als ik er was, mocht ik hem soms een koekje geven en die at ie dan héééél voorzichtig uit m’n hand.

Toen ik ‘m echt vertrouwde, liet ik hem z’n koekje van m’n lippen pakken. Ik weet het, het zijn dieren, maar ik leer het nooit, ik vertrouwde hem en hij was het waard.

Nurdy. “Alleen jij” was de vertaling van z’n naam.

eFVe

Mijn Neef

Mijn neef G.J.K..

Mag ik trots zijn op m’n neef G.J.K.??? Vast wel, hij maakte zo’n mooie tekst voor z’n Moeder, mijn zuster, daar wil en moet en zal ik iets aan doen.

Mijn zus overleed op 18 november j.l.. en dit is wat hij voorlas:

 

Mijn Ma,

Wat kan ik zeggen over mijn Ma, ik ken haar al zolang en heb altijd veel plezier met haar gehad.

Zij had een prettig karakter, daarvoor kon ze over veel dingen meepraten en een mening hebben.

Zij komt uit Leeuwarden, een plaats waar ze altijd met veel genegenheid over kon spreken, hoewel het na die jaren dat ze er niet meer woont, erg veranderd is.

Haar jeugd was dubbel, de geborgenheid thuis en de familie dicht bij, haar Oma en de vele Ooms, haar zusters en broer en niet te vergeten mijn Opa en Oma welke zorgden voor een mooie jeugd.

Wat ouder kwam de oorlogstijd, welke een heftige periode was, dit heeft haar mede gevormd, de ellende van de oorlog en later de bevrijding, welke voor haar wekenlang feest was.

De ontmoeting met mijn Vader is één uit een sprookjesboek. Toevallig en ook een beetje door haar tante in Franeker gearrangeerd, maar wel het mooiste uit haar leven.

Mijn Vader en Moeder hielden van mekaar en zijn hier nooit mee gestopt.

Net als in elk huwelijk wel eens wat misverstanden en toch ook heel mooi.

Tot mijn Vader overleed is zij altijd zorgzaam geweest voor Pa en hebben ze samen veel opgepakt.

Mijn Vader woonde in Amsterdam en dat betekende dat Ma meeging naar Amsterdam, dat was niet wat zij fijn vond, Amsterdam was heel anders dan Leeuwarden wat meer dorps was in die tijd, iedereen kende mekaar en in Amsterdam kende je de naaste buren niet eens.

Wat voor Gerda en mij betekende, toen wij eindelijk in het verhaal binnenkwamen, dat we veel op straat waren wandelen naar de markt, door het park en vele musea om de tijd door te komen.

Voor mij een heerlijke jeugd waar alles kon en Ma toch haar draai kon vinden.

Toen mijn Vader die op dat moment aannemer was een hartkwaal kreeg, hadden we samen weer een nieuw doel: wonen en leven in Fryslân, waar zij beiden hun Roets hadden. Mijn Vader was een geboren Harlinger en met de leeftijd van 1 jaar naar Amsterdam verhuist en Ma als Leeuwarder gingen op huizenjacht.

Na enige tientallen huizen en fijn dicht bij de bossen een boerderij in Vinkega gevonden.

Hier hebben ze een fijn en gelukkig leven gehad. Pa bouwen en Ma van alles opzetten en doen.

Alleen op vakantie daar kwam nog niet zoveel van, pas na het vijftiger levensjaar is dit ingehaald en dat ook veel en vaak, vooral naar Portugal en Duitsland waren de bestemmingen.

De verhalen hierover zijn talrijk en vele malen gedeeld in de familie en te talrijk om hier nu over te vertellen.

Ma had een passie en dat was het bezoeken van tientallen markten waar zij haar verzameling met mooie spulletjes kon botvieren en hier is zij tot het laatst mee doorgegaan.

De laatste jaren heb ik haar mee mogen nemen op jacht naar alles wat mooi in het huis zou passen en dit werd met liefde verzameld.

Hoeveel minder zij ook werd wat gezondheid betreft, er was een ding wat zij niet wou missen en dat was de wekelijkse grote en kleine markten, die we afstruinden en ook de kans gaven om veel van gedachten te wisselen, want tot het laatst en dan ook echt tot het laatst bleef zij scherp van geest en had een eigen mening, wat fijn is als je zo’n levenservaring hebt.

Ik heb moeite om haar kwijt te zijn, want wat er ook gebeurt, ik zal haar altijd in mijn gedachten bij mij hebben.

De herinneringen die overblijven zijn van een zorgzame Moeder en een belangstellende Oma, die altijd geïnteresseerd was en genoot van de keren dat zij op pad met haar kleinkinderen heeft meegemaakt.

Ma hoewel een ieder zegt dat 89 een mooie leeftijd is, had je van mij 100 mogen worden.

Je zoon G.J.K..

 

‘t Is een lang epistel, maar zo de moeite waard, dat het een plek in mijn blog verdient.

Dankje G.J.K..

                                                           Mijn zus en ik in Portugal

eFVe

Opgewonden

De hele week vliegen en draven. Een overbuurman is naar het hiernamaals vertrokken en zijn vrouw had me net gebeld, dat ie was geopereerd, maar in kritieke toestand verkeerde. Wat een spanning. Het duurde amper een poosje, opnieuw telefoon, hij was dus heen gegaan. Welke woorden kun je dan kiezen. Ik voelde haar verdriet en probeerde het te delen.

Van haar mocht ik de buren naast mij waarschuwen/vertellen en ook een andere buurvrouw die

eveneens een goede kennis is.

Met lood in de schoenen doe je dan de ronde. Onze buurman, net alleen, moeilijk dus. Daarvoor heb ik ook de kinderen gewaarschuwd. Hij reageerde erg nuchter, maar na een poosje? Hoe zou het dan gaan? ‘t Was allemaal nog zo vers voor hem.

De dagen erna begon het geren, even informeren, wie doet wat, of doen we allemaal mee? Tot op het laatst bleef dat onzeker, ook al waren er al aardige mensen, die mee wilden doen om voor de overbuurvrouw iets te verzinnen te geven, wat ook zij wel fijn zou vinden.

Gelukkig hielp een buurvrouw, nog bedankt daarvoor.

Door al die afwezige mensen werd de tijd voor een bloemstuk tekort en bedacht ik, iedereen 1 roosje met een eigen kaartje en dan in totaal werden het er 12 stuks.

De roosjes had ik al besteld en in cellofaan in laten pakken, maar niet alle kaartjes waren nog aanwezig. Ik de jas maar weer aan en opnieuw de laatste stapjes. En...het kwam voor elkaar. Eentje haakte af en zal daarvoor haar redenen hebben. Alles mag, niks moet.

Onze bloemist, de geweldige Anja’s bloemen en planten (Assen), had alles weer met zorg voorbereid en op het laatste moment kwam ik dus de kaartjes brengen. Zonder gezeur werden ze voorzien van een gaatje en bloem voor bloem werd verzorgd.

                                                          Crematorium de Boskamp in Assen

Nu was het aan ons om ze te brengen naar het Crematorium en dan wel direkt. Na een telefoontje konden we tot 4.15 uur terecht en dat hadden we ruimschoots gered/gehaald. Een geweldig aardige mevrouw vond het zo mooi, wat we kwamen brengen en mochten we ze bewerken en in een vaas doen. Alles staat klaar voor vanavond. Ik heb haar hartelijk bedankt en wilde haar wel knuffelen, maar ze was, gelukkig voor haar, achter een balie.

Overladen met goede gevoelens gingen we huiswaarts en met een nog beter gevoel gaan we morgen onze overbuurman de laatste eer bewijzen.

Goede vaart buurman, ik voel me nog erg opgewonden.

eFVe

Ons Buurtje

Ons buurtje dunt uit. Eerst onze naaste buurvrouw en nu een overbuurman. We zijn met velen, de oudjes. Het voelt niet goed, het voelt verkeerd.

Drie huizen worden gevuld door jonge mensen, de rest is allemaal of bijna allemaal gevuld met oudjes van dagen/weken/jaren. Het laatste woord lijkt me het beste woord, want allen willen we nog graag verder. Maar als er dan eentje van ons ploegje wegvalt.....dan zit de schrik er even weer in.

Dit is het leven, niet meer en niet minder.

eFVe

Buurventje

Lang geleden hadden we een geweldig buurventje. Laat hij eens 2 jaar geweest zijn. Z’n papa en mama moesten weg en buurvrouw Froukje paste op het ventje. Het duurde niet zo lang voordat ik hem hoorde roepen, dus ik snel naar zijn huis. Hij was helemaal overstuur. Had naar gedroomd, denk ik, weet ik. Ik nam hem in m’n armen mee naar beneden. Gaf ‘m een beetje water en vroeg, wat er precies niet goed was.

Even met ‘m geknuffeld en toen zijn aandacht naar het aquarium getrokken. In de muur naar de keuken hadden ze een prachtig aquarium met mooie visjes. Ik ging er voor staan met hem op m’n arm en vroeg waarom visjes naakt zwemmen. Daar wist ie meteen antwoord op, dan zou hun broekje nat worden. Ik op mijn beurt vroeg: “ Maar dan zien we toch hun blote piemel?” Volgens ons ventje, Robert genaamd, hebben visjes geen piemel, maar jongetjes wel. Ja, jongetjes wel.

“Papa is ook een jongetje”, vervolgde hij z’n verhaal, “Papa heeft een hele grote”.

Oei....even een andere kant op kijken. Maar ons ventje was nog niet uitverteld: “ Mama heeft ook geen piemel, maar.....(en nu komt het)... zij spaart ervoor”.

Zo’n heerlijk knulletje, nu al zelf papa, maar vergeten zal ik dit nooit. Zou het z’n mama nog gelukt zijn te sparen voor die piemel?

eFVe