Lang geleden hadden we een geweldig buurventje. Laat hij eens 2 jaar geweest zijn. Z’n papa en mama moesten weg en buurvrouw Froukje paste op het ventje. Het duurde niet zo lang voordat ik hem hoorde roepen, dus ik snel naar zijn huis. Hij was helemaal overstuur. Had naar gedroomd, denk ik, weet ik. Ik nam hem in m’n armen mee naar beneden. Gaf ‘m een beetje water en vroeg, wat er precies niet goed was.
Even met ‘m geknuffeld en toen zijn aandacht naar het aquarium getrokken. In de muur naar de keuken hadden ze een prachtig aquarium met mooie visjes. Ik ging er voor staan met hem op m’n arm en vroeg waarom visjes naakt zwemmen. Daar wist ie meteen antwoord op, dan zou hun broekje nat worden. Ik op mijn beurt vroeg: “ Maar dan zien we toch hun blote piemel?” Volgens ons ventje, Robert genaamd, hebben visjes geen piemel, maar jongetjes wel. Ja, jongetjes wel.
“Papa is ook een jongetje”, vervolgde hij z’n verhaal, “Papa heeft een hele grote”.
Oei....even een andere kant op kijken. Maar ons ventje was nog niet uitverteld: “ Mama heeft ook geen piemel, maar.....(en nu komt het)... zij spaart ervoor”.
Zo’n heerlijk knulletje, nu al zelf papa, maar vergeten zal ik dit nooit. Zou het z’n mama nog gelukt zijn te sparen voor die piemel?
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten