Vanmiddag mooi zonnig weer. Ik wilde graag even wandelen, de fiets mag even niet en .... Anne wilde wel mee. Maar meteen om de hoek ging het al niet meer met hem en stuurde ik hem naar huis met de woorden: “Pak je fiets maar en kom me van de andere kant maar tegemoet”.
Hij blij, dat ie niet verder hoefde, keerde terug en ik maakte nog een praatje tegen iemand uit de buurt. Daardoor kwam ik Anne al snel weer tegen, hij dus op de fiets.
Even uitgelegd waarom ik nog niet verder was en stuurde hem maar weer zijn weg in tegenstelling tot de mijne en nu zijn we samen weer thuis.
Zo jammer, niet alles lukt meer samen. Wel samenwonen en samenleven en samen eten en TV kijken, maar voor de rest, ieder voor zich, zo lijkt het. Ik weet het, ik mag niet klagen, maar ik doe het toch maar even, voelt als een opluchting.
Toch heb ik nog Krokusjes gezien, dat was wel mooi en fijn.
Ik heb er erg veel last van dat we bijna niks meer samen buiten kunnen doen en ik denk, mijn Anne ook wel. Ik schrijf het van me af, maar Anne houdt het voor zich. Mij is geleerd, buitenzijn is goed, buitenzijn moet.
Oud worden klinkt leuk, oud zijn is toch een stuk minder mooi.
Samen fietsen zou misschien nog lukken, maar ik mag even niet. Na dinsdag is alles hoop ik weer, zoals ik me wens.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten