Vandaag zag ik mijn oude buurman van zo’n 45 jaar naast ons vertrekken voor altijd. Even wennen zo hij vertrok. Twee dagen geleden liep ie nog goed en nu is het een stakker.
Hij is opgenomen in Anholt, een ziekenboeg en komt niet meer terug. Het alleen-wonen is onmogelijk geworden.
‘t Is even wennen, maar de wereld draait door en zo kocht ik vanmiddag een nieuwe pan, om mezelf blij te maken? Daar lijkt het op. Een schrale troost dus.
Kan ik weer naar hartenlust pielen met eten. Drie jaar garantie. Ik improviseer graag en dat kan met deze pan.
Buurman, ik ben je niet vergeten, zal erg moeten wennen zonder jou als buurman.
Zijn dochter kwam net even een soort afscheid nemen, we hebben veel gepraat en zij is bovendien fan van m’n verhaaltjes. We kennen elkaar al erg lang, speelden eerder samen bij een toneelclub en hier stopt het zo’n beetje.
Buurman kan ik blij maken met af en toe een bezoekje brengen en wat lekkers meenemen. De lust tot iets lekkers zal ie niet verloren zijn, toch? Ik zie nog die grijns van oor tot oor.
Ik hoef niet meer te letten op wanneer hij opstaat of/en op bed gaat. Ik mag de sleutel teruggeven en basta? Dat klinkt wel erg cru en zo is het niet bedoeld.
Hopelijk voelt hij zich er snel thuis en hoeft ie nooit meer alleen te zijn.
Ons leven gaat gewoon door en als ik kook of experimenteer met m’n nieuwe pan, denk ik even aan vandaag dat ik je weg zag gaan, buurman. Vooral mijn Anne zal je erg missen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten