Mijn Anne is een echte trappen-brokken-piloot. Hij viel meerdere malen van de trap. Een keer in de garage, een keer achter ons huis, maar de ergste keer was tijdens mijn zwemfitness, ik was een paar uur van huis. De vlieringtrap is een enge trap en het lukte mijn Anne daar ontzettend erg vanaf te vallen en wat menigeen niet lukt, alles wat dan ook maar een beetje beschadigd zou kunnen zijn, was in zijn geval raak.
Vreselijk. Ik probeerde hem te verbinden, maar erg goed bleek ik er niet in te zijn en belde de Arts. Aan m’n stem kon ze vernemen, dit was niet zomaar wat. Ze kwam direct na het spreekuur om half vijf en ging pas half acht ongeveer weer naar huis. Het was erg, erger, vreselijk. Overal kwam verband. De arts vroeg aan mij: “Hoe vindt U dit?”. Ik zeg: “Ik denk, dat ik ‘m inruil, dit is te erg!”. Mijn Arts, die me nog niet goed kende, zei tegen Anne: “Hoort U wel, wat ze zegt?”. Anne kent me al zoveel jaren, dat je bijna al als verjaard mag zien en werd er niet heet of koud van.
Het duurde ongeveer een week, eer hij een beetje hersteld was. Een paar dagen daarvoor moesten we bij de Arts verschijnen en pakte zij, onze Arts en een assistente hem samen in. Vooral z’n hoofd zag er niet uit! De Arts riep me en zei: “U mag niet lachen”. Ik zie Anne met een soort tulband om en begin zo hard te lachen en onderwijl uitroepend: “Het lijkt, of we een ander geloof hebben aangenomen”.
Gelukkig konden de Arts en haar assistente daar ook om lachen. Maar vergeten zal ik dit nooit.
Er bestaat een foto van, maar dat zou te oneerbiedig zijn om hier te plaatsen.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten