Anne was vannacht even downstairs, niet ongewoon, maar kwam ongerust naar mij toe. Bij de buurman brandde nog licht in de keuken. De man is erg zuinig, zou zoiets niet gauw doen. Maar...er is een maar bij, hij is de laatste dagen erg in de war.
Ik probeer Anne rustig te krijgen en we overleggen, wat we moeten doen. Moeten? Niks natuurlijk, maar stel je voor dat er iets mis is.
Anne duikt weer in bed, maar ik kan m’n rust net hervinden en ga naar Anne. Vertel hem, dat ik besloten heb, toch even te gaan kijken. De buurman valt nogal eens en stel, hij ligt in de keuken.
Ik trek wat warms aan, schoenen aan en bij de buurman door het keukenraam loeren met in m’n achterhoofd; laat het niet zo zijn...
Het was ook niet zo, de keuken was leeg. Ik ben naar voren gelopen en zag overal licht boven. Jakkie, dat maakte me toch wel erg onrustig.
Eerst Anne vertellen, dat ie niet in de keuken was, maar dat ik z’n zoon zou gaan bellen. Hij woont in Assen.
Zo gezegd, zo gedaan. Blijkt dat er sinds kort ook ‘s nachts mensen over hem waken. Had ik dat maar geweten, dan waren wij een stuk rustiger.
Terug in bed, maar rust? Dat was niet te vinden. In de morgenuren vallen we beiden in zwijm en worden laat wakker. Wat een rot nacht. Schaapjes tellen hielp ook niet.
Vanmorgen wisten we dat de ex-buurvrouw zou komen en als zijn deur op slot zit, komt ze de sleutel bij ons halen. Ze kwam en meteen daarna ook de schoondochter van buurman. Met haar had ik het gesprek in de nacht. Ik was rustiger.
Na een poosje belt onze ex-buurvrouw, buurman was weer gevallen, de dokter zou nog komen, de dochter was er ook al, maar...hij leeft nog, met overal blauwe plekken.
Ik slaak even een diepe zucht en wacht af, wat het vervolg is.
Laat de man a-u-b niet meer op zijn eentje naast ons wonen, het is niet verantwoord.
Dit was onze nacht en het vervolg ervan.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten