Shoppen

Met m’n dochter samen op pad en thuis de mannen aan het werk. Hoe mooi kun je het maken?

We kwamen van alles tegen, maar pas als we meerdere kledingstukken hadden, zouden we gaan passen. Sonja zag een prachtig blouse voor mij. Ik was ook meteen weg van de kleuren. “Passen?”, zei Sonja. Ik vond de blouse erg lang en groot. Zoek naar de maat en zei lachend tegen Sonja: “Het is een maat 50”. En wat zei onze Sonja? “Dan knip je dat er toch uit !!!”. Maar dan blijft het wel maat 50, toch??? Ik moest daar erg om lachen.

Maar ik ging ‘m wel passen. Voelde me erin wonen, zo groot en ook lang. Je voelt het al, het is ‘m niet geworden.

Beiden toch nog wel iets kunnen vinden en gekocht of course.

Vandaag draag ik al zo’n niemendalletje met wijde mouwen, maar....met prachtige kleuren. Bijna alles kan eronder, maar ik houd het vandaag op zwart.

‘t Was erg leuk met m’n dochter op stap. ‘s Avonds daarentegen niet meer uit m’n luie stoel geweest. Wat kan een mens moe zijn of zich moe voelen, maar wel erg tevreden ook.

 

Even een nagekomen bericht:

Ik draag nu een shirt met vele kleuren.

Sonja een zwarte jurk en een zwart/wit Bomberjack.

Precies andersom, vergeleken met wat we normaal dragen.

Invloed op elkaar? Het heeft er vast wel mee te maken.

eFVe

Het douche-zitje

In de douche wilde dit mens een zitje aan de wand, opklapbaar. We kregen al een tip van onze Harrie de Handyman, dus gingen we meteen kijken. Dat is het voordeel van bouwmarkten open op zondag.  “Praxis”, zei onze Harrie. En Praxis werd het. De prijs was goed, het model was goed, geschikt voor een gewicht van 120 kg.. Dat halen we van ons levensdagen niet, dus ook goed.

Laat ie fijn zijn, toen moest onze Handyman nog even controleren of de muur geschikt is en dan was het wachten tot hij tijd heeft. Alles viel op z’n plek, bovendien 20% korting. Dat gebeurde ons weer en dat voelde zo lekker.

Wij blij? Ik in ieder geval.

Al een dag later, Harrie kwam langs en samen met Anne ging hij aan de slag en het resultaat is geweldig. De klusjesmannen, hieronder gebroederlijk op de foto.

Ik ben een gelukkig mens. Samen met de Handymen sta ik sterk.

eFVe

Indiaanse mevrouw

Voor m’n verjaardag kreeg ik van dochterlief een handgemaakte streng kraaltjes met iets van kleine nootjes. Rode kraaltjes en lichtbruine hele kleine nootjes.

Zij en haar vriend reisden met een camper door de Woestijn in Amerika en daar kwamen ze deze mevrouw en meneer tegen. Wonend in hun huisje/hutje, hoe zal ik het noemen.

De Indiaanse mevrouw verkocht handgemaakte sieraden en ik ben zo gelukkig om er eentje te krijgen. Nog bedankt Son. Ik was ze eerlijk gezegd een poosje vergeten, maar heb de juiste oplossing gevonden om het te kunnen dragen.

Sonja kocht de kraaltjes, plus armband en vertelde dat ze voor mij werden, omdat ik jarig zou zijn.

De Indiaanse mevrouw gaf de felicitaties van haar voor mij mee aan Sonja en ik zag het weer helemaal voor me.

Dit vond ik zo prachtig, maar eerlijk gezegd kon ik maar niet de juiste kleding erbij vinden en zie daar.....ik draag het. Ik zal er heel zuinig op zijn en aan die aardige mevrouw denken.

 

 

De foto hierboven is het bewijs van echtheid, de Navajo Ghost Beads en dan met rode glazen kraaltjes. De Navajo Ghost Beads schijnen de kracht te hebben je te beschermen. Net even gelezen.

En....laat ik eens héél eerlijk zijn........die bescherming heb ik af en toe wel nodig. Wie niet? Maar ik bezit de ketting, lekker puh.

Nog bedankt, lieve schat en vergeef me maar, dat ik het niet eerder gedragen heb. Daar komt nu verandering in.

eFVe

Koud weer, niet alleen in Korea

 

Vandaag zooooo koud, zodat buiten wandelen of fietsen er niet inzit. Snel boodschappen met de auto gehaald, samen met Anne en voor eten een Chineesje geslacht. Heerlijk en nog zat over voor nog een keer. Dat maakt weer een heleboel goed.

De foto van Kjeld Nuis maakt me ook een stuk warmer, maar verder vandaag was er nog meer schaatspret.

Erg spannende TV. De laatste tekenen van sport, de winterspelen 2018. Grote winnaars en we zijn erbij. Over heel de spelen zijn we niet weg te denken en hebben, ik meen, 20 (???) medailles gehaald. ‘t Is niet allemaal goud wat er blinkt, maar ze zijn erbij, in alle kleuren,  8 Goud, 6 Zilver en 6 Brons (???) Ik kan het bijna niet geloven.

Leve ons sportieve landje. Doe het ons eens na?

eFVe

Rustige wandeling

 

Na lange tijd waren buurvrouw Kina en ik weer ouderwets op pad en hebben weer genoten. Ik in ieder geval. Voor andere mensen lijkt het alsof we ruzie hebben, maar daarvan genieten we. Beiden goed gebekt en zo gooien we met woorden.

Het was weer fijn, Kina, samen met jou te (hard)lopen. We hebben lang werk, maar lopen ook een aantal kilometers, zo denken wij. Bekijken Kerken aan de buiten kant. Daar houdt deze Kina van. Ik zie een Kerk liever van binnen en zo hebben we weer wat om over te mopperen. Echt dingen durven? Oh nee, dikke scheiterts zijn we uiteindelijk, allebei.

We fantaseren over wat we nog allemaal willen doen, maar ik denk, het ontbreekt ons aan tijd.

 

Vandaag uiteindelijk bij de Bazar geweest en de Wibra en de Jumbo. Erg veel dragen lukt ons niet, want we zijn te voet.

Blij, tevreden en bekaf beklim ik m’n stoel na eerst snel een bezoek te hebben gebracht aan de WC.. Onderweg was er weer zo’n leuk fonteintje en daar kan dit ouwe mens niet tegen. Dan heb ik haast, maar.....snel lopen zit er niet meer in.

 

 

We hebben het weer gered. “Rustig aan opbouwen”, zei mijn Arts. We hebben ons best gedaan en met een voldaan gevoel plof ik zo weer in m’n luie stoel.

Hoe Kina erbij zit? Ze woont naast mij en graag zou ik even door de muur willen kijken, want volgens mij is ze ook niet ver bij haar luie stoel vandaan, pootjes omhoog.

Tot de volgende keer, Kina.

eFVe

Bureaucratie

 

Misschien ben ik te streng, maar ik vind de dame achter de balie niet de vriendelijkste en waar ik zelf wel van schrik, ik zeg: “Ik vind U niet echt vriendelijk”.

Ze heeft op dat moment toch met oudere mensen van doen? Voor Anne gaan dingen vaak veel te snel.

Ze is het niet met me eens, maar is daarna wel een stuk soepeler.

“t Was niet mijn bedoeling hoor”, zegt ze een poosje later. Weer kan ik m’n mond niet houden en zeg prompt: “Dan beginnen we opnieuw”.

Ze neemt de tijd, tenslotte heb ik via de telefoon die tijd aangevraagd en dan wens ik die ook. Het komt goed, voor de volgende week staan tien minuten, maar het voorwerk is gedaan, dat moet kunnen lukken.

eFVe

Bijna 94 jaar

                                              Op mijn verjaardag in 2017

Mijn oudste zus en ik zijn de enige overgeblevenen van de vier kinderen van ons gezin. Zij is de oudste en ik ben een nakomeling, zo noemen ze dat.

Ze zorgt voor verrassingen, niet normaal. Zo kwam ze vorig jaar op m’n verjaardag met haar jongste dochter aanwaaien. Dan word ik overmand met gevoelens, jeetje...geweldig.

Op de foto vertelde ze, wat ze die afgelopen nacht had gedroomd. Het was alsof ze een toneelstukje opvoerde, ik heb genoten.

 

Gisteren was een misse dag, een zogeheten pyamadag.

Vanmorgen berichtte haar jongste dochter; “ Mama is weer oké, ze zit weer in haar luie stoel”. Ook dan schiet ik vol, wat een ouwe taaie en ... ze is mijn zus.

eFVe

Gelukkig weer dinsdag

 

Misschien wel dolle dinsdag? Ik mag weer fietsen. Dan kan ik ook weer naar zwemfitness. Over een maand weer verschijnen bij m’n Arts en in de tussentijd geregeld de bloeddruk meten en noteren.

Afgesproken, beloofd. Heerlijk, m’n fiets komt weer uit het schuurtje en ik spring er weer op. Nou....springen....zo voelt het, zo blij ben ik.

Bedankt lieve Arts en vooral voor het gesprek. Dat heb ik af en toe wel even nodig.

Nog wat tips van de assistente en dit mensje voelt zich weer in de zevende hemel.

 

 

eFVe

We hangen de was niet buiten

 

 

Als een soort aap klim ik op het overlooptrapje om de was van de vorige keer te verwijderen. Jeetje, wat voel ik me nog lenig.

Niet teveel pochen, Froukje, dit doe je al je halve leven, het voelt als 100 jaar.

In het zonnetje vouw ik nu de was op en voel me blij. Geen strijkgoed, alles ziet er prima uit. Het voordeel van de winter.

Klaar is Froukje? Nee, nu alles overbrengen naar de andere kamer, dan verdelen over onze kasten. Wat een fijn gevoel, de was is echt klaar.

Echt klaar? De volgende was wacht in de wasmand en is best weer veel. Maar weer van voren af aan. Vandaag even niet, morgen gaan we verder.

Ik laat de zon hierboven voor de zon en ga naar beneden koffiedrinken. Saai saai saai, iedere week op herhaling. Wat zeg ik? Iedere dag op herhaling.

Wat eten we vandaag???? Spruitjes met rundvlees-burgers. Toetje? Net als gisteren. Anne Griekse yoghurt 10% vet en Froukje ook Griekse yoghurt, maar dan 0% vet. Wel vanillevla erbij voor beiden.

Hebben we te klagen? Zeker niet. De zon schijnt, dus naar buiten allemaal. Maar nu echt eerst de koffie.

eFVe

Wandelen?

 

Vanmiddag mooi zonnig weer. Ik wilde graag even wandelen, de fiets mag even niet en .... Anne wilde wel mee. Maar meteen om de hoek ging het al niet meer met hem en stuurde ik hem naar huis met de woorden: “Pak je fiets maar en kom me van de andere kant maar tegemoet”.

Hij blij, dat ie niet verder hoefde, keerde terug en ik maakte nog een praatje tegen iemand uit de buurt. Daardoor kwam ik Anne al snel weer tegen, hij dus op de fiets.

Even uitgelegd waarom ik nog niet verder was en stuurde hem maar weer zijn weg in tegenstelling tot de mijne en nu zijn we samen weer thuis.

Zo jammer, niet alles lukt meer samen. Wel samenwonen en samenleven en samen eten en TV kijken, maar voor de rest, ieder voor zich, zo lijkt het. Ik weet het, ik mag niet klagen, maar ik doe het toch maar even, voelt als een opluchting.

Toch heb ik nog Krokusjes gezien, dat was wel mooi en fijn.

Ik heb er erg veel last van dat we bijna niks meer samen buiten kunnen doen en ik denk, mijn Anne ook wel. Ik schrijf het van me af, maar Anne houdt het voor zich. Mij is geleerd, buitenzijn is goed, buitenzijn moet.

Oud worden klinkt leuk, oud zijn is toch een stuk minder mooi.

Samen fietsen zou misschien nog lukken, maar ik mag even niet. Na dinsdag is alles hoop ik weer, zoals ik me wens.

eFVe

The Voice of Holland 2018

The Voice Of Holland 2018.

 

 

Mijn winnaar

vanaf het eerste moment.

Ik denk,

dat nu iedereen hem kent.

Hij was het voor mij.

Iedere week,

velen weken op een rij.

Het gevoel

dat hij mij gaf....

was van de winnaar.

Ik stond paf.

Een stem,

gewoon een wonder.

Ook hoog

en dan weer naar onder.

eFVe

Als de kat van huis is...

 

 

Ik was naar zwemfitness en ben dan wel 2 uurtjes foetsie. Dus toen ik thuiskwam, vroeg ik manlief: “En...wat heb jij zoal gedaan?”. “Lezen”, zei hij. Dat had gekund want in die tijd vrat hij boeken, zo leek het.

Onze buurman is niet meer zo fit en ik zag er duidelijk een trap staan en een bezem. Zeg ik tegen Anne, die een verbod had op trappen buiten gebruiken en zelf s binnen: “Buurman had het druk”. “Buurman?”, vraagt Anne. Ik zeg: “Ja, hij heeft er een trap staan en een bezem”. Anne schrikt en zegt: “Ojee, vergeten weg te zetten”.

Zo is dus mijn Anne. Gelukkig niet gevallen deze keer, maar nog steeds een ondeugend ventje.

Als de kat van huis is, viert deze muis feest. Billenkoek verdient hij!

eFVe

Trappencomplex

 

Mijn Anne is een echte trappen-brokken-piloot. Hij viel meerdere malen van de trap. Een keer in de garage, een keer achter ons huis, maar de ergste keer was tijdens mijn zwemfitness, ik was een paar uur van huis. De vlieringtrap is een enge trap en het lukte mijn Anne daar ontzettend erg vanaf te vallen en wat menigeen niet lukt, alles wat dan ook maar een beetje beschadigd zou kunnen zijn, was in zijn geval raak. 

Vreselijk. Ik probeerde hem te verbinden, maar erg goed bleek ik er niet in te zijn en belde de Arts. Aan m’n stem kon ze vernemen, dit was niet zomaar wat. Ze kwam direct na het spreekuur om half vijf en ging pas half acht ongeveer weer naar huis. Het was erg, erger, vreselijk. Overal kwam verband. De arts vroeg aan mij: “Hoe vindt U dit?”. Ik zeg: “Ik denk, dat ik ‘m inruil, dit is te erg!”. Mijn Arts, die me nog niet goed kende, zei tegen Anne: “Hoort U wel, wat ze zegt?”. Anne kent me al zoveel jaren, dat je bijna al als verjaard mag zien en werd er niet heet of koud van.

Het duurde ongeveer een week, eer hij een beetje hersteld was. Een paar dagen daarvoor moesten we bij de Arts verschijnen en pakte zij, onze Arts en een assistente hem samen in. Vooral z’n hoofd zag er niet uit! De Arts riep me en zei: “U mag niet lachen”. Ik zie Anne met een soort tulband om en begin zo hard te lachen en onderwijl uitroepend: “Het lijkt, of we een ander geloof hebben aangenomen”. 

Gelukkig konden de Arts en haar assistente daar ook om lachen. Maar vergeten zal ik dit nooit.

Er bestaat een foto van, maar dat zou te oneerbiedig zijn om hier te plaatsen.

eFVe

Bekaf

 

 

Een poos terug ondernam ik een wandeling naar de stad. Heen ging geweldig, maar rondslenteren in diezelfde stad was eigenlijk funest. Ik toffelde met de vermoeidheid in de benen en in m’n hele lijf weer richting huis.

We hebben een lange Vaart langs de Kazerne en recht toe en recht aan is dan de snelste weg terug. Ik had voor deze keer m’n bril op, m’n ver-weg-zien-bril en meende in de verte een bekend persoon te zien. Hoe dichter ik bij kwam, des te zekerder werd ik, het moest buurman Hans Meijer zijn. Bijzonder eigenlijk, want zo vaak liep hij niet meer een ommetje. Mijn moeheid ging er niet van over, toen ik uiteindelijk zeker wist, het is mijn buurman. Een gesprek met hem zou ik niet meer aan kunnen, zo moe was ik, maar om een zijweg in te slaan? Niet netjes en daar was ik ook te moe voor. Dus toffelde ik verder.

Eindelijk daar, hoor ik de buurman zeggen: “Ik zag je al in de verte”. Ik riep terug: “Ik jou ook”, maar liep toch zo zoetjes aan verder. “Ik ben moe”, zei ik. Buurman, goed bedoeld, zegt: “Ga even zitten”, dat was wel het laatste wat ik zou kunnen doen, want zitten en daarna weer overeind? Ik probeerde langzamer te lopen en zei: ”Oh nee, dat kan ik niet meer, dan kom ik niet overeind”. Dat gezicht had ik wel willen fotograferen, zo apart, bijna boos. Hij is niet zo goed in mee te voelen, dus snapt hier niks van.

Toch liep ik door en kwam thuis en hoorde van mijn Anne, dat hij verteld had, dat ik naar de stad was via de Vaart. Dat had ie dus niet moeten doen. Buurman boos? Het zou best eens kunnen, maar dat was ie wel vaker op mij.

Ik kwam thuis, dook op m’n stoel en kwam er het eerste uur niet meer vanaf.

Inmiddels woont onze buurman al niet meer thuis, we zijn er nog steeds niet aan gewend.

eFVe

Rustig aan

 

Volgens mij een paar vieze woorden. Vooral dat woordje “RUSTIG”. Maar wat moet, dat moet. Toch nog maar snel de dingen gedaan, die nog net mogelijk waren.

Ik heb een Super-Arts, maar ..... dit valt me zwaar. Wandelen is het beste, maar dan kan ik niks vervoeren.

Snel nog even naar de supermarkt gegaan en de meeste dingen zijn nu binnen gehaald op m’n e-fiets.

Vanwaar die rust? M’n bloeddruk wisselt teveel en soms is m’n hartslag op hol. Ik dacht, ik red het wel, maar ben toch wel blij met adviezen van m’n Arts.

Ook had ik teveel haast. Heb een extra pil, maar verwacht er teveel van, te vroeg in ieder geval. Ik moet geduld leren hebben.

Morgen begin ik. “Morgen, morgen”, zei de trage. Ik beloof het en begin nu.... Anders red ik die 88 niet.

Volgende week op herhaling en daarna zien we wel weer.

eFVe

Pensioen

Pensioen, eindelijk rust? Zo is het misschien bedoeld, maar.....er zijn

mensjes, die zijn zo positief en maken er wat van. Gooien helemaal het roer

om en denken hun rust te vinden, maar...wat komt er op hen af? Leuke dingen

en die grijpen ze aan.

We hebben een nicht in Australië, zij is met pensioen gegaan, verdiende

pensioen. Maar....als er dan mensen zijn, die iemand nodig hebben? Vraag het

aan haar, zij zegt geen nee, tenzij de klus niks voor haar is.

Zo is ze mee met een bus vol Belgen om ze te begeleiden en dingen te vertalen

en over de reis te vertellen. En .... zeker weten, de mensen hebben een

super-reis. Ik ken haar al vanaf haar tweede jaar en ons contact is heel

groot en diepgaand. We voelen meer als vriendinnen, dan als tante en nicht.

Maar of dergelijke dingen nog niet genoeg zijn....wordt haar gevraagd,

mensen te helpen handwerken. Of het nu haken of breien is, dat maakt voor

haar geen verschil, ze kent alle klappen van de zweep.

Als juf hebben ze een beste aan haar en dan nog vol humor. Ze is al zolang

in Australië, dat de taal geen probleem is en haar natuur is ruimdenkend en

humorvol en een helpende hand geeft ze met alle liefde.

Ooit heeft ze foto's gedeeld van haar clubje van dames, die de

leukste/gekste dingen haken en daar iets mee doen om aandacht van het volk

te trekken, wat hun ruimschoots is gelukt. Zelfs de TV was erbij en keek er

naar. Inmiddels is er al een aantal boeken uit. The Purly Queens is de naam

van hun handwerkgroep, die zich ieder jaar weer uitbreidt met nieuwe dingen.

Hieronder nog een foto daarvan.

Een applaus voor deze nicht van mijn kant is op z'n plaats, maar misschien

kan ze via dit verhaal nog meer harten stelen? Ik beloof iedereen, daar krijg je

geen spijt van. Leve The Purly Queen en zoveel meer.

eFVe

De Wandeling

Met wandelvriendin tevens buurvrouw er op uit. Het is koud, maar zonnig. Wij blijven de zon opzoeken, maar gaan tevens voor een boodschapje. Een pen voor m’n nieuwe telefoon. Als ik nu een woord wil intikken, kan ik geheid steeds weer verbeteren. Of ik ben niet snel genoeg, of ik doe het zelf fout en gaat de ondersteuning  het woord verder verzinnen. Stom, stom, stom. Maar erg ver willen we er niet voor gaan wandelen, we moeten weer wennen.

We lopen en lopen en besluiten onderwijl twee winkels te bezoeken op zoek naar de gewenste pen. Mooi niet, bij eentje is ie uitverkocht, bij winkel nr. twee, nooit gehad. Bruna, de laatste mogelijkheid. Ja, daar is ie, maar kost me teveel. Bijna vijftien euro, ik ben gek zeg, mooi niet. Morgen maar naar Action.

Deze zou het mogen zijn. Morgen maar verder zoeken.

De terugreis gaan we weer via de zon, maar nu wel in de wind. We krijgen het zwaar en eentje van ons beiden moet zwaar uit de broek. Laat ie fijn zijn..... Wat doen we? Dit is wel even een heel andere boodschap.

Als de nood het hoogst is, komt de redding nabij. We zijn vlak bij een bejaardenhuis en zeker weten, zij hebben een toilet. Durven we dat? Jazeker, dat durven we, de nood is hoog. Er woont zelfs een kennis van één van ons beiden, maar om haar te gaan bezoeken louter om je ei kwijt te raken? Zeker niet. We beslissen te doen alsof we haar gaan bezoeken en zoeken de ingang. En raad eens wat, het kleine kamertje is pal naast de buitendeur.

Wel zitten er mensen in de hal ons te begluren, maar samen zijn we sterk en verdwijnen beiden achter de deur van bijzondere afgiften.

 

 

Ook nog gezellig daar, een muziekje maakt de wachttijd voor één van ons best aangenaam. We besluiten om daarna te doen, alsof we zoeken naar een bepaald iemand en stellen ons aan. Lezen alle namen en helaas, ze staat er niet  bij.

Wat kun je al moeilijk doen en wat schamen we ons snel. Ieder mens moet toch op gezette tijd iets kunnen laten vallen in de juiste omgeving? We mompelen nog wat tegen elkaar en gaan door de buitendeur weer het gebouw verlaten.

“Het was ook nog niet eens de moeite waard”, zegt één van ons. Dus moeten we snel, want misschien komt er een vervolg.

Weer via de zon vervolgen we onze weg en ..... inderdaad is er haast geboden, de druk neemt wederom toe. Zonder verder een woord te zeggen, vervolgen we onze weg. Wat kun je het er moeilijk mee hebben. Dan is een hond wel gemakkelijker, even in het gras en een plastic zakje doet de rest.

We zijn thuis gekomen en gingen ieder ons weegs en kunnen nu zonder moeite ons ei kwijt en mogen zolang blijven zitten tot we een ons wegen.

Wie o wie van ons beiden had zo’n hoge nood? Voor iedereen een vraag en voor ons een weet.

eFVe

Sport en spel

 

Letterlijk alleen sport, we kijken TV, de winterspelen hebben ons gevangen en bovendien is het weer niet zo, dat ik op springen sta me buiten te vermaken.

Onder het koffiedrinken krijgen we telefoon. Telefoon van een oude vriend, die we via Portugal hebben leren kennen. Een wonder: hij is of wordt al 95 jaar en is zo helder als glas.

Is erg ontevreden, het lukt hem niet meer z’n sokken aan te doen en ook z’n veters strikken is uit den boze.

Ik noem hem een domme jongen, want er bestaan schoenen waarbij het strikken van veters niet hoeft. Hij geeft me gelijk en vult aan, dat hij die inmiddels al heeft aangeschaft. Maar vindt het nog steeds lastig, dat ie niet bij z’n voeten kan komen.

Ik zeg quasi vrolijk: “Dus Jan, je voeten in je nek leggen lukt niet meer???”En wat zegt die ouwe kwajongen? “Oh ja hoor, ik kan ze nog steeds bij JOU in je nek leggen”. Ik schiet in de lach. Deze ouwe baas blijft een gezellig kereltje en ik hoop, dat we contact houden tot in eeuwigheid.

 

 

Met de man/vriend hebben we al zoveel pret gehad. Moge hij z’n vrolijke natuur tot in het eind der dagen houden.

eFVe

De Olympische Winterspelen

Om hier over te schrijven is een te groot risico. Mijn woorden vallen in het niet bij de vertoningen, die ik gezien heb.

Nog even een plaatje en dan nog Yin/Yang, daarna wens ik alle sporters de beste kansen van slagen.

Eén voor allen, allen voor één.

Te groot voor mijn woorden.

Geen echte Yin/Yang, maar wel een mooie, geef maar toe.

eFVe

Stoute meid

 

Vandaag ben ik heel stout geweest, maar wel met een goeie bedoeling. Sinds onze buurman niet thuis is en ik op het huis, de bloemen en de post pas, alsof hij met vakantie is, pas ik ook ECHT op.

De lamp, die ‘s avonds op gaat, was al heel vroeg aan. Ik dacht, dat moet ik even veranderen, dat is te vroeg.

Dus ik richting de buurman z’n huis en de klok van het licht verzetten, maar zie tot m’n grote schrik de draadjes van het elektrisch verlengd, maar niet zoals het hoort.

Angsthaas die ik ben, maak ik me grote zorgen en moet daar iets mee doen.

Nu ken ik toevallig een heel aardige man, ook nog toevalligerwijs de vriend van onze ex-buurvrouw, die geregeld bij m’n buurman langs komt.

Brutaal als ik ben, mail ik naar die vriend, Harrie de Handyman, of hij me wil helpen hiermee. Ook de ex-buurvrouw ontvangt dezelfde mail en zo kwamen ze gelijk vandaag al langs om het één en ander te bewonderen.

Even voor de duidelijkheid, Harrie de Handyman, vriend van Aukje en zij de ex-buurvrouw van Froukje, hebben de onveiligheid ongedaan gemaakt en nu moet ik duimen, dat de kinderen van mijn buurman akkoord gaan, dat ik weer eens zelf iets ondernam, zonder hen te informeren.

Maar, lieve mensen, ik deed het uit ongerustheid en beslist niet in het nadeel van ook maar iemand. Hopelijk gaan de kinderen, volwassen mensen inmiddels, akkoord met m’n eigenwijze actie.

Harrie en Aukje, bedankt door Froukje.

eFVe

Feest!

 

Onze kleinzoon kwam langs en het werd een groot feest. Dit ouwe mens werd verwend, niet normaal. Er kan nu dagelijks in de familie heel gemakkelijk kontakt gemaakt worden en ook de kleinkinderen kunnen meedoen.

En...mocht dit nog niet genoeg zijn voor een feestje, we hebben nu ook een schermpje in de kamer, waar foto’s van al onze jeugd geplaatst kan worden. En....dat doen ze in grote getale. Zo geweldig.

De kleinzoon kwam, zag en overwon. Z’n vriendin kwam hem halen en we namen met knuffels wederzijds afscheid. Tot de volgende keer? Vast wel. Het was super de super !!!!

 

 

Wat je allemaal nog kunt beleven op je ouwe dag. ‘t Ouwe mens lacht van oor tot oor.

eFVe

Luie dag

 

Vandaag hoop ik een luie dag te mogen hebben. Geen kopzorgen, goed weer. Eindelijk eens iets leuks doen?

Met deze gedachten begin ik deze dag. Eerst even wat rek- en strekoefeningen doen, mijn Anne wekken en dan eens afwachten, wat deze dag ons voor leuks kan brengen. Ik ben er klaar voor.

Misschien moet er toch nog iets gebeuren, maar dat komen wel dan wel tegen. Voorlopig beginnen we met een leeg hoofd aan een zonnige koude dag, we gaan ervoor. Niks moet, alles mag.

eFVe

Het blijft leuk

 

 

Het blijft leuk met onze kleinzoon. Komt ie in de keuken voor een soort overleg en zegt: “Oma, wat zullen we gaan eten vandaag?”. Ik had deze keer maar één keus, dus zei resoluut: “Vandaag eten we pasta”. “Helemaal goed”, zegt ons ventje. Ik zeg ineens: “Maar...er is een maar bij”. “Ik moet een appel”, zegt hij snel.

Inwendig moet ik lachen, hij eet geen groente in de pasta en ook geen lekkere saus. Dan is oma streng en moet ie een appel eten. Zo dacht ie dus ook voor vandaag. Maar oma had tricolore-pasta. Er was iets anders wat moest gebeuren. Fruit is niet zijn liefhebberij, maar soms moet het van oma.

 

 

“Deze keer kan dat niet, de appels zijn op, maar......we eten door de gekleurde pasta rul gehakt en geen gehaktballetjes. Maar naast de pasta wel tomatensoep met balletjes”. Het ventje glunderde en was dik tevreden met mijn voorstel.

 

 

Het is en blijft leuk met hem, ik geniet ervan.

Weer een andere dag, hij had gym en dan is er honger, honger en nog eens honger. Chips gaat er in, stukje boterkoek en verder heeft ie nog gewoontes en weet z’n behoeftes in de koelkast te vinden. Ooit mocht het, dus .... mag het altijd. Oma geniet ervan en laat hem z’n gang gaan.

 

 

Weer een andere week en dus ook andere dag.

Zo huist hij hier om ons heen en/of zit voor de TV, z’n lievelingsserie te zien. Soms kijk ik mee, maar betwijfel of zijn geliefde serie ook de mijne is. De mijne is over voetbal op een sportschool of zo. 

Ik ben niet zo fanatiek, dat ik alles volg, maar die vind ik dan wel leuk, beter best.

Vandaag aten we worteltjes met saucijs en natuurlijk aardappel. De keus was worteltjes of witlof. Die was snel gemaakt. Als toetje Tiramisu, maar het oog was groter dan de trek. Die ging er niet helemaal meer in.

Het feesttoetje ook meegenomen naar z’n papa en mama, konden die ook nog even genieten.

En toen was die dag weer voorbij. Ik tel ze niet meer, het zijn er veel en nog steeds leuk.

eFVe

Maandag

 

We beginnen de week fris en fruitig. Maandag is hier mijn zwemfitness en onze oppasdag voor onze kleinzoon. Beiden een leuk begin. M’n e-fiets is weer oké, een nieuw slot doet wonderen. Dan kan dit ouwe mens weer snel naar het zwembad sjezen. Regen of geen regen, veel wind of weinig wind, ik ga.

De vorige week ligt achter ons en deze week is een nieuwe start.

 

 

Het plaatje ziet er wat somber uit, maar.....zo voel ik me niet. Fris en fruitig is nog steeds mijn nieuwe start. De dag loopt als een trein tot nu toe, wat wil je nog meer. Een mooi vooruitzicht en....het is nog droog. Mag ik dan eindelijk droog naar zwemmen gaan en terugkomen? M’n stalen Ros staat al in de starthouding en ik spring er zo op, vlieg langs ‘s Herenwegen en land in het water van ons zwembad. Hééééérlijk !!!! Maar op dit moment is het er nog geen tijd voor.

Koffiedrinken met de Heer des Huizes, zelfs met iets lekkers er bij. Een puzzeltje, liefs een filippine-puzzel extra. Moet lukken allemaal.

 

 

Zwemmen was weer ver-ruk-kelijk. Alles lukte op een evenwicht-oefening na. Kan me even niks schelen, dat overkomt me al jaren. Daarna heerlijk in het kruiden-bad. Eentje van onze groep had al een plaatsje voor mij gereserveerd. Wat een luxe. Ik heb me laten verwennen. Vanuit dat bad nog even in het bubbelbad. 

Mijn medezwemsters zag ik niet, ik dacht, wat kan mij het bommen, ik kruip met die twee kerels in het bubbelbad. Eentje zag er vrij normaal uit, maar de ander? Meer een ouwe, zo noem je toch een Kapitein? De "Ouwe", vooruit, dat mag ook. Een beetje een brommerig type, maar het duurde niet lang en hij ontdooide. ‘t Was heel gezellig, zodat ik mijn medezwemsters niet had ontdekt. Jaloers zeiden ze: “Jij had het vast héél gezellig !!”. Dat kon ik beamen, maar de pret heb ik maar niet gedeeld.

Nog snel even een kopje koffie met de dames gedronken en op m’n e-fiets race ik langs de weg en meteen was het tijd om Desmond op te halen.

Ik was weer eens eigenwijs. Johanna (onze schoondochter) meldde, dat Desmond wel uit zichzelf naar de auto zou gaan. Ik dacht, wat sneu, het laatste jaar? En dan haal ik ‘m niet eens uit school? Dus toffelde ik naar school, waar ie niet was. Vanuit gymnastiek was hij rechtstreeks naar de auto gegaan. Gelukkig kwam ik iemand tegen, die me dat vertelde. Anders had ik er misschien nog gestaan.

Ik kwam ‘m tegen en hup, naar de auto en op naar huis.

Hij aan de chips, Anne aan de digestive-koekjes en ik hier mijn blog schrijven.

Een lange deze keer, maar soms moet dat. Een opluchting, dat vandaag een gewone dag is zonder storm en regen. Laat ie fijn zijn.

eFVe

Ander Onderwerp

Vol goede moed stort ik me weer op m’n belevenissen. Er is zoveel moois om ons heen. Vandaag even dikke regen, maar ook zonneschijn en daarbij een prachtige regenboog.

Onze dochter bracht me een telefoontje waarop ik dus met m’n familie kan app’n. Ik moet nog wel uitleg hebben, maar dat doet onze kleinzoon of onze zoon. Wie het eerst komt, die het eerst maalt. Ik kan bijna niet wachten.

Ronald kwam, zag en overwon. Ik moet een kaart kopen bij Vodafoon ???

Dan m’n nieuwe pan testen, gelijk gisteren al, ook daarmee kon ik niet langer wachten. Ik dacht allereerst aan hachee, lekker en gezond en dat moet even wat langer trekken. Babi pangang zou ook kunnen, nog leuker.

“Morgen, morgen”, zei de trage, maar dat zei hij telken dage, “Morgen, morgen”, zei hij weer, maar....die morgen kwam nooit meer. Zal ik dan toch vandaag al opnieuw beginnen? Ik tel tot drie, eer ik beslis.

Ik kook pasta en pruts met vele soorten groente en gehakt er in ..... ja ja ....m’n nieuwe pan en ik fabriceren de lekkerste dingen. Deze keer veel tomaten en kleine gekleurde paprikaatjes.

Ik zal mezelf niet afvallen, ...het is grandioos geworden. De pan is een blijvertje. En ik??? Ik ben blij en grijns van oor tot oor. Van buurman geleerd. En ook ik ben een blijvertje.

eFVe

Geertruida

Geertruida,

 

 

10 jaren alweer geleden, dat je ging hemelen. Ik ben er niet meer verdrietig over/van, maar denk aan de leuke dingen, die we samen ondernamen.

We wandelden, we toneelspeelden en dronken nadien citroen-brandewijn, we fietsten en aten ons meer dan zat aan pannenkoeken. We verdwaalden en vonden de weg terug. We gingen voor de welbekende van Dobben-kroket en de Kwekkeboom. Echte kenners waren we. Zwemmen en doen alsof we verdronken om elkaar te redden, dat hebben we maar één keer gedaan, omdat we gered werden door de badmeester. Domme meisjes !!!

Onze afspraak om in hetzelfde bejaardentehuis te gaan wonen, dat komt niet meer uit en dan met de lift naar elkaar toe? Over en uit! Duitse en Engelse les, conversatie deden we. De vier-daagse-fietsen in één dag.

Ik zal je nooit vergeten en ieder jaar herdenk ik je. We waren veelzijdig met elkaar in verbinding. Tot volgend jaar.

 

 

Liefs van eFVe.

Mijn kookkunsten

 

Voor mezelf ben ik geslaagd en de nieuwe pan mag/moet blijven. Zilverrijst en gemengde groenten, fruit en geloof me, het smaakt uit de KUNST. We hebben gesmuld, althans ik. Anne at lekker mee, maar z’n smaakvermogen is al jaren op hol. Niet meer terug te vinden. Het gehakt er doorheen, dat proeft ie, dat heb ik gekruid.

Morgen ZONdag, ik duim alvast en meld later wat we zoal hebben gedaan. Voor vandaag is het genoeg. Ik ben zo al opgewonden genoeg. Weekend......maak er wat van.

eFVe