Trolley

Vanmiddag met buurvrouw Kina op pad geweest. We zouden te voet, maar besloten om toch het eerste eindje met Kina haar K te gaan.

Eerst allebei even de hond uitlaten, de jas aan en gaan met die banaan. We hadden al in ons hoofd, wat we precies zouden gaan doen. Rijden we nog maar net op pad, vraagt Kina: “Was jij een cake ofzo aan het bakken? Het rook zo lekker in de gang”. Ik zeg op mijn beurt: “Misschien vond je mijn parfum wel lekker ruiken?”.

Natuurlijk niet, maar het liet me niet los. Zou ik het gas hebben aangelaten? “Moeten we terug ?”, zegt Kina. Ik bedenk, dat ik Anne wel kan bellen, maar die zou even niet thuis zijn. Dus we rijden verder.

We zetten de auto in een straatje, waar je niks hoeft te betalen en dat is op zich al een prestatie om dat te vinden. En dan wel bij iemand voor de deur. Kina en ik stappen uit en Kina begint te zwaaien. Ik vraag, naar wie ze zwaait. Zegt ze: “We doen net of gaan we naar die mensen en dat ze ons al hebben gezien”. Ik denk, ze is stapel, maar ben zelf ook zo gek als een cent, zwaai met haar mee en samen lopen we bij de auto vandaan om niet snel weer terug te keren.

In de stad bedenk ik me nog, dat ik Anne zou bellen, maar.....wie loopt daar voor ons in een winkel? Inderdaad, mijn Anne. Dan was bellen niet nodig. Bovendien aten we spaghetti en dat ruikt van z’n levensdagen niet naar cake. Dus we vergeten het en gaan op zoek naar een Trolley, een koffer op wielen voor op reis. 

Kina gaat met de Kerst weer met haar jeugd op pad en dan is ie gemakkelijk. De meesten waren te duur, maar bij Action komen we een prachtige Trolley tegen. Eentje vol met plaatjes over Las Vegas. Geweldig. En laat ze daar helemaal verliefd op zijn en ‘m opslag kopen. Een mevrouw voor ons bij de kassa ziet met een raar gezicht naar Kina’s nieuwe aanwinst en ik zeg: “Deze stelen ze tenminste niet !!!”. “Ik tenminste niet”, zegt ze, “Ik vind ‘m vreselijk”. Ik zeg: “Kijk dan maar niet langer, want wij vinden ‘m prachtig”. Van schrik keert ze zich van ons af.

 

 

Action is een winkel waar de markt zich ook vestigt woensdags en zaterdags. En laten we even wat moois meemaken.....2 mannen, muziek spelend van Dixieland en Kina raakt glad overstuur. Gaat dansen en roept: “Die muziek houd ik zo van !!! “. Ik heb nog een goed idee, er achteraan, Kina dansen en ik m’n hand ophouden.

Dat is wat te gek, dus....

Wij doen alle waar, die we deze middag kopen in de Trolley en Kina heeft dorst. Ik wil het op een akkoordje gooien en zeg: “Jij koopt drinken en ik de kroket”. Kina bedenkt zich niet en zegt:”Dan gaan we voor de kroket zonder drinken”. Wij gaan naar de beste Cafetaria in town, bestellen onze van Dobben-kroket en genieten als twee kleine kinderen.

 

 

 

Daarna nog een plasje plegen en dan richting de auto. We waren aardig afgedreven, dus na een lange wandeling bereiken we pas weer auto K. Kina zwaait weer naar de zogenaamde mensen waar we op visite waren en ik doe er een schepje bovenop en roep: “Doei !!!”. We stappen in de auto en rijden naar huis. Snel een foto van de prachtige Trolley en dit is het geworden.

Nog even als extra, er brandde geen gas en eigenlijk spreek ik altijd met mezelf af, dat de afvoerkap pas uit mag, als het gas uit is. Maar toch...twijfelen, twijfelen. Menselijk toch?

Tot de volgende keer buurvrouw Kina, er is er maar één in haar soort. Zo’n middagje Kina is vaak ongekend.

eFVe