Gisteren een snel ritje naar m’n nicht, ze was jarig en was de dag ervoor oma geworden. Dat was dus een bezoekje waard. Veel tijd was er niet, ik had nog andere afspraken, maar toch.
Ik pak m’n e-fiets, zet ‘m in de grootste versnelling en vlieg langs ‘s Herenwegen. Maar dan toch nog fietsen me van die schone jongelingen voorbij alsof het niks is. Treurig, denk ik dan. Doe zo m’n best en wordt betrapt.
Zelfs eentje met een stuk lawaai (muziek), haalde me in en ik fiets verder in de snelheid die ik kon en kwam ‘m weer tegen. Bleef achter ‘m hangen. Zal ik wel, zal ik niet???? Maar waar zat ik mee, hij was toch degene die niet steeds dezelfde snelheid aanhield? Ik ging er dus voorbij, maar m’n hart klopte in m’n keel. Ik wilde toch niet, dat die lawaaipapegaai me weer zou inhalen?!
‘t Is me gelukt en zonder brokken thuis gekomen.
Toch blijft het een zwaar kreng, die e-fiets. Vooral bij stoplichten afstappen en weer het begin vinden. Dan is het een loeier, geloof me.
Ik gebruik ‘m ook alleen voor iets verdere bezoekjes of boodschapjes. Ik heb nog een klein fietsje en daar tuf ik verder de hele stad door en heen en terug.
Dit moest ik even kwijt over m’n e-fiets.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten