Mijn schoonfamilie had een tuinderij, eigenlijk een fruitkwekerij. Het was voor mij een luxe, ongekend. Ik was er meestal om het weekend en als het dan zondag was, kwam er een schaal met verschillende soorten appels op tafel. Iemand, meestal één van de dames, moest dan gaan schillen en dan was er een keus, ongewoon, niet normaal, heel geweldig.
Ik schilde samen met m’n aanstaande schoonmama alle appels en de keus was aan iedereen, welke het eerst of laatst gegeten werden.
Door de kwekerij waren ze erg afhankelijk van het weer en “het weer” werd dan ook vaak genoemd. Maar dat het zoveel impact zou hebben op de kinderen, nu mijn man en m’n schoonzus, ongelooflijk! Alles wat hen overkwam, kwam van het weer, al waren ze zelf opgroeiend fruit. Ik heb me er zo in verbaasd.
Maar...nu 100 jaren verder zogenaamd, werkt het weer nog steeds. Mijn schoonzus is allang niet meer onder ons, maar mijn man, Anne genaamd, werkt nog steeds onder bepaalde omstandigheden met het weer. Niet alleen zijn gezondheid, maar met alles. Het weer krijgt de schuld van veel dingen die hem overkomen. “Zie de lucht eens”, een uitspraak die dagelijks terugkomt. Ik vind de lucht zelfs mooi, juist die veranderingen, maar hij ziet muizenissen.
Nu leven we natuurlijk ook in een land met vele wisselingen en zelfs in één dag komen vele luchten voorbij.
We waren in het verleden vaak twee maanden in Portugal. Maar zo jammer voor hem, daar was het anders. De lucht was vaak enorm blauw en werd het weer ook minimaal genoemd. Saai? Hoezo saai? Prachtige, mooie, strakblauwe luchten. We moesten er wel vijf dagen voor rijden met onze sleurhut, maar ik mis het nog steeds. Niet het weer is dan belangrijk, maar het leven op aarde.
Het weer, een geliefd onderwerp van mijn Anne, helaas vaak in negatieve zin. Maar vanmorgen schijnt de zon; hoelang? Dat zal me een worst zijn, hij is er nu, dus “MOOI WEER”.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten