Mijn Dank is Groot

Vandaag weer een héél welkom uitje werd me aangeboden. Een Kerstfair in Zeyen. Een Drents dorpje waar we eigenlijk wel vaker komen, maar nu stond ons iets leuks te wachten. Als we na de bezichtiging chocolademelk gingen drinken, mocht de prachtige Kerstbeker mee naar huis.

Ik bedenk me nu, wie van m’n kleinkinderen zou er eentje willen?

Volgende week moet ik weer paraat staan, want Kina heeft een staande bolpootmodel van/voor een lampenkap gekocht voor haar nieuwe appartementje. Eentje waarnaar ze al zolang op zoek was. Jaren geleden zagen we er eentje, maar dat is ‘m niet geworden en gelukkig is deze zelfs al in de kleur, die ze wil en helemaal het einde.

Het paradijsje in Zeyen helemaal afgesnuffeld en Kina genoot zelfs nog van een heerlijk ruikend drankje. Kruidnagel is de geur die mij in m’n neus het meest naar boven kwam. Ik durfde niet, want drank is voor mij taboe sinds m’n pillen. Een warm drankje en de kruiden kon je ervan kopen. Daar denken we nog even over na. We komen er immers wel weer?! Konden ook in thee genuttigd worden.

Kina bedacht, dat ze de poot van de lamp in een laken zou gaan wikkelen, alvast voor haar nieuwe adresje, waar dat dan ook mag zijn. Maar dan? Ik bedacht: “ Leg ‘m naast je in bed. Ben je niet zo eenzaam meer”. Beiden kregen we een nieuwe ingeving en vertelden elkaar lachend, dat het wel een beste paal was. Hier laat ik het even bij.

De Kerstmok lieten we inpakken en Kina had nog iets van touw gekocht, macramé, voor eventueel haar dochter. Mocht ze zelf bedenken, wat erin zou kunnen. Ze heeft n.l. een dochter, die ze Crea-Trea noemt. Zij zit vol ideeën, dat komt dus wel goed.

Ik kocht niks, maar trakteerde op de choco (met slagroom). Ik dacht (slagroom) laat ik ook eens gek doen.

Kina, misschien vergeten te zeggen, maar geloof me, mijn dank is groot.

eFVe

Het lijkt op pesten

 

 

 

Ook deze maandag regen en harde wind. Froukje moet/wil/gaat weer naar zwemfitness en het liefst op de fiets natuurlijk. De accu is opgeladen, dus vlieg ik weer langs ‘s Herenwegen. Tenminste, dat hoop ik.

Achteraf viel het wel mee, vorige week was erger, maar wat me vandaag overkwam.....Eigenlijk moet ik me er voor schamen. Deze stomme koe vergat haar jas in het kleedhokje en foetsie was ie nadien. Zoeken in alle hoeken, nog hulp gehad van de zwemleiding, heel lief overigens, maar de jas bleef weg. Ook bij de balie was niks afgegeven. Daar sta je dan met je goeie gedrag.

Uiteindelijk ging ik naar het restaurant en wat hing daar? Mijn jas. Ik vroeg er direkt naar, maar ik werd even niet geloofd, eerst een rondvraag en .... toen mocht ik ‘m mee. Hoe ik me nu voel? Alsof ik zwaar heb gesport, wat ook wel een beetje waar is, maar zo erreg niet !

De sport ging verder erg goed en dan mag ik het weer vergeten, toch? Ik denk, dat ik toch nog wel nerveus was, anders doe je toch niet van die domme dingen?

Ik ben weer thuis, Desmond is er al, onze kleinzoon wel te verstaan en ik ben weer blij.

De regen op de terugreis deerde me niet, eigenlijk niet meer als pesten gevoeld.

 

 

 

 

eFVe

Zondag

 

 

 

Weinig van de zon gemerkt, hij kwam er héél soms wat wazig doorheen, maar doorgaans donker en regen. Soms nog samen met die wazige zon, maar geen regenboog gezien.

We waren weg van huis, naar Vledder. Een oude, erg oude, bekende nog uit de tijd van Portugal.

Hij is al iets van 97 jaar en nog kraakhelder. Maar onze gesprekken gaan wel over die oude tijd. Goeie laat ik er maar uit, want wat is goed?

 

 

 

 

Froukje zet thee, Froukje schenkt thee, Froukje geeft koekjes en verder maar teuten. Gelukkig hoef ik niet alles te onthouden.

Vorige keer vertelde hij iets over ene Ali Super. Super was niet haar achternaam, maar winkels in Portugal hadden vaak de naam van Ali Super, vandaar.

Dat mensje kreeg een vreselijke dood, ze vonden haar voorover in hun eigen vijver. Ik weet nog, dat ze tien jaren ouder was dan ik, dus niet jong meer. Maar om zo dood te gaan, daar ga ik niet voor. Gelukkig hebben we ook geen vijver achter ons huis ( en voor ons huis ook niet).

 

 

 

 

Nog even over Jan z’n eetpatroon gehad. Dat moddert ie nog altijd zelf voor elkaar. In Portugal aten we vaak pannenkoeken met en bij hen en dat had ie vandaag ook gehad. Verder brouwt ie maar op los en koopt ook bij Lidl wel kant en klaar. Misschien interesseert het niemand, wat ik nu schrijf, maar voor mezelf wil ik het onthouden.

 

 

Pannenkoeken bakte hij als de beste en meestal maakte ik Hachee, scheen ik heel lekker te kunnen maken. Maak ik nog graag, zo lekker modderen en roeren.

Portugal, het ligt alweer zover achter ons, maar ik denk er nog vaak aan. Die strakblauwe luchten, het onthaasten en leuke campings. Waren ze niet leuk, trokken we weer verder, maar deze Jan en z’n vrouw Jantje stonden altijd in Castelo Branco en werden alom de Jantjes genoemd. Met hen gingen we geregeld een dagje uit rijden en namen van alles mee voor onderweg. Uit eten gaan, was niet aan hem besteed. Dat is nu anders; ik hoor nu, dat ie af en toe een Chineesje pikt en samen met een buurvrouw nog weleens iets doet.

 

 

 

Daarover heb ik een wrang gevoel. Zijn vrouw Jantje wilde zo graag uit eten toen ze 80 jaar werd. Mooi dat deze Jan toen absoluut niet wilde. Jantje werd 83 jaar.

Van haar heb ik nog een prachtige herinnering, ze haakte vele kleedjes en zelfs een tafelkleed voor mij. En in Portugal haakte ze zelfs van plastic zakjes leuke dingen. Ook daarvan ben ik de bezitster.

Jantje, moge zij in vrede rusten.

eFVe

Noorderpoort

 

Hier studeert mijn/onze kleindochter en woensdagavond hadden we een voorlichtingsavond. Hapjes, thee, koffie en ander drinken mochten we pakken. Ik mocht met Sonja mee en dat vond ik een hele eer.

De leidsters met S.L.B. afgekort deden hun verhaal, nadat de jeugd ons had ingelicht over de gang van zaken.

Ook nog een foto-sessie van het kampeerweekend. Dat zag er heel erg vrolijk uit. Anouk heb ik niet vaak gezien, maar ze waren dan ook met velen.

 

 

Zo fijn, dat ik er bij mocht zijn. Anouk moest zelfs als patiënt fungeren. De opleiding gaat over de verzorging, dus goed voor de mensheid. Er is een filmpje van, maar daar kan ik dus niks mee in m’n blog. Ik probeer nog wat foto’s los te peuteren bij Anouk of Sonja. Misschien lukt dat.

 

 

Anouk, mag ik je trotse oma zijn? Zo niet, ik ben het lekker toch !!!

eFVe

De Stoelgang

 

 

 

Vandaag was ie moeilijk, meerdere keren ermee aan de slag geweest. Maar wat héél vervelend was, terwijl ik zo zat te broeden, ging de bel. Ik kon echt niks, dus uiteindelijk kwam Anne me te hulp en opende de voordeur.

Twee, zo te horen, aardige dames boden een boek of boekje aan, met de uitdrukking dat de Here van Boven ons iets had te bieden. Dus, met andere woorden, alle Zegen komt van Boven, terwijl ik daar zit te broeden en bepaald niet geurloos bezig ben. De voordeur naast de WC, hoe voelde dat? In dit geval goed voor Anne, dat ie niks rook, zodat hij zich niet hoefde schamen.

Anne maakt zich vrij van hen en ook ik heb niks met zeuren aan deuren. En in dit geval is het anders, dan dat het lijkt, het lijkt namelijk of ik er grof genoeg schijt aan heb. Dat was niet mijn bedoeling, het lijkt maar zo.

eFVe

Het Weer

 

Mijn schoonfamilie had een tuinderij, eigenlijk een fruitkwekerij. Het was voor mij een luxe, ongekend. Ik was er meestal om het weekend en als het dan zondag was, kwam er een schaal met verschillende soorten appels op tafel. Iemand, meestal één van de dames, moest dan gaan schillen en dan was er een keus, ongewoon, niet normaal, heel geweldig.

Ik schilde samen met m’n aanstaande schoonmama alle appels en de keus was aan iedereen, welke het eerst of laatst gegeten werden.

Door de kwekerij waren ze erg afhankelijk van het weer en “het weer” werd dan ook vaak genoemd. Maar dat het zoveel impact zou hebben op de kinderen, nu mijn man en m’n schoonzus, ongelooflijk! Alles wat hen overkwam, kwam van het weer, al waren ze zelf opgroeiend fruit. Ik heb me er zo in verbaasd.

Maar...nu 100 jaren verder zogenaamd, werkt het weer nog steeds. Mijn schoonzus is allang niet meer onder ons, maar mijn man, Anne genaamd, werkt nog steeds onder bepaalde omstandigheden met het weer. Niet alleen zijn gezondheid, maar met alles. Het weer krijgt de schuld van veel dingen die hem overkomen. “Zie de lucht eens”, een uitspraak die dagelijks terugkomt. Ik vind de lucht zelfs mooi, juist die veranderingen, maar hij ziet muizenissen.

Nu leven we natuurlijk ook in een land met vele wisselingen en zelfs in één dag komen vele luchten voorbij.

We waren in het verleden vaak twee maanden in Portugal. Maar zo jammer voor hem, daar was het anders. De lucht was vaak enorm blauw en werd het weer ook minimaal genoemd. Saai? Hoezo saai? Prachtige, mooie, strakblauwe luchten. We moesten er wel vijf dagen voor rijden met onze sleurhut, maar ik mis het nog steeds. Niet het weer is dan belangrijk, maar het leven op aarde.

Het weer, een geliefd onderwerp van mijn Anne, helaas vaak in negatieve zin. Maar vanmorgen schijnt de zon; hoelang? Dat zal me een worst zijn, hij is er nu, dus “MOOI WEER”.

eFVe