Onlangs heerlijk gezwommen bij fitness met kleindochter Anouk. Ik zal haar van nu af aan zeemeermin noemen. De leidster en de rest van de dames waren al op de hoogte van haar komst en ik zag bij allen een glimlach verschijnen. Toen was onze zeemeermin ruim 20 jaar en beeldschoon. Inmiddels al wat ouder, maar mooi is ze nog steeds.
Deze keer moesten we allemaal een hulpstuk om, dat maakte, dat we allemaal niet aan de grond kwamen. Hiep hiep hoera. Normaal ben ik de enige zo’n beetje die de grond niet raakt, maar nu allemaal. Iedereen is inmiddels wel gewend, dat Froukje te klein is en door het hele bad zweeft, het is geaccepteerd.
Maar nu kon ik meedoen in de klasse, die iedereen paste. Onze zeemeermin deed het heel goed en zei af en toe: “Oma, je verandert van plek”. Ik zeg: “ Ach ja, dat doet deze oma altijd, ik zweef door het hele bad “.
We hebben van alles gedaan, soms ging het goed en soms wat minder goed, maar ‘t was wederom genieten.
Het laatste poosje mochten we vrij zwemmen en ik had Anouk de zeemeermin gered. Hevig lachend had ik haar in mijn armen en ik zei: “Ik heb nog nooit een drenkeling zo hard horen lachen “.
‘t Was een heerlijk klein uurtje zwemmen in de nabijheid van m’n kleindochter. ‘t Is geen byzonder verhaal, maar voor mij wel een byzonder gebeuren. Niet iedere week was ze erbij. Het viel haar reuze mee, hoe die oudjes nog konden fitnessen, ja ja !!!
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten