De Rode Broek

Ben gebeld door de kledingzaak, m’n rode broek is binnen, JIPPIE. Spannend, dat dan weer wel, is de maat goed, is de kleur goed, ik ga er NU naartoe en vervolg m’n verhaal later. Tot dan.....

Terug van weggeweest. Rode broek gepast, kleur vergeleken en goed bevonden. Oude broek ingeleverd en daar kreeg ik 5 % korting voor. Wie had dat gedacht. De tas werd te vol, dus vroeg ik of ik de broek daar kon laten en dit was het resultaat. 5 % korting.

Hoe blij ben ik??? Wat denk je????? Van hier tot ginder....zo blij.

Maar....m’n lievelingszaak gaat/is op de fles en geeft enorme kortingen. Kijken kost niks, dus ik naar binnen. Zie ik daar een prachtig shirt, gedeeltelijk van kant in de kleur van m’n ogen. Ik vraag gelijk de juiste prijs, want....alles moet weg. En ???? 60 % korting. Het shirt is inmiddels van mij. Die kleur meld ik niet, geef ik teveel privacy weg, de kleur van m’n ogen.

Dansend van geluk zit ik hier achter m’n PC. Het is een geweldige dag vandaag.

eFVe

Een dagje rust

En dan echt rust? Welnee, pijntjes en dat voelt niet als rust. ‘t Ouwe mens in de kreukels en dat duurde toch mooi even ruim 10 uren.

Maar ze is er weer en zit gelijk weer achter de PC. Af en toe is er zo’n dag of nacht en dan is de kreuk zichtbaar. Nee, niet de deuk, daar lig ik vaak in, maar vandaag even niet.

Wel eten gemaakt als een 100 jarige, zo krom, maar ik geef mezelf een 10 voor dat. Wel iets snels op tafel gezet. Een pot bruine bonen, bahmie-kruiden erin en rul gehakt, dat mocht manlief doen, maar het scheen niet te kleuren. Ik, ongeduldig als altijd, zeg: “Pak de soja/ketjap-manis maar”. Ik doe er een scheut doorheen en...het gehakt is mooi bruinig en het was lekker bovendien. 

Ja, ook ik heb gegeten. De pillen moeten erin, dus hap/snap/weg. Rauwkost erbij, geen sla in huis. Dan maar komkommer/tomaat/augurk/olijfjes/selderij door een molentje, olijfolie erdoor, augurkennat en daar moesten we het mee doen. Het zag er warempel nog leuk uit ook. Misschien een foto??

Daarna kroop ik de trap weer op en onder het dekbed met zelfs een warmhoudertje. Oud worden is leuk, oud zijn???? Niet altijd, maar die zin vergeten we.

Ik ben er weer, maar houd me voor de rest van de dag koest.

Een dagje rust?

eFVe

Tangarine

Zondag koopzondag en overal in v.d. Veen optredens van verschillende artiesten, zelfs een modeshow. V.d. Veen is een winkelketen met allerlei huurders van/met bekende namen. Deze keer wel uitgebreider dan op een normale koopzondag. Ik moest er naartoe en kreeg Anne zover, hij wilde wel mee. Het optreden van Tangarine was natuurlijk in de muziekstore en was zo druk bezocht. Er werden nog meer gasten verwacht, maar ik ging alleen voor hen.

Spijt heb ik er niet van, had zelfs het gevoel/idee, dat Sander, 1 van de tweeling mij steeds in het vizier had en als ik m’n bril niet op had gehad, wist ik zeker, dat ik het mis had. Maar dit zag en voelde ik echt zo. Wat een verbeelding hé. Ach gun die ouwe vrouw die lol. Het was erg leuk, maar.....helaas hoorde ik héél af en toe een toontje......oei. Dan duik ik even m’n hoofd tussen m’n schouders, dat moet Sander gezien hebben. Ben ik weer eens de enige, die dat soort fratsen hoort? Zou best kunnen. Een extra goed gehoor, muzikaal gezien, of minder leuk voor mij. Ik houd het op het laatste. Maar....ben blij, dat we er waren en denk erover de CD eerst eens goed te beluisteren, eer ik ‘m koop. Ik heb al een oudje, maar....ook daar hoorde ik iets......

Mooie jongens? Bijzondere jongens en wel 2 van hetzelfde model/fabrikaat en zo dun...gewoon griezelig. Zo lijkt het, dat ik geen draad heel houd van hen. Ik zal het goedmaken, ik vind ze geweldig, 2 van die aparte gozers met precies hetzelfde uiterlijk, maar beiden heel verschillend in hun bewegingen en zanggedrag. Sander opent amper z’n mond, terwijl Arnout z’n mond juist heel erg opent en grimassen maakt en beweegt met heel z’n lijf. Heel leuk om hen te zien en horen optreden.

Dankjewel jongens, ik blijf jullie volgen, te mooi, te waardevol om dat niet te doen.

eFVe

Pizza's beleggen

2 enorm leuke jeugdige mensjes kwamen hier pizza’s eten en wat het mooiste was, ze belegden de pizza's zelf en ik had vrijaf. Natuurlijk wel af en toe kijken en vragen en....worst proeven, maar voor de rest is alles door hen zelf gedaan.

2 geweldige leuke mensjes in de leeftijd van bijna 19 jaar en eentje van 21 jaar.

Voelde me er zo goed bij. Natuurlijk ging alles wel weer wat chaotisch, maar....gezelligheid in top. Ze zijn me erg dierbaar, deze 2.

Gisteravond....een leuk etentje met leuke, lieve, mooie, gezellige mensjes.

eFVe

Lidl in Kloosterveen

Een geweldige mooie overzichtelijke supermarkt met veel artikelen, die je eigenlijk niet in een supermarkt zou verwachten.

Op m’n e-fiets ging ik supersnel en zelfs de harde wind mocht me niks deren. Gewapend met een spiekbriefje betreed ik het pand en kom buiten m’n boodschappen een prachtige spijkerbroek tegen. Maat 40 zou goed moeten zijn, maar de broek oogde wel klein en ik had het idee, mijn achterwerk is net iets forser. Dus wilde ik de taille langs mijn taille houden om het een beetje in te kunnen schatten. Ik voelde ogen in m’n rug prikken en keek gelijk die kant op. Een van de bedienden keek wel heel lang en bespiedend in mijn richting en ik dacht niet langer na en stapte op hem af.

Legde uit, dat ik de broek alleen wilde meten met de mijne en dat ik wel doorhad, dat het een beetje anders kon lijken. “Nee hoor !!!”, zegt de bediende, onderwijl de diepvries vullend. “Ik keek langs U en niet naar U “. Zeg ik op mijn beurt: “Dat is dan weer sneu voor mij, val ik zo tegen??? “.

Hij beloofde de volgende keer langer en echt te kijken en ik ging akkoord.

Ik weer terug naar mijn boodschappenkar en zocht naar de prijs van de broek. Niet te vinden. Zeg ik weer tegen dezelfde jongeman: “Weet jij misschien de prijs van deze broek? “. Hij doet heel interessant en vraagt via een apparaatje de prijs van nr. zoveel. Ik hoor het antwoord en dat is 9.95 euro.

Zegt ie heel lief tegen mij : “Voor U is ie vandaag 9.95 euro “. Ik zeg: “Je bent een schat!!”. Prompt laat ie alles vallen waar ie mee bezig was. Z’n collega gierde het uit van het lachen en ik had ook enorme moeite en beschermde hem met de woorden “Gelukkig niks stuk “. Het werd er alleen maar erger van en ik verdween snel richting de kassa.

Maar...heel stiekem heb ik toch de broek terug gelegd. Ik vertrouwde de maat niet en de prijs al helemaal niet. Wat kun je daarvoor verwachten. Sloop terug, betaalde bij de kassa en ging met een goed gevoel en in een snel tempo richting huis. Dit was leuk winkelen geweest. Een beetje gemeen, maar dat zal m’n aard wel zijn.

De Lidl in Kloosterveen, een top-winkel.

eFVe

Relatie

Kun je een relatie hebben met je computer? Zo ja, dan heb ik die. Zo nee, hoe noem ik dan mijn samenspel met mijn PC ??? Er gaat geen dag voorbij, of deze vrouw moet weten, of wie dan ook behoefte heeft aan een samenspraak via dit medium. Valt soms erg tegen, dan ben ik de enige en schrijf behoorlijke onzin op dit apparaat.

Hoe had ik dat in early days??? Maak ik me maar niet druk om, dit bestaat, dus mag en kan ik er gebruik van maken. Zo kom ik dus overal, alfabetisch bekeken kom ik in:

1. Amerika

2. Australië

3. Duitsland

4. Engeland

5. Nederland.

Valt tegen, verder kom ik niet bij mijn weten. Maar kan me niet meer zonder PC indenken/voorstellen. Doe er veel mee en veel op en voel me er goed bij. Zo’n relatie hoeft nooit te stranden, dat is een voordeel. Geef je ‘m een poos geen aandacht, hij zal er niet om treuren. Gebruik je ‘m weer, ben jezelf de gelukkigste.

Een relatie, hoe simpel kan het zijn.

eFVe

Henkel

Een aparte auto....

Tijdens het boodschappen doen ontdekte ik een schattig autootje. Een Henkel-automobiel, met een motorblok van de Henkel-scooter. De foto doe ik hier bij, maar de kleur van het type wat ik bekeek, was een licht blauwe. Ik kon er niet omheen en vroeg de eigenaar in kwestie: “Mag ik U wat vragen?”. Dat mocht en ik vroeg natuurlijk of de auto misschien een Gogmobiel was, misschien niet helemaal goed geschreven, maar het was dan ook een auto uit een ver verloren tijd. 

Deze Henkel stond hier, vlak voor m’n ogen. De eigenaar vertelde vol overgave, dat het een Henkel was met een Scootermotor. Ik vond ‘m prachtig en roemde deze man z’n bezit. Hij had de deur open, net als op de foto en het leek, of er maar één persoon in kon zitten. Hij  vertelde er graag over en ik was één en al oor. Prees z’n bezit de hemel in en bedankte hem voor de informatie. De man glunderde van oor tot oor.

En dit alles gebeurde op de parkeerplaats bij een supermarkt, toevallig de onze.

Ik ben dol op aparte auto’s en dit was er eentje van.

eFVe

Een leuke dag

Vandaag was een leuke dag.

Zoals wel vaker gingen we richting Appelscha en genoten van de wandeling in het bos en van de kinderen via de speelapparaten tussen de bomen hoog in de lucht. ‘t Was heerlijk weer en de weg terug ook weer eens via een andere route gegaan. Al met al was het een geweldige middag.

Terug van weggeweest kwam een oude bekende van onze eerste jaren in Assen op bezoek. We hebben haar al lange jaren niet meer gezien. Inmiddels heeft ze al tijden een rollator, maar sportief als altijd loopt ze er grote trajecten mee en zo deze dag via Anne en Froukje. Oude herinneringen opgehaald. Een ontzettend eerlijk mens met een grote dosis humor. Ik snap eigenlijk niet, waarom ik haar niet vaker heb mogen zien. Ik had zelf op pad kunnen gaan en haar nieuwe onderkomen kunnen bekijken.

Vroeger is Anne een poosje bij haar in de kost geweest en zelfs ik heb er wel geslapen. Ze heeft 4 kinderen op de wereld gezet, maar eentje is helaas overleden en haar man Henk is al heel veel jaren geleden gaan hemelen. Aan hem heb ik nog vele leuke herinneringen, een gekke vent met 2 rechter handen. De eerste jaren van ons huwelijk deed hij voor ons de klusjes. Pas later werd mijn Anne erg handig en liet Henk het afweten. We hebben heel wat gezellige avondjes met hen beiden doorgebracht.

Wat leuk, Annie was hier.

Pas nog even onze eenzame buurman opgezocht, even over vandaag gepraat en nu is er voetballen en dat is belangrijk, dus dan vertrek ik weer.

Een leuke dag met mooi weer en vooral de ontmoeting met onze vriendin van 54 jaren geleden, dat heeft me zo goed gedaan.

Tot gauw Annie.

eFVe

Zo lief van hem

Vandaag zou ik een mooie terra-rode lange broek kopen. De juiste kleur had ik mee. Gewoon een oude broek van over de 10 jaren in die kleur vervangen. Gisteren had ik ‘m al gezien, maar voor de zekerheid vandaag de broek mee.

Verheugd zoals alleen ik verheugd kan zijn en zelfs een beetje opgewonden ga ik op pad. In de modebladen had ik al ontdekt, het model is goed, nu de kleur nog even testen.

Daar aangekomen al blij door te zien, dat de kleur oké was en nog even de maat zoeken. 

Potdikkeme......maat 40 is er niet meer bij. Hoe kan ik toch zo’n Oen zijn (met hoofdletter). Kleur goed, maat zou goed zijn en mooi niet. ‘k Had ‘m zo terug kunnen brengen, maar ja...niet gekocht, dus....helaas...geen nieuwe broek.

Overal gaan kijken, maar niet eentje zo mooi als die broek die ik wilde. Maar naar huis. Thee gezet, Anne zal zo wel komen, maar dat duurde en duurde.

En ja hoor, daar kwam ie aan. De fietstas vol met......bloemen. Pot Crysanten, 2 stuks, in iedere fietstas eentje en ook nog in de juiste kleur, iets naar paars ogend. Wat lief..... Snel 2 potten opgescharreld. Wie wat spaart, die wat heeft en dat kan ik beamen. Doe bijna nooit wat weg, zal een keer moeten, maar dan met hulp.

Ik ben blij, blij met de bloemen en blij met Anne, zo lief van hem.

eFVe

16 September 2016

Na een ellendige onrustige nacht van Anne is het toch dag geworden en worden we voor een controlebeurt verwacht bij de Longarts. Eerst een longfunctie, maar we zijn vroeg, dus even tot rust komen.

Best interessant, al die mensen die voorbij gaan. Alle kleuren van de regenboog, soms een lust voor het oog, soms even je ogen dichtknijpen, maar al met al vliegt de tijd om.

Longfunctie is volgens Anne niet zo goed gegaan, toen in de wacht bij de Longarts, we hebben wederom bijna een half uur, dus mensen kijken. Dunne mensen, dikke mensen, gedrochten, prachtige mensen, licht getinte mensen, kleine zielige mensjes. Eentje met een enorm klein pootje en schoenen maat 46 ???? aan. Zo jammer, ik heb schoenen waar ik niet goed op kan lopen, ze mag ze hebben. Passen haar vast beter.

De Longarts, een ontzettende sympathieke man. Anne vertelt wat ie kwijt wil en ik breng de nacht ter sprake. Anne vertelt meteen, dat ie niet gedacht heeft, hier nu te kunnen zijn, zo slecht was de nacht.

De arts luistert goed en zijn advies is als volgt. Het gewicht is de grote boosdoener. In 2 jaar tijd is Anne inmiddels alweer 4 kg. verloren, z’n longfunctie ondanks de nacht ruim voldoende, bijna helemaal goed.

Een schat van een man, adviseert hem meer te eten, lekker te eten. Zelf mag hij er zijn, maar...ik vertel dat Anne niks proeft en er dan weinig lekkers aan is om veel en lekker te eten. IJs is een optie. Ja, daar is Anne dol op, maar als ik ‘m iedere dag ijs voorschotel, is de lol er snel vanaf, maar we gaan ons best doen.

Meteen de koe bij de horens gepakt en in het restaurant koffie met een dikke koek, ik een stukje kruidkoek, ook heerlijk hoor. Anne heeft de arts beloofd z’n best te doen en die woorden neem ik mee naar huis.

Een afspraak over een jaar met de Longarts staat genoteerd en ik ben de man erg dankbaar. Zijn woorden werken beter dan de mijne.

Even langs de apotheek voor mij en wat overkomt Anne? Een mevrouw stapt bij hem in de auto, de auto die voor ons staat geparkeerd, is een zelfde en ze vergist zich dus. Ik moet erg lachen, het is mezelf al eens overkomen, dus begrijp het helemaal.

De weg naar huis verloopt niet vlekkeloos en door ons ongeduld gedeeltelijk over het fietspad en zo snel naar huis. En hier zit ik dan, het is een verslag geworden. Nog knap na zo’n onrustige nacht. Gek toch, overdag is er niks meer van te merken.

Even een lekker hapje koken met ijs voor toe met vruchtjes en slagroom. Vandaag lukt alles, hij is zo mak als een lammetje. Vette schouderkarbonade gaat er ook vast wel in vandaag. Zo jammer, dat ik een stapje terug moet doen, maar het is voor het goeie doel.

eFVe

Tyrona

Een jongedame met een mooie naam, waarin beide oma’s vernoemd zijn. Zij is de enige kleindochter van mijn zus Dicky en doordat Dicky en ik een close-kontakt hebben, heb ik haar zelfs zien groeien in haar mama’s buik. Alle keren als we kwamen, zag ik de buik van Tyrona’s mam dikker worden en op 12 september werd ze dan eindelijk geboren. Een heerlijke baby. Ooit breide ik zelfs een truitje voor haar met haar naam en later bij het opgroeien nog een trui met een levensgrote hond erop. Ik werd er goed voor beloond door papa Gerrit-Jan en mama Richtje.

Ik heb het met plezier gedaan, Tyrona was en is een heerlijke meid en heb ik vaak prachtige tekeningen van haar gekregen, waarop ik haar dan weer een kaartje terug stuurde.

Eens met de Kerst vergat oma Dicky me de tekeningen te geven en kreeg ik ze pas tijden later. Ik stuurde tijdens de Kerst dus niks terug en dat vind ik nog steeds heel jammer. Deze blog voor haar getuigt mijn gevoel voor Tyrona.

Maar inmiddels tekent Tyrona niet meer voor mij, maar voel ik nog steeds een soort band tussen haar en mij. Ieder jaar bij de verjaardag van haar oma, mijn zus, zien we elkaar en dan is er warmte over en weer.

Dan vieren we de verjaardag van haar oma, mijn zus, in Heerenveen en dan is er een parkeergarage ondergronds. Prachtig opgelost, ware het niet, dat deze 2 oenen, Anne en Froukje, er bijna niet meer uitkwamen en steeds in rondjes bleven rijden. Ik was al blij, dat de familie-groep met auto’s nog op ons wachtten. Ik denk, weet wel zeker, dat er gelachen werd, wij hebben zelf wel erg gelachen om onze stommiteit, maar....tegenwoordig brengt haar broer Remont onze auto de garage in en Tyrona haalt er de auto weer uit, hoop ik. Dankjewel heb ik vast wel gezegd, maar vind het zo geweldig, dat ik via deze blog nog even duidelijk m’n dank uitspreek. We, Anne en ik, verbeelden ons nog heel wat, maar ojee, we kunnen zo dom doen, dom zijn wil ik nog net niet melden, maar...er komt een tijd......geduld !!!!!

Tyrona was en is mooi en vrolijk, maar de laatste jaren woont ze niet meer thuis, maar samen met haar vriend Leon. Zo gaat dat en vandaag is ze jarig en denk ik even extra aan hen beiden en stuurde haar een mailtje.

Alle keren, toen zij en haar broer nog klein waren en ik m’n zus bezocht, nam ik wat voor hen mee, een kleinigheidje, maar zo blij ze ermee waren. Wat zou ik dat graag nog eens over willen doen.

Vergane tijden keren niet weer, maar het waren goeie tijden.

13 mei 2017 hoopt m’n zus 90 jaar te worden en als ze zo fit blijft, zien we iedereen weer even tijdens een heerlijk diner, daar leven we weer naartoe. Leve het leven, het is vaak tekort.

Mijn zus, haar oma, beiden houden we van haar, maar ik houd ook van Tyrona en ben alweer benieuwd hoe ze er dan weer uitziet.

Misschien is mijn  wel te groot, er passen zoveel mensen in, maar dan wel in de juiste volgorde.

eFVe

De (buur)man alleen

De buurman, hij is alleen, eenzaam en mist z’n vrouw verschrikkelijk. Ik kijk iedere dag even hoe de dag is geweest. Vorige week had ie een shirt aan met 4 gaten. Ik heb er voorzichtig wat van gezegd.

Maar...wat schetst mijn verbazing? Hij heeft het shirt wederom aan. Toen we elkaar buiten tegenkwamen heb ik er wat van gezegd. Hij zag de gaten niet en ik vroeg, of ik m’n vingers er in mocht zetten. Hij deed het shirt uit en ik wees ‘m de gaten aan. Met 3 bleef ik steken, de 4de kon ik zo snel niet vinden.

Ik zeg nog dat ie wel een shirt aan moet doen, want het is te koud zonder shirt en anders kunnen de mensen wel denken, dat hij niet helemaal oké is. Ik heb ‘m nog nooit zien lachen en ineens....hij lachtte.

Ik ging weer naar huis en wat zie ik inmiddels???? Hij heeft weer dat ouwe ding aan. Die man is onverbeterlijk. Nu moet ik lachen !!!!!

 

Een onderonsje.

Zeg ik tegen Anne: “Als ik er niet meer ben, loop jij dan ook in ouwe rommel?”. “Ja, natuurlijk”,

zegt de stinkerd. Ik zeg : “Dan spuug ik je vanuit de hemel op je kop”.

 

Ook de dag erna had buurman z’n oude shirt weer aan en beloofde hij mij er een poetslap van te maken. Ik bood hem aan het te doen, maar dat kon hij zelf wel. Ik geloofde het amper en zei: “Morgen zie ik je vast weer in dat kapotte shirt rond huppelen”. Hij zei: “Je zult verbaasd staan”.

En inderdaad, ik sta versteld/verbaasd, hij heeft een ander shirt aan. De aanhouder wint? In dit geval wel, maar onze buurman heeft een sterk karakter en is soms onverbeterlijk.

Ik bedenk me......heeft hij echt het shirt tot poetslap gebombardeerd???? We wachten af.

 

Vandaag de buurman een compliment gegeven, hij zag er goed uit, het shirt dan, de broek is en blijft een te grote broek, maar niet kapot.

“Dus je vindt me goed zo?”, vraagt hij. Ik zeg, dat ik ‘m geweldig mooi vind en het bij deze gezegd heb.

“Doe het nog maar een keer”, zei hij. Ik zeg: “Het is genoeg zo, je bent een raar mannetje”. Waarop hij erg moet lachen. Het voelt goed. Hij ging naar het postkantoor en ik gaf hem de raad, niet de dichtstbijzijnde te kiezen, het weer is prachtig. Ikzelf was al naar Kloosterveste gefietst. “Zo! “, zegt hij.

Vanavond praatten wij verder. Het shirt was nog steeds geen poetslap. Ik raadde hem aan, het eerst te wassen en dan had hij een prachtig mooie schone poetslap. Wederom lachte hij en ook mijn Anne, die inmiddels er bij gekomen was. Genoeg voor vandaag.

Onze buurman...

eFVe

Oma Greet in Australie

Sinds onze favoriete nicht Greetje van der Ploeg oma is, zien we haar groeien in een echte oma worden/zijn. De foto’s die ze mij al stuurde, spreken boekdelen. Ik mag mee genieten en dat doe ik dan ook graag. Ooit had ik al iets in een blog geschreven, maar m’n gemoed loopt boordevol, dus over van gevoelens richting oma Greet.

Zelf is ze nog een hardwerkende vrouw en boordevol ambities, maar toch...... Af en toe voel ik, dat de klok niet stilstaan en ook onze Greet voelt, gezondheid gaat boven alles. Om lang te genieten van kleinzoon Orion zal ze een stapje terug moeten doen en dat is dan ook plan 1.

Familie van haar bezochten we onlangs en ook die foto’s zijn al in haar bezit. Ze woont zover van onze levens vandaan, maar is altijd in m’n gedachten. Vooral als er dan een obstakel in haar gezondheid is geconstateerd.

We leven dapper verder, delen veel, lachen veel, huilen soms van geluk en verdriet, wie niet????

Ik zit vandaag een beetje in de suf-zak en kan geen vrolijk nieuws bedenken. Misschien word of ben ik al een oude Bes, die nog haar best doet onder de jonkies te horen? Ik tel nog graag mee, vandaar mijn blog. Schrijf alles van me af en ben soms heel nieuwsgierig, wie mijn lezers zijn. Vandaag was de eerste dag, dat ik geen blog kon schrijven en nu??? Hier zit ik dan weer met een hele dikke duim, waaraan ik zuig en er komt van alles naar boven.

Maar....het is echt, het is geen fictie of ongein. Ik schrijf de dingen op, die ik van binnen voel en vandaag is Greetje in m’n hart en zie ik de rijke oma in haar.

Lieve schat, je bent en blijft een heerlijk mens en ik zal proberen de mooiste foto’s van Orion te plaatsen.

Tot mails of bels.

Jouw Froukje

Bezoekje aan Baby Noa

In onze familie was een baby geboren en voordat we op pad gingen, moesten we beiden even op adem komen van de hitte en moest het kadootje nog gekocht worden. Ook voor de mama en de Omi werd een bol-Chrysant gekocht in de herfstkleur voor straks. Hij belooft 4 tot 5 maanden te bloeien, dus tijd zat.

Onze Sonja kwam, zag en overwon en reed ons feilloos naar de plek van bestemming. Eerst naar onze neef, hij heeft helende handen en maakt onprettige ruggen weer in model en is goud waard. Hoe noem je zo iemand?

De naam van het bedrijf is Optimum en in totaal doet ie massagetherapie. Het bedrijf hadden we ook nog niet gezien en dat was een schot in de roos. De weg er naartoe heet toevallig ook Rietroos en daar werden we gelijk ontvangen met heerlijke DE koffie. Het bedrijf is te vinden op Info@optimum-massage.nl

Onze dochter Sonja werd behandeld na eerst een gezellig onderonsje met neef/papa Dennis en daarna gingen we met hem richting z’n huis/thuis, waar z’n vrouwtje/mama Gretha al op ons wachtte met een prachtige baby op haar arm.

Knuffels en nog een knuffels, daarna werd het kadootje en de bol-Chrysant overhandigd en werden we getrakteerd op een geweldige lunch. Te mooi, te lekker, teveel om op te noemen en we lieten het ons smaken.

De baby Noa ging van hand naar hand en vond alles best. Ook wel even een dutje gedaan, maar de foto’s zullen bewijzen, ze is een heel tevreden/lief kind.

Oom Bennie kwam nog langs, de broer van papa Dennis. Was erg fijn hem ook weer even te ontmoeten.

De tijd vloog om, foto’s zijn er gemaakt, ik denk te laat voor deze blog, maar...misschien lukt het nog. Op de terugweg nog langs de pake en omi, maar omi was niet thuis. Wel pake Theo in m’n armen mogen hebben. Eigenlijk andersom, hij is een beer van een vent. We kwamen precies op tijd. Hij voorzag ons nog van een natje, een praatje en uiteindelijk richting huis.

Sonja had nog plannen om diezelfde avond richting Doorn te gaan, dus allemaal net binnen de tijd, zodat ze dat nog kon doen. Alhoewel ik twijfel of deze dag voor haar wel een geslaagde dag kon zijn. Haar rug heeft heel wat te verduren gehad. Ik bood nog aan, dat Anne zou kunnen rijden, maar Anne zelf kwam niet in aktie en ik rijd al jaren niet meer. Ik zal en ik zal, maar sufferdje zou ook, maar hemelde eerder. Erg hé???? 

Ik schaam me dan ook diep en zal proberen m’n gezichtsvermogen aan te passen en alsnog te proberen te rijden. Anne is ook niet meer de jongste en rijdt niet graag meer einden. Op en neer Friesland is eigenlijk een peulenschil, maar wij maken er in gedachten een wereldreis van. Soms wordt ook wel beweerd, dat je de grens over moet, toch???

‘t Is wel onze eigen grens.....

We zijn weer thuis, tevreden en zien op deze dag terug als een dag met een gouden randje. Dankjewel familie.

Noa was het bezoekje dubbel en dwars waard.

eFVe

Spaghetti

Deze morgen is het prachtig weer en ons koffie-uurtje wordt buiten genuttigd. 2 stoelen en een tafeltje bleken niet genoeg te zijn. Buurman Hans kwam even kijken en daarna stapte ex-buurvrouw Aukje nog onze kant op. Anne voorzag iedereen van een stoel en ik beheerde de koffie. Alleen buurman Hans wilde graag een kopje, maar Aukje niet. Ik denk, ze had haar koffie al binnen.

We hebben over van alles en nog wat geteut en het voelde weer ouderwets zoals vroeger. Dan werd er bijna dagelijks bij elkaar koffie gedronken. Vervlogen tijden keerden even weer.

Pas tegen 12 uur waren we weer samen, Anne en ik, ook al was Anne zolang niet op de stoel te houden. Hij heeft het altijd wel ergens druk mee.

Aukje en ik als vrouwen bleven over. Hans moest eten maken en uiteindelijk vertrok ex-buurvrouw Aukje vanwaar ze gekomen was en maakte ik me druk in de keuken om daar een heerlijk maal spaghetti te maken. Dat lukte vrij snel en zag er prachtig uit. Doordat Anne lijdt aan geurverlies en inmiddels niks meer ruikt, doe ik m’n best met veel kleur te werken. Zelf ben ik dan erg enthousiast over de smaak en het aanzicht, maar Anne ziet spaghetti vaker in een kleurrijk geheel, dus ben ik de enige die enthousiast is.

‘t Was vast wel goed van smaak, want we hebben er samen lekker in gehangen. Ik kookte voor 2 dagen en ik hoop werkelijk, dat het mogelijk is. Als ik de pan bekijk...heb ik zo m’n twijfels.

Misschien geeft een foto een goed beeld? Bedenk er dan nog wel geraspte kaas bij, want Anne is er niet dol op, maar ik vind het een must.

Even een extra note, de kleuren vallen weg op de foto, maar geloof me, het ziet er prachtig uit en de smaak is raak.

Spaghetti...

eFVe

Zeemeermin

Onlangs heerlijk gezwommen bij fitness met kleindochter Anouk. Ik zal haar van nu af aan zeemeermin noemen. De leidster en de rest van de dames waren al op de hoogte van haar komst en ik zag bij allen een glimlach verschijnen. Toen was onze zeemeermin ruim 20 jaar en beeldschoon. Inmiddels al wat ouder, maar mooi is ze nog steeds.

Deze keer moesten we allemaal een hulpstuk om, dat maakte, dat we allemaal niet aan de grond kwamen. Hiep hiep hoera. Normaal ben ik de enige zo’n beetje die de grond niet raakt, maar nu allemaal. Iedereen is inmiddels wel gewend, dat Froukje te klein is en door het hele bad zweeft, het is geaccepteerd.

Maar nu kon ik meedoen in de klasse, die iedereen paste. Onze zeemeermin deed het heel goed en zei af en toe: “Oma, je verandert van plek”. Ik zeg: “ Ach ja, dat doet deze oma altijd, ik zweef door het hele bad “.

We hebben van alles gedaan, soms ging het goed en soms wat minder goed, maar ‘t was wederom genieten.

Het laatste poosje mochten we vrij zwemmen en ik had Anouk de zeemeermin gered. Hevig lachend had ik haar in mijn armen en ik zei: “Ik heb nog nooit een drenkeling zo hard horen lachen “.

‘t Was een heerlijk klein uurtje zwemmen in de nabijheid van m’n kleindochter. ‘t Is geen byzonder verhaal, maar voor mij wel een byzonder gebeuren. Niet iedere week was ze erbij. Het viel haar reuze mee, hoe die oudjes nog konden fitnessen, ja ja !!!

eFVe

Buurvrouw Geertje

Vandaag kwam het dankkaartje van onze overleden buurvrouw in de bus. Het voelt nog heel vreemd, dat we haar moesten missen. Ze was helemaal niet ziek, zelfs genezende van haar 2de ingreep voor haar heup. De eerste keer was ze al zo’n eind op weg, liep al een aardig eindje en haar wens was zelfs, weer te gaan fietsen. Na de val moest ze weer opnieuw beginnen en ook daar was ze alweer aardig mee op weg.

Onze buurvrouw, net 80 jaar geworden, een mooie leeftijd, maar ze verdiende om ouder te kunnen worden. Wat er fout is gegaan, is niet goed na te gaan, maar uiteindelijk ging ze heen met een embolie. Ze is nooit een klager geweest, een vriendin voor en van velen. Maakte de mooiste kaartjes voor verjaardagen, Kerst en Nieuwjaar en was aangesloten bij meerdere verenigingen.

Daar kwamen we met z’n allen achter bij haar uitvaart. De Aula was te klein, er is een extra scherm geplaatst in de hal en ook in de Aula waren veel staanplaatsen. Later vernamen wij, er hadden 170 mensen gereageerd. Ze was een goed mens, wat zeg ik ? Een byzonder lief en hartelijk mens, nooit klagen, al had ze vaak pijn. Een vriendin van velen, maar.....ze was mijn buurvrouw. Een buurvrouw, waar je op kon bouwen. We leefden ieder ons eigen leven, maar met bijzonderheden waren we er voor elkaar.

Ik mis je al en zal je altijd blijven missen.

eFVe

De kast in barrels

Er is duidelijk behoefte aan onderhoud binnen in huis. Dat was in onze jongere jaren een stuk beter geregeld. Dan kon Anne niet wachten. Nu wordt het allemaal een stuk trager en soms helemaal niet, jammer....maar.....helaas.

We hebben kasten op rail, dubbele deuren. Maar het zijn al ouwe krengen. Wij ook, dus het moet kunnen. De kast van Anne laat het afweten, hangt niet meer boven in de rail, dus sliert over de onderste, wat een ergerlijk geluid met zich meebrengt en...de rail slijt enorm.

Ik had Anne horen rijden met die deur, moest een broek, denk ik. Mag...broeken genoeg, maar.....snapte even niks van het systeem en wie krijgt dan de schuld?

“Jouw spul hangt in de weg en nu wil ie niet dicht”.

Het is zijn “SPUL” en ook zijn kast. Dat voelt niet goed, dus....ik wil het oplossen. M’n ogen doen het niet goed in donker. Altijd zo geweest, maar na de staar-operatie misschien wel erger geworden. Dus zie er niks van en leg Anne uit, hoe de kast werkt. Hij heeft ‘m gemaakt, maar dat is te lang geleden en alleen ik onthoud die dingen. Mijn handige man is niet meer die jonge vent, kon alles en snapte alles.

Nu is ie weer wezen helpen, ik ben gaan douchen, maar het lukt niet, er zijn dingen versleten en...de temperatuur loopt hier enorm op en Anne staat er verleidelijk voor. Maar...dat kan ik aan, het lukken zou belangrijker zijn. Het zijn allemaal zelfbouwkasten. Ik heb er ook een 2 deurs.

Niet gelukt. Wordt vervolgd.

Er is geen vervolg. De kast en is blijft (voorlopig) uit balans. Misschien...als manlief iets uit die kant van de kast moet hebben, waar de deur niet meer schuift? Wie zal het zeggen. Ik red me ermee, maar...tevreden???? Nee, echt niet !!!

eFVe