De Grote Beurt op Dinsdag

 

Vandaag is het weer zover. Even afwachten wie er komt.

Rita kwam ons verrassen. De laatste keer dat ze er was,  was lang geleden. Het was nu weer ouderwets gezellig. Ze had gelukkig tijd voor koffie en zo wil de tijd wel snel gaan.

Anne is weer schoon,  wonderwel kan ik z’n onderbroek niet vinden. Zoekt en gij zult vinden?

Het hield me bezig, de onderbroek weg? Rara hoe kan dat?

Uiteindelijk in z’n bed gevonden. Hoe die er is gekomen is een raadsel, we maken ons er verder maar niet meer druk over, dat heb ik nu al voldoende gedaan.

 

De zon schijnt, misschien wil Anne nu al lopen? Het is een vraagje waard. De berichten zijn zo wisselend en nu is er zon.

 

Als extra een kleurplaat. Wie oh wie kleurt ‘m in?

De wandeling ging door. Deze dag loopt op rolletjes. Een half uur eerder opgestaan. Anne sliep nog toen ik kant en klaar beneden kwam. Alles daarna op ons dooie akkertje gedaan. Ik moet toegeven, dat voelt wel goed. Voor herhaling vatbaar.

Wat een weelde, een tevreden man, ik duim voor meerdere dagen. Hij tevreden, ik tevreden.

Lekkere lunch gehad. Anne is zelfs even in de voortuin geweest, oude bladeren weghalen. ‘t Is te koud, anders begon hij vast aan de voortuin. Het jeukt hem zo, die tuin ziet er niet uit. Ik heb al een adresje, maar het echte werk moet nog niet, dat moet nog even wachten. De oude bladeren zijn geruimd. Goed zo Anne. Een 10 en een griffel en een tuut van juf.

Ik dacht hier te kunnen stoppen, de goede momenten spatten er vanaf. Maar ik moet nog eentje toevoegen. De winden waaien om de rotsen en toch zijn wij nog even naar de brievenbus geweest. Onze dag kan niet meer stuk, samen nog wat druifjes verorberd en nu vind ik het genoeg voor vandaag. Anders wordt mijn verhaal een beetje klef. Het is zoals het is en deze dag springt eruit.

Ik heb gezegd.

eFVe

Meneertje Ongeduld

Het is maandag, Anne moet weg...Hij is de onrust zelve. Ik geef me gewonnen en zal de wekker een half uur eerder zetten, want dit gedoe kost me meer inspanning en stress, dan een half uurtje eerder opstaan.

He he, hij is weg. Het vervelende is, als Anne zo vroeg opstaat, moet ie ook lang wachten op het busje. Ik ben dan min of meer verplicht bij hem te zitten, anders kan hij z’n kont niet in de stoel houden en loopt van hot naar her.

En maar mopperen. Deze keer trouwens niet. Ik was niet zo spraakzaam en dat vindt hij niet normaal.

Ik ben zo blij deze ochtend dat hij naar de opvang gaat, zo blij was ik nog niet eerder. Ik word erg nerveus van zijn onrust. Dit ouwe mens raakt een beetje op, geloof ik. Vanmiddag ga ik snel de fiets pakken en dan is het: gaan met die banaan. Rust in de tent op dit moment. Ilona komt zo en dan hebben we het druk tot twaalf uur en dan pas ben ik aan de beurt.

Ilona komt binnen en treft een hyper-nerveus mens aan. In een paar zinnen leg ik haar uit, wat hier speelde; Ilona is een heerlijk mens en zegt: “Maar hij reageert gewoon als een kind”. Dat weet ik ook wel, maar het is zo’n groot klein kind. Hij maakt mij zo onzeker.

We gaan aan de slag en m’n hart wordt al wat rustiger, tik even een paar zinnen in voor verwerking en dan moet het over zijn. Wie is nu de patiënt? Anne of ikzelf? Beide op dit moment. Help, wie help mij...

Ik neem even pauze, zet koffie, laat het heerlijke goedje tot mij komen, teut gezellig met Ilona en het gevaar is geweken.

Samen een kopje koffie gedronken, Ilona heeft het voorraam schoon gemaakt en dingen opgeruimd. Dat is iets, dat vind ik zo moeilijk. Ilona is een kei. Het is nu erg kaal, maar wel mooi kaal.

We gaan zo ons tweede kopje koffie erin gooien en dan duurt het niet lang meer. Daarna verdwijnt Ilona, ik eet even wat en dan ... vrijheid blijheid.

Vogels, passend bij mijn naam. Vogelsang, weet je ‘t nog?

Ik wil een kroket, maar het is maandag en dan is de snackbar niet open. Tenminste, de snackbar in het winkelcentrum waar ik naar toe wil. Kloosterveste is mijn doel, maar eerst snel een boodschappenlijst maken en weg is dit mens. Héééééééérlijk er even uit.

Terug van weggeweest en inmiddels is Anne ook weer thuis. En deze keer met een prachtig kunstwerk. Hangt natuurlijk weer aan de wand, zodat iedereen er naar mag kijken. Vierackers, Vierackers, als ik jullie niet had.

Dit is voor nu m’n laatste zin. Tot morgen maar weer. Anne is blij en daarom ben ik het ook.

eFVe

Verdwenen Ritme

 

Ik moest ineens aan deze toen nog jongeman denken. Het ritme van de regen. Klopt als een bus. Bovendien deed hij alles voor Sonja en laat dat dan onze dochter zijn. Dat plaatje kochten we eens voor haar. Ze was nog superjong en hoorde haar naam, dat was feest.. Maar laat ik verder gaan met waar ik gebleven was.

 

Doordat de dagopvang op vrijdag niet doorging, raakte Anne helemaal in de war en wilde vandaag maar weer eens naar de opvang. Helaas voor hem, het is zondag, dus...vanwaar die haast?

Gisteravond nog de afspraak proberen te maken, dat ik mocht douchen, dus dat hij niet om 8 uur zijn opwachting zou maken.

Helemaal goed. Maar al vroeg stevende Anne vanmorgen de trap op, te vroeg zelfs voor normale dagen en dan op mijn vrije zondag. Ik kwam hem halfverwege tegemoet, vertelde voorzichtig welke dag het was en hoe vroeg het nog was. En wat zei die schat? “Sorry, ik was het vergeten, ik ga wel weer naar bed”. En dat deed hij. Ik kon de rust niet meer vinden, geloofde ook amper, dat ie echt weer in bed ging. Douchte me en ging naar hem toe. Hij sliep de slaap van de 7 schoonheden. Niet wakker te krijgen. Hoe jammer was dat?

Verder niks aan de hand, alleen is ie bar verkouden en dat WIL hij niet. Ik spuit hem zoutwaterspray in z’n neus en meteen gaat ie alweer aan de slag met snuiten.

Even weer moeten vertellen, dat zo’n spray even tijd moet hebben en als ie wil, mag hij dat de hele dag gebruiken.

We hebben de spray al tijden, hij wilde er absoluut niks mee. Ik had zelfs al eentje op reserve gekocht en ineens slaat het aan en is ie er blij mee.

Zo kom ik er wel achter, dat geduld een schone zaak is.

Het regent en ik moet zo nodig naar buiten, voel me zo opgesloten. Ik moest dit even kwijt hoor, dat helpt soms.

 

Is het niet geweldig? We hebben toch gewandeld. Wel veel plassen op het trottoir, maar geweldig is het wel. En...de rollator komt bijna droog over. Anne tilt hem over alle plassen en moet er soms zelf even door (de plassen). Ik moet in mezelf echt lachen om die man van mij.

We zijn er weer en de rollator wordt nog even goed afgedroogd, dan mag ie naar binnen. Daarna loopt Anne met natte schoenen door de keuken....hoe leuk kan het zijn. In ieder geval was de rollator destijds een geweldige koop.

We gaan laat aan de thee, maar beter laat dan nooit. Ik ben blij, ik hoop...Anne ook.

eFVe

Alweer weekend

 

Op zich een goed teken, dat het voelt, dat de tijd ons door de vingers glijdt. Onze belevenissen zijn schaars, dat had ik anders ingeschat, maar het zij zo.

Vanmorgen kwam (onze) Mirjam Anne verrassen. Ze is heel welkom, dronk hier een kopje thee, maar niet voordat ze Anne even helemaal onder handen nam. Zelfs z’n haar is gewassen.

Even leek hij volgens mij weer op die geleerde, ik ben z’n naam kwijt. Mirjam zag in hem allerlei figuren uit kinderseries, maar uiteindelijk is en blijft hij mijn Anne.

 

 

Ietsje minder haar, dan komt het plaatje in de buurt. Het viel me al eerder op, de gelijkenis.

 

De koffie smaakt goed en de krant brengt ons de nieuwtjes. Minder mooie, maar ook mooie, je moet het willen zien, natuurlijk.

 

 

Bij voorbeeld, voor ons begon het weekend best top. Onze jongste kleinzoon behaalde z’n 8ste diploma voor zijn zwemkunsten en wil doorgaan tot hij er 10 in z’n bezit heeft.

Niks moet, natuurlijk, maar alles mag. Zijn instelling is geweldig.

 

Je wilt het geloven of niet, we hebben een geweldige dag achter de knopen. Zelfs even gewandeld. Anne kijkt naar sport en ik maak de één na de andere puzzel, allemaal afkomstig van Sonja, dankjewel lieverd.

Ik besloot een paar weken geleden, niet meer uitbundig te koken op zaterdag. Maar dat is wennen, ik zit met de handen in het haar. Moet er toch wat leuks van maken, anders eindigt deze zaterdag niet zo ik zou willen. Nog ideeën?

 

 

 

Ik heb nog een lekkere salamiworst. Die snij ik in stukken en bak ‘m met lente-uitjes en rode paprika. En dan op brood. Morgen weer gewoon koken, Froukje, daar ben je stukken beter in. Niet lekker? Gelukkig kan niemand z’n stem inbrengen en....ik doe, wat ik doe, en vraag niet waarom (liedje). Desnoods nog iets van knoflook erbij. Ook nog tomaat???

eFVe

Een slecht begin

Amper 24 uren later dan wat ik vertelde in “Een goed begin” en mijn mannetje ligt plat. Hij was vanaf 6 uur onrustig en dat is wel vaker zo. Dan gaat ie zich scheren om vooral op tijd klaar te zijn voor het busje.

Toen ik beneden kwam, was ie helemaal overstuur, wilde niet gewassen en alles was fout en pijn. Waar? Dat kwam er niet uit, maar toen ie ging huilen, raakte me dat heel erg.

Ik belde de arts. Over 2 uren weer bellen hoe het dan is. Ze weet, dat hij in de war kan zijn, dat weet ik ook. Maar meestal, als ik zeg: “Anne, dan moet ik echt de arts bellen”, veert ie overeind en is er niks aan de hand. Deze keer duidelijk niet. Maar...dan moet ik dat wel doen, de arts bellen.

Vandaag zou ik met m’n nicht en neef naar een bloemenhal. Planten kopen voor in een mand bij Anne’s raam. De vorige planten in pot schopte hij in z’n slaap omver en het is nu zo kaal. De frutseltjes die hij bij de Vierackers maakt, vullen nog niet de hele vensterbank en voor de zuurstof is een plant ook echt geen luxe.

M’n nicht en neef halen nu boodschappen. Onze kinderen werken en onze nicht en haar man zijn gepensioneerd. Ik ben zo blij, dat ze dit voor me willen doen. Het zijn schatten. Met hen zou ik deze dag besteden.

Anne lag plat, leek te slapen, wij dronken koffie, maar toen de familie vertrok om de boodschappen te doen, veerde Anne op en dronk met mij de rest van de koffie. Hij leest nu de krant en alles lijkt rustig. Geen vuiltje aan de lucht.

De boodschappen zijn binnen en betaald. M’n nicht en neef zijn weer naar huis en wij vervolgen de dag in alle rust. Anne is nog in pyama met daar overheen z’n broek en vest.

De arts is voor de tweede keer gebeld, ze hoeft niet te komen. Ik mag bellen, als er veranderingen optreden. Ik zie ze niet aankomen, dus verwacht, dat er in dat hoofd spinsels waren.

Thea, m’n nicht, denkt, dat ie wist, dat ik met hen weg zou gaan. Misschien wel, maar zou dat een reden kunnen zijn?

Wat wel erg raar was, de achterdeur was van het slot, ook de knippen. Ik heb toch maar even gevraagd, of hij zich herinnert, waarom dat zo is. Hij weet van niks. De sleutel moet dus wederom van plek veranderen, dit is te link. Zou hij naar buiten zijn geweest? Hij weet het werkelijk niet, misschien zou z’n gedrag van vanmorgen daarmee te verklaren zijn.

Een misse dag, moet kunnen. De Vierackers zijn op de hoogte gesteld en zien hem maandag weer komen. Ik hoop, dat ze gelijk krijgen. Even was ik de kluts kwijt, toen Anne vol overtuiging zei, dat alles fout zat en dat ie overal pijn had. Hij huilde zelfs. Angst, dat is de enige verklaring, daar laat ik het bij.

We hebben onze lunch gehad, heel normaal allemaal. Ik vraag of ie even wil liggen. Echt niet. Ik laat hem verder de dag maar vullen met wat hij wil.

Het sneeuwt heel zachtjes.

Zou het kunnen zijn, dat de laatste zin van m’n blog van gisteren hem angstig gemaakt heeft? De nacht was echt wel heel rustig. Als dat zo is, kan ik het me zelf nooit vergeven.

Op de normale tijd naar bed en na een goeie nacht rond ik dit verhaal af. ‘t Is goed 8 uur en beneden is nog alles in ruste.

eFVe

Een goed begin

 

Door onze gesprekken gisteren met de geriater en de neuroloog ben ik tot de conclusie gekomen, dat we het redelijk tot goed doen samen en we dus doorgaan tot het gaatje. Wat dat dan ook moge betekenen.

Gisteren dacht ik, dat mijn energie door de gesprekken gegroeid was, maar na een lange nacht - ik stond 3 kwartier later op dan normaal - kwam ik erachter, dat niets minder waar is. Bekaf, doodmoe waren we allebei.

Nu de schouders er weer onder en met een goed gevoel beginnen we waar we gebleven waren. Zelfs Anne heeft veel aan de gesprekken met beide specialisten gehad.

We zien wel, wanneer we weer uit de bocht vliegen, door gedrag wat niet te snappen is, maar vanaf nu heb ik toch wel weer energie. De goedkeuring van die hooggeleerde mensen heeft me goed gedaan. Ook het gevoel, dat ik het niet slecht doe. Hiep hiep hoera...

Deze dag laten we komen en gaan zo het loopt; ik neem geen beslissingen. Kalmte kan me redden?

Vandaag geloof ik erin.

 

 

Zo lui hoeft het nu ook weer niet, de bedoeling is ietsje anders. Wandelen zit er vandaag niet in, de kou is te bombastisch, of is dat geen goeie uitdrukking? Ik vond het wel wat hebben.

 

Aan tafel werden de problemen over eten besproken. Dat was even een felle discussie. Volgens Anne MOET hij z’n bordje leeg eten, ook al voelt hij, dat het problemen zal geven.

Ik moet er even wat over kwijt.

Onze kinderen waren geen grote eters en als ze een dag hun eten niet hoefden op te eten, was er de volgende dag protest, dat het dan wel weer moest. Toegeven kon echt niet. Het spreekwoord met de vinger geven en ze dan de hele hand nemen is hier van toepassing.

Maar...ook bij Anne werkt het zo. Daarin botsen we steeds weer en ik kan het niet goed winnen van hem. Ik wil ook graag, dat hij het met mee eens is, maar dat gaat niet lukken.

Of hij het niet snapt, of dat het niet wil snappen, wie zal het zeggen.

We zijn gestopt en een ander onderwerp aangeroerd.

Bij mij blijft het hangen en als ik besluit dit verhaal af te maken, ga ik eerst nog naar hem toe, kus hem en zeg, dat ik alleen maar m’n best doe, zodat ie niet afvalt. Hij lacht en zegt: “Dus niet minder eten?” Ik lach ook en zeg: “Zo is het !”

 

 

Ik ben tevreden en hij blijft moeilijk doen. Dit probleem zal altijd tussen ons blijven staan. Ik roep hem nog na: “Of het kan je niks schelen, dat je wat eerder het hoekje omgaat?”. Anne lacht terug en geeft het op. Gemeen mens ben ik, hé?

 

Het goede nieuws...we hebben gewandeld en ‘s avonds kwamen Johanna, Ronald en Desmond op visite. Hoe mooi kan het leven zijn.

eFVe

Sneeuw ruimen

Anne z’n handen jeuken, sneeuw, dat moet weg. Ik sta 100 angsten uit, hij is niet te houden.

Uiteindelijk lukte het me, hem weer binnen te loodsen. Z’n ademhaling was al aardig zwaar en dan speelt angst ook een rol.

Ineens bedacht hij niet naar de Vierackers te gaan, omdat hij ‘s middags naar specialisten moet. Het was dan niet de moeite waard en met zoveel sneeuw een beetje moeilijk.

Ik zag het voor me, Anne thuis en dan geheid de sneeuw als een uitdaging zien. Vandaag was m’n overredingskracht sterk en Anne gaf toe om toch te gaan.

Pieter kwam met het busje en hoe ging Anne er naar toe? Hij tilde de rollator, die moest schoon blijven. Ik had al een borstel klaar om de wielen schoon te vegen, maar volgens Anne was dit de beste oplossing. Ik kon het niet laten om te zeggen, dat de rollator dan niet mee mee hoeft. De rollator moest hem tot steun zijn en niet andersom. Anne ging stug door, Pieter liet ons begaan. Een echtelijk gevechtje...daar bemoeit hij zich niet mee.

Ik vraag nog om een kus van Anne en krijg ‘m zelfs. Ach...het valt dus allemaal mee.

Ik praat nog even met chauffeur Pieter over de weg. Bij ons is gestrooid, maar volgens hem zijn er tal van straatjes, die er slecht bij liggen en als je dan slipt, is de bus niet te houden.

Ik heb respect voor de man. Vrijwilligerswerk, geweldig toch? Vanmiddag hoeft ie Anne niet terug te brengen, Sonja en ik nemen hem mee. Ik verwacht Sonja om ongeveer 2 uur, dan is het goed te doen. Kwart voor 3 moeten we bij de eerste specialist zijn, maar moeten eerst Anne halen.

Voor Sonja weer een heel gedoe, eerst ‘s morgens naar haar werk in Emmen en dan nog een klus voor ons. Waar zouden we zijn zonder...onze kinderen?

Beide specialisten zijn niet ontevreden, ook over hoe we het samen redden. Anne mocht eerst het woord en toen werd ik letterlijk uitgehoord. Anne kon alles meeluisteren. Maar dat mag hij altijd, tenzij het hem zou beschadigen. Ik ben er heel open in.

Ik mocht zelfs nog ideeën opperen en die werden goedgekeurd. ‘t Was goed dat ik meedacht.

Al met al, het was erg prettig, voor mij, voor Anne en hopelijk ook voor Sonja. Zij is onze steun en toeverlaat in zulke situaties.

Voor nu zijn we alle drie wel moe en ga ik lekker met de beentjes omhoog.

Over 9 maanden moet Anne terug komen of eerder, als de toestand verandert.

Volgens de geriater kan dat snel gebeuren en dan MOET ik aan de bel trekken; die belofte heb ik gedaan. Heerlijke mensen, de neuroloog en de geriater, ze hebben veel humor, allebei. Héérlijk.

eFVe