Vandaag een fietstest moeten doen. Onze zoon Ronald bracht me er naartoe en kleindochter Anouk haalde me er weer vandaan.
Ik had kunnen lopen vanaf het ziekenhuis, maar dit was even fijner. Het weer was niet bepaald goed voor iemand, die zulke einden nooit meer loopt. Een kleine storm, zo voelde het.
Elf uur moest ik er zijn. Loop naar de afdeling en zie onze dochter Sonja daar zitten. Blij ga ik op haar af, tot dichtbij en zie tot m’n grote schrik dat het Sonja niet was. M’n ogen, wat slecht zijn ze geworden. Ik voel het iedere dag weer. Als ik heel snel was gaan rennen, had ik zo een wildvreemde vrouw kunnen gaan knuffelen. Zie je het voor je?
Maar ik zag het net op het nippertje, draaide me met een zwier om en deed of er niets aan de hand was, trok m’n jas uit en ging aan dezelfde tafel zitten.
Ik heb me er zelfs niet akelig door gevoeld. Er was ook geen tijd voor, want ik werd meteen opgeroepen.
Ik gaf nog aan, dat ik pas elf uur er moest zijn. De assistente draaide zich om naar mij en zei: “U bent er en ik ben er ook, kom binnen”.
Opslag was ik Sonja vergeten en maakte me klaar voor een tochtje van een half uur. Eerst allerlei metingen en daarna aan de monitor, denk ik. Weet ik veel.
Ik heb de assistente nog aangeboden achterop mee te gaan, maar ze raadde het me af. De tocht zou te zwaar worden.
Ik denk dat het al met al een half uur heeft geduurd. Steeds weer een meting en ietsje zwaarder trappen. Ik heb haar onderweg nog laten schrikken. Ging even van het zadel om weer wat naar achteren te gaan. Ik zag haar reageren met een schok, ze volgde alles per headphone. Ik gleed van het zadel af.
Of dat moeilijkheden veroorzaakt heeft, het zij zo.
Ben niet tot het uiterste gegaan, omdat ik weet, dat mijn hart op hol slaat, ik ‘m niet snel rustig kan krijgen. Nu liep alles weer goed terug, de bloeddruk zowel als m’n hartslag. Nadien wordt de bloeddruk en het hartritme weer gecontroleerd.
Goed gedaan? Goed bedacht, maar...of het me geholpen heeft?
Snel weer aangekleed en bij de uitgang van het ziekenhuis gaan zitten, wachtend op het bewuste telefoontje van Anouk.
Dat duurde niet lang. Daarna besefte ik, dat ik haar autonummer niet kende en binnen korte tijd reden er drie witte auto’s naar de ingang. Ik zie weinig, dus ...... zat even met de handen in het haar. Maar dichterbij gekomen zag ik iemand uitbundig zwaaien en wie kon dat anders zijn dan onze kleindochter Anouk. Ze was het. Ik blij, zij had op school een toets moeten maken en ook zij was tevreden. Bracht me thuis en moest gelijk weer op weg, nog iets voor school doen of nog een toets? Ik zwaaide tot ik haar niet meer zag.
Vanmiddag boodschappen gehaald en nu wachten op de uitslag van de test, dertien februari mag ik ‘m komen halen. Wie duimt er mee?
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten